Η Μάγδα Φύσσα ζήτησε να τιμηθεί και να τιμάται η μνήμη του γιου της, έτσι όπως η ίδια επιθυμούσε.

Δικαίωμα της, ακόμη κι αν αυτό συνεπαγόταν 10.000 άτομα χωρίς αποστάσεις ή μάσκες έξω από το Εφετείο, εν μέσω μιας φονικής πανδημίας, κάτι που συνετέλεσε τα μάλα στο lockdown των τελευταίων εβδομάδων. Δεν θα κρίνω τη στάση της Μάγδας Φύσσα επ’αυτού. Έτσι θεώρησε πως τιμάται η μνήμη του γιου της, έτσι θεώρησε πως θα επιβαλλόταν στη Δικαιοσύνη να κάνει το καθήκον της.

Από την άλλη πλευρά, η Τζίνα Τσαλικιάν -που πολλοί θα ρωτούν, είμαι βέβαιος «ποιά είναι αυτή;», πρόκειται για τη μητέρα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου- έχει δηλώσει κατηγορηματικά, πάμπολλες φορές πως «ο Αλέξανδρος ήταν κατά της βίας και όλα αυτά που γίνονται προσβάλουν την υστεροφημία του. Θα ήθελα όλα αυτά τα έκτροπα να αποφεύγονται καθώς προσβάλλουν την οικογένειά μας». 

Και διαβάζω πως η Μάγδα Φύσσα, τη στιγμή που ελέω κορωνοϊου έχουμε καθημερινά τα θύματα που θα είχαμε αν κάθε απόγευμα έπεφτε κι ένα αεροπλάνο με τους επιβάτες του, «συμμετέχει στο κάλεσμα για την εκδήλωση μνήμης του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλο». Αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που ενέχει μια τέτοια συγκέντρωση για τη δημόσια υγεία στην παρούσα συγκυρία, αδιαφορώντας για τη ρητή επιθυμία μιας άλλης μητέρας που θρηνεί και τιμά, με τρόπο διαφορετικό από την ίδια, τον αδικοσκοτωμένο γιο της. 

Ο γιος της Μάγδας Φύσσα τιμήθηκε -σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία- με τον τρόπο που η ίδια επιθυμούσε και ήθελε και η επιθυμία της έγινε σεβαστή. Το πρόβλημα είναι πως δε δείχνει τον ίδιο σεβασμό στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, με τον τρόπο που επιθυμεί και καθορίζει η Τζίνα Τσαλικιάν. Και αυτό είναι εξαιρετικά θλιβερό.

Άθως Παρλαβάντζας.