Το παιχνίδι σκακιού του Ιράν- ο ρόλος των BRICS και η ρωσική προεδρία

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ιράν είναι μέλος των BRICS από τον Ιανουάριο. Σημειώστε επίσης ότι αυτή είναι η χρονιά της ρωσικής προεδρίας η οποία είναι πολύ ενεργή σε διπλωματικό επίπεδο για να προετοιμάσει συμμαχίες, ακόμη και διευρύνσεις.

Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής και αρχισυντάκτης στο εβδομαδιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό Mytilenepress Συντακτική ομάδα του Mytilenepress.  Οι τρεις παγκόσμιες καινοτομίες μου-Project Manager. Contact : [email protected]6945294197). “Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”. Η φράση έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα έργα του Γάλλου φιλόσοφου Βολταίρου και εκφράζει απόλυτα τους συντάκτες του ηλεκτρονικού περιοδικού Mytilenepress. Στο Mytilenepress δημοσιεύονται όλες οι απόψεις. Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του Μpress.

Είναι επομένως πιθανό ότι η μετρημένη φύση της ιρανικής απάντησης ήταν αντικείμενο συζήτησης και αυτό σε ένα ευρύτερο πλαίσιο από την αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ και Ιράν. Έχουμε με τη Ρωσία και το Ιράν δύο κυρίαρχους στο παιχνίδι του σκακιού και ακόμη λιγότερο παρεμπιπτόντως χώρες πετρελαίου που κατάφεραν (με τη Βενεζουέλα) να μεταμορφώσουν όλο και περισσότερο τους δεσμούς μεταξύ των χωρών παραγωγής πετρελαίου και μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η διεύρυνση των BRICS έλαβε υπόψη ως προτεραιότητα αυτού του ελέγχου της ενέργειας, των διαδρομών της αλλά και της ικανότητας για επενδύσεις και χρηματοοικονομικά κυκλώματα που αποστασιοποιούνται από το δολάριο.

Η παρτίδα σκακιού που μπόρεσε να διαπραγματευτεί στο πλαίσιο των BRICS μας επιτρέπει να ακολουθήσουμε τρεις κινήσεις των κομματιών, πρώτον του ρόλου των Ηνωμένων Πολιτειών, δεύτερον της μοναδικής λύσης που παραμένει μια διαπραγμάτευση για το Παλαιστινιακό ζήτημα και τέλος τη συνεκτίμηση πώς η περιοχή βαραίνει τον εφοδιασμό ενέργειας και αγαθών για την παγκόσμια οικονομία.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι διαπραγματεύσεις (αν γνωρίζουμε τον ρωσικό και τον κινεζικό προσανατολισμό και μπορούμε πάντα να φανταστούμε ότι αυτό συνεπάγεται την καθυστερημένη απάντηση στην επίθεση στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό) πρέπει να ήταν μακροχρόνιες στο πλαίσιο των BRICS. Ο Λαβρόφ συνέχισε να κινείται. Ήταν απαραίτητο να ληφθούν υπόψη τα συγκεκριμένα συμφέροντα όλων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Σαουδικής Αραβίας, η οποία δεν έχει ακόμη υπογράψει τις Συμφωνίες του Αβραάμ, αλλά επιθυμεί μια ισορροπία δυνάμεων στην οποία βασίζεται η προσέγγισή της με την Τεχεράνη, χάρη στην Κίνα. Επιμείναμε επίσης στη σινο-ρωσική κατανόηση σεβόμενοι τα αμοιβαία συμφέροντά τους.

Όπως επαναλαμβάνουμε συνεχώς, αυτή η ιρανική απάντηση ήταν πράγματι μετρημένη, ανακοινώθηκε πολύ νωρίτερα και ως μέρος μιας διεθνώς αποδεκτής απάντησης στην προξενική επίθεση του Ισραήλ και στο πλαίσιο των γεγονότων της Γάζας, αυτή η απάντηση μπορεί να χαρακτηριστεί αποτρεπτική.

Πρώτο σημείο, δεν επικεντρώνεται μόνο στο Ισραήλ αλλά στο γεγονός ότι η επέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών σε αυτήν την περιοχή (μόνο γύρω από το Ιράν υπάρχουν 35 αμερικανικές βάσεις, ορισμένα κράτη όπως το Μπαχρέιν δεν είναι κάτι παραπάνω από βάσεις και το Ισραήλ γίνεται όλο και λιγότερο αυτοάμυνα και όλο και περισσότερο βάση) αλλά, όπως στον υπόλοιπο κόσμο, αυτή η «κατοχή» μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε τραγωδία και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί κατά προτεραιότητα. Μπορεί το Ισραήλ να είναι η βασίλισσα εδώ, αλλά ο βασιλιάς, αυτός που πρέπει να είναι ματ, είναι οι ΗΠΑ.

