ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ

ΠΛΑΤΩΝ-ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Σήμερον ἔχομεν Βασιλείαν; ὄχι

Σήμερον ἔχομεν Τυραννίαν; ὄχι

Σήμερον ἔχομεν Τιμοκρατίαν; ὄχι

Σήμερον ἔχομεν Ὀλιγαρχίαν ὄχι

Σήμερον ἔχομεν Ἀριστοκρατίαν; ὄχι

Σήμερον ἔχομεν Δημοκρατίαν; ὄχι

Τότε τί ἔχομεν; ἔχομεν τήν κόπρον τοῦ Αὐγείου νά ἐπιπλέῃ καί νά κυβερνᾷ, καί αὐτή νά βυθίζη τήν Ἑλλάδα εἰς τήν ἄβυσον καί τό χάος. Ἔχομεν ἀνάγκην ἕναν Ἡρακλέα, διά νά καθαρίση τό κυνοβούλιον τοῦ κινοβουλίου ἀπό τήν κόπρον, διά νά σωθοῦν ἡ Ἑλλάς καί οἱ Ἕλληνες.

Παρά ταῦτα ἄπαντες σήμερον ὁμιλοῦν περί Δημοκρατίας. Λέγουσιν δέ ὅτι εἶναι Δημοκράτες, καί οἱ Σοσιαλιστές καί οἱ Κομουνιστές καί ἡ Νέα Δημοκρατία. Κανένα ἀπό αὐτά τά κόμματα δέν εἶναι Δημοκρατία. Καί κυρίως δέν εἶναι Δημοκρατία, ὁ Σοσιαλισμός καί ὁ Κομουνισμός. Ἡ Δημοκρατία εἰς τήν περίοδον τῶν Μεγίστων Φιλοσόφων καί τῶν Γενναίων Πολεμιστῶν ἦτο σοβαρόν Πολίτευμα καί ὄχι ἄλλο τί, ὅπως εἶναι σήμερον! Εἶχεν ἀνδρείαν, σοφίαν, κανόνας καί ἀρχάς, εἶχεν ἀρετάς καί κάλος πού ἔπαιρνεν ἀπό τό νταμάρι τό μάρμαρο, τό ἔκανεν ἄνθρωπον καί ἦτο τόσον περίτεχνον καί ὡραῖον πού θεωρεῖς πῶς ἔχει πνοήν, καί θέλει νά σοῦ ὁμιλήση καί νά σοῦ πεῖ, καλημέρα Ἕλληνα, Ἕλληνα ψηλά τό κεφάλι, μήν δειλιάζεις διότι τό παρελθόν σου καί αἱ γενεαί σου εἶναι, τό ἄριστον καί κάλλιστον γένος ἐπ’ ἀνθρώποις. Ἀνεζωογόνησε τό φωτεινόν καί ἔνδοξον παρελθόν σου.

Καί ἐπειδή ἄπαντες ὁμιλοῦν περί Δημοκρατίας καί κάμουν ὅλοι τούς Δημοκράτες, ἀς ἐπιτρέψωμεν εἰς τούς συντελεστάς τῆς Δημοκρατίας νά ὁμιλήσουν αὐτοί. Οἱ ἀνωτέρῳ τρεῖς ὁρίζουν τό τί εἶναι Δημοκρατία.

Ἡ μεγαλυτέρα Πολιτική Προσωπικότης ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ Περικλῆς εἰς τόν <Ἐπιτάφιον> του ὀρίζει τί εἶναι Δημοκρατία: «καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐς ὀλίγους ἀλλ’ ἐς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται….».

Δηλ. «καί τό πολίτευμα μας ὀνομάζεται Δημοκρατία, διότι ἡ διακυβέρνησις ἀσκεῖται ἀπό τούς πλείονας (πολλούς)καί ὄχι ἀπό τούς ὀλίγους. Ὄσον ἀφορᾶ εἰς τούς νόμους συμμετέχομεν, καί εἰς τάς ἰδιωτικάς μας διαφοράς εἴμεθα ὅλοι ἴσοι ἔναντι τῶν νόμων. Ὅσον δέ ἀφορᾶ εἰς τήν ἀνάληψιν τῶν ἀξιωμάτων τοῦτο γίνεται ἀνάλογα μέ τήν εὐδοκιμίαν ἑκάστου, καί ὅσον ἀφορᾶ τά δημόσια ἀξιώματα προτιμᾶται αὐτός πού διακρίνεται διά τήν ἀρετήν του, οὔτε πάλιν ἐάν εἷς εἶναι πτωχός κωλύεται νά ἀναλάβη ἀξιώματα, ὄταν δύναται νά προσφέρη ἀγαθόν εἰς τήν πόλιν ».

