Οι Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη, και η εύρεση του Τιμίου Σταυρού.

Ο ερχομός, τα θαύματα, η ανάσταση, οι διδασκαλίες, και οι ευεργεσίες του Ιησού Χριστού, αποτελούν για όλους τους πιστούς, τους ηθικούς, τους λογικούς Έλληνες με παιδεία, τα πιο αξιόλογα και ελπιδοφόρα γεγονότα όλων των εποχών, στην παγκόσμια ιστορία. Η μεγαλύτερη εθνική ευεργεσία του Χριστού, και της Ορθοδοξίας, μέσω των Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, ήταν η απελευθέρωση από τον Ρωμαϊκό ζυγό, και εν συνεχεία, η ανάληψη της διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους, από τους Έλληνες. Η ενέργεια τους αυτή, άλλαξε τα ιστορικά δεδομένα, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν χαίρονται, από την παρουσία και τις ευεργεσίες του Θεανθρώπου. Μερικοί έχουν διαφορετικά συναισθήματα, με αποτέλεσμα να λυπούνται, να οδύρονται, να υποφέρουν, και παράλληλα να πασχίζουν, να μειώσουν την αξία του Χριστού, των Αγίων, των πατέρων της Εκκλησίας, και της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Είναι εμφανές ότι η αμαρτία και ο Εωσφορισμός, τους δημιούργησε σοβαρή νοητική-ψυχολογική βλάβη, ώστε να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν, το ασύλληπτο-μοναδικό μέγεθος της θείας δωρεάς.

Εξαιτίας της μεγάλης πλάνης, είναι μονίμως πιστοί στον εωσφορισμό, και τους δαίμονες του παγανισμού, και όχι προς τον Ιησού Χριστό, που είναι πλημμυρισμένος από την καλοσύνη, την ευλογία της δημιουργίας, και το αναστάσιμο φως.

Αποστρέφονται την ελευθερία του Χριστού, την ευλογία του Ελληνικού πολιτισμού, και της δημιουργίας, με αποτέλεσμα να επιθυμούν την τυραννία, του μισάνθρωπου Εωσφόρου.

Τους αποκαλύφθηκε ο Θεός, ο Σωτήρας και Λυτρωτής Ιησούς Χριστός, αλλά δεν τον αγάπησαν και δεν τον δέχτηκαν.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος και εμφανίστηκε ως Μεσσίας, όμως κάποιοι άνθρωποι, τον απέρριψαν, και δεν τον πίστεψαν. Από τα αρχαία χρόνια η πλειοψηφία των Ελλήνων σοφών, γνώριζε για τον έναν Θεό δημιουργό. Η αναζήτηση της αλήθειας, οδήγησε τους Έλληνες φιλοσόφους, να αγαπήσουν την γνώση, για αυτό και έγιναν πανεπιστήμονες. Η φιλοσοφία των Ελλήνων γέννησε τις επιστήμες, και παράλληλα, βοήθησε τους προγόνους μας, να γίνουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ανέκαθεν αναζητούσαν οι Έλληνες την αλήθεια, και το φώς. ‘Όταν οι προγονοί μας γνώρισαν τον Χριστό, κατάλαβαν ότι εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Είναι δοσμένη από τον ίδιο τον Θεό. Συνεπώς ο κάθε άνθρωπος, έχει το δικαίωμα, να πιστεύει σε όποια θρησκεία επιθυμεί.

Δυστυχώς όμως, όταν γίνεται κατάχρηση, της θεοδότου ελευθερίας, με παραποίηση των ιστορικών πηγών, με φανατισμό, και μίσος, τότε δημιουργούνται σοβαρότατα ζητήματα και προβλήματα σχετικά με την εθνική και κοινωνική συνοχή-επιβίωση.

Είναι θλιβερό, όμως κάποιοι ενεργούν σκόπιμα, και παραποιούν την Ελληνική ιστορία, με στόχο τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους. Στην σημερινή εργασία, θα δούμε μεταξύ άλλων, τα συγκλονιστικά στοιχεία, τα οποία αναφέρει, στο άρθρο της, η Κωνσταντίνα Παλαμιώτου.

Ένα από αυτά που προσάπτουν, οι νεοταξίτες-παγανιστές, με στόχο, να πλήξουν την Ορθοδοξία, είναι και οι “δολοφονίες”, οι οποίες έκανε ο Άγιος Κωνσταντίνος.

Στις 14 Σεπτεμβρίου έχουμε μια πάρα πολύ σημαντική ημέρα, για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Η εορτή δεν είναι μόνον Χριστιανική αλλά είναι παράλληλα και η μέγιστη Εθνική μας επέτειος.

Ότι είμαστε ως έθνος το οφείλουμε στον Χριστό, τον Άγιο Κωνσταντίνο, την Αγία Ελένη και τους τρείς Ιεράρχες. Για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας, για όλα τα κοσμοϊστορικά γεγονότα αιτία είναι ο Άγιος Κωνσταντίνος.

Στον Άγιο οφείλουμε, την υπαρξή μας ως έθνος.

Εκείνος άλλαξε την ιστορία της ανθρωπότητας. Έμελλε να είναι η αιτία για την δημιουργία της πρώτης και μοναδικής ορθόδοξης παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός ο μεγάλος πολιτικός διέγνωσε άριστα, όλα τα θεϊκά σημάδια, που του έστειλε ο Θεός.

Οι δύο Άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες, του Ελληνικού έθνους.

Άλλαξαν την Ελληνική, και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους προγόνους μας, από σκλάβους, διοικητές του παγκόσμιου-Ρωμαϊκού κράτους. Στον Αύγουστο Κωνσταντίνο και στην Αυγούστα Ελένη, οφείλουμε την ύπαρξη μας, ως έθνος.

Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβάνεται ότι ήδη έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρείς ιεράρχες με την είσοδο της Πλατωνικής διδασκαλίας στον χριστιανισμό.

Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα, των Ιουδαίων Σιωνιστών-παγανιστών.

Οι Ιουδαίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους, από την ημέρα, που ανέλαβαν, την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, οι Έλληνες.

Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος των σιωνιστών και του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί, δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η Αρχαία Ρώμη, ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν, η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη, το παγκόσμιο κέντρο του Εωσφορισμού. Οι Ιουδαίοι χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, ειρηνικά και βίαια, όπως πολέμους, με την αποστολή δεκάδων εθνών, ενάντια, στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, την δημιουργία εμφυλίων, καθώς και απάτες, για να πάρουν πίσω, την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους Έλληνες. Η Χριστιανική-Ελληνική, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως αντίγραφο, της Ουρανίου Βασιλείας, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, δεν έκανε, ποτέ επεκτατικούς πολέμους, για την διάδοση της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντοτε ήταν σε θέση άμυνας, καθώς ήταν περικυκλωμένη, από πολλές δεκάδες, βαρβαρικά έθνη, που παραβίαζαν τα σύνορα και έκαναν επιδρομές. είτε κατακτούσαν μόνιμα, η προσωρινά, μέρος των Ελληνικών-Ρωμαϊκών εδαφών. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέχρι και σήμερα είναι το μοναδικό, κρατικό μόρφωμα, στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες, τόσες πολλές επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς.