Η κατάσταση προσφέρεται για αυτό γιατί οι μαριονέτες των Ηνωμένων Πολιτειών είναι όλο και λιγότερο ικανές να αναλάβουν την άμυνά τους, η εξάρτησή τους όχι μόνο από το ΝΑΤΟ (αλλά το ίδιο το ΝΑΤΟ) αλλά απευθείας από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι προφανής. Ως αποτέλεσμα, ο πόλεμος αντιπροσώπων παρασύρει όλο και περισσότερο τις Ηνωμένες Πολιτείες στη δίνη που έχουν δημιουργήσει. Επιπλέον, αυτές οι χώρες-μαριονέτες διοικούνται από ανεύθυνους ανθρώπους που διακυβεύουν την επιβίωσή τους στην κλιμάκωση. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και όταν αυξάνεται η ευθραυστότητα τους, η αδυναμία να κρατήσουν τα μέτωπα, βρίσκονται εμπλεκόμενες σε καταστάσεις στις οποίες δεν έχουν πλέον έλεγχο, παρόλο που τα άμεσα συμφέροντά τους δεν είναι προφανή. Αυτό είναι το προϊόν της κατάστασης, αυτό ενός έθνους που έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο σύστημα λεηλασίας και κυριαρχίας ενάντια στα συμφέροντα όλων των λαών, συμπεριλαμβανομένων των ίδιων των ΗΠΑ.

Εδώ, όπως και στην Ουκρανία, η δυτική προπαγάνδα (και η γαλλική ξεπερνά όλα τα ρεκόρ σε αυτόν τον τομέα) μίλησε για νίκη του Ισραήλ, επέμεινε ακόμη και στην υποστήριξη του αραβικού κόσμου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας χωρίς να σημειώσει ότι πρώτα το Ιράν είχε προειδοποιήσει αυτές τις χώρες για Το χτύπημα του και ότι στόχευσε βασικές ισραηλινές στρατιωτικές τοποθεσίες, όπως οι αεροπορικές βάσεις Nevatim και Ramon στο Negev και ένα κέντρο πληροφοριών στα κατεχόμενα Υψίπεδα του Γκολάν – και τα τρία κέντρα που χρησιμοποίησε το Τελ Αβίβ στην επίθεσή του στο ιρανικό προξενείο στη Δαμασκό. Τέλος, ότι τα γεγονότα στη Γάζα έχουν ζεστάνει τους μουσουλμανικούς λαούς και ότι οι ίδιοι οι διεφθαρμένοι ηγέτες απειλούνται. Τέλος, κατά πόσο επιβεβαιώνεται η στροφή στον κόσμο και απαιτεί συνειδητοποίηση, άλλη στρατηγική. Γιατί όχι μόνο αυτό οδηγεί στον αφανισμό, αλλά οι πολεμοκάπηλοι δείχνουν την ανικανότητά τους να κρατήσουν το μέτωπο.

Συχνά τονίζεται ότι η Ρωσία είναι σκακίστρια, οι Ιρανοί επίσης και ο τρόπος με τον οποίο το διεθνές δίκαιο, η αποτροπή και η στόχευση πέρα από το Ισραήλ έχουν ληφθεί υπόψη από ολόκληρη τη δυτική συμμαχία ως προς τη βλαπτική της ικανότητα που αναγνωρίζεται από όλους, ιδίως από τους BRICS και όχι μόνο οι εταίροι αλλά και η περιοχή επιρροής αυτού του διευρυνόμενου οργανισμού. Η Κίνα, η οποία γνωρίζει ξεκάθαρα τι είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι υποτελείς τους, δεν παίζει ποτέ τη χειρότερη πολιτική και εργάζεται για να διασφαλίσει ότι η πόρτα εξόδου θα αφεθεί στον αντίπαλο, επειδή αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτούς που την ακολουθούν τους εαυτούς τους.

Η παρτίδα σκακιού έχει ξεκινήσει και το πρώτο πιόνι έχει προωθηθεί στα στενά του Ορμούζ και ο τρόπος με τον οποίο το Ιράν μπορεί να εμποδίσει οριστικά αυτό το στρατηγικό πέρασμα του παγκόσμιου εμπορίου. Το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) κατέλαβε ένα πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων ισραηλινής ιδιοκτησίας κοντά στα στενά του Ορμούζ. Πάντα επιμέναμε εδώ στο ενεργειακό ζήτημα αυτού του στενού και στο γεγονός ότι η παγκόσμια οικονομία, ιδίως η δυτική οικονομία, δεν θα αντιστεκόταν στην αύξηση των τιμών του πετρελαίου που θα προέκυπτε από το απόφραξη αυτού του στενού. Αλλά πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο κατάρρευσης του δολαρίου υπό το βάρος του χρέους τους και του ανεξέλεγκτου πληθωρισμού. Αυτή η κίνηση του πιονιού έκανε λόγο για «άνοιγμα» που αφορούσε τον ΟΠΕΚ και τους BRICS. Ωστόσο, η επίδειξη έγινε όπως γίνεται τώρα στην Ουκρανία, χωρίς την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη του Πενταγώνου, η ισραηλινή άμυνα δεν είναι βιώσιμη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε δύο συγκρούσεις στις οποίες τα συμφέροντά τους ούτε ως έθνος ούτε ως αυτοκρατορία εμπλέκονται τόσο άμεσα και των οποίων η αξία για τα χρήματα είναι καταστροφική τόσο από οικονομική άποψη όσο και από διεθνή κύρος.

