Ο δικαιωματισμός των ολιγαρχικών ελίτ
Το θέμα του γάμου των ομοφυλοφίλων είναι πολύ βαθύτερο, από όσο μπορεί σήμερα να φαντασθεί κανείς – αφού έτσι προωθείται η απορρύθμιση των κοινωνιών και η πλήρης κυριαρχία της μειοψηφίας του 1% των ολιγαρχικών ελίτ, στο 99% των ανθρώπων.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν πρέπει να υποβαθμισθεί και να ξεχασθεί, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση με την επίσπευση του νόμου – ο οποίος στην ουσία δεν αφορά τους ομοφυλόφιλους, εναντίον των οποίων ασφαλώς δεν έχουμε τίποτα, αλλά όλους εμάς τους Πολίτες.
Ειδικότερα η «απορρύθμιση», όπως αυτή που ξεκίνησε με τις τράπεζες και με το νόμο Glass-Stegall στις ΗΠΑ, μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού τη δεκαετία του 1990, ευνοεί σαφώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις ολιγαρχικές ελίτ – τους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης και τον χρηματιστικό, μη παραγωγικό, ληστρικό καπιταλισμό, έτσι όπως εξελίχθηκε στη συνέχεια.
Πρόκειται δηλαδή για μία σύγχρονη μέθοδο εξουσίας των λίγων στους πολλούς, των μειονοτήτων στις πλειοψηφίες – του 1% που αυξάνει συνεχώς τον πλούτο και την πολιτική του δύναμη, επί του 99% που χάνει διαρκώς πολιτικά και οικονομικά, με τη μεσαία τάξη να οδηγείται στην εξαθλίωση.
Πολιτικά τώρα, μέσω της απορρύθμισης με τα νομοθετήματα των δικαιωμάτων, επιχειρείται η διάλυση της συλλογικής συνείδησης των κοινωνιών – στη συνέχεια, η υποκατάσταση τους από «φυλές» που θα αντιμάχονται μεταξύ τους, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού που χρησιμοποιείται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο έντεχνα, από την εκάστοτε εξουσία. Σταδιακά δε, η πολιτική εξουσία θα πάψει να εκλέγεται – θα διορίζεται, όπως στην προεδρία της Κομισιόν σήμερα, στην ΕΚΤ και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς οργανισμούς.
Διαφορετικά είναι αδύνατον να μην υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις, με δεδομένο το ότι οι εισοδηματικές ανισότητες κλιμακώνονται συνεχώς – ενώ είναι ο μοναδικός δρόμος να κυριαρχήσει το πάμπλουτο 1% στο διαρκώς φτωχοποιούμενο 99%. Ακόμη μία φορά πάντως οι ολιγαρχικές ελίτ χρησιμοποιούν τις αριστερές αντιλήψεις, για να πετύχουν τους στόχους τους – όπως το διεθνισμό για να στηρίξουν τη μετανάστευση που τους προσφέρει φθηνές θέσεις εργασίας, καθώς επίσης πολυπολιτισμικές, εύκολα ελεγχόμενες κοινωνίες. Πολύ σωστά τώρα έχουν γραφεί τα παρακάτω:
«Η συζήτηση που γίνεται σήμερα για το θέμα του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου, τείνει να αγνοεί το ευρύτερο πλαίσιο – το οποίο είναι η υπαρξιακή κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα ο Δυτικός Πολιτισμός. Η Δύση που φαίνεται πως έχει κηρύξει έναν ανελέητο πόλεμο, στις πάσης φύσεως συλλογικές ταυτότητες – προωθώντας ως απόλυτα κυρίαρχο και ανεξέλεγκτο πολιτικό υποκείμενο το «απέραντο» άτομο.
Το άτομο δηλαδή που δεν αντιμετωπίζει κανενός είδους περιορισμούς, ούτε καν από την ίδια τη φύση – ενώ δια των επιλογών του μπορεί να ορίζει τα πάντα, ακόμη και το φύλο του!
Ο γάμος δεν είναι απαραίτητος σε ζευγάρια ανθρώπων του ιδίου φύλου – έτσι ώστε να έχουν τα ίδια δικαιώματα, με τα ζευγάρια ανθρώπων διαφορετικού φύλου. Τα ζευγάρια αυτά δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με τα παιδιά τους και με τα δικαιώματα των συζύγων, στην περίπτωση απώλειας του ενός ή του άλλου – όπως επιμένει ο επικοινωνιακός μηχανισμός προώθησης του γάμου ατόμων ιδίου φύλου. Ακόμη και αν υπάρχουν όμως, μπορούν να επιλυθούν νομοθετικά, μέσω της βελτίωσης του συμφώνου συμβίωσης».
Συμπερασματικά λοιπόν, ο λόγος της προώθησης του γάμου των ομοφυλοφίλων, δεν είναι η ισότητα μεταξύ τους στην κοινωνία και έναντι του Νόμου – αλλά η άρνηση των βιολογικών διαφορών μεταξύ των φύλων και των ρόλων τους στην οικογένεια, ως πατέρας και μητέρα.
Επομένως η διάλυση της παραδοσιακής οικογένειας που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας – άρα η απορρύθμιση της κοινωνίας, εκ μέρους μίας μειοψηφικής ελίτ που έχει στόχο να προωθήσει το δικαιωματισμό, δηλαδή τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όχι για να στηρίξει τις μειονότητες, αλλά προς όφελος της.
