Στην Τιτανομαχία παίχτηκε η τύχη του σύμπαντος κόσμου. Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ
Πριν απ’ αυτήν, ο Κρόνος και οι Τιτάνες αδελφοί του είχαν νικήσει τον πατέρα τους Ουρανό. Τον είχαν ξεχωρίσει, επιτέλους, απ’ την Γη. Όσο κυριαρχούσε στον κόσμο ο Ουρανός, δεν ήθελε να διαχωριστεί με κανένα τρόπο από την μητέρα Γαία, την Γη. Έτσι όμως, δεν υπήρχε πουθενά χώρος να ζήσει κανένα άλλο πλάσμα. Ο Ουρανός πίεζε όλες τις πρωταρχικές θεότητες, την Νύχτα, τον Έρωτα, το Έρεβος, το Χάος. Κυρίως, όμως, δεν άφηνε καθόλου χώρο στα παιδιά του, τους Ουρανίδες. Ώσπου δεν άντεξαν άλλο κι επαναστάτησαν.
«Ουρανέ, επιβήτορα, εγώ που σε γέννησα, εγώ θα σε καταστρέψω. Φύγε αμέσως από πάνω μου»του είπε η Γαία.
«Με ξελογιάζεις πρώτα κι ύστερα με πετάς; Δεν φεύγω. Ποθώ, Γαία, τόσο πολύ την ύπαρξή σου που θα μείνω πάνω σου για πάντα.»
Ο μικρότερος γιος τ’ Ουρανού, ο Κρόνος, με τη βοήθεια της μητέρας Γαίας, έκανε την δουλειά. Κατάφερε να κόψει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του. Ο Ουρανός, γεμάτος αίματα σπάραξε και τινάχτηκε ψηλά. Από το αίμα του γεννήθηκε η Αφροδίτη. Πάντως ο Ουρανός εξέπεσε από την θέση του βασιλιά του κόσμου και ξεχώρισε από την Γη. Τώρα πια υπήρχε χώρος για όλους αλλά και καιρός, καθώς ο Κρόνος ήταν ο ίδιος ο χρόνος.
«Πρόσεχε γιε μου» είπε η Γαία στον Κρόνο. «Είναι τώρα δικό σου ο κόσμος για να τον κυβερνήσεις. Να είσαι δίκαιος και καλός με όλα τα πλάσματα του σύμπαντος.»
Μπορούσαν πια στο ενδιάμεσο μεταξύ γης και ουρανού να ζήσουν τα ζωντανά όντα. Γέμισε ο κόσμος με γενιές θνητών κι αθανάτων. Τα ζώα και τα φυτά είχαν την δική τους ευκαιρία να αναπτυχθούν χωρίς την πίεση από την ένωση Ουρανού και Γης. Η θάλασσα απλώθηκε ελεύθερα παντού και τα βουνά ξεπετάχτηκαν από τους βυθούς. Χαράδρες και ποτάμια, δάση και νησιά δημιουργήθηκαν. Λίμνες σχηματίστηκαν, ηφαίστεια ξεπήδησαν και τα άστρα φάνηκαν στο στερέωμα. Ο αέρας γέμισε το κενό κι ο αιθέρας γέμισε τον ουρανό. Κι ανάμεσα σε γη και ουρανό έσφυζε ο τόπος από ζωντανή ζωή.
Τα παιδιά και τα εγγόνια των Τιτάνων κατοίκησαν τον χώρο που τους προσέφερε ο Κρόνος. Γέμισαν τον κόσμο με ομορφιά η έξοχη Μέδουσα, ο υπέροχος Χρυσάωρ και τόσοι άλλοι. Η Ηώς, η Λητώ, ο Πήγασος, ο Τρίτων, ο Φαέθων, η Κίρκη κι άλλα εκπληκτικά πλάσματα στόλισαν το σύμπαν. Οι Ωκεανίδες, οι Νηρηίδες, οι Μούσες, οι Άρπυες, οι Μοίρες και χιλιάδες ακόμη θεϊκές υπάρξεις μεγαλούργησαν. Μαζί τους και θνητές τιτανικές γενιές. οι Κένταυροι, οι Λαπίθες, οι Αμαζόνες κι άλλοι τιτανικοί λαοί γέμισαν την γη. Απ’ άκρου εις άκρο η ζωντανή ζωή κυριάρχησε ευτυχισμένη. Ακόμη κι η χρυσή γενιά των ανθρώπων έζησε εκείνη την χρυσή εποχή.
Δεν είχαν να νοιάζονται για φαγητό ή για το κρύο. Δεν είχαν λόγο να λυπούνται ή να ιδρώνουν. Ακόμα κι ο θάνατος ήταν κάτι σαν γλυκός ύπνος. Το πιο ευτυχισμένο γένος των ανθρώπων ήταν αυτό της χρυσής εποχής, κι έζησε την εποχή του Κρόνου.
