O ευσεβής Χριστιανός Γεώργιος, παρέλαβε, άγνωστη επιστολή του Χριστού.

Ο πολύ σημαντικός Έλληνας-Χριστιανός Γεώργιος, είχε την μεγάλη τιμή, να παραλάβει, την ιερή επιστολή του Ιησού Χριστού.

Τα έθνη αφανίζονται, όχι όταν χάσουν την ανεξαρτησία τους, ή την οικονομική τους ευρωστία, αλλά όταν απολέσουν, την πολιτιστική τους ταυτότητα, την γλώσσα και την θρησκεία τους. Διαχρονικά όλα τα έθνη επιβιώνουν στους πολέμους, λόγω των Ηρώων, και όχι εξαιτiας των δειλών, που εγκαταλείπουν, τις χώρες τους έρμαιο στα χέρια των εισβολέων, κρυμμένοι πίσω από τις ιδιότητες των προσφύγων, και των αιρετικών χριστιανών, που πιστεύουν σε ανύπαρκτους σωτήρες.

Δικαιωματικά μια θέση, ανάμεσα στους μεγάλους Έλληνες στρατηγούς της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έχει και ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης. Έζησε μετά τους μεγάλους στρατιωτικούς, της Μακεδονικής Δυναστείας, Βασίλειο Β, Νικηφόρο Β Φωκά, Ιωάννη Κουρκούα, Ιωάννη Κουρκουά (Τσιμισκή), Ρωμανό Δ Διογένη, Λέων Φωκά, Νικηφόρο Ουρανό και Νικηφόρο Ξιφία κλπ. Μια περίοπτη θέση ανάμεσα σε εκείνους, κατέκτησε δικαιωματικά και ένας επιφανής επίγονος τους, o ένδοξος στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης, κατά την διάρκεια της αποκαλούμενης Ρωμαϊκής παρακμής, της περιόδου των τελευταίων αυτοκρατόρων της Μακεδονικής Δυναστείας (1025-1057), όπου το Ρωμαϊκό κράτος, υπέστη σημαντική συρρίκνωση. Ο Μανιάκης πολέμησε και στα δυο μεγάλα μέτωπα της αυτοκρατορίας, στην Ανατολή κατά των Αγαρηνών, και στην Νότιο Ιταλία και Σικελία, κατά των Σαρακηνών και των Νορμανδών. Πολύ σωστά θεωρείται ως ο συνεχιστής της πολεμικής παράδοσης της εποποιίας των Μακεδόνων αυτοκρατόρων, της θρυλικής Ελληνικής τριανδρίας Νικηφόρου Β Φωκά, Ιωάννη Α Τσιμισκή, Βασίλειου Β Βουλγαροκτόνου.

Δυστυχώς όμως η συνεχής υπονόμευσή του, από την Ρωμαϊκή κυβέρνηση, και την Εβραϊκή-πολιτική αριστοκρατία, την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου, οδήγησε στην ανάκλησή του, στην Βασιλεύουσα. Ο Ήρωας-στρατηγός επαναστάτησε, εξαιτίας της κατάφωρης αδικίας εις βάρος του. Εάν πετύχαινε να καταλάβει τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό θρόνο, τότε θα ήταν πολύ διαφορετική η εξέλιξη της ιστορίας, με τον Μανιάκη στον αυτοκρατορικό θρόνο, καθώς το κράτος, από τα χρόνια της παρακμής, θα περνούσε σε στάδιο ανακάμψεως.