Ὁ Πλάτων εἰς τήν <πολιτείαν> του διά στόματος Σωκράτους γράφει:

Δημοκρατία εἶναι: «…εἴη ὡς ἔοικεν, ἡδεῖα πολιτεία καί ἄναρχος καί ποικίλη ἰσότητα τινά ὁμοίως ἴσοις τε καί ἀνίσοις διανέμουσα».

Δηλ, ἡ δημοκρατία ὡς φαίνεται εἶναι ἕνα εὐχάριστον πολίτευμα μέ ἀναρχίαν καί ποικιλίαν διανέμουσα τήν ἰσονομίαν μεταξύ ἴσων καί ἀνίσων.

Καί ὅταν ὁμιλοῦμεν περί ἰσονομίας ὅλων τῶν Πολιτῶν, θά ἀναφέρωμεν ὅτι ὁ Μέγας Περικλῆς κατηγορηθείς ἀπό ἕναν Ἀθηναῖον Πολίτην καί μάλιστα μετά περέλευσιν εἰκοσαετίας ἀπό τό ὑποτιθέμενον ἀδίκημα, ἐκάθισεν εἰς τό σκαμνί τοῦ κατηγορουμένου. Ἀκόμη καί ὁ περίφημος Τύραννος Πεισίστρατος ἐκάθισεν εἰς τό σκαμνί τοῦ κατηγορουμένου, ὅταν ἐμηνύθη ἀπό ἕναν Ἀθηναῖον Πολίτην.

Εἰς τήν σημερινήν δημοκρατίαν ὅλοι ἔχομεν ἐλευθερίαν σκέψεως, ἐκφράσεως, ἀτομικήν πρωτοβουλίαν καί ἀτομικήν ἰδιοκτησίαν, ὅλοι τό δικαίωμα ἐκλέγειν καί ἐκλέγεσθαι. Ὁ Κομουνισμός καί Σοσιαλισμός καταργοῦν τήν ἰδιοκτησίαν, ὁ μέν πρῶτος παντελῶς, ὁ δέ δεύτερος βάζει τούς ἀσήμαντους καί ἀποτυχημένους (πράσινο)-φρουρούς τοῦ Σοσιαλισμοῦ νά κουτσουρεύουν τάς ἐπιτυχίας ἰκανῶν ἀνθρώπων, ὀπότε ὡς ἐκ τούτου καταργοῦν μίαν βασικήν ἰδιότηταν τῶν ἐμβύων ὄντων, πολλῷ δέ μᾶλλον τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἐλευθερίαν. Ὁ κομουνισμός συγκροτεῖται ἀπό μερικά ἄτομα πού δέν ἐλπίζουν ὅτι κάποτε κάποιοι θά γίνουν, καί διά τοῦτο φθονοῦν τούς ἐπιτυχημένους. Δι’ ὅ, καί τά πρόσωπα τῆς ἡγεσίας τοῦ κομουνισμοῦ εἶναι σκυθρωπά, κατηφῆ, ἀγέλαστα, σκοτεινά, βλοσυρά, μοχθηρά μέ ροπήν πρός τόν ἀλκοολισμόν. Εἶναι κακόψυχα ἄτομα. Μόνιμος καί μετά πάθους ἐχθρός των εἶναι τό κεφάλαιο καί ὁ καπιταλισμός. Κάποιος πρέπει νά τούς πεῖ, ἐάν ἔχεις μυαλό, γίνου καί ἐσύ καπιταλιστής, καί ἐφ’ὅσον γίνεις μοίρασε τά ὑπάρχοντα σου εἰς τούς φτωχούς, καί ὄχι διά τῆς βίας νά τήν ἀρπάξης ἀπό τόν ἄλλον. Προσπάθησε νά θαυμάζης τάς ἐπιτυχίας τοῦ ἄλλου, καί μήν τόν φθονεῖς, ὥστε νά ἀπαλλαγῆς ἀπό αὐτήν τἠν ψυχοφθόρον διαδικασίαν τῆς κατωτερότητος, καί ἔτσι θά κάμης τό πρῶτο βῆμα διά νά ἀρχίσης νά χαμογελᾶς.

