Πίστευε και μη ερεύνα ή πίστευε και μη, ερεύνα;
Συχνά ακούμε τη φράση: «Πίστευε και μη ερεύνα». Όμως συνήθως δεν γνωρίζουμε ποιος την πρωτοείπε, και αν πράγματι είναι αυτό ένα Χριστιανικό φρόνημα. Επίσης, κάποιοι προσπαθώντας να δημιουργήσουν εντυπώσεις προσπαθούν να περάσουν μία διαφορετική ερμηνεία στην φράση
χρησιμοποιώντας ένα κόμμα.
Κάποιοι, όταν ακούνε αυτή τη φράση με την οποία φυσικά δεν συμφωνούν, σκέφτοναι πονηρά: «Λες να υπάρχει πράγματι αυτή η φράση στην Ορθόδοξη γραμματεία, και να διαψευσθώ αν την αρνηθώ;» Προτιμούν λοιπόν, αντί να την αρνηθούν, να την αλλοιώσουν και να αντιστρέψουν το νόημά της. Λένε λοιπόν σε όσους τους κατηγορούν για το: «Πίστευε, και μη Ερεύνα»:
«-Βάζετε λάθος το κόμμα στη φράση. Το κόμμα πάει στο «μη», και όχι στο «πίστευε». Η φράση είναι: «Πίστευε και μη, ερεύνα». Δηλαδή: «Είτε πιστεύεις, είτε όχι, να ερευνάς». Έτσι και τη φράση κρατάνε, και αντιστρέφουν το νόημά της, νιώθοντας ασφαλείς! Αν όμως κάποιος τους ρωτήσει: «Πού το βρήκατε αυτό γραμμένο με το κόμμα έτσι;», φυσικά δεν ξέρουν να του απαντήσουν. Γιατί είναι και αυτή μια εντελώς αυθαίρετη θέση.
Πιστεύουμε ότι θα συμφωνείτε μαζί μας, ότι το θέμα έχει «σασπένς»! Είναι πολύ ενδιαφέρον, το τι συμβαίνει γύρω από μια φράση, την οποία ουδείς γνωρίζει από πού προκύπτει, αλλά τόσοι πολλοί τη χρησιμοποιούν, ή αγωνίζονται με αλλοιώσεις να την αναιρέσουν!
Όχι μόνο ο Χριστός δεν είπε στον («άπιστο») Θωμά «πίστευε και μη ερεύνα», αλλά τον προέτρεψε να ελέγξει με τα ίδια του τα χέρια τις τρύπες από τα καρφιά Του! Αυτά τα απλά, αποτελούν απόδειξη, πως η Ορθοδοξία προτρέπει να ερευνήσουμε…
http://hercolano5.blogspot.com/2010/03/blog-post_878.html
«Ανέγνων, Έγνων, Κατέγνων».
«Εμελέτησα, Εγνώρισα, Απέρριψα».
(Αυτοκράτωρ Μέγας Ιουλιανός)
https://www.pare-dose.net/6458
Όπως το ιουδαϊκό ιερατείο εφηύρε τον «Θεό» του κατασκευάζοντας μύθους με υλικό από τους μεσοποτάμιους λαούς και δίνοντας δήθεν «θεόπνευστους» νόμους, προκειμένου να χαλιναγωγήσει και να συγκροτήσει σε ένα έθνος με μία κοινή πίστη διαφορετικούς λαούς (, έτσι και ο πολυμορφικός Χριστιανισμός, σταδιακά και μέσα από ένα χάος δοξασιών, ατέρμονων αντιπαραθέσεων, πλαστογραφιών, βίας και απάτης, έφτασε στην κατασκευή του δικού του «θεού», χρησιμοποιούμενος από την πολιτική εξουσία, ώστε να δοθεί ενότητα πίστεως στην πολυεθνική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Η λογική στο χώρο των θρησκειών έχει δραπετεύσει προ πολλού..
Ο Ιουδαιοχριστιανισμος κατέστρεψε την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά…
Μιλάμε για τη θρησκεία, την οποία μισούσε οτιδήποτε πνευματικό και ανθρώπινο.