Μετά την ιστορική απόφαση του Αγίου Κωνσταντίνου, η οποία, άλλαξε την μοίρα του Ελληνικού έθνους, και της Ορθοδοξίας, οι Εβραίοι πλησίασαν την Αγία Ελένη, και της ανέφεραν ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος, ήταν “θύμα” μιας μεγάλης Χριστιανικής απάτης. Εξαιτίας μιας μεγάλης πλάνης, αντί να είναι ευσεβείς στον “αληθινό” θεό, τον Εωσφόρο, είναι πιστοί σε έναν “κακούργο και απατεώνα” τον Χριστό. Αμέσως η Αγία Ελένη, ενημέρωσε σχετικά τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, για όλα όσα τις είχαν αναφέρει, οι Εβραίοι. Τότε ο Μέγας Κωνσταντίνος έκρινε, ότι πρέπει να δωθεί άμεσα μια απάντηση. Ο Αυτοκράτορας κάλεσε αμέσως τον επίσκοπο Σίλβεστρο, τους συγκλητικούς και τους Εβραίους, ώστε να λυθεί το ζήτημα, μέσα από φιλοσοφικούς διαλόγους. Ο Άγιος ήταν πιστός στο αξίωμα των αρχαίων Φιλοσόφων, να λύνονται όλες οι διαφορές μέσο του διαλόγου, και των φιλοσοφικών συζητήσεων, για αυτό και έκανε πράξη, το αρχαίο Ελληνικό αξίωμα. Κατά τον φιλοσοφικό διάλογο που ακολούθησε, ο επίσκοπος Σίλβεστρος επικράτησε των Εβραίων, μέσα από τα ακράδαντα επιχειρήματα του. Τότε οι Εβραίοι απάντησαν στον αυτοκράτορα, ότι εκείνοι δεν ήταν ικανοί ρήτορες. Για αυτό επέτυχε ο Σίλβεστρος, να επικρατήσει με τα λεγόμενα του, υπέρ του Ιησού. Οι Εβραίοι όταν είδαν ότι η πλεκτάνη τους, δεν θα έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα, και ότι όλα τελείωσαν, αναγκαστικά κατέφυγαν δημοσίως στους δαίμονες του δωδεκαθέου, και στον Εωσφόρο.

Η ενέργεια τους έγινε με σκοπό να
“αποδείξουν”, ότι ο εωσφόρος είναι ο ένας “αληθινός θεος”, και ότι ο Χριστός είναι ένας “ψευδοθεός”. Ανάμεσα στους Εβραίους βρισκόταν ο μαύρος μάγος Ζαμβρής. Τότε οι Εβραίοι ζήτησαν ένα βόδι. Ο μάγος Ζαμβρής είπε κάτι στο αυτί του βοδιού, και αμέσως το ζώο έπεσε κάτω και πέθανε. Τότε απευθυνόμενοι στον Άγιο Κωνσταντίνο και σε όλους τους παρευρισκόμενους, θα αναφέρουν ότι και μόνον που ο μάγος Ζαμβρής, ψιθύρισε το αληθινό όνομα του Εωσφόρου, το βόδι δεν άντεξε και πέθανε. Κανένας δεν είναι σε θέση να ακούσει το αληθινό όνομα, του εωσφορικού “θεού”, διότι θα χάσει αμέσως την ζωή του, ανέφεραν με υπερηφάνεια οι Εβραίοι, παρουσία όλων των αξιωματούχων και του αυτοκράτορα.

Όμως ο επίσκοπος Σίλβεστρος, που είχε μεγάλη πίστη στον Χριστό, είπε στους Εβραίους ότι αυτό που έκαναν δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Γνώριζε ο Χριστιανός επίσκοπος, ότι αυτή η πράξη, έγινε με μαγεία. Στην συνέχεια ο επίσκοπος Σίλβεστρος, είπε προς τον μαύρο μάγο τον Ζαμβρή, ότι εκείνος με την πίστη και την προσευχή, στον σωτήρα Ιησού Χριστό, είναι σε θέση να επαναφέρει στην ζωή, το άτυχο ζώο. Ο Θεός πάντοτε δίνει ζωή, διότι σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων, τον Αριστοκλή, είναι αγαθός-καλός, και στον αγαθό δεν χωράει καμία κακία και κανένα απολύτως μίσος. Στον αντίποδα ο εωσφόρος μόνιμα αφαιρεί τις ζωές. Ο επίσκοπος Σίλβεστρος στράφηκε προς τον ουρανό, προς τον σωτήρα Ιησού Χριστό, και τον παρακάλεσε με ταπείνωση και θερμή πίστη, να επαναφέρει το άτυχο βόδι στην ζωή. Τότε ο Χριστός άκουσε την προσευχή του επισκόπου, και αμέσως το νεκρό ζώο σηκώθηκε όρθιο. Είη το κράτος, της Βασιλείας σου, σε ευλογημένον.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΘΑΥΜΑΤΑ
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.

Για μια ακόμη φορά, οι Ιουδαίοι, απέτυχαν να εξαπατήσουν τους Έλληνες Χριστιανούς, και να τους οδηγήσουν στην καταστροφή και τον Εωσφορισμό.

Το μεγάλο αυτό θαύμα, το αναφέρει, ο πιο αξιόπιστος ιστορικός του μεσαίωνα, ο Ιωάννης Ζωναράς στο έργο του με τίτλο, “Επιτομή Ιστοριών”.

Ο παγανισμός εκτός από τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο, συμπαρέσυρε στην καταστροφή και την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Μια από τις βασικές αιτίες παρακμής της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ήταν ο θεσμός της σεξουαλικής διαφθοράς και της δουλείας.

Αυτός ο θεσμός εμπόδισε την εξέλιξη της κοινωνίας και οικονομίας, καθώς λειτούργησε αποτρεπτικά στην ανάπτυξη νέων παραγωγικών σχέσεων. Η πτώση της αυτοκρατορίας ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη. Οι απλοί Ρωμαίοι στην πλειοψηφία τους ήταν άνεργοι. Ήταν μια εξαθλιωμένη μάζα, μία υποταγμένη τάξη, που το μόνον που ζητούσε ήταν σεξ, σεξουαλική διαφθορά, άρτο και θεάματα. Επίσης μεταξύ πολλών άλλων δεινών, η τοκογλυφία είχε γίνει μiα τεράστια κοινωνική μάστιγα.

Η διοικητική παραλυσία, η κοινωνική-σεξουαλική διαφθορά και ο ηθικός ξεπεσμός, υπήρξαν άνευ προηγουμένου στην παγκόσμια ιστορία. Η ηθική με την πνευματική κατάπτωση επέφεραν την σήψη, την παρακμή, την απελπισία, την αδιαφορία και την αδράνεια. Ο χρόνος πλέον κυλούσε αντίστροφα για την πανίσχυρη-παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ο ηθικός ξεπεσμός, στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, στην αριστοκρατία της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ήταν δίχως προηγούμενο. Αρχηγοί στην σεξουαλική διαφθορά, ήταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Ο ένδοξος στρατηγός- αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρ, και στενός συνεργάτης του Μάρκου Λικίνιου Κράσσου, διατηρούσε χαρέμια γυναικών στο παλάτι του. Πριν να γίνει αυτοκράτορας διατηρούσε ερωτικές σχέσεις, με τον βασιλιά της Βυθινίας Νικόδημο. Η αριστοκρατία ακολουθούσε κατά πόδας τους αυτοκράτορες. Οι ακολασίες τους και τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια τους, έμειναν στην ιστορία. Οι πρόστυχες δεν βρίσκονταν μόνον μέσα στα παλάτια των αυτοκρατόρων, αλλά σχεδόν σε όλα τα σπίτια των ευγενών-αξιωματούχων Ρωμαίων. Οι αρχαίοι Ρωμαίοι-Σημίτες, ως γνήσιοι συνεχιστές, των παραδόσεων της φυλής τους, ήταν παγανιστές-εωσφοριστές.

Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί με μεγάλη υπερηφάνεια, δήλωναν δημόσια ότι η αρχαία Ρώμη, είναι η νέα πόρνη Βαβυλώνα. Η Αρχαία Βαβυλώνα ήταν παλαιότερο παγκόσμιο κέντρο του σατανισμού. Ο σκοπός της δημιουργίας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν η κατάκτηση της Ελλάδος και η δημιουργία του παγκόσμιου κράτους (pax romana). Ακόμη οι εωσφοριστές-νεοταξίτες ήθελαν με την δημιουργία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, να κερδίσουν χρόνο, ώστε να επανασυστήσουν, την ανατολική εωσφορική-Περσική αυτοκρατορία. Στην αυτοκρατορική εποχή ο Ελληνισμός είχε ήδη ολοκληρωθεί στην φιλοσοφική σκέψη, και γεωπολιτικά. Οι Εσωτερικές διαμάχες, από τους εμφυλίους πολέμους, τους οποίους υποκινούσε τον Φοινικικό μαντείο των Δελφών, η σεξουαλική διαφθορά, και οι αδυναμίες, κατά την αρχαία κλασική εποχή, τον είχαν οδηγήσει προ πολλού στην παρακμή και στην πτώση. Τα ηνία ανέλαβε η Ρώμη που είχε εκείνη την εποχή εξελληνιστεί ως ένα βαθμό. Οι Έλληνες δεχόμενοι πλέον τον Χριστιανισμό, έχουν αναστηθεί πνευματικά και ηθικά. Αντιθέτως η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την σειρά της σάπιζε πνευματικά, ηθικά και κατ’επέκτασιν πολιτικά, στρατιωτικά και κοινωνικά, εξαιτίας του εωσφορικού δωδεκαθέου. Όλο αυτό το διάστημα που σταδιακά έσβηνε, η αρχαία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, οι Έλληνες αναστήθηκαν πνευματικά, ηθικά μέσω του χριστιανισμού, της ηθικής ζωής και των χρηστών ηθών. Το κομβικό σημείο για την αλλαγή της παγκόσμιας ιστορίας είναι ο Άγιος Κωνσταντίνος. Ως ένα τεράστιο πολιτικό μυαλό, είδε το τέλος της σχεδόν ετοιμοθάνατης Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, εξαιτίας του παγανισμού. Θέλοντας να κρατήσει το Ρωμαϊκό κράτος στην ζωή, ώστε να μην έχει το άδικο τέλος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, πήρε την ιστορική απόφαση να παραδώσει την διοίκηση του κράτους στους αναγεννημένους από τον Χριστό και τον Πλάτωνα Έλληνες. Ήξερε πολύ καλά ο Άγιος Κωνσταντίνος, ότι μόνον με αυτόν τον τρόπο θα ανανεώσει σε πνευματικό, ηθικό, πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό επίπεδο, το ετοιμοθάνατο Ρωμαϊκό κράτος.

Έπειτα είχε το παράδειγμα των αρχαίων Ελλήνων που σάπισαν ηθικά, πνευματικά από το δωδεκάθεο και την σεξουαλική διαφθορά, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο “θρησκευτικό” λατρευτικό τυπικό των σατανιστών, από την πρώτη φορά που λάτρεψαν τον Εωσφόρο ως θεό τους, στον πλανήτη γη. Για αυτούς τους λόγους οι αρχαίοι Έλληνες, δεν μπόρεσαν να αντιτάξουν καμιά απολύτως αντίσταση, ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές και έπεσαν κατ’ ουσίαν αμαχητί. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι αρχαίοι Ρωμαίοι βρέθηκαν ακριβώς στην ίδια κατάσταση, εξαιτίας του δωδεκαθέου. Όμως με το που γνώρισαν οι πρόγονοι μας τον χριστιανισμό αμέσως άλλαξαν τα δεδομένα για το έθνος μας . Το βασικό σημείο αλλαγής της παγκόσμιας ιστορίας, ήταν ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων, εγκατέλειψε το Φοινικικό δωδεκάθεο, για να ασπαστεί τον μοναδικό αληθινό θεό-δημιουργό. Τον αληθινό θεό δημιουργό τον αναγνώριζαν και τον δίδασκαν, όλοι οι Έλληνες σοφοί, με προεξέχοντα τον Ύπατο των φιλοσόφων τον Αριστοκλή. Το έθνος μετά από την εισβολή των σκλάβων από την Αίγυπτο, που ήταν Σημιτικής καταγωγής, άρχισε να οδηγείται αργά και σταθερά, προς τον αφανισμό. Αυτό διότι επέβαλλαν το εωσφορικό δωδεκάθεο καθώς και πάσης φύσεως τρέλα ανωμαλία και καταστροφή .

Μέσα από την απίστευτη σεξουαλική διαφθορά, τις ανθρωποθυσίες και τον θεσμό των δούλων, το Ελληνικό έθνος δεν είχε καμίά ελπίδα επιβιώσεως. Εκτός από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και ένα μικρό κομμάτι γνησίων Ελλήνων, η μεγάλη πλειοψηφία ακολουθούσε τον εωσφορισμό και το ξενόφερτο από την Αίγυπτο δωδεκάθεο. Οι συνέπειες του εωσφορισμού, ήταν να σαπίσει ηθικά και πνευματικά ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος. Η κατάληξη ήταν να ακολουθήσει η πολιτική, η στρατιωτική και η κοινωνική διάλυση του Ελληνικού έθνους. Ο παγανισμός κάτω από την καθοδήγηση, των Φοινικικών-Σημιτικών ιερατείων, ασκούσε μια ισχυρή διαλυτική και καταστροφική δράση στην αρχαία Ελληνική κοινωνία και το έθνος. Εκτός από τα προαναφερόμενα, οι Φοίνικες εωσφοριστές από την Αίγυπτο, προκάλεσαν τρομερούς εμφύλιους σπαραγμούς μεταξύ των αρχαίων Ελληνικών πόλεων.
Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το εωσφορικό δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων το εωσφορικό Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.

Όταν θα έρθουν οι εωσφοριστές-νεοταξίτες, οι Ρωμαίοι να κατακτήσουν την Ελλάδα, θα βρούν τους Έλληνες εντελώς αδύναμους, σε άθλια κατάσταση, χωρίς να είναι σε θέση να αντισταθούν, και να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Οι Ανθρωποθυσίες, η σεξουαλική διαφθορά, ο θεσμός της δουλείας και οι εμφύλιοι εξάντλησαν σε θανάσιμο βαθμό το έθνος των Ελλήνων. Ουδέποτε είχε βρεθεί το Ελληνικό έθνος σε παρόμοια κατάσταση από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί.

Μόνον δύο φορές έχει γίνει αυτό από καταβολής κόσμου κατά την αρχαία εποχή, αλλά και την εποχή την οποία διανύουμε εμείς σήμερα. Χωρίς καμία απολύτως αντίσταση οι Ρωμαίοι, κατέκτησαν την Ελλάδα. Ότι δεν πέτυχαν οι αλλοδαποί Φοίνικες-δωδεκαθεϊστές με την Περσική αυτοκρατορία, την Εσθήρ και τον Μαρδοχαίο, το κατόρθωσαν με το νέο τους δημιούργημα την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις σχεδόν από την ημέρα κατακτήσεως του Ελληνικού έθνους, θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τους αρχαίους Ρωμαίους. Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποσυντίθεται αργά και σταθερά, όπως είχε γίνει προηγουμένως με τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ

Η ανάσταση Ελληνικού έθνους, έγινε με τον ερχομό του Χριστού και τις διδασκαλίες των αποστόλων .

Ο χριστιανισμός μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά, ολόκληρο το Ελληνικό έθνος, διότι εξαρχής ο Χριστιανισμός ταυτίστηκε με τον Ελληνισμό. Με αυτά τα δεδομένα οι προγονοί μας, θα ασκήσουν τεράστια επιρροή σε όλους τους λαούς που κατοικούσαν εντός και εκτός της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της Ελληνορωμαϊκού κρατικού μορφώματος, εδραιώνεται σταθερά μέσα από την οικουμενική-Χριστιανική ιδέα. Ο βασικός σκοπός του Ρωμαϊκού κράτους, ήταν η ενοποίηση του πληθυσμού της αυτοκρατορίας αλλά και των υπολοίπων λαών μέσω της χριστιανικής πίστης.

