Πότε και γιατί έγιναν οι μεγαλύτερες πλεκτάνες στην Ελληνική ιστορία ;
Στην μυθολογία-ιστορία αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες στους «θεούς»-δαίμονες της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι.
Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Οι πόλεμοι των Ελλήνων κατά των βαρβάρων και οι φονικοί εμφύλιοι ήταν ο βασικός στόχος των σατανιστών ιερέων. Από κάθε πόλεμο απαιτούσαν ως θέληση των Ιουδαίων δαιμόνων Απόλλωνα και του Φρυγικού Διόνυσου την δεκάτη από τα αιματοβαμμένα λάφυρα.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι είχαν την αναίδεια και την ανεντιμότητα να ζητούν από τις πόλεις ποσοστά ακόμη και από τους Περσικούς πολέμους κατά τους οποίους το Δελφικό ιερό ήταν με την πλευρά των ηττημένων και ομόθρησκων Περσών, καθώς έδινε αποτρεπτικούς χρησμούς για να μην πολεμήσουν οι Έλληνες. Επίσης οι Φοίνικες ιερείς έδιναν χρησμούς παγίδες.
Οι Έλληνες που επισκεπτόταν το Φοινικικό μαντείο, έβλεπαν κάθε φορά τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό-οδυνηρό και δυσβάσταχτο, καθώς ενθυμούμενοι τι έγινε στο πρόσφατο παρελθόν, οδηγήθηκαν σε νέους εμφύλιες διαμάχες. Αρκετούς χρησμούς για τους Ελληνικούς εμφυλίους πολέμους τους είχε δώσει ο Φρυγικός “θεός” Savazios μαζί με τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Στον δαίμονα από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο “θεός” Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Savazios αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο “θεό” του Ιουδαϊκού έθνους.
Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1)
Οι Φοίνικες ίδρυσαν το Σημιτικό μαντείο των Δελφών. Από την Θήβα και τους Δελφούς προερχόταν όλα τα δεινά του Ελληνικού έθνους. Στην μυθολογία-ιστορία, αναφέρονται πολλοί χρησμοί του Φοινικικού μαντείου, για χιλιάδες-φοβερές θυσίες, στους «θεούς»-δαίμονες, της αρχαίας θρησκείας. Αμέτρητα ήταν τα αθώα θύματα, κυρίως αγνοί νέοι. Τα άτυχα παιδιά, θυσιάστηκαν από τους αιμοσταγείς-αλλοδαπούς ιερείς του παγανισμού, με εντολή του Δελφικού ιερού. Ο σκοτεινός παγανισμός ήταν η θανατηφόρα μάστιγα του Ελληνισμού.
Η αρχαία θρησκεία, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των γενοκτονιών και των αισχρών εγκλημάτων της. Το απόγειον της κακουργίας και του ανθελληνισμού των σκοτεινών παραγόντων της αρχαίας Θρησκείας, ήταν οι τρομερές διώξεις των σοφών επιστημόνων στην Αθήνα, με δίκες-καταδίκες “περί αθεΐας” και την θανάτωση πολλών φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, ποιητών, σοφιστών, ρητόρων κλπ.
Οι Φοινικικές ορδές κατέκτησαν τους Έλληνες με άγριες σφαγές, και μεθοδικές γενοκτονίες. Τους αφαίρεσαν τις περιουσίες και τους μετέβαλαν σε δούλους όπως ήταν οι είλωτες στην Σπάρτη. Τους επέβαλαν την θρησκεία τους, το δωδεκάθεο και έκλεψαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για την δική τους θρησκεία. Εμφύλιοι πόλεμοι. Η επίκληση λόγων για τις άγριες εμφύλιες πολεμικές συρράξεις στην αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθούν με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και τους κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε το Φοινικικό μαντείο των Δελφών.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικά κίνητρα. Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία βρισκόταν για πολλοστή φορά το Δελφικό μαντείο και με τις Φοινικικής καταγωγής Πυθίες παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες, μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς τους οποίους έδινε σκόπιμα (Θουκιδiδης Ιστορία. Α-4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν-πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : ” Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, “Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας”, σελίδα 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση. Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των “άθεων” φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο.