Η μεγάλη αξία του Μανιάκη, φαίνεται από τις ιστορικές πηγές, οι οποίες κάνουν αναφορές, για τα επιτεύγματα του. Η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή, στο έργο της “Αλεξιάδα”, αποκαλέι τον Μανιάκη ως κλεινό ονομαστό. Ενδεικτικά γράφει η Πριγκίπισσα : “Ο κλεινός εκείνος Γεώργιος ο Μανιάκης, του Μονομάχου τα σκήπτρα της Ρωμαίων διέποντος τυραννήσας την Σικελίαν κατέσχεν”. Τα σπουδαία του στρατιωτικά κατορθώματα, τον έκαναν μια μεγάλη μορφή στην αυτοκρατορία, αλλά ακόμη και στα σκανδιναβικά έπη, της εποχής του. Σε αρκετά νεαρή ηλικία, ο Μανιάκης διορίζεται στρατηγός ακριτικού θέματος, της νοτιοανατολικής Μ. Ασίας. Ο ανίκανος στα πεδία των μαχών Ρωμανός Γ, διορίζει τον Μανιάκη Κατεπάνω, Κάτω Μηδίας, και Δομέστικο των Ρωμαϊκών δυνάμεων στην Ανατολή. Πολύ σύντομα ο Μανιάκης θα δικαιώσει τον αυτοκράτορα, με την κατάληψη της Έδεσσας, μια πόλη σπουδαίου στρατηγικού και οικονομικού κέντρου, της Μεσοποταμίας. Έκτοτε η πόλη θα παραμείνει Ελληνική-Ρωμαϊκή, για αρκετές δεκαετίες έως και την εποχή των Σταυροφοριών. Αυτή υπήρξε η τελευταία προσθήκη εδαφών, της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Ανατολή. Ο Μανιάκης ανακάλυψε και πήρε από την Έδεσσα, την ιδιόγραφη (απόκρυφη επιστολή) του Ιησού, γραμμένη στα Αραμαϊκά προς τον παλαιό ηγεμόνα της Έδεσσας, κατά το πρώτο μισό του 1ου αιώνα, τον Άβγαρο. Χωρίς καθυστερήσεις, ο στρατηγός έστειλε το υπερπολύτιμο κειμήλιο στην Κωνσταντινούπολη.

Τo όνομα Άβγαρος, ανήκει στην βασιλική οικογένεια της Έδεσσας.

Ο βασιλιάς Άβγαρος έστειλε μια επιστολή στον Ιησού, για να πάει στην Έδεσσα, ώστε να τον θεραπεύσει τον ίδιο, από μια βαριά αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε. Ο Σωτήρας Χριστός, απαντά, στον ηγεμόνα. Πηγή για τις δύο αυτές επιστολές, είναι ο σημαντικός Πατέρας της Εκκλησίας, Ευσέβιος Καισαρείας, ο οποίος γεννήθηκε γύρω στο 280 μ.Χ., και ήταν σύγχρονος του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου. Στο έργο του “Εκκλησιαστική Ιστορία”. Εκεί διερευνά το ποιοι αποτελούν, τον κύκλο των εβδομήντα μαθητών του Χριστού, μνημονεύει την επιστολή του Άβγαρου της Έδεσσας προς τον Ιησού, και την σχετική απάντηση που έλαβε.

Αντίγραφα των επιστολών αυτών, στην Συριακή γλώσσα, φυλάγονταν, όπως αναφέρει ο Ευσέβιος, στο αρχειοφυλάκιο της πόλης της Έδεσσας. Η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν οι επιστολές, είναι η Αραμαϊκή γλώσσα. Δεν είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε ή να απορρίψουμε τις δύο αυτές επιστολές, και ιδιαίτερα την επιστολή που έστειλε ο Ιησούς, ως γνήσιες ή μη. Πάντως από πουθενά δεν προκύπτει πως ο Ιησούς συνήθιζε να στέλνει επιστολές, καθώς η υπάρχουσα εκδοχή έως σήμερα, είναι ότι ο Χριστός δεν άφησε κανένα γραπτό. Αυτό όμως δεν αποκλείει, να έγραψε, για να παρηγορήσει, τον δυστυχισμένο Άβγαρο.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΒΓΑΡΟΥ :

“Ο Άβγαρος του Ουχάμα, τοπάρχης, προς τον Ιησού, τον αγαθό Σωτήρα, που εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ, Χαίρε. Άκουσα σχετικά με σένα και με τις θεραπείες σου, πως πραγματοποιούνται δίχως φάρμακα και βότανα. Όπως λένε, κάνεις τυφλούς να βλέπουν, χωλούς να περπατούν, καθαρίζεις λεπρούς, βγάζεις ακάθαρτα πνεύματα, και δαίμονες, θεραπεύεις όσους βασανίζονται από ανίατες αρρώστιες, ανασταίνεις νεκρούς. Έχοντας λοιπόν ακούσει όλα αυτά για σένα, σκέφτηκα ότι ένα από τα δύο συμβαίνει: ή είσαι εσύ ο ίδιος Θεός που κατέβηκες από του ουρανό και πράττεις αυτά, ή είσαι ο υιός του Θεού. Γι’ αυτό λοιπόν σου έγραψα, για να σε παρακαλέσω να ’ρθεις σε μένα και να θεραπεύσεις το βάσανο που έχω. Άκουσα άλλωστε ότι οι Ιουδαίοι αγανακτούν εναντίον σου, και θέλουν να σε κατηγορήσουν. Έχω μια πολύ μικρή, αλλά σεμνή πόλη, που είναι αρκετή και για τους δυο μας”.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΒΓΑΡΟ : “Μακάριος είσαι, γιατί πίστεψες σε μένα χωρίς να με έχεις δει. Γιατί έχει γραφτεί για μένα ότι «όσοι μ’ έχουν δει δε θα πιστέψουν σε μένα» και «ώστε εκείνοι που δε θα μ’ έχουν δει, αυτοί να πιστέψουν και θα ζήσουν». Όσον αφορά αυτά που γράφεις, το να ’ρθω κοντά σου δηλαδή, πρέπει να ολοκληρώσω όλα εκείνα για τα οποία έχω σταλεί εδώ και μετά την ολοκλήρωση να αναληφθώ προς Εκείνον που μ’ έστειλε. Και αφού αναληφθώ, θα σου στείλω κάποιον από τους μαθητές μου για να σε θεραπεύσει, και να δώσει ζωή σ’ εσένα και στους δικούς σου”.