Από την εποχή του αυτοκράτορα Κωνστάντιου εώς την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδόσιου του Β, έζησαν οι πέντε μεγαλύτεροι Έλληνες νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι του μεσαίωνα. Αυτοί ήταν ο Μέγας Βασίλειος, οι Άγιοι Ιωάννης (Χρυσόστομος), Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και η φιλοχριστιανή Υπατία. Οι μεγαλύτεροι Χριστιανοί πλατωνικοί θεολόγοι της Καππαδοκίας, ο Μέγας Βασίλειος της Καισαρείας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, και ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ήταν φορείς, της αρχαίας Ελληνικής σκέψης, την οποία συνδύασαν άριστα, με την Ορθόδοξη-Χριστιανική διδασκαλία, η οποία αναφέρεται στις αιώνιες αλήθειες, τις αξίες, τις αρετές, την σωτηρία της ψυχής, και την ανάταση του πνεύματος. μέσα από την Ορθοδοξία, και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Ο Eλληνικός-φιλοσοφικός στοχασμός, μέσα από την ένωση του, με τα χριστιανικά αξιώματα, βρήκε την θέση του, στους λόγους των Αγίων Πατέρων, για να περάσει στις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να δώσει τους καρπούς της αλήθειας, της αγάπης, της Ορθοδοξίας, και της εθνικής επιβίωσης. Πολλοί από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ήδη είχαν ασκήσει έντονη κριτική στην παγανιστική θρησκεία, και δίδαξαν τον φιλοσοφικό μονοθεϊσμό. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας εδραιώνεται σταθερά μέσα από την οικουμενική χριστιανική ιδέα. Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών, ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως.
Η Ορθοδοξία ήταν το βασικό στοιχείο συνοχής, για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες, θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. Η βασική αρχή της πολιτικής Ρωμαϊκής θεωρίας ήταν η Pax Romana, η παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των λαών, κατάργησε τα σύνορα των εθνών και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε ο Χριστός. Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού ,του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Την εποχή εκείνη και οι πέντε νεοπλατωνικοί διδάσκουν τον Αριστοκλή, έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων.

Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους – ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό, και τότε αμέσως ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.Χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία. Ακόμη άμεσα οι αυτοκράτορες θα τιμωρούσαν τους Αγίους Ιεράρχες και θα τους αφαιρούσαν όλα τα εκκλησιαστικά τους αξιώματα. Επίσης θα απαγόρευαν την διδασκαλία του Πλάτωνα στους Ιεράρχες, στην Υπατία καθώς και σε όλους τους υπόλοιπους φιλοσόφους.

Μεταξύ άλλων οι αυτοκράτορες θα έκλειναν και όλες τις φιλοσοφικές σχολές, με αποτέλεσμα να μην ήταν σε θέση να σπουδάσουν, οι Άγιοι, η Υπατία, και όλοι οι υπόλοιποι σοφοί της εποχής εκείνης. Αυτό όμως ήταν κάτι το οποίο δεν το έκανε ποτέ κανένας αυτοκράτορας, διότι όλοι οι φιλόσοφοι δίδασκαν ελεύθερα τον τον ύπατο των φιλοσόφων και όσοι το επιθυμούσαν, σπούδαζαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν, ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει.

Οι πατέρες της Ορθοδοξίας, κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή και του Αριστοτέλη, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία, ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους.

Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας.

Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της αυτοκρατορίας. Ο Χριστιανισμός μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς.

Ενδεικτικό περί αυτού ήταν, ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας.

Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού.

Δημιούργησαν τον Ελληνοχριστιανικό, πολιτισμό.

Ο Άγιος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος έδωσε 880 χρόνια παράταση ζωής στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με μια απίστευτη πολιτική ενέργεια, στα παγκόσμια χρονικά. Εξαιτίας της αποφάσεως του Αγίου συνέβη ένα απίστευτο γεγονός ,σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Έλληνες του μεσαίωνα, από σκλάβοι του Ρωμαϊκού κράτους, έγιναν διοικητές του, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Όλα αυτά γιατί είχαν θρησκεία την Ορθοδοξία, πολιτισμό τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ρήτορες, σοφιστές, πανεπιστήμονες.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο έφερε τα χρηστά ήθη ζωής, χωρίς καθόλου σεξουαλική διαφθορά. Τα χρηστά ήθη της ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό μυστικό, για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών, πολιτικών, κοινωνικών, επιστημονικών επιτυχιών, από καταβολής του Ελληνικού έθνους. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους.

Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά οι Έλληνες ότι εξαιτίας του Χριστού, του Πλάτωνα και των χρηστών ηθών απελευθερώθηκαν χωρίς να πολεμήσουν. Δεν έφτανε όμως αυτό, αλλά έγιναν διοικητές στο κράτος, που τους προηγούμενους αιώνες, ήταν σκλάβοι . Τώρα πλέον οι Έλληνες είναι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, υπήκοοι, διοικούν την παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι τίτλοι Ρωμαίος αυτοκράτορας, στρατηγός, αξιωματούχος, ήταν αρχικά διοικητικοί τίτλοι για τους Έλληνες του μεσαίωνα.

Αυτό γιατί η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία δεν ήταν δικό μας κράτος, αλλά των Ρωμαίων μέχρι που κάποιος από εκείνους, μας παρέδωσε την διοίκηση της Pax Romana. Σε περίπτωση που οι ιεροί και άγιοι προγονοί μας, άλλαζαν την ονομασία από Ρωμαϊκή, σε Ελληνική αυτοκρατορία αμέσως θα χάναμε την εξουσία στα περισσότερα εδάφη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι τίτλοι αυτοί ήτανε πολιτικοί, στρατιωτικοί για να ασκούν οι Έλληνες την εξουσία στην παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Παράλληλα ήταν οι ανώτατη τίτλοι τιμής -πολιτιστικής ανωτερότητας, για το έθνος μας.

Οι εωσφοριστές του δωδεκαθέου μισούσαν θανάσιμα τον Άγιο Κωνσταντίνο, διότι από σκλάβους, έκανε τους Έλληνες διοικητές, της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Επίσης τον μισούσαν, γιατί διέταξε το κλείσιμο, ενός ναού της Αφροδίτης, στα Ιεροσόλυμα, Εκεί εκτός από γυναίκες, εκδιδόταν και άνδρες, ως παθητικοί κίναιδοι.

Όλες αυτές οι ενέργειες υπέρ των Ελλήνων, έκαναν τους σατανιστές, να είναι έξαλλοι εναντίον του Αγίου Κωνσταντίνου. Για αυτό ετεροχρονισμένα, σχεδόν 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Αγίου, έβαλαν δικούς τους χρονογράφους, να τον κατηγορούν ως “δολοφόνο”. Ο Κωνσταντίνος είχε παντρευτεί την Φαύστα. Τον αδελφό της Φαύστας, τον Μαξέντιο, τον πολέμησε ο Άγιος Κωνσταντίνος. Η Φαύστα θεωρούσε τον Άγιο υπαίτιο, για τον θάνατο του αδελφού της, του Μαξεντίου, κατά την διάρκεια της μάχης διότι πνίγηκε. Επίσης η Φαύστα φθονούσε, τον γιο του Αγίου Κωνσταντίνου, τον Κρίσπο, τον οποίο είχε αποκτήσει ο Άγιος, με άλλη γυναικα. Η Φαύστα έβλεπε τις ικανότητες του Κρίσπου, για αυτό τον ζήλευε πολύ, καθώς οι γιοι που απέκτησε εκείνη, με τον Αύγουστο, δεν είχαν ανάλογες ικανότητες, με αυτές του Κρίσπου. Η Φαύστα έψαχνε τρόπους να βγάλει από την μέση τον Κρίσπο,για αυτό του έστησε πλεκτάνη, κατηγορώντας τον ότι της επιτέθηκε για να την βιασει. Βέβαια δεν έμεινε εκεί, καθώς ανέφερε ότι συνωμοτούσε εναντίον του αγίου Κωνσταντίνου, με σκοπό να του πάρει τον θρόνο. Ο Άγιος Κωνσταντίνος διέταξε να πιάσουν τον Κρίσπο, και να τον βάλουν στην φυλακή. Κατά την διάρκεια της παραμονής του Κρίσπου εκεί, κάποιοι πλαστογράφησαν την υπογραφή του αυτοκράτορα, και σκότωσαν τον Κρίσπο, χωρίς εκείνος να έχει δώσει τέτοια εντολή.