Βεβαίως καί ἡ σημερινή Νέα Δημοκρατία δέν εἶναι Δημοκρατία, καί δέν εἶναι Δημοκρατία, διότι ἀπλούστατα εἶναι φαύλη. Καί οἱ φαῦλοι μόνον φαυλότητες γεννοῦν καί παράγουν. Ἀπεμπόλησεν ἰδίως μέ τόν ἄπατριν Μητσοτάκη τάς διαχρονικά ἀξίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ πού εἶναι τό ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, πού ἄρχονται ἀπό τά Ὁμηρικά ἔπη μέ τό: «εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης» δηλ. ἕνας εἶναι ὁ ἄριστος οἰωνός, νά ἀγωνίζεσαι διά τήν πατρίδα σου. Καί σήμερον εἶναι καί ἀπάτριδες, καθ’ ὅτι πλημμυρίζει μέ λαθροεισβολεῖς τήν Ἑλλάδα μας. Τοῦτο εἶναι ἔγκλημα ἐναντίον τῶν θυσιῶν τῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι εἰς τά πεδία τῶν μαχῶν καί ἐπί ἑκατοντάδων αἰώνων, ἔχουν χύσει ποτάμια αἵματος διά ποτίζουν τό δένδρον τῆς Ἑλευθερίας, κληροδοτόντας εἰς τά παιδιά των ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΗΝΩΝ, καί οὐχί χῶρον μιγάδων. «ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες». Ἰσοκράτους «Πανηγυρικός».

Αὐτά πού λέγει καί κάνει ὁ Μητσοτάκης εἶναι ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας.

Βεβαίως κόσμημα τῆς τότε δημοκρατίας ἦσαν αἱ ἀρεταί μέ προεξάχουσαν τήν φιλοπατρίαν. Τότε ἐδἐσποζεν τό πνεῦμα καί ἡ σκέψις τοῦ Μεγίστου τῶν φιλοσόφων Σωκράτους τό: «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἔστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον καί ἐν μείζονι μοίρα καί παρά θεοῖς καί παρ’ ἀνθρώποις τοῖς ΝΟΥΝ ΕΧΟΥΣΙ».

Ἀπό δέ τόν «ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΙΚΟΝ» τοῦ Ἰσοκράτους πληροφορούμεθα τά ποιοτικά χαρακτηριστικά τῶν θεμελιωτῶν τῆς Δημοκρατίας Σόλωνος καί Κλεισθένους.

Δηλ. «Διότι οἱ διοικοῦντες τήν πόλιν, ἐκεῖνον τόν χρόνον( Κλεισθένης, Σόλων), ἐγκατέστησαν πολίτευμα ὄχι μόνον διακηρυσομένον κάτ΄ ὄνομα, ὡς εὐπροσήγορον καί ἀξιαγάπητον, καί δέν ἦτο δέ φαινομενική ἡ ἐπίτευξις αὐτῶν τῶν σκοπῶν εἰς αὐτήν τήν πολιτείαν, ἀλλά καί ἐν τοῖς πράγμασι, οὔτε δέ κατά τοιοῦτον τρόπον ἐπαίδευαν τούς πολίτας ὥστε νά τούς καθοδηγοῦν εἰς τρόπον ὥστε νά μήν θεωροῦν τήν ἀκολασίαν δημοκρατίαν, τήν παρανομίαν ἐλευθερίαν, τήν αὐθάδειαν ἰσονομίαν καί οὔτε τήν ἐξουσίαν ὅταν αὐτά πραγματοποιεῖ, εὐδαιμονίαν, ἀλλά τούς ἐπαίδευε ὥστε νά ἀπεχθάνονται αὐτά καί νά τιμωροῦνται αὐτοί πού ἔχουν τοιαύτην συμπεριφοράν, καί ἐποίησεν καλυτέρους καί σωφρονεστέρους ἅπαντας τούς πολίτας».