Μόνο αμόρφωτοι και απαίδευτοι άνθρωποι, όπως οι νομάδες γιδοβοσκοί Ισραηλίτες της προϊστορικής εποχής χρειάζονταν έναν μπαμπούλα πατριαρχικό θεό και ένα πέτρινο εγχειρίδιο 10 εντολών προκειμένου να ακολουθήσουν έναν ηθικό κώδικα ώστε να μην κλέβουν, σκοτώνουν και πηδάνε τη γυναίκα του γείτονα…
Ήρθαν λοιπόν οι τσοπαναραίοι, κι αφού γκρέμισαν όλο τον αρχαίο πολιτισμό – τη δική μας αρχαία κληρονομιά – μας επέβαλαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, την «τέλεια» θρησκεία τους.
Αυτοδιορίστηκαν «ποιμένες» και μας χάρισαν τον – όχι και τόσο κολακευτικό – προσδιορισμό του «ποιμνίου». Εξαιτίας δηλαδή της αγάπης τους για μας, αποφάσισαν εμείς να βόσκουμε κι αυτοί να μας βόσκουν. Κι ούτε λόγος να γίνεται για την απλή αλήθεια που λέει ότι ποτέ κανένα ποίμνιο, ποτέ κανένα κοπάδι, δεν εκτρέφεται προς όφελος δικό του, αλλά πάντοτε προς όφελος του τσοπάνη!…
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ Ο ΔΙΑΣ….ΓΙ' ΑΥΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΚΙ Ο ΚΟΥΚΟΣ
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Ο Δίας ήταν ο πρωταθλητής τής "θεϊκής" διαστροφής
Τολμούν οι Νεοπαγανιστές να πιάνουν για κακό στο στόμα τους τον αναμάρτητο και γλυκύτατο Ιησού Χριστό, και ξεχνούν το χάλι τών δικών τους "θεών". Ας δούμε εδώ για τον σπουδαιότερο "θεό" τους μερικά πράγματα, από την ίδια τη δική τους μυθολογία:
Ας μιλήσουμε περιληπτικά για τον Δία, που ήταν ομοφυλόφυλος παιδεραστής του μικρού Γανυμίδη. Αλλά όχι μόνο αυτό. Μοίχευε συχνότατα κατά της γυναίκας του και αδελφής του τής Ήρας, ενώ οι Ορφικές ιστορίες αναφέρουν ότι ο Ζευς έσμιξε με τη δεύτερη από τις αδελφές του, τη Δήμητρα. Καρπός αυτής της ένωσης ήταν η Περσεφόνη. Άλλη από τις απόκρυφες ιστορίες διηγείται ότι ο Ζευς απήγαγε τη μάνα του τη Ρέα και οι δυο ενώθηκαν μεταμορφωμένοι σε φίδια. Κατόπιν ο Ζευς με τη μορφή φιδιού πάλι ξεπλάνεψε την κόρη του την Περσεφόνη και το παιδί που γεννήθηκε απ’ αυτή την αιμομιξία ήταν ο Διόνυσος.
Ο Δίας βέβαια βασάνισε φριχτά τον Προμηθέα επειδή ο τελευταίος βοήθησε τους ανθρώπους δίνοντάς τους τη φωτιά. Στον πόλεμο της Τροίας ο Δίας πολέμησε κατά των Ελλήνων και υπέρ των Τρώων. Πώς διέφυγε αυτός ο μισάνθρωπος και ανθέλληνας «πατέρας των θεών» από το επιθετικό μένος τών Παγανιστών;
Και αναφέρομαι εδώ μόνο κατά του ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Δεν μιλάω ούτε για τον κτηνοβάτη Πάνα, ούτε για τον κανίβαλο Κρόνο, ούτε για τον αιμοσταγή Άρη, ούτε για τη βρεφοκτόνο Ήρα, ούτε για την πορνική Αφροδίτη, στα ιερά της οποίας εκδίδονταν οι γυναίκες πριν τον γάμο τους και είχε κάνει ελάφι τον άνδρα της τον Ήφαιστο (τον οποίο είχε ξεχαρβαλώσει ο Δίας όταν ήταν παιδί), ούτε για τον Ποσειδώνα, που τιμώρησε τόσο σκληρά τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, μόνο και μόνο επειδή δεν άφησαν να τους φάει ο κανίβαλος γιος του, ούτε για τους λοιπούς δαιμονικούς αρχαίους θεούς, που για τον καθέναν απ’ αυτούς, θα μπορούσα να γράψω ΒΙΒΛΙΟ με τα αίσχη τους, γραμμένα από τους ίδιους τους αρχαίους μας προγόνους.