Οι Μεσσηνιακοί πόλεμοι που κατέστρεψαν την Πελοπόννησο, είχαν θρησκευτικό-πνευματικό κίνητρο. Εκεί έγιναν τρομερές ανθρωποθυσίες, όπως στα εκατομφόνια, από τους Σπαρτιάτες και τους Μεσσήνιους. Ακόμη γινόταν αμέτρητες θυσίες αιχμαλώτων στον Δία. Όμως μετά από τριακόσια χρόνια αγρίων πολέμων, απίστευτης γενοκτονίας, οι Σπαρτιάτες επικράτησαν και έκαναν τους Μεσσήνιους είλωτες.
Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο, έσφαξαν τους Κερκυραίους. Το απόγειον του α
Μια ακόμη γενοκτονία προκάλεσαν οι τέσσερις φοβεροί ιεροί πόλεμοι, (595-332 π. Χ.), οι οποίοι για τριακόσια περίπου χρόνια αποδεκάτισαν την Ελλάδα. Ονομάστηκαν ιεροί, διότι έγιναν με υποδείξεις του μαντείου των Δελφών (Θουκιδίδης, Ιστορία Α΄3). Οι πόλεμοι έγιναν για να έχει την πολιτική-στρατιωτική και την οικονομική ηγεμονία, όλων των Ελλήνων, η αδίστακτη και σκοτεινή ιερατική συμμορία των Δελφών. Ενδεικτικό της τρομερής γενοκτονίας, ήταν ότι το 219 π. Χ., ο επικεφαλής της Αιτωλικής Συμπολιτείας, ο στρατηγός Σκόπας κυριεύει το Δίον, την ιερή πόλη των Μακεδόνων και καταστρέφει τα πάντα. Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα, και στην συνέχεια, πυρπολεί ακόμη και τους χώρους λατρείας. Οι ίδιες βαρβαρότητες έγιναν, και στο ιερό της Δωδώνης, από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωρίμαχο. Στην συνέχεια, ο Φίλιππος με τους Μακεδόνες, πέρασαν σε αντίποινα, «πυρπόλησαν και κατεδάφισαν τα ιερά και ανέτρεψαν η κατέστρεψαν 2.000 ανδριάντες». Όμως δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία, αλλά εισέβαλαν και στην Αττική, το 200 π. Χ., όπως εξιστορεί ο Λίβιος, όπου ισοπέδωσαν, και τα μνημεία και ανέσκαψαν τους τάφους, διασκορπίζοντας τα οστά των νεκρών !!!
Την εποχή των Περσικών πολέμων το Φοινικικό-Ιουδαϊκό μαντείο των Δελφών ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών, και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Έλληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μηδοι ήταν ομόθρησκοι τους. Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140). Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
Στις Πλαταιές οι θρησκευτικοί παράγοντες των Δελφών απαγόρευαν μέσω των χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο.
Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την σφηκοφωλιά των Δελφών. Ο νέος κίβδηλος χρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο.
Ο στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναϊκό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναϊκή εξουσία.
Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε, ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια.
Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς. Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία. Μετά το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Φοινικική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Φοινίκων της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Φοινίκων ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Φοίνικες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους. Μάλιστα οι δολοπλόκοι Φοίνικες χρησιμοποίησαν και την προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους. Για αυτό πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων- δωδεκαθειστών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς.
Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Φοίνικες-παγανιστές της Θήβας. Ο Έλληνας Παυσανίας οδήγησε τους προδότες Φοίνικες παγανιστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο τον είχαν κατηγορήσει άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Φοινικικό ιερατείο.
Εάν ο Ήρωας-Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης-Ιουδαίος και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα.
Αυτό ήταν η θανάτωση των αρχηγών της Θήβας οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Φοίνικες της Θήβας ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες και o Παυσανίας ήταν “Ιουδαίοι” θα πολεμούσαν στο πλευρό των Περσών και των Σημιτών της Θήβας στην μάχη των Πλαταιών.
Ακόμη ο Εθνικός Ήρωας Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες δεν θα έπεφταν στις Θερμοπύλες και οι Δωριείς Σπαρτιάτες-Λάκωνες δεν θα είχαν εκδιωχθεί από την Πελοπόννησο, δεν θα συμμετείχαν στην κάθοδο των Δωριέων, και δεν θα έπαιρναν στον Τρωικό πόλεμο εάν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής. Συνεπώς οι αρχαίοι Σπαρτιάτες δεν ήταν Ιουδαϊκής καταγωγής όπως ψευδώς αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά άρθρα και εργασίες.