Το άνοιγμα στο Hormuz ακολούθησε η αεροπορική επιδρομή σε στρατιωτικούς κυρίως στόχους αλλά προσδιορίζοντας διάφορα σημεία όπου η ρελέ θα μπορούσε να καταληφθεί από τους συμμάχους. Μιλήσαμε για μια παράσταση ήχου και φωτός, ήταν σκόπιμη, ο στόχος δεν ήταν στρατιωτικός, ήταν αποτρεπτικός και έλεγε ξεκάθαρα: ή σταματήστε τις τραμπουκικές συνήθειές σας ή θα γίνει περιφερειακός και ίσως παγκόσμιος πόλεμος.

Αυτό το θέαμα είχε σημαντικό κόστος εκατέρωθεν και οι ΗΠΑ τα έδωσαν όλα, ήταν αυτοί που σταμάτησαν την πλειοψηφία των βολών. Αν κάνουμε έναν απολογισμό, συνειδητοποιούμε ότι εκεί, όπως και στη Γάζα, ο ισραηλινός στρατός αποδεικνύεται ανίκανος να διασφαλίσει τους στόχους του παρά ή ίσως λόγω της έλλειψης πολιτικού οράματος της κυβέρνησης, της αδιάκοπης βιασύνης. Αυτό το κόστος δεν μπορεί να αγνοηθεί όταν προστεθεί στη συντήρηση των βάσεων και άλλων σημαντικών τοποθεσιών επενδύσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα στην Ουκρανία. Για το Ισραήλ –χωρίς να υπολογίζουμε καν την τιμή των αμερικανικών, βρετανικών και ισραηλινών αεροπλάνων– μόνο το πολυεπίπεδο σύστημα αναχαίτισης του κόστισε τουλάχιστον 1,35 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με Ισραηλινό αξιωματούχο. Ιρανικές στρατιωτικές πηγές ανέφεραν το κόστος των αεροσκαφών και των πυραύλων τους σε μόλις 35 εκατομμύρια δολάρια – 2,5 τοις εκατό των δαπανών του Τελ Αβίβ.

Και το Ιράν διέρρευσε ότι τα συστήματα καθοδήγησης πυραύλων του χρησιμοποιούν το κινεζικό σύστημα δορυφορικής πλοήγησης Beidou καθώς και το ρωσικό σύστημα GLONASS. Κάτι που επιβεβαιώθηκε.

Αλλά χωρίς να αποκηρύξουν το Ιράν, η Ρωσία και η Κίνα δεν εμπλέκουν τους BRICS σε καμία υποστήριξη προς το Ιράν, αυτές οι δύο χώρες τοποθετήθηκαν ως διαιτητές και το παράδοξο είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν λίγο ή πολύ αυτόν τον πιθανό ρόλο του διαιτητή και προσπάθησαν και τα δύο δημόσια (το οποίο είναι αμφισβητήσιμη στην περίπτωση της επίθεσης στη Ρωσία) και ιδιωτικές προσεγγίσεις, που εναλλάσσονται μεταξύ αιτημάτων για κατευναστική επέμβαση και απειλών. Το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται παντού, από το ΝΑΤΟ μέχρι τις πολλαπλασιαστικές βάσεις, τις καθιστά ευάλωτες σε μια γενικευμένη σύγκρουση. Το Ιράν έχει θέσει τα διακυβεύματα: η επόμενη επίθεση από το Ισραήλ με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών θα καταστήσει το τελευταίο επίσημο εμπόλεμο.

Θα ήταν γελοίο αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική να δούμε τον βαθμό στον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της κατάστασης ενώ τα πλάσματα τους παντού εργάζονται για να τις εμπλέξουν άμεσα. Αντιμέτωποι με τις πολιτικές του Ζελένσκι ή του Νετανιάχου (αλλά και του ταραχοποιού Μακρόν), μπορούμε πάντα να φανταστούμε μια συνωμοσία, αλλά υπάρχει και το στοιχείο της βλακείας.

πηγή: Ιστορία και Κοινωνία