Σχόλιο του Ευσέβιου Καισαρείας: “Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Θωμάς απέστειλε στον Άβγαρο, τον Θαδδαίο, έναν από τους εβδομήντα μαθητές, ο οποίος και θεράπευσε αυτόν, όπως και επίσης το γιο του, και πολλούς ακόμη πολίτες της Έδεσσας”.
Πρώτος Ρωμαίος κυβερνήτης της Έδεσσας, διορίστηκε ο κατακτητής της πόλεως, ο Γεώργιος Μανιάκης. Ο νέος σύζυγος της Ζωής Πορφυρογέννητης, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Δ Παφλαγών, διόρισε τον Μανιάκη στρατηγό-αυτοκράτορα και διοικητή του θέματος της Λογγοβαρδίας. Αυτή υπήρξε η πρώτη αποστολή του Μανιάκη στην Σικελία, η οποία θα διαρκέσει από το 1038 ως το 1040. Θα ακολουθήσει και δεύτερη αποστολή το 1042.

Εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις διαμάχες των διαφόρων αρχηγών της Σικελίας, ο Μανιάκης αποβιβάστηκε το 1038 στο Ρήγιο, και επέτυχε μια σειρά εκπληκτικών νικών, καταλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρη την Κάτω Ιταλία, και την Ανατολική Σικελία. Με την κατάληψη των πόλεων αυτών, ο στρατηγός δεν παρέλειπε να κτίζει και να επισκευάζει φρούρια, αφήνοντας Ελληνικές-Ρωμαϊκές φρουρές να τα ελέγχουν.

Στο πλευρό του στρατηγού ήταν και οι γνωστοί μισθοφόροι, οι Σκανδιναβοί-Βάραγγοι. Ξεχωριστή παρουσία στο πλευρό του Μανιάκη, υπήρξε ο Νορβηγός πολεμιστής Αράλτης και μετέπειτα βασιλιάς της Νορβηγίας Χάραλντ Γ΄ Χαρντράαντε. Όμως ο Αρλάτης, σύντομα ήρθε σε διένεξη, με τον Μανιάκη. Την ώρα που ο Μανιάκης εισερχόταν θριαμβευτής στις Συρακούσες (1040), παράλληλα, άρχισε η υπονόμευση του, από τον συγγενή του αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ΄, τον ναύαρχο του στόλου Στέφανο, τον οποίο ο στρατηγός πρόσβαλλε με βαρείς χαρακτηρισμούς για ολιγωρία, κατά την φύλαξη μιας ναυτικής θέσης.
Ο γαμπρός του αυτοκράτορα, τον κατηγόρησε ότι συνωμοτεί κατά του θρόνου.
Εάν δεν υπονομευόταν στο κρίσιμο αυτό σημείο το έργο του Μανιάκη, η Σικελία θα είχε περιέλθει ολοκληρωτικά σε Ελληνικά χέρια. Έμβρόνητος έμεινε ο θριαμβευτής της Σικελίας, στην είδηση, ότι είχε ανακληθεί και αντικατασταθεί από το συκοφάντη του, τον ναύαρχο Στέφανο κατηγορούμενος για “προδοσία”. Όταν έφτασε στη Βασιλεύουσα, ο Ήρωας στρατηγός, τον έβαλαν στην φυλακή. Σύντομα φάνηκε η ολέθρια πολιτική του αυτοκράτορα, καθώς η αποχώρησή του Μανιάκη, από την κάτω Ιταλία, σήμαινε την επιδείνωση, των Ρωμαϊκών θέσεων.

