Γεωστρατηγική και Εθνική επιβίωση : Περί Πλουτάρχου κακοήθεειας και Θουκιδίδου-Παπαρηγόπουλου αφέλειας :
O Πλούταρχος κατηγορεί τον μεγάλο Στρατηγό για προδοσία-Μηδισμό. Η Αιτία για αυτές τις συκοφαντίες ήταν ότι παράκουσε τους αρχιερείς του Φοινικικού μαντείου των Δελφών και πολέμησε τους Πέρσες, με αποτέλεσμα να κρατήσει ελεύθερη και δοξασμένη την Ελλάδα.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός-Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του εβδομαδιαίου ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Contact : [email protected]
Μυτιλήνη (Mytilenepress) : Περί Πλουτάρχου κακοήθειας και σοβαροφάνειας (Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής)
Ο Παυσανίας ματαίωσε οριστικά την Περσική κατάκτηση και ταπείνωσε την Περσική αυτοκρατορία και την νεοταξική-Διονυσιακή δυναστεία των Αχαιμενιδών.
Αναφέρει στο έργο “Θεμιστοκλής” ο Πλούταρχος : Κατηγορία εσχάτης προδοσίας. [23.1] Όταν εξορίστηκε από την πατρίδα του ο Θεμιστοκλής και τον καιρό που έμενε στο Άργος, τα όσα έγιναν τότε με τον Παυσανία έδωσαν νέες αφορμές στους εχθρούς του να τον κατηγορήσουν. Αυτός που τον κατάγγειλε για προδοσία ήταν ο Λεωβώτης, ο γιος του Αλκμαίωνα από το δήμο της Αγρυλής, συγχρόνως όμως τον κατηγορούσαν και οι Σπαρτιάτες. [23.2] Γιατί ο Παυσανίας, όταν σχεδίαζε εκείνη τη γνωστή προδοσία του, στην αρχή έκρυβε τα σχέδιά του από το Θεμιστοκλή,αν και ήταν φίλος του. Όταν όμως τον είδε εξορισμένο από την πόλη του και αγαναχτισμένο, πήρε το θάρρος και του πρότεινε να συμπράξει και αυτός στις ενέργειές του.
Του έδειξε μάλιστα και έγγραφα του βασιλιά των Περσών και τον εξερέθιζε εναντίον των Ελλήνων, λέγοντας πως είναι κακοί και αχάριστοι. [23.3] Αυτός όμως δε δέχτηκε την πρόταση του Παυσανία και αρνήθηκε ολότελα τη συμμετοχή του, μα σε κανέναν δε φανέρωνε όσα του είπε ούτε κατάγγειλε την πράξη, γιατί πίστευε ή πως ο Παυσανίας θα σταματήσει μόνος του κάθε άλλη ενέργειά του ή πως με άλλο τρόπο θα φανερωθεί, αφού επιζητούσε πράγματα παράδοξα και επικίνδυνα.
[23.4] Όταν όμως ύστερ᾽ απ᾽ αυτά ο Παυσανίας θανατώθηκε, βρέθηκαν μερικές επιστολές και έγγραφα σχετικά με τις ενέργειές του αυτές που γεννούσαν υποψίες για το Θεμιστοκλή. Και φώναζαν εναντίον του οι Λακεδαιμόνιοι και τον κατηγορούσαν όσοι συμπολίτες του τον φθονούσαν, ενώ αυτός δεν ήταν παρών και αναγκαζόταν να απολογείται με έγγραφες εκθέσεις με τις οποίες αναιρούσε προπάντων τις προηγούμενες κατηγορίες. [23.5]
Και έγραφε ότι, αφού οι ίδιοι οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν προς τους συμπολίτες του πως πάντοτε ζητεί να εξουσιάζει και πως δεν είναι το φυσικό του ούτε και θέλει να βρίσκεται κάτω από την εξουσία άλλου, πώς θα μπορούσε ποτέ να πουλήσει τον εαυτό του μαζί με όλη την Ελλάδα σε βαρβάρους και μάλιστα σ᾽ εχθρούς; [23.6] Μολαταύτα η εκκλησία του δήμου τελικά πείστηκε από τους κατηγόρους και έστειλε ανθρώπους με την εντολή να τον πιάσουν και να τον φέρουν, για να δικαστεί σε κοινό συνέδριο των Ελλήνων.