Πολύ σημαντικό είναι ότι ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες του Αγίου Κωνσταντίνου, ο εωσφοριστής Ζώσιμος, παραδέχεται ότι όλα αυτά ήταν πλεκτάνες της Φαύστας. Όταν επέστρεψε η Αγία Ελένη στην Ρώμη, έμαθε για τις πλεκτάνες της Φαύστας εναντίον του εγγονού της, του Κρίσπου. Αμέσως η Αγία Ελένη τα ανέφερε όλα στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ο Άγιος δεν αντέδρασε σε όσα του είπε η μητέρα του, η αγία Ελένη, ενώ η σύζυγος του Φαύστα πέθανε μερικά χρόνια αργότερα από μόνη της, όπως μας αναφέρει ο Ιερώνυμος ένας λατίνος χρονογράφος. Αλλά οι εωσφοριστές για να εκδικηθούν ετεροχρονισμένα τον άγιο έβαλαν τους δικούς τους χρονογράφους Ευτρόπιο, τον Σωκράτη τον σχολαστικό κλπ, να γράφουν ψευδώς ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν δολοφόνος, με στόχο να αμαυρώσουν την μνήμη του. Στο σημείο αυτό να αναφέρω , ότι μια τέτοια συκοφαντία, δεν την δέχεται ούτε ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες όλων των εποχών. Αυτός δεν είναι άλλος, από τον Έντουαρντ Γκίμπον. Ο Γκίμπον λοιπόν μας αναφέρει ότι η Φαύστα έζησε δεν την σκότωσε ο άγιος Κωνσταντίνος, και ότι όταν πέθανε ο γιος της, ο Κωνσταντίνος ο νεώτερος, η Φαύστα ήταν εν ζωή, και τον έκλαψε ως μητέρα (Έντουαρντ Γκίμπον, The history of the dicline and fall of the roman empire, κεφάλαιο XVIII). O Γκίμπον όπως σας προανέφερα ως ένας από τους μεγαλύτερους ανθέλληνες, ενώ είναι ταυτόχρονα ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Χριστού. Εντούτοις δεν δέχεται σε καμία των περιπτώσεων, τα ψεύδη εις βάρος του Αγίου περί δολοφονιών. Όλα αυτά είναι κατασκευασμένες πλεκτάνες, από σατανιστές χρονογράφους, οι οποίοι δεν ζούσαν καν την εποχή του Αγίου Κωνσταντίνου.

O Άγιος Κωνσταντίνος, θέλοντας να εδραιώσει δια παντός τον Χριστιανισμό, αναζητά τον Τίμιο Σταύρο.

Αυτό το κάνει για θρησκευτικούς και πολιτικούς λόγους, διότι μέσα από την καθιέρωση του Χριστιανισμού, η αυτοκρατορία, θα εξασφάλιζε, τα πιό ισχυρά θεμέλια, σε στρατιωτικό, πολιτικό, κοινωνικό και ηθικό επίπεδο.

Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής μητέρα του αγία Ελένη, όπου έχτισε λαμπρούς ναούς και μοναστήρια. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου. Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά την δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης. Η Αγία Ελένη επιδόθηκε σε προσπάθειες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών. Η πιστή Aυγούστα Ελένη με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου 335 μ.χ., τον ύψωσε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο. Ο ναός σώζεται μέχρι και σήμερα. Την ημέρα του τιμίου και ζωοποιού σταυρού, εορτάζουμε την διπλή ανεύρεση του Σταυρού στον οποίο μαρτύρησε ο Χριστός.

Την πρώτη εύρεση του από την Αγία Ελένη και την επανατοποθέση του, στα Ιεροσόλυμα το 630 μ.χ. από τον Έλληνα-Χριστιανό αυτοκράτορα τον Ηράκλειο, από την Αγιοτόκο Καππαδοκία.

Επειδή οι Πέρσες είχαν αρπάξει τον Τίμιο Σταυρό, το ιερότερο κειμήλιο του Χριστιανισμού, οι εκστρατείες του Ηρακλείου προσέλαβαν έντονο θρησκευτικό χαρακτήρα.

Όταν ο Έλληνας Ηράκλειος από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, ανέβηκε στον Ελληνικό (Ρωμαϊκό) θρόνο, το κράτος ήταν τελείως χρεοκοπημένο.

Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, είχαμε την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Ελληνικής-Ρωμαικής αυτοκρατορίας, από τους Πέρσες.

Είχαμε πολλές χιλιάδες σφαγμένων Ελλήνων, είχαμε κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών κλπ.

Επίσης για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά έγινε εισβολή από τους Πέρσες στα Ιεροσόλυμα, όπου εκεί έλαβαν χώρα άγριες σφαγές, κλοπές, εμπρησμοί, τους βιασμοί, και το σκλάβωμα χριστιανών.

Μαζί με όλα αυτά έκαψαν τον ναό του Παναγίου τάφου, έκλεψαν τον Τίμιο Σταυρό, και πήραν μαζί τους αιχμάλωτο τον πατριάρχη Ζαχαρία. Εντούτοις με όπλο τα χρηστά ήθη και την σωστή παιδεία, μέσα σε επτά μόνον χρόνια,οι Έλληνες ανέκαμψαν, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω όλα τα κατεκτημένα εδάφη από τους Πέρσες. Όμως οι προγονοί μας δεν σταμάτησαν εκεί αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, κατακτώντας ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αυτό το έκανε ο Ηράκλειος με έναν τελείως απειροπόλεμο στρατό.

Έναν Ελληνικό στρατό τον οποίο δημιούργησε εκ του μηδενός μέσα σε δέκα μήνες. Είδατε τι επέτυχαν οι Ένδοξοι πρόγονοι εξαιτίας των χρηστών ηθών, και της σωστής παιδείας ;

Ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με πολύ έμπειρους και περισσότερους στρατιώτες, με ένα πανίσχυρο Ελληνικό Μακεδονικό βασίλειο πολιτικά-οικονομικά, και στρατιωτικά έκανε περισσότερο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, σε σχέση με τον Ηράκλειο. Την εποχή του Μ. Αλέξανδρου δεν ηταν κατακτημένη η Ελλάδα και το Μακεδονικό βασίλειο.

Στον αντίποδα κατά την βασιλεία του Ηράκλειου επικρατούσε χάος και όλεθρος.

Την εποχή του Ιουστινιανού του Α, όπως και στην εποχή του Θεοδόσιου, του Αρκάδιου, του Θεοδόσιου του Β, του Ιουστίνου του Α, του Ιουστίνου του Β, είχαμε μόνον συνοριακούς πολέμους, και περιόδους ειρήνης με τους Πέρσες.

Μόνον όταν ανέβηκε στον θρόνο, ο πρώτος Έλληνας Χριστιανός βασιλιάς, ο Ηράκλειος από την Καππαδοκία έκαναν οι Πέρσες όλα αυτά τα τρομερά πράγματα εις βάρος των Ελλήνων, τα οποία, δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ από μέρος των Μηδων.

TΟ ΑΠΟΓΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Το απόγειον της Ελληνορθοδοξίας ήταν όταν ο Έλληνας Αυτοκράτορας Ηράκλειος πήρε πίσω από τους Πέρσες τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο πήγε ο ίδιος πίσω στα Ιεροσόλυμα.