Σε λιγότερο από δύο έτη, μετά τις πλεκτάνες και την ανάκληση του Μανιάκη (1040-1042), οι Ισμαηλίτες, κατόρθωσαν να ανακαταλάβουν πολλές από τις Σικελικές πόλεις που είχαν χάσει εκτός της Μεσσήνης, την οποία υπερασπιζόταν ηρωικά, ο μεγάλος στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος. Την εμφάνισή τους στην περιοχή θα κάνουν οι Νορμανδοί, η νέα ανερχόμενη Γερμανική δύναμη. Οι Νορμανδοί με τον ηγεμόνα τους, τον Ροβέρτο Γυισκάρδο, θα πραγματοποιήσουν την απελευθέρωση της Σικελίας από τους Μουσουλμάνους.

Ο νέος αυτοκράτορας Μιχαήλ Ε΄ Καλαφάτης (1041-1042), εσπευσμένα αποφυλακίζει τον Μανιάκη, ονομάζοντάς τον Μάγιστρο-Κατεπάνω, και στρατηγό-αυτοκράτωρ. Κύριος ρόλος του, θα ήταν η απελευθέρωση όλων των Ελληνικών πόλεων, και των φρουρίων που οι στασιασμένοι Νορμανδοί μισθοφόροι, και οι Άραβες, είχαν καταλάβει. Το Πάσχα του 1042 μ.Χ., αποβιβάστηκε στον Τάραντα η σχετικά ολιγάριθμη στρατιά, του Μανιάκη. Αμέσως αρχίζουν να ανακαταλαμβάνονται η μια μετά την άλλη, οι επαναστατημένες πόλεις. Όμως οι ύπουλοι εχθροί του Μανιάκη, στην Κωνσταντινούπολη, οι πολιτικοί αριστοκράτες, συκοφαντούν εκ νέου τον ήρωα-στρατηγό, στον νέο αυτοκράτορα που είχε επιλέξει η Ζωή, τον Κωνσταντίνο Θ΄ Μονομάχο.

Η δεύτερη ανάκληση του Μανιάκη, γίνεται τον Σεπτέμβριο του 1042. Η “αφορμή” που έδωσε ο μεγάλος στρατηγός, ήταν η μεγάλη σκληρότητα και η αγριότητα με την οποία αντιμετώπισε τους αντιπάλους του, σύμφωνα με τις αναφορές των δυτικών ιστορικών. Ωστόσο δύο ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι του. Ο πανίσχυρος ευνούχος-αυλικός αξιωματούχος, Ιωάννης ο Ορφανοτρόφος, και ο μάγιστρος και «πρωτοστράτωρ Ρωμανός Σκληρός. Ο τελευταίος βρισκόταν τώρα σε θέση ισχύος, καθώς η αδελφή του, η Μαρία Σκλήραινα, ήταν η επίσημη ερωμένη του Κωνσταντίνου Μονομάχου, και θα μπορούσε να τον επηρεάσει προς όφελος του αδελφού της. Ο Μανιάκης το αντιλαμβάνεται αυτό, και είναι κάτι που θα μετρήσει στην τελική του απόφαση να εξεγερθεί, γνωρίζοντας ότι ο αυτοκράτορας είναι εχθρικός απέναντί του. Ο Μανιάκης με τον Σκληρό, βρισκόταν σε μεγάλη διαμάχη. Ήταν γείτονες στα κτήματά τους, στο θέμα των Ανατολικών, και υπήρχαν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους. Όταν μάλιστα ο Μανιάκης πληροφορήθηκε ότι ο άσπονδος αντίπαλός του, σύμφωνα με το Σκυλίτζη, εκμεταλλευόμενος την δική του απουσία, είχε ληστέψει και κατακάψει την περιουσία του, προσβάλλοντας μάλιστα τη σύζυγό του. Αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της εξουσίας, στα δικά του χέρια (δεύτερο μισό του 1042). Η χειρότερη σε βάρος του πρόκληση-αδικία, ήταν η συσσώρευση τίτλων, από την αυλή του Μονομάχου, στον Λομβαρδό Αργυρό, που έγινε μάλιστα κυβερνήτης των Ρωμαϊκών κτήσεων της Ιταλίας. Η ανάκληση του για δεύτερη φορά στην Πόλη, η αντιμετώπιση και η υπονόμευση του, θα τον οδηγήσουν στην απόφασή του να επιστρέψει και να διεκδικήσει το αυτοκρατορικό στέμμα. Ο Μανιάκης θα εκτελέσει την αντιπροσωπεία που ήρθε να τον συλλάβει. Τα πιστά σε αυτόν στρατεύματα, θα τον επευφημήσουν ως νέο αυτοκράτορα τον Οκτώβριο του 1042. Η επιχείρηση ξεκινά από τον Τάραντα, με την πρώτη σύγκρουση με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις του νέου κατεπάνω Ιταλίας Θεοδωροκάνου, και του Λογγοβάρδου Αργυρού. Αμέσως μετά ο στόλος, με τον στρατό του Μανιάκη, αποβιβάζεται στο Δυρράχιο. Ο Μανιάκης ενισχυόμενος με εθελοντές από τις περιοχές που περνά, μέσω της Εγνατίας Οδού κατευθύνεται απειλητικός προς την Κωνσταντινούπολη. Πανικόβλητος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος, στέλνει προτάσεις συνθηκολόγησης, τις οποίες όμως ο στρατηγός απορρίπτει. Ο αυτοκρατορικός στρατός, ογκώδης, συγκεντρώνεται με επικεφαλής τον σεβαστοφόρο Στέφανο Περγαμηνό, έναν άνθρωπο του ιδιαίτερου περιβάλλοντος της Ζωής Πορφυρογέννητης. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν αρχές Ιουνίου του 1043. Η τοποθεσία ήταν κοντά στη μικρή πόλη του Οστροβού, στην Αμφίπολη, στις εκβολές του Στρυμόνα.