Δυστυχώς ο Πλούταρχος συμμάχους σε αυτές τις πλεκτάνες έχει τους Θουκιδίδη και Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο. Αν και οι Θουκιδίδης-Παπαραγόπουλος στα έργα τους αναφέρουν ότι οι χρησμοί του Φοινικικού μαντείου των Δελφών ήσαν κίβδηλοι, εν τούτοις αποδέχονται τις πλεκτάνες των Ιουδαϊκών ιερατείων της εποχής εις βάρος των Ελλήνων αρχηγών στους Περσικούς πολέμους !!!
Είναι εντελώς άδικο και απορίας άξιον γιατί δεν λαμβάνουν υπόψιν τον βίο και την δράση των Ελλήνων αρχηγών στους Περσικούς πολέμους. Επίσης ύποπτο είναι το γεγονός ότι δεν αναφέρουν και δεν εστιάζουν στο σημαντικότερο ιστορικό γεγονός. Αυτό ήταν η εκτέλεση των Ιουδαίων αρχηγών της Φοινικικής Θήβας από τον στρατηγό Παυσανία. Οι Θηβαίοι πολέμησαν στο πλευρό των Περσών, μαζί με τον στρατό της ομώνυμης πόλεως.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν βρέθηκαν σε πλάνη η σκοπίμως συμμετέχουν στις Ιουδαϊκές πλεκτάνες. Αν ήταν προδότες ο Παυσανίας και ο Θεμιστοκλής θα πρόδιδαν το Ελληνικό έθνος στις Πλαταιές, την Θήβα και την Σαλαμίνα και δεν θα περίμεναν να συντρίψουν και να διαλύσουν οι ίδιοι τους Πέρσες στα πεδία των μαχών. Οι συνθήκες για μια προδοσία πριν και κατά την διάρκεια αυτών των μαχών ήταν πολύ ευνοϊκές για τους δύο Έλληνες στρατηγούς, καθώς μεταξύ άλλων θα είχαν και το απόλυτο πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού εις βάρος των Ελλήνων. Να μην ξεχνάμε ότι πάντοτε οι Πέρσες αναζητούσαν Έλληνες προδότες για να τους βοηθήσουν στις Ελληνοπερσικές αναμέτρήσεις.
Είναι αδύνατον να ήταν τόσο “αφελής και ανόητος” ο στρατηγός Παυσανίας, ώστε να στέλνει τις μυστικές επιστολές του, σχετικά με τις “προδοτικές” συνεννοήσεις με τους Πέρσες, με Σπαρτιάτες αγγελιοφόρους ; Δεν ήταν ανίκανος και μειωμένης αντιλήψεως. Αντιθέτως οι στρατηγικές-πολιτικές του ικανότητες πριν και μετά την μάχη των Πλαταιών, αποδεικνύουν τις τεράστιες ικανότητες του. Το βέβαιον είναι ότι Θουκιδίδης και Κ. Παπαρηγόπουλος δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλα τα ιστορικά δρώμενα της συγκεκριμένης εποχής.
Για την περίπτωση του Παυσανία και του Θεμιστοκλέους, ο Θουκυδίδης και ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος δεν διατηρούν καμία απολύτως επιφύλαξη. Είναι σαφές για εκείνους ότι Θεμιστοκλής-Παυσανίας μήδισαν και για αυτό πραγματοποίησαν “προδοτικές” επαφές με τον Πέρση βασιλιά, με στόχο να υποδουλώσουν την Ελλάδα και να γίνουν οι ίδιοι Βασιλείς !!! Η μεγαλομανία των Παυσανία και Θεμιστοκλή δεν μπορούσε να περιοριστεί ούτε στην αξεπέραστη δόξα που βίωσαν ως αρχηγοί των Ελλήνων σε Σαλαμίνα και Πλαταιές. Η Βασιλική εξουσία της Σπάρτης και η πολιτική εξουσία των Αθηνών δεν ήταν “αρκετή” για τους δύο “συνωμότες”.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι ισχυρίζονται από πρόθεση είτε από αφέλεια οι δύο ιστορικοί και όχι μόνον :
Ο Παυσανίας θα συνεχίσει να απασχολεί τους εφόρους της Σπάρτης, όταν ως αρχηγός των Ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, μετά τον θρίαμβο επί των Περσών είχε την αρχηγία η Σπάρτη, η οποία είχε κυριεύσει το Βυζάντιο : «Όταν, την πρώτη φορά που ο Παυσανίας βρισκόταν στον Ελλήσποντο ύστερα από την επιστροφή του από την Κύπρο, κατέκτησε το Βυζάντιο. Την πόλη κατείχαν οι Πέρσες. Ανάμεσα στα άτομα που αιχμαλώτισε ήταν και μερικοί συγγενείς και φίλοι του βασιλιά. Αυτούς τους πήρε και τους έστειλε στον Πέρση βασιλιά κρυφά από τους άλλους συμμάχους, στους οποίους είπε ότι δραπέτευσαν.
