Τελικά, πώς «μπήκε» ο Τσίπρας στο Πολυτεχνείο ;;;
του Παναγιώτη Τραϊανού*
Γιατί ένα ασήμαντο προσωπικό θέμα μπορεί να γίνει ΜΕΙΖΟΝ πολιτικό θέμα παραμονές των κρίσιμων εκλογών ;
Πώς ένα «ασήμαντο» θέμα μπορεί να καταστρέψει τον Τσίπρα και να κάνει τεράστια ζημιά στον Μητσοτάκη ;
Η πιο συνηθισμένη πονηριά που κάνουν οι απατεώνες καταπατητές ιδιοκτησιών —οι οποίες είναι «ορφανές» και δεν τους ανήκουν— είναι αυτή που «περνά» μέσα από τα Δικαστήρια. Ο καταπατητής, ο οποίος δεν έχει κανένα νόμιμο έγγραφο, το οποίο ν’ αποδεικνύει την οποιαδήποτε σχέση με την υπό διεκδίκηση ιδιοκτησία, το «κατασκευάζει» με απάτη μέσα στο Δικαστήριο. Με μια δικαστική πράξη «βαπτίζει» την ιδιοκτησία με τ’ όνομά του, εφόσον τη συνδέει με έναν επίσημο τρόπο με τον εαυτό του. Δημιουργεί δηλαδή ένα δημόσιο έγγραφο, το οποίο μπορεί στη συνέχεια να το χρησιμοποιεί σαν τίτλο ιδιοκτησίας, χωρίς να είναι τέτοιος. Πώς γίνεται αυτό; …Με ένα απλό κόλπο, το οποίο απλά έχει ανάγκη από έναν πολύ έμπιστο συνεργό για να δρομολογηθεί. Πώς «στήνεται» το κόλπο αυτό; …Βάζει τον συνεργό να κάνει μια μήνυση στον ίδιο για «καταπάτηση» του υπό διεκδίκηση ακινήτου …Εμφανίζεται δηλαδή κάποιος, ο οποίος υποτίθεται έχει έννομα συμφέροντα στην ιδιοκτησία και κάνει μήνυση στον καταπατητή. Όταν στη συνέχεια θα γίνει η εκδίκαση της απόφασης, ο ενάγων συνεργός απλά δεν εμφανίζεται στο Δικαστήριο. Το Δικαστήριο, ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένο να εκδώσει απόφαση εις βάρος του και υπέρ τού εναγόμενου, χωρίς καν να εξετάσει την ουσία τής υπόθεσης. Αυτήν την «απόφαση» του «αέρα» τη χρησιμοποιεί στη συνέχεια ο απατεώνας σαν «τίτλο ιδιοκτησίας».
Γιατί αναφερόμαστε σ’ αυτήν τη φαινομενικά παντελώς άσχετη με τον τίτλο τού κειμένου κατάσταση; …Για έναν πολύ απλό λόγο. Σε μια πολύ πρόσφατη «περιήγησή» μου —«σερφάρισμα»— στο διαδίκτυο «έπεσα» επάνω σε ένα παλαιότερο δημοσίευμα, το οποίο είχε ως αντικείμενό του την έντονη αντίδραση του Τσίπρα μέσα στη Βουλή, που όμως αφορούσε ένα προσωπικό του θέμα. Το δημοσίευμα μάλιστα —αριστερής ιστοσελίδας— παρουσίαζε σαν «παλικαρίσια» την αντίδραση του «θιγόμενου» «ηγέτη». Όλα αυτά με προβλημάτισαν, γιατί, εκτός του ότι μου φάνηκαν πολύ υπερβολικά και πομπώδη, τα θεώρησα λάθος ακόμα και στο πρακτικό επίπεδο του χειρισμού. Πόσο «παλικάρι» μπορεί να είναι κάποιος, ο οποίος μονολογεί από το Βήμα τής Βουλής σαν να «ξιφουλκεί» μπροστά στον καθρέπτη του …Αστεία πράγματα είναι αυτά σκέφτηκα. Όμως, εκτός από αυτήν τη διαπίστωση, ολόκληρο το «σκηνικό» μου φάνηκε πως ήταν λάθος …Με αυτά που έκανε όχι μόνον δεν απέδειξε το δίκιο του, αλλά δημιούργησε αμφισβήτηση και σε απλούς παρατηρητές —όπως ο γράφων—, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν γνώση και άρα και άποψη επάνω στο θέμα αυτό… …
… …η συνέχεια στον παρακάτω σύνδεσμο