O Πλούταρχος κατηγορεί τον μεγάλο Σπαρτιάτη Στρατηγό Παυσανία για προδοσία-Μηδισμό. Η Αιτία για αυτές τις συκοφαντίες, ήταν ότι παράκουσε τους αρχιερείς του Φοινικικού μαντείου των Δελφών και πολέμησε τους Πέρσες, με αποτέλεσμα να κρατήσει ελεύθερη και δοξασμένη την Ελλάδα. Ο Παυσανίας ματαίωσε οριστικά την Περσική κατάκτηση και ταπείνωσε την Περσική αυτοκρατορία και την νεοταξική δυναστεία των Αχαιμενιδών.
Πλούταρχος από το έργο του “Θεμιστοκλής”. Κατηγορία εσχάτης προδοσίας. [23.1] Όταν εξορίστηκε από την πατρίδα του ο Θεμιστοκλής και τον καιρό που έμενε στο Άργος, τα όσα έγιναν τότε με τον Παυσανία έδωσαν νέες αφορμές στους εχθρούς του να τον κατηγορήσουν. Αυτός που τον κατάγγειλε για προδοσία ήταν ο Λεωβώτης, ο γιος του Αλκμαίωνα από το δήμο της Αγρυλής, συγχρόνως όμως τον κατηγορούσαν και οι Σπαρτιάτες. [23.2] Γιατί ο Παυσανίας, όταν σχεδίαζε εκείνη τη γνωστή προδοσία του, στην αρχή έκρυβε τα σχέδιά του από το Θεμιστοκλή,αν και ήταν φίλος του.
Όταν όμως τον είδε εξορισμένο από την πόλη του και αγαναχτισμένο, πήρε το θάρρος και του πρότεινε να συμπράξει και αυτός στις ενέργειές του. Του έδειξε μάλιστα και έγγραφα του βασιλιά των Περσών και τον εξερέθιζε εναντίον των Ελλήνων, λέγοντας πως είναι κακοί και αχάριστοι. [23.3]
Αυτός όμως δε δέχτηκε την πρόταση του Παυσανία και αρνήθηκε ολότελα τη συμμετοχή του, μα σε κανέναν δε φανέρωνε όσα του είπε ούτε κατάγγειλε την πράξη, γιατί πίστευε ή πως ο Παυσανίας θα σταματήσει μόνος του κάθε άλλη ενέργειά του ή πως με άλλο τρόπο θα φανερωθεί, αφού επιζητούσε πράγματα παράδοξα και επικίνδυνα. [23.4] Όταν όμως ύστερ᾽ απ᾽ αυτά ο Παυσανίας θανατώθηκε, βρέθηκαν μερικές επιστολές και έγγραφα σχετικά με τις ενέργειές του αυτές που γεννούσαν υποψίες για το Θεμιστοκλή. Και φώναζαν εναντίον του οι Λακεδαιμόνιοι και τον κατηγορούσαν όσοι συμπολίτες του τον φθονούσαν, ενώ αυτός δεν ήταν παρών και αναγκαζόταν να απολογείται με έγγραφες εκθέσεις με τις οποίες αναιρούσε προπάντων τις προηγούμενες κατηγορίες. [23.5]
Και έγραφε ότι, αφού οι ίδιοι οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν προς τους συμπολίτες του πως πάντοτε ζητεί να εξουσιάζει και πως δεν είναι το φυσικό του ούτε και θέλει να βρίσκεται κάτω από την εξουσία άλλου, πώς θα μπορούσε ποτέ να πουλήσει τον εαυτό του μαζί με όλη την Ελλάδα σε βαρβάρους και μάλιστα σ᾽ εχθρούς; [23.6] Μολαταύτα η εκκλησία του δήμου τελικά πείστηκε από τους κατηγόρους και έστειλε ανθρώπους με την εντολή να τον πιάσουν και να τον φέρουν, για να δικαστεί σε κοινό συνέδριο των Ελλήνων.
Ο Πλούταρχος συμμάχους σε αυτές τις πλεκτάνες έχει τους Θουκιδίδη και Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο. Αν και οι Θουκιδίδης-Παπαραγόπουλος στα έργα τους αναφέρουν ότι οι χρησμοί του Φοινικικού μαντείου των Δελφών ήσαν κίβδηλοι, εν τούτοις αποδέχονται τις πλεκτάνες των Ιουδαϊκών ιερατείων της εποχής εις βάρος των Ελλήνων αρχηγών στους Περσικούς πολέμους !!!