Σόλων(638-559) ὁ πρῶτος καί μεγάλος Νομοθέτης. Διά τήν εὐνομίαν τῶν Ἀθηνῶν, ἀπό τούς πρώτους Νόμους πού ἐθέσπισεν ἦτο, ἡ σεισάχθεια.

Εἰς τήν Ἑλλάδα τῆς τότε μεγαλοπρεπείας καί τοῦ πολιτικοῦ ἤθους, παραγραφή τῶν τυχῶν ἀδικημάτων τῶν πολιτικῶν ὄχι μόνον δέν ὑπῆρχεν ἀλλά διά νόμου ἀπό τόν Σοφόν νομοθέτην Σόλωνα, προηγοῦντο τῶν ἰδιωτικῶν ὑποθέσεων: «..τὰ δὲ τῶν ἀρχόντων καὶ πολιτευομένων εἰς ἅπαντας ἀφικνεῖται. διὸ καὶ τὰς τιμωρίας ὁ Σόλων τοῖς μὲν ἰδιώταις ἐποίησε βραδείας, ταῖς δ’ ἀρχαῖς καὶ τοῖς δημαγωγοῖς ταχείας…»

Δημοσθένης κατά Ἀριστογείτονος β

Σήμερον οἱ βουλευταί μας διά τόν ἑαυτόν τους τί ἔχουν νομοθετήσει; ἔχουν νομοθετήσει τό ἄρθρον 62 τοῦ Συντάγματος, μέ τό ὁποῖον χωρίς αἰδώ καί ὡς ἐκ τούτου ἀνερυθριάστως ἔχουν τό ΑΚΑΤΑΔΙΩΚΤΟΝ. Μέ αὐτό τό ἄρθρο ἔχουν θωρακισθῇ μέ μία ἀσπίδα προστασίας πού ὅτι καί ἐάν κάμουν, προστατεύονται, ἀκόμη καί ὄταν εἶναι προδόται, ὡς ἔγινεν μέ τήν Μακεδονίαν μας. «’Αρθρο 62: (Ακαταδίωκτο των βουλευτών)». Δηλ. ἔχουν ψηφίσει οἱ ἄθλιοι νά δύνανται νά μᾶς προξενίσουν ὁποιοδήποτε κακόν, καί παρά ταύτα νά ἔχουν τό ἀκαδίωκτον.

Ἐπί πλέον «…ὁ γὰρ Σόλων ὁ παλαιὸς νομοθέτης τὸν ἀστράτευτον καὶ τὸν δειλὸν καὶ τὸν λιπόντα(λιποτάκτην) τὴν τάξιν ἔξω τῶν περιραντηρίων τῆς ἀγορᾶς ἐξείργει (ἀποκλείω), καὶ οὐκ ἐᾷ στεφανοῦσθαι, οὐδ᾽ εἰσιέναι(εἰσέλθει) εἰς τὰ ἱερὰ τὰ δημοτελῆ». Αἰσχίνης κατά Κτησιφῶντος

Διότι «ὁ ἀστραύτευτος ἄτιμος εἶναι καί μηδενός τῶν κοινῶν μετέχειν»

Εἰς τήν Πνύκα ὁ ντελάλης ἐφώναζεν,«τίς ἀγορεύειν βούλεται;». Ὅμως εἰς τήν τότε Ἑλλάδα τοῦ πνεύματος, τῆς σοφίας τῆς ἀνδρείας, τῆς μεγαλοπρεπείας ἐπειδή ἡ δημοκρατία ἦτο σοβαρόν πολίτευμα καί ὄχι ἄλλο τί ὡς σήμερον, ὅλοι εἶχον τό δικαίωμα νά ὁμιλοῦν, ὅλοι, ἐκτός ἁπό τούς κάτωθει:

«..ἃ συνιδὼν ὁ νομοθέτης διαρρήδην ἀπέδειξεν οὓς χρὴ δημηγορεῖν καὶ οὓς οὐ δεῖ λέγειν ἐν τῷ δήμῳ..» Δηλ. «…συγχρόνως ὁ νομοθέτης ἀπεριφράστως ἀπέδειξεν ποῖοι εἶναι πρέπον νά δημηγωροῦν, καί εἰς ποίους δέν ἐπιτρέπεται νά ὁμιλοῦν εἰς τόν δῆμον. Καί δέν ἀπομακρύνει ἀπό τοῦ βήματος ἐάν κάποιος δέν εἶναι ἀπόγονος στρατηγῶν, οὔτε κάποιον πού δέν ἔχει κάποια τέχνην διά νἀ ἔχη τά ἀναγκαία πρός τό ζῆν, ἀλλά τούτους μάλιστα χαιρετίζει, καί διά τοῦτο πολλάκις ἐπερωτᾷ, τίς ἀγορεύειν βούλεται. Διά μερικούς θεωρεῖ ὅτι δέν εἶναι πρέπον νά ὁμιλοῦν, καί ποῖοι εἶναι αὐτοί; τοὺς αἰσχρῶς βεβιωκότας· τούτους οὐκ ἐᾷ(ἐπιτρέπει) δημηγορεῖν. Καί πού τοῦτο δηλοῦται; εἰς τήν δοκιμασίαν(ἐξέτασιν) τῶν ρητόρων».

«…ἐάν τις λέγῃ ἐν τῷ δήμῳ τὸν πατέρα τύπτων ἢ τὴν μητέρα, ἢ μὴ τρέφων, ἢ μὴ παρέχων οἴκησιν·…»

Δηλ. «Ἐάν τίς ἐπιθυμεῖ νά ὁμιλήση εἰς τόν Δῆμον, ἐνῶ κτυπᾶ τόν πατέραν του ἤ τήν μητέραν του, ἤ ἀδιαφορεῖ διά τήν σίτησιν τους καί δέν τούς παράσχη τήν διαμονήν τους, εἰς αὐτόν δέν ἐπιτρέπεται νά ὁμιλῆ. Μά τόν Δία πάρα πολύ ὀρθῶς, καθώς ἐγώ λέγω. Διά τί; διότι ἐάν κάποιος εἶναι φαῦλος εἰς αὐτούς πού πρέπει νά τιμᾶ ὅπως τούς θεούς, σκεφθεῖτε τί θά ὑποστοῦν οἱ ἄλλοι καί ὅλη ἡ πόλις;

«…καὶ τίσι δεύτερον ἀπεῖπε(ἀπαγορεύεται) μὴ λέγειν; “ἢ τὰς στρατείας,” φησί, “μὴ ἐστρατευμένος…».

Δηλ. «..δεύτερον εἰς ποίους ἀπαγορεύεται νά ὀμιλοῦν; βεβαίως καί δικαίως ἀπαγορεύεται εἰς αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἔλαβον διαταγήν νά συστρατευθοῦν εἰς ἐκστρατείαν ἀρνήθηκαν, ἤ (ἀπό δειλιάν) πετᾶ τήν ἀσπίδα. ὁπότε λοιπόν ἄνθρωπε, τά ὅπλα δέν πῆρες ὑπέρ τῆς πόλεως, ἤ δέν εἶσαι ἰκανός ἀπό δειλίαν νά τήν ὑπερασπισθῆς, διά τοῦτο εἶσαι ἀνάξιος νά δίδης συμβουλάς.

«…τρίτον τίσι διαλέγεται; “ἢ πεπορνευμένος,”φησίν, “ἢ ἡταιρηκώς·” τὸν γὰρ τὸ σῶμα τὸ ἑαυτοῦ ἐφ᾽ ὕβρει πεπρακότα».

Δηλ. «..τρίτον εἶς ποῖον ἀπαγορεύεται νά ὁμιλῆ “ἢ πεπορνευμένος,”φησίν, “ἢ ἡταιρηκώς·” διότι ὅπως εὺκόλως ἔχει πωλήσει τό σῶμα του, ἀσελγόντας εἰς αὐτό, καί τά κοινά τῆς πόλεως εὐκόλως θά παραδώση».

«..τέταρτον τίσι διαλέγεται; “ἢ τὰ πατρῷα,” φησί, “κατεδηδοκώς, ἢ ὧν ἂν κληρονόμος γένηται..»

Δηλ. «Τέταρτον εἰς ποῖον ἀπαγορεύται νά λαμβάνη τόν λόγον, εἰς ὅποιον κατασπατάλησεν τήν πατρικήν περιουσίαν, ἤ ἐγένετο κληρονόμος, διότι ὅπως κακῶς διαχειρίσθηκεν τά τῆς οἰκίας του, παραπλησίως θά πράξη καί διά τά κοινά τῆς πόλεως, ἀν ἡγηθεῖ». Αἰσχίνης κατά Τιμάρχου

Καί οὕτως: μέ ἀρετάς, ἀρχάς, κανόνας, ἰδανικά καί φιλοπατρίαν ἐπλάσθη ὁ ἕνας καί μοναδικός πολιτισμός, ὁ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ.