Συνεργάτη στις μυστικές αυτές συνεννοήσεις του είχε τον Γογγύλο από την Ερέτρια, στον οποίο είχε εμπιστευτεί και το Βυζάντιο και τους αιχμαλώτους. Το Γογγύλο έστειλε στο βασιλιά και με επιστολή στην οποία έγραφε : “Ο Παυσανίας, ο ηγεμόνας της Σπάρτης, επιθυμώντας να σε ευχαριστήσει, σου στέλνει τους αιχμαλώτους αυτούς πολέμου. Σου προτείνω, αν και συ συμφωνείς, να παντρευτώ τη θυγατέρα σου και να φέρω στην εξουσία σου τη Σπάρτη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Νομίζω πως μπορώ να τα κατορθώσω αυτά, αν βρίσκομαι σε συνεννόηση μαζί σου. Αν τούτα που γράφω είναι της αρεσκείας σου, στείλε στα παράλια έμπιστό σου άνθρωπο με τον οποίο θα συνεννοούμαστε στο μέλλον”». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 128).
Ο ηττημένος και ταπεινωμένος Ξέρξης όπως ήταν φυσικό, ένιωσε αναπάντεχη έκπληξη-ικανοποίηση για το απρόσμενο δώρο της επιστροφής των αιχμαλώτων καθώς θεώρησε ότι με αυτή την ενέργεια του Παυσανία, αναπτερώνονται οι χαμένες του ελπίδες για την κατάκτηση της Ελλάδας !!! “Υπακούοντας στις επιθυμίες του Παυσανία, έστειλε στα παράλια τον Αρτάβαζο, απομακρύνοντας τον Δασκύλειο που είχε ως εκείνη τη στιγμή τη σατραπεία με την εντολή να βρίσκεται σε επαφή με τον Παυσανία και να υλοποιεί κάθε πρότασή του. Του ανέθεσε μάλιστα να παραδώσει και την απαντητική του επιστολή στην οποία έγραφε ότι αποδέχεται τα σχέδια του Παυσανία και ότι είναι πρόθυμος να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Υποσχόταν επίσης στον Παυσανία απεριόριστη οικονομική στήριξη.
Μετά την απάντηση αυτή ο Παυσανίας “έχασε” κάθε μέτρο: «Όταν πήρε την επιστολή αυτή ο Παυσανίας, τον οποίο και πιο μπροστά είχαν οι Έλληνες σε μεγάλη υπόληψη για την αρχηγία του στις Πλαταιές, συνεπάρθηκε ακόμη περισσότερο και δεν μπορούσε πια να ζει με το συνηθισμένο στους συμπολίτες του απλό τρόπο, αλλά έβγαινε από το Βυζάντιο ντυμένος σαν Μήδος, κυκλοφορούσε στην Θράκη έχοντας για ακολουθία Μήδους και Αιγυπτίους και έδινε γεύματα με τον Περσικό τρόπο.
Δεν μπορούσε πια να κρύψει τους σκοπούς του και με ασήμαντες πράξεις άφηνε να φανερωθούν τα όσα σημαντικά σχεδίαζε να κάμει στο μέλλον. Έγινε εξάλλου, τόσο απλησίαστος και η συμπεριφορά του σε όλους ανεξαίρετα ήταν τόσο κακή, ώστε κανένας πια να μην μπορεί να τον συναντήσει. Αυτό, άλλωστε, στάθηκε κι η κυριότερη αιτία να πάνε οι σύμμαχοι με τους Αθηναίους».