Είναι εντελώς άδικο και απορίας άξιον γιατί δεν λαμβάνουν υπόψιν τον βίο και την δράση των Ελλήνων αρχηγών στους Περσικούς πολέμους. Επίσης ύποπτο είναι το γεγονός ότι δεν αναφέρουν και δεν εστιάζουν στο σημαντικότερο γεγονός. Επί παραδείγματι η εκτέλεση των Ιουδαίων αρχηγών της Φοινικικής Θήβας από τον στρατηγό Παυσανία. Οι Θηβαίοι πολέμησαν στο πλευρό των Περσών, μαζί με τον στρατό της ομώνυμης πόλεως. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν βρέθηκαν σε πλάνη η σκοπίμως συμμετέχουν στις Ιουδαϊκές πλεκτάνες.
Αν ήταν προδότες ο Παυσανίας και ο Θεμιστοκλής, θα πρόδιδαν το Ελληνικό έθνος στις Πλαταιές, την Θήβα και την Σαλαμίνα, και δεν θα περίμεναν να συντρίψουν και να διαλύσουν οι ίδιοι τους Πέρσες στα πεδία των μαχών. Οι συνθήκες για μια προδοσία πριν και κατά την διάρκεια αυτών των μαχών ήταν πολύ ευνοϊκές για τους δύο Έλληνες στρατηγούς, καθώς μεταξύ άλλων θα είχαν και το απόλυτο πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού εις βάρος των Ελλήνων. Να μην ξεχνάμε ότι πάντοτε οι Πέρσες αναζητούσαν Έλληνες προδότες για να τους βοηθήσουν σε Ελληνοπερσική αναμέτρηση.
Είναι αδύνατον να ήταν τόσο “αφελής και ανόητος” ο στρατηγός Παυσανίας, ώστε να στέλνει τις μυστικές επιστολές του, σχετικά με τις “προδοτικές” συννενοήσεις με τους Πέρσες, με Σπαρτιάτες αγγελιοφόρους. Δεν ήταν ανίκανος και μειωμένης αντιλήψεως.
Αντιθέως οι στρατηγικές-πολιτικές του ικανότητες πριν και μετά την μάχη των Πλαταιών, αποδεικνύουν τις τεράστιες ικανότητες του, όπως θα δούμε στην σημερινή εργασία Γεωστρατηγικής και Ιστορίας. Το βέβαιον είναι ότι Θουκιδίδης και Κ. Παπαρηγόπουλος δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλα τα ιστορικά δρώμενα της συγκεκριμένης εποχής.
Για την περίπτωση του Παυσανία και του Θεμιστοκλέους, ο Θουκυδίδης και ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος δεν διατηρούν καμία απολύτως επιφύλαξη. Είναι σαφές για εκείνους ότι Θεμιστοκλής-Παυσανίας μήδισαν και για αυτό πραγματοποίησαν “προδοτικές” επαφές με τον Πέρση βασιλιά, με στόχο να υποδουλώσουν την Ελλάδα και να γίνουν οι ίδιοι Βασιλείς !!! Η μεγαλομανία των Παυσανία και Θεμιστοκλή δεν μπορούσε να περιοριστεί ούτε στην αξεπέραστη δόξα που βίωσαν ως αρχηγοί των Ελλήνων σε Σαλαμίνα και Πλαταιές.
Η Βασιλική εξουσία της Σπάρτης και η πολιτική εξουσία των Αθηνών δεν ήταν “αρκετή” για τους δύο “συνωμότες”.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι ισχυρίζονται από πρόθεση είτε από αφέλεια οι δύο ιστορικοί και όχι μόνον :
Ο Παυσανίας θα συνεχίσει να απασχολεί τους εφόρους της Σπάρτης, όταν ως αρχηγός των Ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, μετά τον θρίαμβο επί των Περσών είχε την αρχηγία η Σπάρτη, η οποία είχε κυριεύσει το Βυζάντιο : «Όταν, την πρώτη φορά που ο Παυσανίας βρισκόταν στον Ελλήσποντο ύστερα από την επιστροφή του από την Κύπρο, κατέκτησε το Βυζάντιο. Την πόλη κατείχαν οι Πέρσες. Ανάμεσα στα άτομα που αιχμαλώτισε ήταν και μερικοί συγγενείς και φίλοι του βασιλιά. Αυτούς τους πήρε και τους έστειλε στον Πέρση βασιλιά κρυφά από τους άλλους συμμάχους, στους οποίους είπε ότι δραπέτευσαν.