Ο Δίας μεταμορφωμένος σε κύκνο σε ανώμαλες περιπτύξεις με τη Λήδα, γυναίκα του Τυνδάρεου, βασιλιά της Σπάρτης. Μοιχεύει κατά τής γυναίκας του τής Ήρας, η Λήδα κατά τού άνδρα της, και ταυτόχρονα επιτελούν και… πτηνοβασία!
Θα πω όμως και για την παράνομη μοιχευτική σχέση του Δία με την αδελφή του Δήμητρα, την οποία ηράσθη, ενώ πιο πριν φρόντισε να δολοφονήσει με κεραυνό τον Ιασίονα που είχε σχέσεις μαζί της, επειδή δήθεν δεν ήθελε να έχουν οι θεοί σχέσεις με θνητούς. Αυτός όμως δεν άφησε θνητή που να μην τη βιάσει, και τι λέω θνητή. Ούτε θεά δεν άφησε, ούτε γάτα θηλυκιά (για τις αρσενικές έκανε και λίγο κράτει).
Και αυτοί οι αρχαίοι θεοί ήταν ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΗΘΟΥΣ για τους πιστούς τους. Γι’ αυτό η ηγεμονία της Αθήνας (η τότε Αμερική), είχε πει ειρωνικά στα θύματά της: «Δεν φοβόμαστε τους θεούς για τις αδικίες μας, γιατί κι αυτοί τα ίδια κάνουν».
Όπως σημειώνει ο καθ. Νίκος Ματσούκας, "ατυχώς […] επιστήμονες ή περί τα πράγματα της πίστης ασχολούμενοι, εξαιτίας ελαττωματικής και ατροφικής γνώσης των χριστιανικών αληθειών, νομίζουν ότι πίστη σημαίνει μια αδύναμη αφέλεια ή ότι η Αγία Γραφή διδάσκει το πίστευε και μη ερεύνα"[4].
Στην πραγματικότητα η πίστη στον εκκλησιαστικό Θεό δεν είναι "ανεξέταστη και αφελής αποδοχή μιας σχετικής διδασκαλίας". Αντιθέτως, "η αποδοχή αυτής της διδασκαλίας γίνεται με νου, λόγο, καρδιά, βούληση, με τη συνολική υπαρξιακή ενότητα […] πρόκειται για μια δυναμική εμπειρία -νοηματικά ο όρος πίστη της χριστιανικής διδασκαλίας μοιάζει με αυτό που λέμε εμπορική πίστη, πίστωση, άνθρωπο πίστης, εμπιστοσύνης!"[5]. Ο άνθρωπος άλλωστε, έχει διαμορφώσει όρους όπως "αξιόπιστο, αυτόπιστο, απιστία, πίστωση κ.λπ.", οι οποίοι εμπεριέχουν τη λέξη πίστη και συνδέονται "με συγκεκριμένες μορφές ζωής"[6] αποδεκτές από τον άνθρωπο στα πλαίσια της καθημερινότητάς του.
Θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Εκκλησιαστική Πίστη δεν είναι θεϊσμός ή πανθεϊσμός, δεν αφορά μια απρόσωπη ανώτερη δύναμη, για την οποία επιχειρηματολογούμε για να την αποδείξουμε με όρους καθαρά φιλοσοφικούς περί πρώτης αρχής, περί πρώτου ακινήτου, περί ενστίκτου που οδηγεί όλους τους λαούς σε κάποιον θεό κ.λπ. Η πρώτη εκκλησία, όταν μιλά για πίστη στον Θεό, όχι μόνο δεν τη συσχετίζει με κάτι αφηρημένο ή με κάποιο "πίστευε και μη ερεύνα", αλλά αντιθέτως, αναφέρεται σε ανθρώπινο ιστορικό βίωμα, με βάση το οποίο, ανέπτυξε σταδιακά την εμπιστοσύνη της σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτό του Ιησού Χριστού και Θεού:
"Σας γράφουμε για το ζωοποιό Λόγο, που υπήρχε εξαρχής. Εμείς τον έχουμε ακούσει και τον έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια. Μάλιστα τον είδαμε από κοντά, και τα χέρια μας τον ψηλάφησαν. Όταν η ζωή φανερώθηκε, την είδαμε με τα μάτια μας. Καταθέτουμε, λοιπόν, τη μαρτυρία μας και σας μιλάμε για την αιώνια ζωή που ήταν με τον Πατέρα, φανερώθηκε όμως σ’ εμάς. Αυτό που είδαμε κι ακούσαμε, το αναγγέλλουμε σ’ εσάς, για να συμμετάσχετε κι εσείς μ’ εμάς στην ίδια κοινωνία, που είναι η κοινωνία με τον Πατέρα και με τον Υιό του τον Ιησού Χριστό"[7].
Αλλά και στη Χριστολογία του Αποστόλου Παύλου, εξέχουσα κατέχει θέση η διδασκαλία του για την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Όπως σημειώνει ο Κων. Σκουτέρης, "η όλη προοπτική του κηρύγματος του [Παύλου] προϋποθέτει το γεγονός, ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε ιστορικό πρόσωπο. "Ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός" (Γαλ. 4:4). "Ο Χριστός το κατά σάρκα" προέρχεται από το ισραηλιτικό γένος (Ρωμ. 9: 3-5). Η βεβαιότητα ότι "εγνώκαμεν κατά σάρκα Χριστόν" (2 Κορ. 5:16) δεν τίθεται υπό όποια αμφισβήτηση. Για τον Παύλο το "μέγα της ευσέβειας μυστήριον" είναι ότι ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού "εφανερώθη εν σαρκί" (1 Τιμ 3:16), μπήκε δηλ. υπαρξιακά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία"[8].
Κατά συνέπεια, η Εκκλησία αποδέχτηκε την πίστη ως βίωμα και εμπιστοσύνη, και όχι ως κάτι με το οποίο "αποτυφλούται" ή υποδουλώνεται το λογικό του ανθρώπου[9], ούτε και προτρέπει σε κάτι τέτοιο. Και σε αντίθεση με το περιεχόμενο του "πίστευε και μη ερεύνα", η Καινή Διαθήκη διδάσκει ότι "εστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων"[10].
Ακόμη δηλαδή και ο άνθρω πος που δεν έζησε από κοντά το γεγονός Χριστός, καλείται να εμπιστευθεί και να ελπίσει σε πράγματα που έχουν υπόσταση και μπορούν να ελεγχθούν. Θα μπορούσε π.χ. ο άνθρωπος να ελέγξει την αξιοπιστία των κομιστών του ευαγγελικού μηνύματος[11] ή να βιώσει το περιεχόμενο της πίστης κοντά στους αγωνιζόμενους -και γι' αυτό χαρισματικούς- μιμητές της ζωής του Χριστού. Θα μπορούσε να εμπιστευτεί την Παράδοση, διακρίνοντας την αποφασιστικότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας "να παραμείνει πιστή στο παρελθόν της, στην αίσθηση μιας ζωντανής συνέχειας με την αρχαία Εκκλησία"[12], να μετάσχει στο Εκκλησιαστικό σώμα και να βιώσει μέσα στη θεία λατρεία όλο το περιεχόμενο της πίστεως, συνειδητοποιώντας τη σύνδεση της Ορθόδοξης λατρείας με το ίδιο το ιστορικό γεγονός Χριστός, όπου τα πάντα συμβαίνουν "Σήμερον"[13]. Θα μπορούσε να εξετάσει τα μνημεία της εκκλησιαστικής τέχνης, τα λειτουργικά, συμβολικά, υμνογραφικά, θεολογικά ή κανονικά κείμενα της Εκκλησίας ή τους βίους των αγίων της, τα οποία παραδίδουν μία ενιαία εμπειρία και μαρτυρία επί 2.000 χρόνια, από αμέτρητο πλήθος πιστών και αγίων.