Βρισκόμαστε στην περίοδο που οι Αθηναίοι αναλαμβάνουν την αρχηγία του συμμαχικού στρατού, κατ’ απαίτηση των ίδιων των συμμάχων, λόγω της ανυπόφορης συμπεριφοράς του Παυσανία. Η εξέλιξη της αρχηγίας αυτής έφερε την αθηναϊκή ηγεμονία. Ο Παυσανίας δεν στέρησε απλώς τα ινία του στρατού από τη Σπάρτη, αλλά αποτέλεσε και ντροπή χωρίς προηγούμενο. Τον ανακάλεσαν αμέσως και τον δίκασαν: «Όταν οι Σπαρτιάτες ανακάλεσαν την πρώτη φορά τον Λακεδαιμόνιο Παυσανία από την αρχηγία στον Ελλήσποντο, τον δίκασαν και τελικά τον αθώωσαν.
Όμως δεν τον έστειλαν ξανά με επίσημη κρατικό αξίωμα, έξω από τα σύνορα της Σπαρτιατικής πολιτείας. Εκείνος ως ιδιώτης πήρε ένα καράβι από την Ερμιονίδα και έφτασε στον Ελλήσποντο με το πρόσχημα να πολεμήσει και αυτός μαζί με τους άλλους Έλληνες τους Πέρσες. Στην πραγματικότητα πήγε για να συνεχίσει τις μυστικές συνεννοήσεις του με το βασιλιά των Περσών, όπως προσπάθησε να κάνει και την πρώτη φορά, επιθυμώντας να γίνει ηγεμόνας των Ελλήνων».
Η αλήθεια είναι ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν είχαν στα χέρια τους ατράνταχτες αποδείξεις για να τον καταδικάσουν από την πρώτη ανάκληση. Επιπλέον οι Σπαρτιάτες είχαν ως αρχή να μην προβαίνουν σε καμία ενέργεια αν δεν ήταν απολύτως σίγουροι. Και αυτή ακριβώς ήταν και η ουσία της δικαστικής απόφασης. Το οριστικό χτύπημα για τον Παυσανία ήταν η καταγγελία του αγγελιοφόρου, με τον οποίο είχε στείλει την τελευταία του επιστολή προς τον Αρτάβαζο.
Ο Παυσανίας για απόλυτη ασφάλεια μέσα σε κάθε επιστολή εκτός των άλλων “έδινε εντολές” να θανατώνεται ο αγγελιοφόρος που την φέρνει. Ο τελευταίος αγγελιοφόρος “υποψιασμένος” από το “γεγονός” ότι κανείς από τους προηγούμενους δεν επέστρεψε, πλαστογράφησε τη σφραγίδα, άνοιξε την επιστολή και την έφερε ως πειστήριο στους πέντε εφόρους : «Τότε πια οι έφοροι – όταν ο άνθρωπος τους έδειξε την επιστολή πείστηκαν περισσότερο για την αλήθεια των καταγγελιών, θέλησαν όμως ν’ ακούσουν, με τα ίδια τους τα αυτιά, κάτι να λέει κι ο ίδιος ο Παυσανίας.
Εκείνη την εποχή ο Παυσανίας είχε απολέσει τα πολιτικά και στρατιωτικά του αξιώματα και κατοικούσε στην περιοχή της αρχαίας Τροίας ως απλός πολίτης. Εν τούτοις “εξακολουθούσε” να “χρησιμοποιεί” για τις συνωμοσίες του, Σπαρτιάτες απεσταλμένους !!!
Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη είχε περάσει από δίκη και αθωώθηκε σχετικά με τις κατηγορίες περί Μηδισμού. Ένας τόσο ικανός στρατηγός και πολιτικός όπως ο Παυσανίας, υποτίθεται ότι συνωμοτούσε για την κατάκτηση της Ελλάδας μαζί με τους Πέρσες ήταν τελείως αδύνατον να χρησιμοποιεί Σπαρτιάτες ως μεσάζοντες-αγγελιοφόρους και να καταστρέψει το υποτιθέμενο εγχείρημα. Στην περιοχή της Τρωάδος που κατοικούσε προσωρινά ο Παυσανίας υπήρχαν χιλιάδες Πέρσες και άλλοι αλλοδαποί, που ήταν ανέκαθεν εχθρικά προσκείμενοι προς τον Ελληνισμό. Συνεπώς δεν υπήρχε καμία αιτία να διακινδυνεύσει τα πάντα χρησιμοποιώντας Σπαρτιάτες για να στέλνει τις επιστολές του και να αποκαλυφθεί.
Με βάση τους κίβδηλους ισχυρισμούς των Θουκιδίδη-Παπαρηγόπουλου προκύπτει ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο ήταν άτομα με “ειδικές ανάγκες”, τα οποία απροκάλυπτα και ολοφάνερα εξαπατούν με παιδικές μεθόδους το έθνος των Ελλήνων. Ο Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας και ο πολιτικός-στρατιωτικός Θεμιστοκλής οι σωτήρες του έθνους ήταν καθυστερημένοι και ανίκανοι σύμφωνα με τους τρεις ιστορικούς Πλούταρχο, Θουκιδίδη και Παπαρηγόπουλο.
Συνεπώς με βάση τις αναφορές είτε ο Παυσανίας και ο Θεμιστοκλής και οι αρχαίοι σοφοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί και όχι μόνον ήταν διανοητικά και ψυχικά άρρωστοι. Προσωπικά πιστεύω ότι οι Θουκιδίδης και Παπαρηγόπουλος έπεσαν στις παγίδες των επιβούλων. Επίσης είναι αξιοπερίεργο εφόσον διαπίστωσαν τέτοιου είδους συμπεριφορές γιατί ανέχτηκαν τον ήρωα Σπαρτιάτη τον οποίο καταδίκασαν για άλλες αιτίες μετά από τρεις δίκες.
Την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό-Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους. Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας.
Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών.
Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια.
Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία. Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων- δωδεκαθειστών για δωροδοκία.
Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο. Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα.
Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν “Ιουδαίοι” θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών. Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
ΑΡΙΣΤΟΚΛΕΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Η ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΥΠΕΡΟΠΛΟ ΤΟΥ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Από το 1519 π.Χ. με την Φοινικική εισβολή στην αρχαία Ελλάδα ξεκινά η σύγκρουση των δύο παγκόσμιων πολιτισμών. Οι ξενόφερτοι θεοί από την Ιουδαία-Αίγυπτο και την Φρυγία αποτελούν έναν συνδυασμό καλού και κακού. Οι θεοί της Αιγυπτιακής-Φοινικικής θρησκείας, είναι ικανοί να επιδείξουν οίκτο και παράλληλα καταστροφική συμπεριφορά. Επίσης επιδεικνύουν υπερβολική ζήλια προς τους ανθρώπους.
Στην αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε υποκινούμενους εμφυλίους πολέμους, ανθρωποθυσίες, καταστροφές, ανομία-αταξία, κτηνώδεις παρορμήσεις, δεισιδαιμονία και τελετές μαύρης μαγείας. Σε όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπήρχε η σεξουαλική μαγεία ως κορωνίδα της λατρείας του Εωσφόρου, η οποία συνοδευόταν από πρωτογονισμό και κανιβαλισμό. Μελετώντας την αρχαιοελληνική θρησκεία είναι εύκολο να διαπιστωθούν τα άπειρα εωσφορικά της στοιχεία. Η ερωτική μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, αποτελούσαν μια θλιβερή κοινωνική πραγματικότητα, για τους ιερείς και ειδικά για τις ιέρειες της σκοτεινής θρησκείας.
Διαχρονικά ο Εωσφόρος και ο Savazios ήταν και είναι οι βασικοί εκπρόσωποι της ανομίας-αταξίας και της καταστροφής του Ελληνικού έθνους, καθώς επιβουλεύονται τον Ελληνισμό-Αριστόκλειο πολιτισμό με σκοπό να εμποδίσουν την εθνική και ηθική-πνευματική ανύψωση των ανθρώπων. Ο Διόνυσος είχε έρθει από την Ανατολή για να εδραιώσει στον τόπο αυτό την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης.
Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνικού έθνους και την κατάργηση του Αριστόκλειου πολιτισμού, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία”-μαγεία (Άλιστερ Κρόουλι) από τα “δεσμά” της ηθικής που εκπροσωπούν οι αρχαίοι μονοθείστές σοφοί και οι Πατέρες της Εκκλησίας και του Χριστιανισμού. Το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν συνυφασμένη με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν “θεοί”–δαίμονες ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερα όλων την σεξουαλική διαφθορά, την βία, την αδικία και τους επεκτατικούς πολέμους.
Στην Ολύμπια πίστη διαπιστώνουμε ότι επικρατούσε δεισιδαιμονία και τελετές μαύρης μαγείας. Σε όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπήρχε η σεξουαλική μαγεία, ως κορωνίδα της λατρείας του Εωσφόρου, η οποία συνοδευόταν από πρωτογονισμό και κανιβαλισμό. Μελετώντας την αρχαιοελληνική θρησκεία είναι εύκολο να διαπιστώσεις τα άπειρα εωσφορικά της στοιχεία. Η μαύρη-σεξουαλική μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, αποτελούσαν μια θλιβερή κοινωνική πραγματικότητα, για τους ιερείς και ειδικά για τις ιέρειες της αρχαίας θρησκείας. Η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν συνυφασμένη με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν “θεοί”–δαίμονες ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων την σεξουαλική διαφθορά. Όταν όμως ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα, η λατρεία, του Φρυγικού “θεού” των σεξουαλικών οργίων του Σαβάζιου, ο οποίος μετονομάστηκε σε Διόνυσο, εκείνος συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των παρά φύση σεξουαλικών παθών.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί δεν συμμετείχαν ποτέ και καταδίκαζαν δημόσια κάθε σεξουαλική παρεκτροπή. Είναι τραγικό όμως οι νεοταξίτες, εξουσιάζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στην σύγχρονη Ελλάδα, μέσα από την σεξουαλική διαφθορά. Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες συμμετείχαν με πάθος στις αισχρές Διονυσιακές εορτές, διότι οι κρατούντες επέτρεψαν, να υπάρχει σε αυτές ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά αχαλίνωτα πάθη των θρησκευτών. Ο Ελληνικός-Αριστόκλειος πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός πολιτισμός κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό-Αριστόκλειο για να κυριαρχήσει και να επιβάλει το παγκόσμιο κράτος.
Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και από την άλλη η Φοινικική-Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Φοινικικός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Savazio. Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η εγκράτεια και η λογική.
Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες, οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου και η εύθυμη πλευρά της ζωής. Η Ελληνική-Αριστόκλεια αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Τα ίδια τα καθεστώτα προωθούσαν τα πρόστυχα θεάματα, τις πρόστυχες μουσικές-διασκεδάσεις και τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες.
Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί εκπροσωπούν δύο διαφορετικά φιλοσοφικά αξιώματα για την ζωή. Ανά τους αιώνες οι αντίθετοι εκ διαμέτρου πολιτισμοί προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία, τον αθλητισμό και τα έθνη. Δεν ήταν σύμπτωση ότι το Σημιτικό μαντείο των Δελφών διοικούσαν οι δύο κορυφαίες θεότητες του Ισραηλινού έθνους Savazios και Απόλλων.