Συνεργάτη στις μυστικές αυτές συνεννοήσεις του είχε τον Γογγύλο από την Ερέτρια, στον οποίο είχε εμπιστευτεί και το Βυζάντιο και τους αιχμαλώτους. Το Γογγύλο έστειλε στο βασιλιά και με επιστολή στην οποία έγραφε : “Ο Παυσανίας, ο ηγεμόνας της Σπάρτης, επιθυμώντας να σε ευχαριστήσει, σου στέλνει τους αιχμαλώτους αυτούς πολέμου. Σου προτείνω, αν και συ συμφωνείς, να παντρευτώ τη θυγατέρα σου και να φέρω στην εξουσία σου τη Σπάρτη και την υπόλοιπη Ελλάδα. Νομίζω πως μπορώ να τα κατορθώσω αυτά, αν βρίσκομαι σε συνεννόηση μαζί σου. Αν τούτα που γράφω είναι της αρεσκείας σου, στείλε στα παράλια έμπιστό σου άνθρωπο με τον οποίο θα συνεννοούμαστε στο μέλλον”». (βιβλίο πρώτο, παράγραφος 128).
Ο ηττημένος και ταπεινωμένος Ξέρξης, όπως ήταν φυσικό, ένιωσε αναπάντεχη έκπληξη-ικανοποίηση, για το απρόσμενο δώρο της επιστροφής των αιχμαλώτων καθώς θεώρησε ότι με αυτή την ενέργεια του Παυσανία, αναπτερώνονται οι χαμένες του ελπίδες για την κατάκτηση της Ελλάδας !!! “Υπακούοντας στις επιθυμίες του Παυσανία, έστειλε στα παράλια τον Αρτάβαζο, απομακρύνοντας τον Δασκύλειο που είχε ως εκείνη τη στιγμή τη σατραπεία με την εντολή να βρίσκεται σε επαφή με τον Παυσανία και να υλοποιεί κάθε πρότασή του.
Του ανέθεσε μάλιστα να παραδώσει και την απαντητική του επιστολή στην οποία έγραφε ότι αποδέχεται τα σχέδια του Παυσανία και ότι είναι πρόθυμος να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Υποσχόταν επίσης στον Παυσανία απεριόριστη οικονομική στήριξη. Μετά την απάντηση αυτή ο Παυσανίας “έχασε” κάθε μέτρο: «Όταν πήρε την επιστολή αυτή ο Παυσανίας, τον οποίο και πιο μπροστά είχαν οι Έλληνες σε μεγάλη υπόληψη για την αρχηγία του στις Πλαταιές, συνεπάρθηκε ακόμη περισσότερο και δεν μπορούσε πια να ζει με το συνηθισμένο στους συμπολίτες του απλό τρόπο, αλλά έβγαινε από το Βυζάντιο ντυμένος σαν Μήδος, κυκλοφορούσε στην Θράκη έχοντας για ακολουθία Μήδους και Αιγυπτίους και έδινε γεύματα με τον Περσικό τρόπο.
Δεν μπορούσε πια να κρύψει τους σκοπούς του και με ασήμαντες πράξεις άφηνε να φανερωθούν τα όσα σημαντικά σχεδίαζε να κάμει στο μέλλον. Έγινε εξάλλου, τόσο απλησίαστος και η συμπεριφορά του σε όλους ανεξαίρετα ήταν τόσο κακή, ώστε κανένας πια να μην μπορεί να τον συναντήσει. Αυτό, άλλωστε, στάθηκε κι η κυριότερη αιτία να πάνε οι σύμμαχοι με τους Αθηναίους». Βρισκόμαστε στην περίοδο που οι Αθηναίοι αναλαμβάνουν την αρχηγία του συμμαχικού στρατού, κατ’ απαίτηση των ίδιων των συμμάχων, λόγω της ανυπόφορης συμπεριφοράς του Παυσανία.
Η εξέλιξη της αρχηγίας αυτής έφερε την αθηναϊκή ηγεμονία. Ο Παυσανίας δεν στέρησε απλώς τα ινία του στρατού από τη Σπάρτη, αλλά αποτέλεσε και ντροπή χωρίς προηγούμενο. Τον ανακάλεσαν αμέσως και τον δίκασαν: «Όταν οι Σπαρτιάτες ανακάλεσαν την πρώτη φορά τον Λακεδαιμόνιο Παυσανία από την αρχηγία στον Ελλήσποντο, τον δίκασαν και τελικά τον αθώωσαν.