Στο κρίσιμο σημείο της μάχης και ενώ οι στρατιώτες του Μανιάκη, νικούσαν τους πολυπληθέστερους αντιπάλους τους, ο ατρόμητος στρατηγός έπεσε θανάσιμα χτυπημένος στο στήθος. Με τον θάνατο του, η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έχασε έναν από τους καλύτερους στρατηγούς της. Οι άνδρες του, ήταν μισθοφόροι οι περισσότεροι, έχασαν το θάρρος τους και υποχώρησαν. Ο κατά τύχη θριαμβευτής Στέφανος, ο σεβαστοφόρος, μετέφερε το κεφάλι του ήρωα της εποχής, στον Κωνσταντίνο Θ΄ Μονομάχο, που όπως γράφει ο θεουργός Ψελλός, “μόλις το είδε ανέπνευσε, που τον έπνιγε σαν κύμα”. Στην συνέχεια σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της Ελληνικής ιστορίας, ακολούθησε η διαπόμπευση του νεκρού σώματος. Αυτές τις άρρωστες πράξεις, τις κάνουν από τα αρχαία χρόνια, μόνον οι εωσφοριστές, της “νέας” τάξης πραγμάτων. Όπως επίσης κάνουν σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών και πάσης φύσεως σεξουαλικές ανωμαλίες.

Εάν η επανάσταση του Μανιάκη, είχε στεφθεί με επιτυχία, και ο ίδιος είχε ανέλθει στο θρόνο της Βασιλεύουσας, η επιταχυνόμενη παρακμή του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους, στα χρόνια των ανίκανων επιγόνων, των Μακεδόνων πολεμιστών αυτοκρατόρων Νικηφόρου Φωκά, Ιωάννη Τσιμισκή, και Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, θα είχε ανακοπεί με θετικά αποτελέσματα για το μέλλον της αυτοκρατορίας.

Επίσης εάν δεν έχανε την ζωή του, θα αποτελούσε την πιο αξιόλογη λύση, για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικότερα, οι δυο νέοι μεγάλοι αντίπαλοι της αυτοκρατορίας στην Ανατολή και στην Δύση.

Οι Σελτζούκοι Τούρκοι και οι Νορμανδοί. Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄, μια σειρά εννέα αυτοκρατόρων, είχε κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια, να διαλύσει την αυτοκρατορία.

Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, μαζί με τους εξωτερικούς, εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς εχθρούς.

Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι, της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως.
Εκείνοι χωρίς να πολεμούν, ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ήθελαν οι αλλοδαποί-πολιτικοί ευνούχοι, να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί, μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι, στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα, και να τους κυβερνούν ανθέλληνες αλλοδαποί-θηλυπρεπείς προδότες.

Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες, ήταν να καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με την αυτοκρατορία του. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί-πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.

