Ο ΣΙΣΥΦΟΣ

Ο μύθος του Σίσυφου είναι ένας από τους ποιο ενδιαφέροντες μυητικούς λογούς μεταξύ πόλων στην αρχαιά μας κληρονομιά. Ο μύθος αυτός αναφέρει ότι ο Σίσυφος απέκτησε μια πηγή καθαρού νερού για την Κόρινθο, κάνοντας μια συμφωνία με τον ποταμό θεό Ασωπό. Η κόρη του Ασωπού είχε απαχθεί από τον Δία, έτσι στην προσπάθεια του ο θεός Ασωπός να βρει την κόρη του ζήτησε βοήθεια από τον Σίσυφο, εκείνος του έδωσε την πληροφορία για το που βρίσκεται η κόρη του, γεγονός που εξόργισε τον Δία. Έτσι ο βασιλιάς των Θεών έστειλε τον Θάνατο να πάρει τη ζωή του Σίσυφου. Ο Σίσυφος είχε την ικανότητα με τον λόγο του να παραπλανά, έτσι κατάφερε να παγιδεύσει τον Θάνατο και να τον φυλακίσει σε ένα κελί. Η φυλάκιση αυτή είχε ως αποτέλεσμα, ο Θάνατος να μην μπορεί να έρθει για κανέναν νεκρό σταματώντας έτσι τον φυσικό κύκλο της κάθε ψυχής προς την εξέλιξη της. 

Οι θεοί σαν απάντηση έστειλαν τον Άρη, το θεό του πολέμου, να διασώσει τον Θάνατο, για να μπορέσει να διεκδικήσει την ψυχή του Σίσυφου. Αυτή τη φορά ο Σίσυφος πέθανε πραγματικά, αλλά πριν τον πάρει ο Θάνατος έδωσε οδηγίες στην Μερόπη να μην τον θάψει κανονικά. Η έλλειψη κανονικής κηδείας ενόχλησε τόσο πολύ τον Πλούτωνα, που κυβερνούσε τον Άδη, όπου ξαναέστειλε τον Σίσυφο στους ζωντανούς, για να κανονίσει την κηδεία του όπως έπρεπε και όπως αξίζει. Για μια ακόμα φορά ο Σίσυφος απέδειξε την πονηριά του, αφού αρνήθηκε να επιστρέψει στον κάτω κόσμο και έζησε για πολλά ακόμα χρόνια στη γη.

Για τον Σίσυφο όμως ήταν γνωστό ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον έτσι ώστε όταν τελικά πέρασε την πύλη του Άδη, ο Δίας και οι υπόλοιποι θεοί σκέφτηκαν ποια θα ήταν η τιμωρία του.

Ο Σίσυφος Έπρεπε να σπρώχνει έναν τεράστιο βράχο επάνω σε έναν μεγάλο, απόκρημνο λόφο. Κάθε φορά που έφτανε στην κορυφή ο βράχος κατρακυλούσε και ο Σίσυφος έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. Αυτό το βασανιστήριο για τον Σίσυφο, θα συνεχιζόταν για μια αιωνιότητα.

Αυτός ο μύθος έχει πολλές διαστάσεις και εδώ θα αναλύσουμε μια από αυτές.

Η αρχή είναι ότι κανένας μα κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται να ζήσει στην γαία αλλά και να ανακαλύψει τον κόσμο που βρίσκετε πέρα από αυτήν.

Ο θάνατος όπως μας λέγουν οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι δεν είναι τίποτε άλλο από την η μετάβαση της ψυχής στον τόπο και τον χρόνο που βρισκόταν πριν ενσαρκωθεί.

Η γέννηση ενός ανθρώπου όπως μας λέγει ο πλάτων είναι ο εγκλεισμός της ψυχής σε ένα υλικό σώμα το οποίο το αποκαλεί δεσμωτήριον, και αυτήν η κατάσταση φέρνει την ψυχή στην διαδικασία της μαθητείας της.

Το να προσπαθούμε να νικήσουμε και να σπάσουμε τον κύκλο της ζωής φοβούμενοι τον θάνατο που φέρνει την αναγέννηση της ψυχής, είναι σαν να προσπαθούμε ως ένας νεότερος Σίσυφος να ξεφύγουμε από αυτό που είναι αδύνατον να αποφευχθεί.

Ο κύκλος της κάθε ενσαρκωμένης ζωής που η ψυχή μας θα διανύσει θα ανοίξει και θα κλείσει είτε το θέλουμε είτε όχι διότι αυτή είναι η φυσική συμπαντική της πορεία προς την αναγέννηση της και την αθάνατη πορεία της προς το άπειρο.

Οπότε λοιπόν θα πρέπει να σπρώξουμε την πέτρα της ενσαρκωμένης ζωής προς την κορυφή του λόφου που λέγεται εξέλιξη όσες φορές χρειαστεί για να φτάσουμε στο αγαθό. Την τέλεια συμπαντική ζωή.

ΟΡΦΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