Ὁ Σόλων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἑπτά σοφούς νομοθετεῖ: «ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ» Βιβλίο 5 κεφάλαιο 5 ἄρθρο 332

Ἐάν τίς Ἀθηναῖος ἑταιρήση

Δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά γίνη ἕνας ἐκ τῶν ἐννέα ἀρχόντων.
Δέν τοῦ ἐπιτέπεται νά ἀσκῆ τό ἀξίωμα τοῦ ἱερέως καί λειτουργοῦ τῆς ἱεροσύνης.
Δέν τοῦ επιτρέπεται νά εἶναι συνήγορος τοῦ δήμου.
Δέν επιτρέπεται νά ἀναλαμβάνη καμίαν ἐξουσίαν, οὔτε ἐντός τοῦ δήμου οὔτε πέραν τῶν ὁρίων τοῦ δήμου, μήτε διά τῆς κληρώσεως μήτε διά τῆς ἀνατάσεως τῆς χειρός.
Δέν ἐπιτρέπεται νά σταλῆ κήρυκας(ἀγγελειοφόρος).
Δέν ἐπιτρέπεται νά λέγη τήν γνώμην του.

Δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέρχεται εἰς δημοσίους ἱερούς χώρους.
Δέν ἐπιτρέπεται νά στεφανωθῆ εἰς τάς στεφανοφορίας.

Δέν ἐπιτρέπεται να πορεύεται ἐντός τοῦ ἐξαγνισμένου χώρου τῆς ἀγορᾶς.
Ἐάν δέ τίς ταῦτα ποιῇ, καί ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἑταιρεῖ, τοῦ ἐπιβάλλεται ἡ ποινή τοῦ θανάτου.

Ἐπίσης ὁ Πλάτων εἰς τό ἔργον του «Γοργίας» 494 Ε, διά στόματος Σωκράτους λέγει: «ὁ τῶν κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος;»

Καί ἐνῶ τότε εἰς τήν περίοδον τῆς σοφίας καί τῆς ἀνδρείας «ὁ πεπορνευμένος, “φησίν, “ἢ ἡταιρηκώς», δέν εἶχον τό δικαίωμα νά ὁμιλοῦν, σήμερον εἰς τήν περίοδον τῆς παρακμῆς ἔχουν κατακλύσει τούς τηλεοπτικούς σταθμούς, καί μάλιστα πολλοί ἔξ αὐτῶν εἰς τόν εἰδησεογραφικόν τομέα μέ μηνιαῖον μισθόν 40.000 καί 50.000. Καί μετά διαιρωτῶνται πολλοί πῶς ἐπτωχεύσαμεν.

Εἴπομεν ὅτι τότε ἡ Δημοκρατία ἦτο σοβαρόν πολίτευμα καί ὄχι ἄλλο τί πού εἶναι σήμερον(βάλτε ὅποιον ἐπίθετον ἐπιθυμεῖτε), Δι’ ὅ καί οἱ ὑποψήφιοι ἄρχοντες τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ὑποβάλλοντο εἰς δοκιμασίαν(ἐξετάσεις) ὡς μᾶς περιγράφει ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τήν «ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»: « ἐπερωτῶσιν δ’, ὅταν δοκιμάζωσιν, πρῶτον μὲν τίς σοι πατὴρ καὶ πόθεν τῶν δήμων, καὶ τίς πατρὸς πατήρ, καὶ τίς μήτηρ, καὶ τίς μητρὸς πατὴρ καὶ πόθεν τῶν δήμων;» μετὰ δὲ ταῦτα..»

