Πριν λίγες ημέρες διάβασα την ιστορία της 33χρονης Ουκρανής Ναταλίγια την οποία δύο Ρώσοι στρατιώτες βιάζανε επί ώρες, αφού σκότωσαν τον σύζυγό της, όταν μπήκαν στο σπίτι τους, ενώ το τετράχρονο παιδί της έκλαιγε.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα γεγονότα, αλλά το όνομα Ναταλίγια μου έφερε στο μυαλό το όνομα Ναγίρα και την περιβόητη μαρτυρία της ενώπιον της Επιτροπής του Κογκρέσου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΚΑΔ) στις 10 Οκτωβρίου 1990 (δύο μήνες μετά την εισβολή του Ιράκ στην πατρίδα της το Κουβέιτ).
Το 15χρονο τότε κορίτσι (παρουσιάστηκε μόνο με το μικρό της όνομα για να προστατευτεί από αντίποινα η οικογένειά της, που βρίσκονταν στην κατειλημμένη χώρα) δήλωσε (με δυσκολία συγκρατώντας τους λυγμούς που το έπνιγαν) ότι είχε δει Ιρακινούς στρατιώτες να αρπάζουν μωρά από θερμοκοιτίδες και να τ’ αφήνουν στο πάτωμα να πεθάνουν.
Καθώς η μαρτυρία της επιβεβαιώθηκε από την Διεθνή Αμνηστία, αναφερόταν συνεχώς από τα ΜΜΕ, από γερουσιαστές, τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους, ακόμα και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Θεωρείται το περιστατικό που είχε την πλέον καθοριστική επίδραση στην αμερικανική και διεθνή κοινή γνώμη προκειμένου να υποστηριχθεί η στρατιωτική επέμβαση εναντίον του Σαντάμ καθώς 7 Γερουσιαστές επικαλέστηκαν ρητώς την ‘φρικαλεότητα των θερμοκοιτίδων’ για να ψηφίσουν υπέρ της κήρυξης του πολέμου που πέρασε με πλειοψηφία 5 ψήφων.
Το 1992 αποκαλύφθηκε ότι Ναγίρα ήταν κόρη του Σαούντ αλ-Σαμπάχ, πρεσβευτή του Κουβέιτ στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος ήταν παρών στην ΕΚΑΔ κατά τη διάρκεια της κατάθεσής της, ενώ σε όλη τη διάρκεια της εισβολής και κατοχής της πατρίδας τους, βρισκόταν στις ΗΠΑ.
Καθώς όμως 20 χρόνια μετά όχι μόνο δεν έχει τιμωρηθεί κανένας από τους εμπλεκόμενους της εξαπάτησης της κοινής γνώμης (το αντίθετο μάλιστα) και τα συστηματικά Μεγάλα ΜΜΕ επανέρχονται με παρόμοιες ιστορίες με κάνει όλο και περισσότερο να θεωρώ τους πρωθιερείς τους (που με δυσκολία συγκρατούν τον σπαραγμό που τους πνίγει) όχι απλώς εύπιστους, αλλά συνένοχους.
Το χειρότερό μάλιστα κρίμα που τους βαραίνει είναι ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά όλο και περισσότερο φτάνω να μην πιστεύω ούτε τις πραγματικές ακρότητες που σίγουρα διαπράττονται.
Το φαινόμενο έχει καταγραφεί από τον Αίσωπο ήδη στον μύθο του ΠΟΙΜΗΝ ΠΑΙΖΩΝ (Ο βοσκός που έκανε φάρσες):
Ήταν ένας βοσκός που του άρεσε να κάνει την εξής πλάκα. Με το πρόσχημα ότι είχαν επιτεθεί λύκοι στο κοπάδι του φώναζε στους συγχωριανούς του να τρέξουν σε βοήθεια. Τις δυο – τρεις πρώτες φορές οι χωριανοί έτρεχαν κι αυτός γελούσε. Μια φορά όμως παρουσιάστηκε πραγματικά λύκος κι έπεσε στο κοπάδι. Καθώς κατασπάραζε τα ζώα του, ο βοσκός έβαλε τις φωνές κράζοντας βοήθεια. Τότε όμως οι άλλοι πιστεύοντας ότι τους κάνει φάρσα δεν ανταποκρίθηκαν με αποτέλεσμα να χάσει όλα τα πρόβατά του. Το επιμύθιο είναι: τοῦτο κερδαίνουσιν οἱ ψευδολόγοι τὸ μηδὲ ὅταν ἀληθεύωσι, πιστεύεσθαι.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ευχαριστημένοι με αυτόν.OkPrivacy policy