Ο θρίαμβος των Ελλήνων ήταν ολοκληρωτικός.

Δεκατέσσερα χρόνια πριν, το 614 μ.Χ., το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, είχε βρεθεί κατακτημένο κατά το ήμισυ από τους Πέρσες, ενώ παράλληλα ήταν και για πρώτη φορά στην ιστορία του σκόπιμα χρεοκοπημένο, εξαιτίας των αλλοδαπών βασιλέων-αυτοκρατόρων.

Ήταν η εποχή που έδωσαν οι Πέρσες τελεσίγραφο στους προγόνους μας, ότι ή θα εγκαταλείψουν όλοι τον Ιησού Χριστό, η δεν θα ξαναδούν ποτέ τον ήλιο.

Τελικά ο υπερόπτης εωσφοριστής Χοσρόης ο οποίος αποκαλούσε τον Ηράκλειο, δούλο του, έχασε την ζωή του, και ο γιός του έκανε κηδεμόνα-δούλο, το παιδί του στον Έλληνα αυτοκράτορα Ηράκλειο. Αυτό είναι το απόγειο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ο Χριστός και η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχαν κερδίσει κατά κράτος τον εωσφόρο και την αυτοκρατορία του. Η Περσική αυτοκρατορία επι 1228 χρόνια προσπαθούσε να αφανίσει δια παντός τον Ελληνισμό.

Εξαιτίας της γενναιότητας, του ήθους, της πίστης, των χρηστών ηθών, και της βοήθειας του Ιησού Χριστού, οι πρόγονοι μας, νίκησαν, οριστικά και αμετάκλητα, τον προαιώνιο εχθρό του Ελληνικού έθνους.

To Eλληνικό έθνος έφτασε στο στρατιωτικό απόγειο του με τις δύο κατακτήσεις της Περσικής αυτοκρατορίας (Μ. Αλέξανδρος, Μ. Ηράκλειος). Αυτά εiναι τα δυο μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα όλων των εποχών.

Κλείνοντας να δούμε, τι αναφέρει σχετικά με τον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη, ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος :

Τόσο ο Μέγας Κων/νος, όσο και η αγία μητέρα του Ελένη ανήκουν στις μεγάλες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας, διότι η συμβολή τους για την κατάπαυση των διωγμών και την εδραίωση της Εκκλησίας υπήρξε καθοριστική. Επίσης ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν είναι μεγάλος μόνο για την Εκκλησία μας, αλλά και για την παγκόσμια ιστορία, διότι ανήκει στους μεγάλους ηγέτες όλων των εποχών, έχοντας βάλλει τη δική του σφραγίδα στη ροή των ιστορικών πραγμάτων, και για τούτο δικαία του απονεμήθηκε ο τίτλος του μεγάλου.
Ο Μ. Κωνσταντίνος συνέβαλλε τα μέγιστα να ηρεμήσει η Εκκλησία από την αρειανική αίρεση, συγκαλώντας την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325. Εγκαινίασε έτσι έναν νέο τρόπο, απόλυτα δημοκρατικό, διακυβέρνησης της Εκκλησίας.
Ως πολιτικός άρχων ο Μ. Κωνσταντίνος υπήρξε πρωτοπόρος. Μετέφερε το 325 την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας στο Βυζάντιο, κόβοντας έτσι κάθε δεσμό με το ειδωλολατρικό παρελθόν και βάζοντας τα θεμέλια για τη νέα χριστιανική αυτοκρατορία, η οποία θα ζήσει χίλια χρόνια. Το 337 σε μια περιοδεία του στη Νικομήδεια αρρώστησε και συναισθάνθηκε το τέλος του. Ζήτησε να λάβει το άγιο Βάπτισμα και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν ξαναφόρεσε τα αυτοκρατορικά ενδύματα, αλλά φορούσε το λευκό χιτώνα του Βαπτίσματος ως το θάνατό του, στις 22 Μαΐου του 337. Η Εκκλησία μας του αναγνώρισε τις πολύτιμες υπηρεσίες του και γι’ αυτό τον ανακήρυξε άγιο και ισαπόστολο, μαζί με την αγία μητέρα του. Το ίδιο και η ιστορία αναγνωρίζοντας τη μοναδική του προσφορά τον ανακήρυξε μέγα.
Πολλοί εμπαθείς και ανιστόρητοι επιχειρούν να σπιλώσουν την προσωπικότητά του, χαρακτηρίζοντας τον ως «θηριώδη δολοφόνο», επειδή αναγκάστηκε να εφαρμόσει το νόμο απέναντι στον γιό του Κρίσπο και τη σύζυγό του Φαύστα. Ξεχνούν όμως ότι τότε ο Κωνσταντίνος ήταν ακόμη ειδωλολάτρης, και ο οποίος για το θλιβερό αυτό συμβάν έκλαιγε και θρηνούσε σε όλη του τη ζωή! Ξεχνούν επίσης πως ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου δεν πρέπει εξαρτάται από μεμονωμένα συμβάντα, αλλά από τη συνολική αξιολόγηση της ζωής του και του έργου του!
Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού έτους. Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Πηγές της εκκλησιαστικής μας ιστορίας αναφέρουν ότι η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης είχε καθιερωθεί από τα αρχαία χρόνια, ίσως μάλιστα να είχε καθιερωθεί και από αυτόν τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330 μ.Χ. Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία με τα οποία ο μέγας απόστολος εξαίρει τον ρόλο του Σταυρού στην διαδικασία της σωτηρίας του κόσμου. Πρώτος ο Παύλος ομίλησε για την καύχηση του Σταυρού του Χριστού. Οι αποστολικοί Πατέρες ομιλούν και αυτοί με σεβασμό και τιμή προς το ιερό σύμβολο, μέσω του οποίου έγινε η καταλλαγή με το Θεό και επιτεύχθηκε η σωτηρία με την απολυτρωτική θυσία του Χριστού.
Οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς. Οι διωκόμενοι χριστιανοί από τους φανατικούς ειδωλολάτρες θεωρούσαν τους εαυτούς τους τύπους του αδίκως παθόντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Πίστευαν ότι εξαιτίας της πίστεώς τους στο Χριστό έφεραν και αυτοί το δικό τους σταυρό, γι’ αυτό το ιερό αυτό σύμβολο ήταν τόσο αγαπητό σε αυτούς. Αυτό τους εμψύχωνε και τους έδινε τη δύναμη του μαρτυρίου.
Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Ο Κωνσταντίνος εξέφραζε την νέα εποχή, σε αντίθεση με τους συναυτοκράτορές του, οι οποίοι εξέφραζαν και προσπαθούσαν να συντηρήσουν τον παλιό κόσμο, που κατέρρεε ραγδαία. Ο μεγάλος αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια. Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Χαράχτηκε παντού, στις ασπίδες των στρατιωτών, στα κράνη, στα λάβαρα, και αλλού.
Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι’ αυτό προσέγγισε τη νέα ανερχόμενη θρησκευτική πίστη των χριστιανών. Κατάλαβε ο μεγάλος και διορατικός εκείνος άνδρας ότι το μέλλον της ανθρωπότητας ανήκε στον Χριστιανισμό, όπως και έγινε. Έτσι έδωσε αμέσως διαταγή να σταματήσουν οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών, καθώς και όλων όσων διώκονταν για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Με το γνωστό «Διάταγμα των Μεδιολάνων» κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκία στο κράτος. Παράλληλα υιοθέτησε τις ευαγγελικές αρχές για να γίνουν η βάση του δικαίου και της νομοθεσίας του (κατάργηση δουλείας, κοινωνική πρόνοια, αργία Κυριακής, κλπ). Για να είναι δίκαιος με όλους τους υπηκόους παρέμεινε προστάτης και της εθνικής θρησκείας (Μέγας Αρχιερεύς). Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι ένας ακόμα σημαντικός εορτολογικός σταθμός της Εκκλησίας μας.
Οι πιστοί την ημέρα αυτή καλούνται να τιμήσουν και να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου ώστε να αντλήσουν δύναμη και χάρη από αυτόν. Η μεγάλη αυτή Δεσποτική εορτή δίνει επίσης την ευκαιρία σε όλους μας να σκεφτούμε ορισμένες βασικές αρχές και αλήθειες της πίστης μας, οι οποίες είναι συνυφασμένες με τη θεολογία του Σταυρού.
Η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησίας μας, η οποία διασώζει, μόνη Αυτή, ανόθευτη την βιβλική και πατερική διδασκαλία, αποδίδει την προσήκουσα τιμή στο Σταυρό του Χριστού, ως το κατ’ εξοχήν όργανο και σύμβολο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους. Σε αντίθεση με την ποικίλη ετεροδοξία, η οποία, είτε αδιαφορεί να αποδώσει τιμή στο Σταυρό (Προτεσταντισμός), είτε πολεμά ευθέως αυτόν, ως ειδωλολατρικό σύμβολο (Mάρτυρες του Ιεχωβά). Η Εκκλησία μας θέσπισε πολλές φορές προσκύνησης και τιμής του Σταυρού καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, με αποκορύφωμα τη μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως, στις 14 Σεπτεμβρίου.
Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για τη χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού, διότι η σημασία του είναι πραγματικά τεράστια. Ο Σταυρός μαζί με την Ανάσταση λειτουργούν ως δυο βασικοί άξονες πάνω στους οποίους κινείται η ζωή των πιστών χριστιανών. Η Ανάσταση έπεται του Σταυρού και προϋποθέτει το Σταυρό και ο Σταυρός προμηνύει την Ανάσταση. Χωρίς Σταυρό δεν γίνεται Ανάσταση. Πάνω σε αυτές τις αρχές στηρίζεται η θεολογία του Σταυρού και η σπουδαία σημασία του για τη ζωή της Εκκλησίας.
Ο μέγας απόστολος των Εθνών Παύλος, ο κατ’ εξοχήν θεολόγος του Σταυρού, τονίζει συχνά στις θεόπνευστες επιστολές του ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γι’ αυτόν και για την Εκκλησία καύχηση. «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ.6,13), διότι «ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστι» (Α΄Κορ.1,17», επειδή ο Ιησούς Χριστός «εγενήθη εν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (Α΄Κορ.1,30) ως ο «Εσταυρωμένος» (Α΄Κορ.1,23). Ο Κύριος της δόξης «υπό χειρών ανόμων» καρφώθηκε επάνω στο ξύλο του Σταυρού, για να υποστεί το επώδυνο μαρτύριο της σταυρώσεως και να πεθάνει ως αίσχιστος κακούργος. Αλλά όμως η ανθρώπινη αυτή κακουργία, εξ αιτίας της άμετρης θείας αγάπης, λειτούργησε ευεργετικά για το θεοκτόνο ανθρώπινο γένος, «συνίστησι δε την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι αμαρτωλών όντων ημών Χριστός υπέρ ημών απέθανε. Πολλώ ουν μάλλον δικαιοθέντες νυν εν τω αίματι αυτού σωθησόμεθα δι’ αυτού από της οργής. Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ διά του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ.5,8-10). Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο!
Ο Σταυρός πριν τη μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων.
Όποιος πέθαινε δια της σταυρώσεως χαρακτηρίζονταν «επικατάρατος» (Γαλ.3,1). Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος πάνω στο εγκάρσιο ξύλο, αυτό κατέστη πηγή απολυτρώσεως. Από μέσο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε ακένωτη πηγή ζωής, από αποκρουστικό και απαίσιο όργανο των δημίων έγινε φωτεινό σύμβολο και δίαυλος ευλογιών, από ξύλο πόνου και ωδίνων κατέστη καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς. Η παράδοξη αυτή και μεγάλη αλλαγή συντελέσθηκε επειδή η άμετρη θεία αγάπη και ευσπλαχνία δε λειτούργησε εκδικητικά προς την ανθρώπινη αγνωμοσύνη και κακουργία.
Μέσα στην απύθμενη θεία φιλανθρωπία δεν υπάρχει «χώρος» για μίσος, θυμό και εκδίκηση. Ο Θεός, ως η απόλυτη αγάπη (Α΄Ιωάν.4,8,) αντί εκδίκησης ανταπέδωσε στον άνθρωπο ευσπλαχνία και του δώρισε τη λύτρωση από τα πικρά δεσμά της αμαρτίας και του κακού και του χάρισε την αιώνια ζωή. Χάρη λοιπόν στην άμετρη αγάπη του Θεού, το φρικτό φονικό όργανο των ανθρώπων μετεβλήθη σε πηγή αγιασμού και απολυτρώσεως. Σύμφωνα με την υψηλή θεολογία του ουρανοβάμονος Παύλου ο Σταυρός του Χριστού από ατιμωτικό και φρικτό φονικό όργανο θανατώσεως των κακούργων ανθρώπων, μετεβλήθη, μετά το σταυρικό θάνατο του Κυρίου, σύμβολο σωτηρίας, μέσο συμφιλίωσης με το Θεό και πηγή αγιασμού. Η ανθρώπινη κακία έδωσε στο Θεό πόνο και θάνατο δια του ξύλου του Σταυρού, η θεία ανεξικακία και άκρα φιλανθρωπία, έδωσε, αντίθετα, στο δήμιό Του αγάπη και λύτρωση! Η δύναμη λοιπόν του Σταυρού έγκειται στην ακένωτη αγάπη του Θεού, η οποία διοχετεύεται πλέον στην ανθρωπότητα και σε ολόκληρη τη δημιουργία μέσω του Σταυρού.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έχοντας υπόψη τους αυτή τη μεγάλη αλήθεια, διατύπωσαν την περίφημη θεολογία του Σταυρού. Το ιερότατο αυτό σύμβολο είναι πια συνυφασμένο με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Από Εκείνον αντλεί την ανίκητη δύναμή του, τον αγιασμό και τη χάρη. Γι’ αυτό και δεν είναι ειδωλολατρία να προσκυνείται από τους πιστούς, διότι προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, σημαίνει προσκύνηση του ιδίου του Χριστού, του Οποίου είναι το σημείο και η ενθύμηση της απολυτρωτικής Του θυσίας.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί πλέον την ενοποιό δύναμη της ανθρωπότητας. Αν το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού στην Εδέμ (Γεν.3ο κεφ.) έγινε πρόξενος κακού και έχθρας του ανθρωπίνου γένους, το ξύλο του Σταυρού έγινε σημείο επανένωσης των ανθρώπων στο Σώμα Του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τα δύο εγκάρσια ξύλα, που συνθέτουν το σύμβολο του Σταυρού, συμβολίζουν την ένωση των ανθρώπων με το Θεό (κάθετο ξύλο) και την ένωση των ανθρώπων μεταξύ τους (εγκάρσιο ξύλο). Φυσικά η ένωση των ανθρώπων περνά αναγκαστικά από τη σχέση τους με το Θεό. Το εγκάρσιο ξύλο παριστά, επίσης, τα δύο χέρια του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας, τα οποία είναι ανοιγμένα για να αγκαλιάσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μέσα σε αυτή τη θεώρηση η νέα εν Χριστώ ανθρώπινη κοινωνία έχει διαφορετική υφή από τις προχριστιανικές και εξωχριστιανικές κοινωνίες. Η ενοποιός δύναμη του Σταυρού του Χριστού αδελφοποιεί τους ανθρώπους, δημιουργώντας την κοινωνία της αγάπης, της αδελφοσύνης, της δικαιοσύνης και της ειρήνης.

Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι ακόμα η φοβερή δύναμη κατά των αντίθεων δυνάμεων. Μέχρι το σταυρικό θάνατο του Χριστού, ως όργανο του κακού, χρησιμοποιούνταν για την καταστροφή και το θάνατο. Αφότου ο Θεός καταδέχτηκε να καρφωθεί και να πεθάνει πάνω σ’ αυτόν μεταβλήθηκε σε όπλο εναντίων εκείνων που το χρησιμοποιούσαν. Η Εκκλησία μας ψάλλει θριαμβευτικά: «Κύριε όπλον κατά του διαβόλου τον σταυρόν Σου ημίν δέδωκας, φρύττει γαρ και τρέμει μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν, ότι νεκρούς ανιστά και θάνατον κατήργησεν». Το σύμβολο του Τιμίου Σταυρού είναι το θαυμαστό φυλακτήριο των πιστών. Δεν υπάρχει αγιαστική πράξη της Εκκλησίας μας που να μην σταυρώνονται οι πιστοί, δεν υπάρχει στιγμή προσευχής που να μην ποιούμε το σημείο του Σταυρού, δεν υπάρχει δύσκολη στιγμή που να μην αγιάζουμε το σώμα μας με το σημείο του Σταυρού για να θωρακιζόμαστε έτσι κατά των δυνάμεων του κακού. Ο Τίμιος Σταυρός αντικατέστησε όλα τα δεισιδαίμονα και αναποτελεσματικά «φυλακτήρια» του παρελθόντος. Οι πιστοί πλέον φέρουν με καμάρι Αυτόν ως πολύτιμο και αποτελεσματικό φυλακτήριο κατά του κακού, αλλά και ως ομολογία της πίστης τους στην μεγάλη απολυτρωτική θυσία του Χριστού. Πρέπει να επισημάνουμε εδώ την φανερή αποστροφή, ακόμα και την έχθρα προς τον Σταυρό του Χριστού, πολλών αιρετικών χριστιανικών ομάδων. Στο σύνολό του, λοιπόν, ο προτεσταντικός κόσμος δεν αποδίδει καμιά τιμή στο Σταυρό. Είναι γνωστό πως οι προτεστάντες δεν κάνουν το σημείο του Σταυρού και χρησιμοποιούν αυτόν μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο! Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μάλιστα, χειρότερα από αυτούς, μάχονται με σφοδρότητα το σημείο του Σταυρού. Δεν προφέρουν καν το όνομα Σταυρός και αντ’ αυτού τον αντικατέστησαν με …πάσαλο, παρ’ όλο που στην αρχή, τιμούσαν τον Σταυρό και τον είχαν ως μόνιμο λογότυπο στα περιοδικά τους! Η κατάσταση της κατάνυξης και της χαρμολύπης που δημιουργεί στην ψυχή μας η παρουσία και θέα του Τιμίου Σταυρού μας κάνει να υπομένουμε με καρτερία και υπομονή τα προβλήματα της ζωής, δηλαδή να υπομένουμε τον προσωπικό μας σταυρό (Ματθ.16,24), ελπίζοντας εξάπαντος στην επερχόμενη ανάσταση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αυτή η ακράδαντη πίστη μας δίνει δύναμη και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με αισιοδοξία, σε αντίθεση με την παποπροτεστατική Δύση, η οποία ζητά εναγωνίως την ευδαιμονία χωρίς τη θυσία, δηλαδή ζητά την ανάσταση χωρίς το σταυρό. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να τη συναντήσει πουθενά. Η ελληνορθόδοξη παράδοσή μας έχει ως βάση την παύλειο αρχή «ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,8-9). Αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από την αιρετική Δύση, η οποία όζει από απαισιοδοξία, εξαιτίας του πνευματικού της θανάτου, μη έχοντας ελπίδα αναστάσεως, διότι δεν πιστεύει στη δύναμη του Σταυρού του Χριστού και δεν έχει την ταπεινή διάθεση να συσταυρωθεί μαζί Του, για να μπορέσει έτσι να συναναστηθεί με Αυτόν. Για να μπορεί όμως ο άνθρωπος να λάβει τον θείο αγιασμό μέσω του Σταυρού είναι απαραίτητο να πιστέψει στο Λυτρωτή Χριστό και στην σταυρική απολυτρωτική Του Θυσία. Επίσης πρέπει να σταυρώσει και αυτός τον εαυτό του όπως και ο Χριστός, να συσταυρωθεί μαζί Του, όχι βέβαια κυριολεκτικά όπως κάνουν κάποιοι αιρετικοί παπικοί, που κάθε χρόνο τη Μ. Παρασκευή σταυρώνονται σε ξύλο σταυρού, αλλά πρέπει να σταυρώσει ο άνθρωπος όχι το σαρκίο του, αλλά τον αμαρτωλό και κακό εαυτό του, «ταις του βίου ηδοναίς», όπως προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Μ. Εβδομάδος, «ίνα και συζήσωμεν αυτώ (τω Χριστώ)». Η μεγάλη εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι μια ακόμα ευκαιρία για όλους μας να σκεφτούμε τις άπειρες δωρεές του Θεού στη ζωή μας. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο εκθαμβωτικό φως του Σταυρού προκειμένου να διαλύσουμε το σκοτεινό έρεβος των αμαρτιών της ψυχής μας. Δεν έχουμε πολλές επιλογές, ή αποδεχόμαστε τη λυτρωτική δύναμη του Σταυρού του Χριστού και σωζόμαστε, ή παραμένουμε δούλοι της αμαρτίας και φορείς του κακού και χανόμαστε. Η κλήση προς τη λύτρωση είναι πάντα ανοιχτή, φτάνει να πάρουμε τη μεγάλη απόφαση και να την αποδεχτούμε. Ο Κύριος μας περιμένει.”
EΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.

ΒΙΒΛΙΑ ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ,
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ. ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ
ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :

Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ – ΑΡΧΑΙΑ …
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας – ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ …
www.greek-language.gr › digitalResources › ancient_greek › library

Ιστορίαι (Ηροδότου) – Βικιθήκη
https://el.wikisource.org › wiki › Ιστορίαι_(Ηροδότου)

ΠΛΑΤΩΝ: Μενέξενος – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …

www.greek-language.gr › ancient_greek › library › browse

* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.

ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

https://www.votegreece.gr/archives/1964/dodekatheo-kai-dodekatheistes-i-thriskeia-poy-irthe-apo-tin-archaia-aigypto-kai-mas-tin-paroysiazoyn-os-elliniki/

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!

http://www.newsnowgr.com/article/29801/i-arxaioelliniki-thriskeia-itan-eisagomeni.html

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΟΟΔΕ
Δωδεκάθεο: Η Πατρώα Θρησκεία των Αιγυπτίων… Οι 12 “θεοί ..
Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών “θεών” κατά τον …

Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν. Στην χώρα ετούτη κατοικούμε, χωρίς να διώξουμε άλλους· ούτε τη βρήκαμε έρημη· ούτε και μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατοι από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια, η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή, γέννημα–θρέμμα αυτού του τόπου. Για αυτό μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη μας με τις ίδιες τρυφερές λέξεις που χρησιμοποιούμε για τους στενούς μας συγγενείς. Μονάχα εμείς δηλαδή από τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλέσουμε τροφό, πατρίδα, μάνα.

Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι-
kasimatis george – Το Κουτί της Πανδώρας

Κασιμάτης: Κατάλυση Συντάγματος!
– YouTube
Γ ΚΑΣΣΙΜΑΤΗΣ . »ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ»
Αρθρο 120 του …
Γιώργος Κοντογιώργης:
Η Ελλάδα είναι
ένα κράτος υπό καθεστώς διπλής
κατοχής, ντόπιας και ξένης! ΒΙΝΤΕΟ
ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ
ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ 2 –
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΥΡΟΥ 19 3 16 Ξενοδοχείο
Stanley ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ
ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