Όμως δεν τον έστειλαν ξανά με επίσημη κρατικό αξίωμα, έξω από τα σύνορα της Σπαρτιατικής πολιτείας. Εκείνος ως ιδιώτης πήρε ένα καράβι από την Ερμιονίδα και έφτασε στον Ελλήσποντο με το πρόσχημα να πολεμήσει και αυτός μαζί με τους άλλους Έλληνες τους Πέρσες. Στην πραγματικότητα πήγε για να συνεχίσει τις μυστικές συνεννοήσεις του με το βασιλιά των Περσών, όπως προσπάθησε να κάνει και την πρώτη φορά, επιθυμώντας να γίνει ηγεμόνας των Ελλήνων».
Η αλήθεια είναι ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν είχαν στα χέρια τους ατράνταχτες αποδείξεις για να τον καταδικάσουν από την πρώτη ανάκληση. Επιπλέον οι Σπαρτιάτες είχαν ως αρχή να μην προβαίνουν σε καμία ενέργεια αν δεν ήταν απολύτως σίγουροι. Και αυτή ακριβώς ήταν και η ουσία της δικαστικής απόφασης. Το οριστικό χτύπημα για τον Παυσανία ήταν η καταγγελία του αγγελιοφόρου, με τον οποίο είχε στείλει την τελευταία του επιστολή προς τον Αρτάβαζο.
Ο Παυσανίας για απόλυτη ασφάλεια μέσα σε κάθε επιστολή εκτός των άλλων “έδινε εντολές” να θανατώνεται ο αγγελιοφόρος που την φέρνει. Ο τελευταίος αγγελιοφόρος “υποψιασμένος” από το “γεγονός” ότι κανείς από τους προηγούμενους δεν επέστρεψε, πλαστογράφησε τη σφραγίδα, άνοιξε την επιστολή και την έφερε ως πειστήριο στους πέντε εφόρους : «Τότε πια οι έφοροι – όταν ο άνθρωπος τους έδειξε την επιστολή πείστηκαν περισσότερο για την αλήθεια των καταγγελιών, θέλησαν όμως ν’ ακούσουν, με τα ίδια τους τα αυτιά, κάτι να λέει κι ο ίδιος ο Παυσανίας.
Εκείνη την εποχή ο Παυσανίας είχε απολέσει τα πολιτικά και στρατιωτικά του αξιώματα και κατοικούσε στην περιοχή της αρχαίας Τροίας ως απλός πολίτης. Εν τούτοις “εξακολουθούσε” να “χρησιμοποιεί” για τις συνωμοσίες του, Σπαρτιάτες απεσταλμένους !!!
Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη είχε περάσει από δίκη και αθωώθηκε σχετικά με τις κατηγορίες περί Μηδισμού. Ένας τόσο ικανός στρατηγός και πολιτικός όπως ο Παυσανίας, που υποτίθεται ότι συνωμοτούσε για την κατάκτηση της Ελλάδας μαζί με τους Πέρσες ήταν τελείως αδύνατον να χρησιμοποιεί Σπαρτιάτες ως μεσάζοντες-αγγελιοφόρους και να καταστρέψει το υποτιθέμενο εγχείρημα. Στην περιοχή της Τρωάδος που κατοικούσε προσωρινά ο Παυσανίας υπήρχαν χιλιάδες Πέρσες και άλλοι αλλοδαποί, που ήταν ανέκαθεν εχθρικά προσκείμενοι προς τον Ελληνισμό. Συνεπώς δεν υπήρχε καμία αιτία να διακινδυνεύσει τα πάντα χρησιμοποιώντας Σπαρτιάτες για να στέλνει τις επιστολές του, και να αποκαλυφθεί.
Με βάση τους κίβδηλους ισχυρισμούς των Θουκιδίδη-Παπαρηγόπουλου προκύπτει ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, ήταν άτομα με “ειδικές ανάγκες” τα οποία ήταν σε θέση απροκάλυπτα και ολοφάνερα να εξαπατούν με παιδικές μεθόδους όπως “έκαναν” ο Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας και ο πολιτικός-στρατιωτικός Θεμιστοκλής.
Συνεπώς με βάση τις αναφορές είτε ο Παυσανίας και ο Θεμιστοκλής, είτε οι αρχαίοι σοφοί, στρατιωτικοί, πολιτικοί και όχι μόνον ήταν διανοητικά και ψυχικά άρρωστοι. Προσωπικά πιστεύω ότι οι Θουκιδίδης και Παπαρηγόπουλος έπεσαν στις παγίδες των επιβούλων. Επίσης είναι αξιοπερίεργο εφόσον διαπίστωσαν τέτοιου είδους συμπεριφορές γιατί ανέχτηκαν τον ήρωα Σπαρτιάτη, τον οποίο καταδίκασαν για άλλες αιτίες μετά από τρεις δίκες.