Δηλ. εἰς τήν δοκιμασίαν (τῶν ἀρχόντων) ἐρωτῶνται οἱ ὑποψήφιοι ἄρχοντες. Ποῖος εἶναι ὀ πατήρ του καί ἀπό ποῖον δῆμον, καί ποῖος ὀ πατήρ τοῦ πατρός του, δηλ. ὁ παπποῦς του, καί ποία εἶναι ἠ μητέρα του καί ποῖος ὁ πατήρ τῆς μητρός του καί ἀπό ποῖον δῆμον, μετά δέ ἀπό αὐτά ἐρωτοῦν, ἐάν συμμετάσχει εἰς τάς τελετάς τοῦ πατρώου Ἀπόλλωνος καί τοῦ ἐρκείου Διός, καί πού εὐρίσκονται αὐτά τά ἱερά, ἀκολούθως ἐρωτοῦν ἐάν ἔχει οἰκογενειακους τάφους καί πού βρίσκονται, ἐάν φροντίζει τούς γονεῖς του, ἐάν πληρώνει τούς φόρους του, ἐάν ἐστρατεύθη ὅταν ἐκλήθει ἐκστρατίαν».

Φυσιολογικόν δέ εἶναι εἰς μίαν ἐκφυλισμένην δημοκρατίαν νά διεκδικοῦν δημόσια ἀξιώματα, ἀνήθικοι, διεφθαρμένοι καί ἀνθέλληνες, καί νά ἐπιτυγχάνουν τοῦ σκοποῦ τους. Τό φορτίον πίπτει εἰς τούς ἐναρέτους, ἀγαθούς καί μἐ ἀρετάς προικισμένους, διά νά ἀπαλλαχθῆ ἠ Ἑλλάς, ἀπό αὐτά τά ρετάλια,

Οἱ δέ νέοι ἐπαιδαγωγοῦντο μέ τόν «ὅρκον τῶν ἐφήβων»: «Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τά ἱερά, οὐδ’ ἐγκαταλείψω τόν πρωτοστάτην, ὅτω ἄν στοιχήσω, ἀμυνῶ δέ καί ὑπέρ ἱερῶν καί ὑπέρ ὁσίων, καί μόνος καί μετά πολλῶν, τήν δέ πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω…». Καί οὕτως: «τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν». Καί οὕτως: παρέδιδον Πατρίδαν ἐλευθέραν καί προικισμένην μέ ἀρετάς, κατοικόντας αὐτήν τήν χώραν οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι, διαδέχοντας ἡ μία γενεά τήν ἄλλην, ὠς μᾶς λέγει ὁ Περικλῆς εἰς τόν <ἐπιτάφιον>του.

Παρά ταῦτα, δηλ. παρά τό ὅτι εἰς τήν Ἀθηναϊκήν Δημοκρατίαν δέν ἐπιτρέπετο εἰς ἄπαντας τό δικαίωμα τοῦ λόγου ὡς καί ἡ ἀνάληψις δημοσίων ἀξιωμάτων, ἀπό τούς «αἰσχρῶς βεβιωκότας», οἱ τρεῖς μέγιστοι τῶν Φιλοσόφων, Σωκράτης, Πλάτων καί Ἀριστοτέλης, δέν ἦσαν θιασῶται τῆς Δημοκρατίας. Ἦτο δέ ὑπέρ τῆς διακυβερνήσεως τῆς πολιτείας ἀπό τούς ἀρίστους τοῦ πνεύματος. Καί εἰς τήν «ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ» του ὁ Πλάτων διά στόματος Σωκράτους γράφει: «οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν ταῖς πόλεσιν ἤ οἱ βασιλεῖς τε νῦν λεγόμενοι καί δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καί ἱκανῶς». Ἀπό ὀρθολογιστικῆς ἐκτιμήσεως οὐδείς ἀμφιβάλλει ὅτι ἡ πολιτεία πρέπει νά διοικῆται ἀπό τούς ἀρίστους τοῦ πνεύματος διά τήν ἐπίτευξιν τῆς εὐδαιμονίας τῶν πολιτῶν, πού εἶναι καί τό αἰτούμενον.

Διέξοδος εἰς τό ἀδιέξοδον πού ἔχομεν περιέλθει ὑπάρχει. Ἐπιστροφή εἰς τό μεγαλεῖον, τήν δόξαν, τήν λαμπρότητα, τήν σοφίαν, τήν μεγαλοπρέπειαν, τήν φιλοπατρίαν, τήν ἀνδρείαν τῶν προγόνων μας, ἐπιστροφή εἰς τάς ἙλληνοΧριστιανικάς μας παραδόσεις.