Οι πρωταρχικοί δώδεκα Τιτάνες, έξι άνδρες κι έξι γυναίκες, κυριάρχησαν στον κόσμο. Δικός τους κανόνας ήταν η αλήθεια κι η ελευθερία. Τα ηφαίστεια ξερνούσαν τη φωτιά χωρίς φόβο ή τύψεις. Όποιο δάσος ή χώμα καιγόταν μακάριζε την τύχη του. Γιατί με την φωτιά της λάβας θα άλλαζε σε κάτι άλλο, που θα ήταν και πάλι μέρος του σύμπαντος κόσμου. Δεν υπήρχε μοίρα για να την αποδεχτεί ή να την αποφύγει κανείς. Υπήρχε μόνο η ελευθερία κι η αλήθεια να είσαι αυτό που σε έκανε η φύση όταν γεννήθηκες. Σε αυτόν τον ευτυχισμένο κόσμο έλαμψαν ο Ήλιος με την Ηώ, η Σελήνη κι ο Γαλαξίας των Άστρων. Τα παιδιά των Τιτάνων, ήταν υπέροχες υπάρξεις, έπαιζαν με τις θάλασσες και κινούνταν με τους ανέμους. Μια ακατάβλητη και συνεχής δημιουργία ήταν η εποχή αυτή της κυριαρχίας της φύσης. Βασίλευε παντού η τιτανική αλήθεια.
Κανείς δεν λέει ψέματα στον κόσμο αυτόν της φύσης. Ο αέρας έρχεται και φεύγει κι ό,τι λυγίσει νιώθει το άγγιγμά του σαν χαρά. Η φωτιά ανάβει και, όταν τελειώσει η δύναμή της, σβήνει. Κανείς δεν θρηνεί γιατί το σβήσιμο είναι η μόνη αλήθεια. Η λάβα από το ηφαίστειο κατακαίει ό,τι βρίσκει στο πέρασμά της. Κανείς δεν λυπάται γιατί η καύση είναι κι αυτή μέρος της ζωής. Τα νερά τρέχουν και φτιάχνουν καταρράκτες. Οι λίμνες τα υποδέχονται και τα αφήνουν στους ποταμούς ως τις ακτές. Δεν αλλάζει κάποιος για να γλιτώσει το μοιραίο. Το χόρτο φυτρώνει και μαραίνεται, το ζώο κυνηγά και κυνηγιέται. Κανείς αθάνατος δεν επιζητά ούτε επιβάλλει τον θάνατο και κανείς θνητός την αθανασία. Δεν προσποιείται για να ξεγελάσει την φύση και τον εαυτό του για να κερδίσει κάτι μάταιο κι εφήμερο. Η τιτανική αλήθεια δεν γνωρίζει φυγή, δεν γνωρίζει προσποίηση, δεν γνωρίζει το ψέμα.
Δεν είναι λατρεία θανάτου να μη φοβάσαι τον θάνατο, είναι λατρεία ζωής. Αυτό διδάσκει η φύση. Ό,τι πεθαίνει, γεννά καινούργια ζωή, γι αυτό κανείς δεν θρηνεί τον θάνατο. Οι αθάνατοι, μόνο, πρέπει να συγχωρήσουν τον εαυτό τους που δεν μετέχουν στον γόνιμο κύκλο της ανταλλαγής. Κι όπως δεν υπάρχει φόβος θανάτου, έτσι, δεν υπάρχει ντροπή χαράς. Ιερό είναι ό,τι δίνει απόλαυση σε ένα πλάσμα της τιτανικής εποχής. Δεν ντρέπεται κανείς να ερωτευτεί ένα λουλούδι, μια κόρη, την μητέρα ή την αδελφή του, έναν κεραυνό ή την φωτιά. Ο έρωτας είναι φύση. Όλες οι επιθυμίες είναι ιερές στην ευτυχισμένη εποχή του Κρόνου. Η αλήθεια δεν είναι ηθική επιταγή, αλλά, το ίδιον των πραγμάτων. Δεν χρειάζεται να επιλέξει κανείς την αλήθεια, γιατί, δεν υπάρχει τίποτε άλλο έξω απ’ αυτήν. Δεν είναι προσποίηση η βροχή, ο κεραυνός, το κρύο ή η ζέστη. Είναι απλές αληθινές υπάρξεις, είναι εκφάνσεις της φύσης του σύμπαντος κόσμου. Τιτανική αλήθεια είναι κι ο σεισμός που συνταράσσει την Γη κι ο κατακλυσμός που γεμίζει με νερό τις στεριές. Κανένα φαινόμενο της φύσης δεν είναι καταστροφή, όλα είναι απλές αλλαγές στην χρυσή εποχή του Κρόνου.
Η Χρυσή εποχή των ανθρώπων ήταν η χρυσή εποχή του Κρόνου που επακολούθησε την Τιτανομαχία. Μερικές σκέψεις επ’ αυτών.
