ἅπαξ ποιούμενον

Ἡ Βασίλισσα, ἡ Ἀρχόντισα, ἡ Πανωραία, ἡ ἀτίθαση Καλλονή, διά νά δηλώση τήν ταυτότηταν της, ἐπέλεξεν τήν γλώσσαν τοῦ Μεγαλυτέρου ποιητή ὅλων τῶν ἐποχῶν τοῦ Ὁμήρου, ὁ ὁποῖος ἔγραψεν τά δύο περισσότερον πολυδιαβασμένα ἐπικά ποιήματα, Ἰλιάδα καί Ὀδύσσεια. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, εἶναι ἠ γλῶσσα πού ἐγράφησαν αἱ ὡραιότεραι τραγωδίαι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀπό τούς μεγαλυτέρους τραγωδούς Αἰσχύλον, Σοφοκλήν, Εὐριπίδην. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού οἱ μεγαλύτεροι διανοηταί ὅλων τῶν ἐποχῶν Ἀριστοτέλης, Πλάτων, Σωκράτης κατέθεσαν τάς φιλοσοφικάς των σκέψεις. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού οἱ μεγαλύτεροι μαθηματικοί ὄλων τῶν ἐποχῶν, Ἀρχιμήδης, Πυθαγόρας, Εὐκλείδης, Ἥρων ὁ Ἀλεξανδρεύς ἔκτισαν τόν πολιτισμόν. Ἐάν ἡ Ἑλλάς πεῖ ὅτι τό 3,14 εἶναι πνευματική μας ἰδιοκτησία καί δέν ἐπιθυμοῦμεν, νά τό χρησιμοποιῆτε εἰς τά σχολεία σας καί τά Πανεπιστήμια σας, θά πέση βαθύ σκοτάδι εἰς τόν Πλανήτην Γῆ.

Δ’ὅ καί οἱ πολιτισμοί εἶναι οἱ ἐξεῖς, ἕνας, ὁ Ἑλληνικός καί δέν ὑπάρχει ἄλλος. Οἱ ἄλλοι δέν εἶναι πολιτισμοί, ἀλλά τρόποι ζωῆς τῶν διπόδων καί ἀπτέρων ὄντων.

Εἶναι ἡ γλῶσσα μέ τό πλουσιότερον λεξιλόγιον εἰς τόν κόσμον. Ἔχει ὅμως ἕνα ἐλάττωμα, εἶναι δύσκολος. Καί ἐπειδή τά «ἀγαθά κόποις κτῶνται», εἰς περιὀδους παρακμῆς, τά δύσκολα εἶναι ἀνεπιθύματα, καί ἐπιθυμητά, τά εὔκολα. Δ’ὅ, ἀπό μακροῦ βλέπομεν ἀνθρώπους πού διά νά προσδώσουν μίαν ὀντότητα, ἕνα κῦρος, εἰς τό ἀσήμαντον, τιποτένιον καί κενό περιεχομένου ἐγώ τους, καί διά τονίσουν ὅτι κάποιοι εἶναι, καί δέν εἶναι ὁ κανένας, κάνουν χρήσιν τῆς Ἀγγλικῆς γλώσσης. Μιάς πτωχῆς γλώσσης πού δέν ἔχει, ἀρσενικόν, θηλυκόν καί οὐδέτερον. Μιάς γλώσσης, πού ἐάν θά ἀφαιρέσης τάς λατινογενεῖς καί Ἐλληνικάς λέξεις, θά εἶναι μία γλῶσσα, ἄνευ λέξεων. Καί εἰς τάς πινακίδας τῶν καταστημάτων δέν βλέπομεν μίαν Ἑλληνικήν ὀνομασίαν, ἀλλά μίαν ἀρρωστημένην ξενομανίαν. Καί ἔχομεν τόσον ὡραίας καί τόσον ποικήλας λέξεις. Σιγά ρέ λεβέντες, βάλτε Ἐλληνικάς πινακίδας.

Ἀλλά ἡ γλῶσσα τῶν πεφωτισμένων προγόνων μας εἶχεν καί ἐχθρούς, τούς λεγομένους δημοτικιστάς. Οἱ ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἑνα ἐπειροελάχιστον ποσοστόν μέσα εἰς τήν συμπαγήν Ἑλληνικήν κοινωνίαν τῆς τάξεως τοῦ 0,5 %, τό ὀποῖον εἶναι ἕνα κακόηθες ξένον σῶμα. Ἀλλά ἐπειδή διακατέχεται ἀπό ἀνθελληνικόν πάθος, κατόρθωσεν καί ἐπεβλήθη εἰς πολλά πράγματα εἰς τήν Ἑλληνικήν κοινωνίαν. Καί οὕτως φθάσαμεν εἰς τό σκοτεινόν καί μαῦρο 1974, ὅπου ἐπεβλήθη ἠ δημοτικιά. Τότε ἔχομεν εἰς τά σχολεία μας τήν ἀντικατάστασιν τῆς γραμματικῆς τοῦ ἀξιοτίμου Ἕλληνος Κου Κου Τζαρτζάνου μέ αὐτήν τοῦ τριανταφυλίδη, μιά γραμματική προερχομένη ἀπό ἄτομα περιορισμένων πνευματικῶν ἰκανοτήτων ἤ καί ἀτόμων μέ στοιχεία ἀνθελληνισμοῦ, μιά γραμματική φτιαγμένη ἀπό ἀδυνάτους καί ἀσημάντους, διά νά κατασκευάση μαθητάς ἀδυνάτους καί ἀσημάντους. Ἐπέτυχον ἀπολύτως.

Οὕτως ἡ ἅπαξ ποιουμένη καί τρισευλογημένη μέχρις τό σκοτεινόν 1974, Ἑλληνική γλῶσσα, εἰς τό ἀλφάβητον της εἶχεν 24 γράμματα, ἐξ αὐτῶν 7 φωνήεντα καί 17 σύμφωνα καί 11 διφθόγγους. Εἶναι ἡ γλῶσσα πού εἶχεν δύο πνεύματα τήν ψιλήν καί τήν δασεῖαν, καί εἶχεν τρεῖς τόνους τήν ὀξείαν τήν βαρεῖαν καί τήν περισπωμένην. Εἶχεν τρία ἄρθρα ὁ, ἡ, τό, καί τρία γένη: ἀρσενικόν, θηλυκόν καί οὐδέτερον εἶχεν καί πέντε πτώσεις, καί τρεῖς κλίσεις, εἶχεν τά ρήματα, ὁμαλά καί ἀνώμαλα. Αὐτή ἦτο ἡ γλῶσσα πού ὁμιλοῦσαν ἀκαταλύπτως οἱ πρόγονοι μας καί εἶναι ἡλικίας 11.500 ἐτῶν. Μέ τήν καθιέρωσιν τῆς δημοτικιάς, κουρεύτικαν καί κλαδεύτικαν πολλά. Κλάδεψαν τά πνεύματα, κούρεψαν τούς τόνους, δολοφόνησαν τάς κλίσεις, στραγγάλισαν τάς καταλήξεις. Οὕτως οἱ Ἑλληνόπαιδες μαθαίνουν λιγότερα. Αὐτήν τήν γλῶσσαν ἐπέλεξεν καί ὁ Κ.Η.Ι.Χ, διότι εἶναι ἡ Δική του γλῶσσα διά νά εἴπη, ὅταν τόν ἐπλησίαν οἱ Ἕλληνες νά ἀκούσουν τόν Θεϊκόν του λόγον:«Ἐλήλυθεν ἡ ὤρα ἴνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ Ἀνθρώπου»

ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΓΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