Παράλληλα οι πολιτικοί αριστοκράτες, εδραίωσαν δια παντός την εξουσία τους. Έκτοτε δεν επέτυχε να τους εκτοπίσει, η Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθώς η παγκόσμια Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με βάσεις τον Πλάτωνα, τον Χριστό και την ηθική ζωή, διαλύθηκε ολοσχερώς μέσα σε 42 χρόνια. Αριθμός ρεκόρ.
Αναλογιστείτε ότι 42 χρόνια πρiν από τον θάνατο του Βασίλειου του Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.

Έφτασαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης, βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές.

Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας, τον Ρωμανό Διογένη, και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία, την Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατιωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση, της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο του Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.

OI ΑΓΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ-ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ.

Τον 8ο αιώνα π.Χ., η βασιλική εξουσία στην αρχαία Ελλάδα αποδυναμώνεται, επειδή πολλοί βασιλείς αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους ως αρχηγών του στρατού, κατά την διάρκεια των πολέμων. Η αδυναμία αυτή των βασιλέων, οδήγησε στην κατάργηση της Βασιλείας. Στην αρχαία Ελλάδα (κατά διαστήματα), και στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μονίμως, κυβερνούσαν οι άριστοι, οι καλύτεροι. Την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβέρνησαν επί αιώνες, οι πιο γενναίοι στρατηγοί και αυτοκράτορες, οι οποίοι πολεμούσαν καθημερινά στα πεδία των μαχών.

Εάν δεν πολεμούσε κάποιος πολύ ηρωικά, ώστε να διακριθεί περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες στρατιώτες και τους αξιωματικούς, δεν γινόταν ποτέ Στρατηγός, Δομέστικος των Σχολών και Αυτοκράτορας. Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι.

Η Χριστιανική-Ελληνική, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως αντίγραφο, της Ουρανίου Βασιλείας, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, δεν έκανε, ποτέ επεκτατικούς πολέμους, για την διάδοση της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντοτε ήταν σε θέση άμυνας, καθώς ήταν περικυκλωμένη, από πολλές δεκάδες, βαρβαρικά έθνη, που παραβίαζαν τα σύνορα και έκαναν επιδρομές. είτε κατακτούσαν μόνιμα, η προσωρινά, μέρος των Ελληνικών-Ρωμαϊκών εδαφών. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέχρι και σήμερα είναι το μοναδικό, κρατικό μόρφωμα, στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες, τόσες πολλές επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς. Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα, από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό, για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση. Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τσιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του, διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό. Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Για αυτούς τους λόγους ο πολύ σημαντικός-γενναίος στρατηγός, ο Νικηφόρος Ξιφίας, που με την πίστη και την φιλοπατρία του, κατακτήθηκε η νίκη, στην καθοριστική μάχη, με τους Βούλγαρους στο Κλείδι, επαναστάτησε ενάντια, στον Αυτοκράτορα Βασίλειο Β, διότι δεν τον επέλεξε, να πολεμήσει σε μια δευτερεύουσας σημασίας εκστρατεία. Μετά από τόσες δόξες και τιμές, πού αξιώθηκε να ζήσει, ο ΄Ήρωας Ξίφίας, πληγώθηκε και προσβλήθηκε πολύ βαριά, από την απόφαση, του Βουλγαροκτόνου, να μην τον επιλέξει να πολεμήσει. Όλοι οι Έλληνες εκείνης της εποχής, ζούσαν και ανέπνεαν, για να πολεμούν σε καθημερινή βάση, στα πεδία των μαχών, για την Ελλάδα, τον Χριστό, την ελευθερία και τον άμαχο πληθυσμό. Μέσα στην υπέρμετρη αγάπη του, για την πατρίδα, ο Νικηφόρος Ξιφίας, ξέχασε ότι πρέπει κάποιοι στρατηγοί, να παραμένουν πίσω, να φυλάνε, τον άμαχο πληθυσμό και τα σύνορα.

Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.

