Και γεννιούνται κάποια ερωτήματα.

 Τα καταστήματα στην Πτολεμαΐδα (και την περιφέρεια γενικότερα) έχουν ουσιαστικά κλείσει από τις 15 Οκτωβρίου με Κυβερνητική απόφαση. Σε λίγες ημέρες θα συμπληρωθούν ακριβώς 3 μήνες. Κι όχι κάποιοι τυχαίοι 3 μήνες. Όλοι γνωρίζουν ότι οι επιχειρήσεις τζιράρουν Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο σχεδόν όλη τη χρονιά, καλύπτοντας την όποια χασούρα των προηγούμενων, ενώ οι (άχρηστες πλέον) εποχιακές παραγγελίες ξεκινάνε αρκετούς μήνες νωρίτερα. Μία κατάσταση που έχει φέρει ήδη σε απόγνωση χιλιάδες καταστηματάρχες, ενώ κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι η 11η Ιανουαρίου θα φέρει το τέλος του σκληρού Lockdown. Τα ακούω, τα βλέπω, τα διαβάζω. Εβδομάδες τώρα. Όπως και όλα αυτά που γίνονται από το πρωί. Η Εκκλησία δεν υπάκουσε την Κυβερνητική απόφαση (πώς να το κάνει άλλωστε από τη στιγμή που η τελευταία παραδέχεται και επίσημα ότι αψηφά τους λοιμωξιολόγους για πάρτη της – όπως έγινε στη Θεσσαλονίκη με τους εκατοντάδες θανάτους) και ξανακοινωνούν σε κάποιες περιοχές της χώρας διαφορετικοί άνθρωποι από διαφορετικά νοικοκυριά κτλ κτλ. Και γεννιούνται κάποια ερωτήματα. Θα μπορούσε μία καφετέρια στην Πτολεμαΐδα να πει αύριο ότι “ξέρετε δεν υπακούω κι εγώ την Κυβερνητική απόφαση, αρχίζω να σερβίρω στα τραπέζια”, ένα κατάστημα με παπούτσια στο Βόλο να εκφράσει γραπτά την αντίρρησή του και να ανοίξει κανονικά, ή μία πιτσαρία στην Αθήνα να κάνει αντάρτικο και να στρώσει το βράδυ τα πρώτα κουβέρ; Όχι. Θα έτρωγαν κάποιες χιλιάδες ευρώ πρόστιμο την επόμενη μισή ώρα. Γιατί αυτή είναι η Κυβερνητική απόφαση και η εισήγηση των λοιμοξιολόγων. Και εδώ γεννιέται ένα τεράστιο ζήτημα. Όχι πρακτικής φύσεως, καθώς συγκρίνονται δύο τελείως διαφορετικά πράγματα (η πνευματικότητα με ένα κατάστημα), όσο “νομοθετικής”, καθώς αποδεικνύεται μπροστά στα μάτια μας η τρομακτική δυνατότητα παράβασης των εντολών της Κυβέρνησης χωρίς συνέπειες. Η δυνατότητα ανυπακοής στους νόμους χωρίς κυρώσεις. Τρομακτική διαπίστωση για κάθε κοινωνία που δε λογίζεται ως ζούγκλα.