Οι αρχαίοι Φοίνικες0Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν παγανιστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο “θεός” των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο “θεό” των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
(1) «Την παλιά εποχή ξέσπασε λοιμώδης ασθένεια στην Αίγυπτο και οι ντόπιοι την απέδωσαν στους ασεβείς αλλόφυλους. Προ αυτού μερικοί από αυτούς συσπειρώθηκαν και ήρθαν στην Ελλάδα. Αρχηγοί τους ήσαν ο Κάδμος και ο Δαναός. Οι υπόλοιποι πήγαν στην Ιουδαία, που τότε ήταν ακατοίκητη, και των οποίων επικεφαλής ήταν ο επονομαζόμενος Μωυσής, ένας άνδρας με φρόνηση και ανδρεία». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος Μ, Απόσπασμα 3) «Λένε επίσης οι Αιγύπτιοι πως και οι άποικοι που έφυγαν μαζί με το Δαναό από την Αίγυπτο εγκαταστάθηκαν στην αρχαιότερη σχεδόν ελληνική πόλη, στο Άργος και πως οι λαοί των Κόλχων στον Πόντο και την Ιουδαίων μεταξύ Αραβίας και Συρίας ιδρύθηκαν ως αποικίες από ανθρώπους που έφυγαν από εκεί….. ο Κάδμος ήταν από τις Θήβες της Αιγύπτου και μαζί με τα άλλα παιδιά γέννησε και τη Σεμέλη. Στα κατοπινά χρόνια, ο Ορφέας, που απόκτησε μεγάλη φήμη ανάμεσα στους Έλληνες για τη μουσική, τις τελετές και τα θεολογικά ζητήματα, φιλοξενήθηκε από τους απογόνους του Κάδμου και δέχτηκε εξαιρετικές τιμές στις Θήβες». (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 1, 23-24 και 28-29)
(2) Τόσο λοιπόν ηρωική κι ελευθερόψυχη και τόσο γερή στο φρόνημα και ρωμαλέα στην ψυχή είναι η πολιτεία μας και τόσο στην ουσία της [245d] μισοβάρβαρη, γιατ᾽ είμαστε πραγματικά και ειλικρινά γνήσιοι Έλληνες και δεν έρρευσε ποτέ στις φλέβες μας βαρβαρικό αίμα. Κι όλα αυτά γιατί στ᾽ αληθινά δε συγκατοικούνε και δε ζούνε μαζί μ᾽ εμάς στη χώρα μας ούτε Πέλοπες ούτε Κάδμοι ούτε Αίγυπτοι ούτε Δαναοί κι ούτε άλλοι πολλοί λογής λογής βάρβαροι στη φύση κι Έλληνες μονάχα με το νόμο, αλλά γνήσιοι Έλληνες κι όχι βαρβαρόσποροι, κατοικούμε αιώνες απάνω στη γη αυτή κι έχουμε γι᾽ αυτό το λόγο φυσικά έμφυτο κι αιώνιο βαθιά μέσα μας ριζωμένο το μίσος εναντίον των βαρβάρων. Αλλά και πάλι εβρεθήκαμε και σε τούτη την περίσταση πολιτικά απομονωμένοι, [245e] γιατί δεν εστέρξαμε να διαπράξουμε αισχρό και ανόσιο έργο παραδίνοντας Έλληνες στους βαρβάρους. Έτσι όμως εφτάσαμε σε μια πολιτική κατάσταση όμοια σαν κι εκείνη που υπήρξε η αίτια να νικηθούμε άλλοτε, αλλά με τη βοήθεια των θεών κατορθώσαμε τούτη τη φορά να τελειώσουμε τον πόλεμο με καλύτερους όρους παρά την εποχή εκείνη, γιατί εγλιτώσαμε από τον πόλεμο έχοντας στο τέλος και το στόλο μας και τα τείχη μας και τις αποικίες μας· το ίδιο άλλωστε και οι εχθροί μας με χαρά και προθυμία εδέχτηκαν να πάψει ο πόλεμος αναμεταξύ μας. Ωστόσο εχάσαμε και στον πόλεμο αυτό γενναίους και ηρωικούς άντρες, κι εκείνους που εβρήκανε το θάνατο στη μάχη της Κορίνθου από τις φυσικές αναποδιές και κακοτοπιές της γης όπου έγινε η μάχη και τους άλλους που έπεσαν στο Λέχαιο [246a] θύματα προδοσίας· ηρωικά επίσης επολέμησαν κι όσοι ελευτερώσανε το βασιλιά της Περσίας και ξεκαθαρίσανε όλες τις θάλασσες από τους Λακεδαιμονίους. Τους άντρες τούτους ξαναφέρνω εγώ τώρα στη μνήμη σας και χρέος έχετε να εγκωμιάζετε μαζί μ᾽ έμενα και να τιμάτε τέτοιους ήρωες.
Κ. ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ :
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
Θεμιστοκλῆς (11.1-11.6)
https://www.greek-language.gr/