Τι σήμαινε εκείνους τους αιώνες να πολεμά κάποιος γενναία, σε καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα Χριστιανή Φιλόσοφος. Ενδεικτική ήταν η ενέργεια της μεγαλύτερης Ελληνίδας φιλοσόφου μαζί με την Υπατία, της Πριγκίπισσας Άννας, η οποία μεσολάβησε στον πατέρα της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ήταν γενναίος στα πεδία των μαχών. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηθική και κοινωνική προσβολή, από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Η Άννα Κομνηνή, όπως και όλες οι ηθικές, και πραγματικές Ελληνίδες-Χριστιανές, σεβόταν και υποτασσόταν στους συζύγους τους, διότι ήταν ήρωες πολέμου. Όλες οι γυναίκες του μεσαίωνα σεβόταν και υποτασσόταν στους άνδρες τους, που πολέμησαν γενναία για την Ελλάδα και την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι Ελληνίδες Χριστιανές του μεσαίωνα, αναγνώριζαν ως άνδρες, μόνον όσους πολεμούσαν γενναία για την επιβίωση της αυτοκρατορίας και του έθνους. Με βάση όλα τα προαναφερόμενα εθνικά-ηθικά αξιώματα η Άννα Κομνηνή, προσπάθησε να αποσπάσει, τον θρόνο, από τον αδελφό της Ιωάννη τον Β Κομνηνό.

Μετά τον θάνατο του Αλεξίου Α΄ το 1118 η Άννα και η μητέρα της Ειρήνη Δούκα, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του νομίμου διαδόχου, Ιωάννη Β Κομνηνού. Για αυτό προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανεβάσουν στον θρόνο, τον πολύ γενναίο Στρατηγό-Καίσαρα, και σύζυγο της, τον Νικηφόρο Βρυέννιο. Οι δύο γυναίκες, η βασίλισσα Ειρήνη και η πριγκίπισσα Άννα, δικαίως θεωρούσαν ως ικανότερο και γενναιότερο, τον Νικηφόρο Βρυέννιο, ο οποίος είχε αποδείξει, επανειλλημένα, την γενναιότητα, του, στα πεδία των μαχών. Συνεπώς δεν ευσταθούν οι κατηγορίες, των εχθρών της Ελληνικής-Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας, ότι το “Βυζάντιο” ήταν ένα κράτος, όπου γινόταν, συνέχεια, δολοφονίες, και συνομωσίες. Η Αυγούστα Ειρήνη Δούκα, και η πριγκίπισσα Άννα, κινήθηκαν, με καλές προθέσεις, με βάση τα κοινωνικά πρότυπα και το ανώτερο ηθικό Ελληνικό αξίωμα της αρχαιότητας, και του μεσαίωνα. Άλλωστε η Άννα γνώριζε άριστα, την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο Θησέας ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι Έλληνες βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ολομόναχοι πολεμούσαν πρώτοι, έμπροσθεν από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). Αυτό το οποίο ήταν λάθος, εκ μέρους των δύο γυναικών, ήταν ο τρόπος ανατροπής, του Ιωάννη Κομνηνού. Αυτά ήταν τα ηθικά, εθνικά και κοινωνικά αξιώματα, των Ελλήνων του μεσαίωνα, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ο θεός βοηθά μόνον όσους αγωνίζονται, μόνον όσους πολεμούν, μόνον όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών (Παιάνας-Αισχύλος). Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρίς (Πλάτων, Κρίτων). Ο Αριστοκλής-Πλάτωνας εiναι ο πρώτος-κορυφαίος εθνικιστής φιλόσοφος, όλων των εποχών, διότι καθόρισε το πρώτο και σπουδαιότερο πατριωτικό αξίωμα, ενώ ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος στον κόσμο ο οποίος πήγε ενάντια, στην Φιλοσοφική και ηθική του διδασκαλία για να επιβιώσει η Ελλάδα. Αν είσαι ανήμπορος να κρατήσεις αναμμένες τις λαμπάδες της Πατρίδα σου, δεν είσαι συνειδητός Έλληνας, δεν είσαι Πατριώτης. Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί ( Κωστής Παλαμάς). Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, παρ’ την ο ίδιος αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις. Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων ο μεγαλύτερος υμνητής των δυο ιερότερων ανθρώπινων αξιών, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, οι οποίες εiναι δημιουργήματα των αρχαίων Ελλήνων, κατά την σύγχρονη εποχή. Οι πρόγονοί μας όχι μόνον δημιούργησαν αυτές τις δύο αξίες, αλλά της «πότισαν» με αίμα, όσο κανένα άλλο Έθνος στην παγκόσμια ιστορία. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι το πιο ακριβό αγαθό, δεν δίνεται δωρεάν ούτε από τον Θεό, ούτε από τους ανθρώπους, χρειάζεται πολύς αγώνας, κόπος, αίμα για να πάρεις πίσω την ζωή σου.

