Ο τρόπος μέ τόν οποίο σχετίζονται μεταξύ τους τά Τρία Πρόσωπα τής Αγίας Τριάδος

Χαρίλαος Στουραΐτης

Θιασώτης της παπικής παραστάσεως, δηλαδή της δήθεν εικόνος της Αγίας Τριάδος, ο λατινίζων νεοημερολογίτης Μητροπολίτης Περγάμου κ.Ζηζιούλας.

Η παπική εκκλησιολογία, έτσι όπως διακηρύχθηκε διά της Β΄Βατικανής συνόδου [δογματική διάταξη Lumen Gentium], τονίζει την έκκλησιολογία της κοινωνίας [communion ecclesiology] και βασίζεται στην παπική αντίληψη περί υπάρξεως πρωτείου στην Αγία Τριάδα, δηλαδή στην υπεροχή του Θεού Πατρός έναντι του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, κάτι που θα πρέπει να εφαρμοστεί και στην Εκκλησία.

Οι παπικοί συνάμα ταυτίζουν Θεολογία και Οικονομία, δηλαδή τον τρόπο ύπαρξις των Θείων Προσώπων με τον τρόπο Αποκαλύψεως Αυτών, καταργούν τα άκτιστα και αΐδια και κοινά φυσικά ιδιώματα των Θείων Υποστάσεων και ομιλούν περί ιεραρχίας στην Αγία Τριάδα.

Διδάσκουν επίσης ότι ο ακοινώνητος, ακατανόητος και αμέθεκτος για τον άνθρωπο τρόπος ύπαρξις των Θείων Προσώπων, είναι το πρότυπο για την Εκκλησία!

Θερμότατος θιασώτης όλων αυτών των αιρετικών θέσεων, τις οποίες διακηρύσσει συχνά πυκνά και ο λατινίζων νεοημερολογίτης Μητροπολίτης κ.Ζηζιούλας.

Υπερθεματίζει και της παπικής παραστάσεως, της δήθεν εικόνος της Αγίας Τριάδος, η οποία δείχνει ένα είδωλο σε μορφή γέροντος, την οποίαν πολλοί σχισματικοί και αιρετικοί παλαιοημερολογίτες, την προσκυνούν ως εικόνα του Θεού Πατρός, με σκοπό να εδραιώσει την παπική θέση περί υπεροχής του Θεού Πατρός έναντι των άλλων δύο Θείων Προσώπων.

Παραθέτουμε παρακάτω τα σχετικά αποσπάσματα.

«Ιωάννης Ζηζιούλας Aκαδημία Aθηνών, Αθήνα Το Μυστήριο της Εκκλησίας και το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος»

α. «Το κύριο επιχείρημά τους, (σ.σ. τών Παπικών) το οποίο εκφράστηκε και από σέρβο ορθόδοξο θεολόγο, είναι ότι τα ιδιώματα της Αγίας Τριάδος δεν επιτρέπεται να μεταφερθούν στην οικονομία, δηλαδή, στον κτιστό κόσμο και στην ιστορία. Πίσω από αυτή τη θέση βρίσκεται η αντίληψη ότι ο Θεός συνδέεται με τον κόσμο μόνο με τις ενέργειές Του και όχι με τον τρόπο της υπάρξεώς Του, δηλαδή, με τον τρόπο με τον οποίον σχετίζονται μεταξύ τους τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Συνεπώς, κατ΄ αυτούς, είναι λάθος να λέμε ( : 44 Ζηζιούλας, Ι., “Το Μυστήριο της Εκκλησίας και το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος”) ότι η Εκκλησία εικονίζει και αντανακλά στην ύπαρξή της και στη δομή της την Αγία Τριάδα. Η θέση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, λανθασμένη και επικίνδυνη. Λανθασμένη, διότι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο άγιος Ιγνάτιος, ο άγιος Μάξιμος αλλά και ολόκληρη η θεία Λατρεία της Εκκλησίας μας, συνδέουν εικονικά την Εκκλησία με το Θεό…»

 β. «Όλα στον εικονισμόν αυτόν είναι υποστατικά και όλα διά του Χριστού παραπέμπουν στην Αγία Τριάδα. Στο Πρόσωπο του Χριστού συνυπάρχει όλη η Αγία Τριάς. Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι κατά τη βυζαντινή περίοδο, εμφανίστηκαν όχι μόνον εικόνες του Χριστού, αλλά και εικών της Αγίας Τριάδος, χωρίς να υπάρξει κανένας προβληματισμός. Μόνον αργότερα, στις μέρες μας, δημιουργήθηκε το πρόβλημα, εάν επιτρέπεται να εικονιστεί ο Πατήρ, αφού δεν αποκαλύφθηκε με ιστορική μορφή…»

Σχόλιο Κυπριανός Χ.

«Πίσω από αυτή τη θέση βρίσκεται η αντίληψη ότι ο Θεός συνδέεται με τον κόσμο μόνο με τις ενέργειές Του και όχι με τον τρόπο της υπάρξεώς Του, δηλαδή, με τον τρόπο με τον οποίον σχετίζονται μεταξύ τους τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.» (π. Ι. Ζηζιούλας έ.α.)

Τό φραστικό λάθος, άν καί ασήμαντο στά ανωτέρω, διαλάθει τής προσοχής τού αναγνώστη, έτσι, ώστε νά καθίσταται δυσδιάγνωστη η αιρετική εκτροπή τού λατινόφρονος π. Ζηζιούλα.

Συγκεκριμένα, αναλύοντας τόν “τρόπο τής υπάρξεώς Του” (sic), εννοώντας προφανώς τήν Θεότητα ή τόν Θεό, γράφει : «… δηλαδή, με τον τρόπο με τον οποίον σχετίζονται μεταξύ τους τα Τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος.». Δηλαδή, προβάλλει τήν Σχέση καί όχι τήν Κοινωνία τών Προσώπων τής Αγίας Τριάδος. Κρατάμε, δηλαδή, τήν Σχέση καί αφήνουμε τήν Κοινωνία !

Εδώ όμως, μέ τόν τρόπο αυτό, ερμηνεύει τό ανερμήνευτο (Μυστήριο) τής Κοινωνίας τών Τριών Προσώπων. Καί τούτο, διότι η Κοινωνία Αυτών είναι κοινωνία Ουσίας, όπου η σχέση δέν έχει ουδεμίαν θέση.

Σχέση καί σχέσεις – ιδιοτελείς κατά κανόνα – έχουν μόνο οι άνθρωποι μεταξύ τους, σχέση καί σχέσεις δηλώνουν ετερότητα καί όχι ταυτότητα, όπου τό εγώ παραμένει εγώ καί τό εσύ παραμένει εσύ. Έτσι, θρυμματίζεται τό ομοούσιον (καί αχώριστον) τής Αγίας Τριάδος, τής μιάς θεότητος, τού ενός Θεού, μέ συνέπεια η μιά θεότης νά γίνεται τριττή, ο ένας Θεός τρείς θεοί καί η μιά Εκκλησία πολλαπλώς υπάρχουσα εν είδη ψηφίδος μωσαϊκού.

Γράφω πάντα τήν γνώμη ή άποψή μου. Διορθώστε με, άν κάνω λάθος.

Υστερόγραφο.  Η αιρετική “θεολογία τής σχέσης”, ει καί άλλως “τρόπος υπάρξεως τής μιάς θεότητος”, οφείλει νά καταδειχθεί μεγαλοφώνως, εφόσον υπάρχουν οι εγκρατείς τής Θεολογίας καί όχι τής υπαρξιακής τοιαύτης.