Τελικά, ο άνθρωπος θα κατανοήσει "όσα του Θεού μπορούν να γίνουν γνωστά", όχι διαλεκτικά ή συλλογιστικά, αλλά με "πείρα των συμβάντων και συμβαινόντων"[14], και έτσι το λογικό είναι αυτό που θα προετοιμάσει τον άνθρωπο ώστε να οδηγηθεί στην "διά πίστεως αποδοχήν" εκείνου του περιεχομένου της Θεολογίας που είναι ακατάληπτο[15]. Ακόμη και αυτό το κομμάτι όμως, η Εκκλησιαστική πίστη δεν το δέχεται χωρίς έρευνα, μόνο που η έρευνα αυτή είναι μιας διαφορετικής τάξης που ξεπερνά τις δυνατότητες της φυσικής επιστήμης. Η έρευνα αυτή περιλαμβάνει τρία στάδια: την Κάθαρση, το Φωτισμό, και κατόπιν τη Θέωση, τα οποία οδηγούν στη Σωτηριολογική γνώση περί του Θεού, με την οποία έγιναν κατανοητά όλα τα Μυστήρια περί την Αγία Τριάδα, όπως η σχέση των Θείων Προσώπων, η Ενανθρώπιση και η ένωση των δύο Φύσεων του Χριστού, η διάκριση Θείας Ουσίας και Θείας Ενέργειας κ.λπ.[16].
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ηρακλής και Ιόλαος
Ο Ηρακλής ήταν ο ορισμός του bisexual: είχε δεκάδες σχέσεις με γυναίκες και άλλες τόσες με άντρες. Από τις τελευταίες πιο γνωστή ήταν αυτή με τον ανιψιό του τον Ιόλαο, ο οποίος, παρότι ήταν μόλις 16 ετών, βοήθησε τον θείο του σε μερικούς από τους άθλους του (π.χ. στη Λερναία Ύδρα). Λέγεται ότι ο έρωτας του Ηρακλή ήταν τόσος που οι άθλοι του φαίνονταν ευκολότεροι όταν τον κοίταζε ο Ιόλαος. Επειδή είσαι ημίθεος και φουσκωτός, δεν σημαίνει ότι γλιτώνεις το ξεμώραμα… Όπως ο Πάτροκλος για τον Αχιλλέα, έτσι και ο Ιόλαος, εκτός από εραστής, ήταν και ηνίοχος του Ηρακλή.
Ηρακλής και Ύλας
Ο σκληροτράχηλος Ηρακλής, που πάλευε με λιοντάρια και τέρατα, είχε κατά βάθος πολύ ευαίσθητη καρδιά. Γοητεύτηκε και αγάπησε παράφορα τον νεαρό Ύλα, που ήταν όμορφος και είχε πλούσια μαλλιά που έπεφταν σε μπούκλες. Ο Ηρακλής του δίδαξε πολλά πράγματα (μη ζητάτε λεπτομέρειες) κι οι δύο τους ήταν αχώριστοι μέρα και νύχτα. Όταν όμως δέχτηκαν την πρόσκληση του Ιάσονα να ταξιδέψουν με την Αργώ στην Κολχίδα, έγινε το κακό. Σε μια στάση της Αργούς, ο Ύλας απομακρύνθηκε και χάθηκε στα δάση, μάλλον ερωτευμένος με μια τοπική νύμφη. Όσο κι αν έψαξε ο Ηρακλής , δεν τον βρήκε ποτέ[9]. Α ρε Νικολούλη, πού 'σαι όταν σε χρειάζονται;