Αυτό μας το έδειξαν οι πόλεμοι των αγίων προγόνων μας, οι οποίοι πολεμούσαν, όλους εκείνους τους αιώνες για να παραμείνουν ελεύθεροι και για να έχουν την διοίκηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν η ζωή ήταν μόνον προσευχές, καθώς και υποστήριξη του Χριστού μέσω θεόσταλτων σωτήρων, τότε οι προγονοί μας, αυτοί οι τέλειοι χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσουν ποτέ κατά την μεσαιωνική εποχή. Θα έπρεπε δικαιωματικά να καθόταν όλους εκείνους τους αιώνες στα σπίτια τους-καναπέδες να περιμένουν τον αντίστοιχο Βατάτζη, τον οποίο περιμένουν αδίκως οι ραγιάδες σήμερα. Η προσμονή «θεόσταλτων σωτήρων» από τον Θεό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δείγματα αμάθειας-παρακμής των ραγιάδων, οι οποίοι σαπισμένοι από την σεξουαλική διαφθορά αναμένουν βοήθεια από τον θεό. Σκεφτείτε τι θα γινόταν εάν οι προγονοί μας, οι άγιοι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε κάθε εισβολή των αμέτρητων εχθρών μας, αντί να πολεμούν να έκαναν μόνον συλλαλητήρια, είτε να αναμένουν τον ¨Μαρμαρωμένο Βασιλιά” ;
Θα είχε αφανιστεί η Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν. Φανταστείτε την ώρα που εισέβαλαν οι Πέρσες, οι Αγαρηνοί, οι Γότθοι, οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι, οι Άβαροι κλπ, να έπαιρναν οι άγιοι πρόγονοι μας, σημαίες και πανό να έκαναν συλλαλητήρια και να έλεγαν δεν πολεμάμε, γιατί θα έρθει να μας “προστατέψει”, ο “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”.

Σε κάθε πρόταση παραδόσεως από τους εχθρούς, οι πρόγονοι μας απαντούσαν ΟΧΙ. Όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Γνώριζαν τον διαχρονικό και ιερό τρόπο εθνικής επιβίωσης και ότι περίπτωση που θα τολμούσαν να γίνουν προδότες θα «έσπαγε» η ιερή ιστορική συνέχεια, η οποία κρατούσε το έθνος ζωντανό στο πέρασμα πολλών αιώνων. Ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες ότι αν γινόταν προδότες τότε θα κατέστρεφαν δια παντός τον Ελληνισμό.

Αυτό διότι ανά πάσα στιγμή οι επόμενες γενιές Ελλήνων θα τους είχαν ως παράδειγμα με συνέπειες τραγικές καθώς θα ακολουθούσαν και άλλοι οι οποίοι θα γίνονταν προδότες. Από την στιγμή που θα καταστραφεί η ιερή ιστορική συνέχεια των ηθικών και των γενναίων Ελλήνων θα ακολουθούσαν γενεές προδοτών και δειλών. Ο Χριστός βοηθά μόνον αυτούς που αγωνίζονται σκληρά, μόνον όσους πολεμούν, όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Επίσης ο Θεός δεν βοηθά ποτέ όσους είναι καθήμενοι σε έναν καναπέ, και περιμένουν την ελευθερία, να τους δoθεί ως «δώρο», χωρίς να βοηθούν τον συνάνθρωπο, χωρίς να ζούνε ηθικά. Το πιο κλασικό παράδειγμα οι Εβραίοι οι οποίοι έκαναν σεξουαλικές ανωμαλίες, ενώ ταυτόχρονα λάτρεψαν δαίμονες. Τότε ο Θεός περίμενε να πεθάνει μέχρι και ο τελευταίος Εβραίος που είχε αμαρτήσει ενώπιον του. Μόνον τότε πήγε τους υπόλοιπους που δεν είχαν αμαρτήσει στην γη της επαγγελίας. Ο αληθινός θεός-Δημιουργός, είναι ο θεός του καλού, της δικαιοσύνης, της αγάπης, της τάξης, της ηθικής, για αυτό δεν βοήθησε ποτέ ανά τους αιώνες, τους σάπιους που ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά, την αδικία, την ανομία, την αταξία κλπ. Οι πηγές ζωής του έθνους μας, ήταν και είναι η Ορθοδοξία και η αρχαία Ελληνική παιδεία.

Δυστυχώς την σημερινή εποχή, η Ελλάδα, είναι σε προχωρημένη σήψη και επάνω στο πτώμα της ασελγούν οι πανάρχαιοι εχθροί μας.

Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι-
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ Η ΑΠΟΛΛΥΣΘΑΙ :

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.