Η οργή των Αγγλοαμερικανών και η στρατηγική υπομονή του Ιράν
Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο επιδιώκουν κλιμάκωση σε διεθνή κλίμακα. Βρισκόμενοι σε προφανή δυσκολία σε όλα τα μέτωπα, τα δύο καθεστώτα προσπαθούν τώρα απεγνωσμένα να βρουν τρόπους να σπάσουν τη στρατηγική υπομονή των κύριων αντιπάλων τους σε διεθνή κλίμακα, συμπεριλαμβανομένου, φυσικά, του Ιράν.
Έρευνα-Επιμέλεια Άγγελος-
Τα βρετανο-αμερικανικά πλήγματα κατά της Υεμένης δεν αποτελούν για άλλη μια φορά καμία επίδειξη δύναμης από την πλευρά του αγγλοσαξωνικού άξονα, αλλά μάλλον μια απελπισμένη ένδειξη ότι τα πολυπόθητα σενάρια τους δεν πραγματοποιούνται όπως αναμενόταν. Δεν λείπουν οι λόγοι. Η αποτυχία της περίφημης αντεπίθεσης ΝΑΤΟ-Κίεβου το περασμένο καλοκαίρι, στην οποία Βρετανοί και Αμερικανοί στρατηγοί διαδραμάτισαν βασικό ρόλο, μια αποτυχία επίσης σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή όπου, παρά τις αμέτρητες απώλειες αμάχων Παλαιστινίων – η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ αποτυγχάνουν να πετύχει τους στόχους του. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι περιφερειακές αντιστασιακές δυνάμεις –στο Λίβανο, το Ιράκ, τη Συρία και την Υεμένη έχουν δείξει την αποφασιστικότητά τους πραγματοποιώντας αποτελεσματικά περιορισμένα πλήγματα εναντίον εκείνων που νοσταλγούν τη μονοπολικότητα– χωρίς, προς το παρόν, να χρησιμοποιήσουν όλες τις δυνατότητές τους.
Προφανώς και σε αυτή την εκρηκτική περιφερειακή διαμόρφωση – οι εχθροί της διεθνούς ειρήνης επιδιώκουν με κάθε μέσο να εμπλέξουν άμεσα το Ιράν. Αυτή τη στιγμή έχει καταστεί οριστικά σαφές ότι το Σιωνιστικό κράτος, ο μεγάλος περιφερειακός σύμμαχος των Αγγλοαμερικανών, σίγουρα δεν είναι η κύρια περιφερειακή δύναμη. Και ο οποίος, έχοντας ήδη πολλές δυσκολίες στο έδαφος μπροστά στην παλαιστινιακή αντίσταση, βρίσκεται ταυτόχρονα σε μια πολύ περίπλοκη οικονομική κατάσταση.
Το Ιράν, ωστόσο, συνεχίζει να επιδεικνύει στρατηγική υπομονή, υποστηρίζοντας τους περιφερειακούς του συμμάχους, οι οποίοι επιδεικνύουν αποτελεσματικότητα με δαπάνες ασύγκριτα χαμηλότερες από αυτές του άξονα Ουάσιγκτον-Λονδίνο-Τελ Αβίβ. Πιθανές νέες κυρώσεις από τη δυτική παγκόσμια μειονότητα κατά του Ιράν επίσης δεν θα αλλάξουν τίποτα, διότι το περσικό έθνος, ως μία από τις δύο χώρες, με τη Ρωσία, που στοχοποιείται περισσότερο από αυτές τις παράνομες μονομερείς κυρώσεις – έχει αποδείξει τέλεια ότι είναι σε θέση να ξεπεράσει τους. Και αυτό πριν από τις νέες ευκαιρίες που προσφέρονται στην Τεχεράνη μέσω της ακόμη μεγαλύτερης σύσφιξης των δεσμών με τη Μόσχα και το Πεκίνο, την επίσημη ένταξη στους BRICS, την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία, τη συνεχιζόμενη αποδολαριοποίηση και τα νέα μεγάλα έργα στον ευρασιατικό χώρο.
Αυτό ακριβώς ενοχλεί τον δυτικό άξονα του ΝΑΤΟ και όλους όσους νοσταλγούν μια περασμένη εποχή. Δεν είναι πλέον ικανοί να υπαγορεύουν τον άγριο νόμο τους σε ολόκληρο τον κόσμο, συνειδητοποιούν επίσης ότι ο χρόνος είναι με το μέρος των υποστηρικτών της σύγχρονης πολυπολικής παγκόσμιας τάξης. Και αυτό – σε όλα τα μέτωπα. De facto αυτή η ανικανότητα εξοργίζει τους Αγγλοαμερικανούς που ελπίζουν μέσω των εγκλημάτων τους να ωθήσουν τον αντίπαλο σε λάθος. Εκτός από το ότι πρέπει να θυμούνται ότι μόνο μια άμεση επίθεση κατά του ιρανικού εδάφους θα ωθήσει την Τεχεράνη να απαντήσει πολύ πιο αποφασιστικά από ό,τι συμβαίνει σήμερα, με όλες τις συνέπειες για τους δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς στρατιώτες που είναι παρόντες στην περιοχή, καθώς και σε σχέση με για τη μετέπειτα ύπαρξη του ισραηλινού καθεστώτος.
Ένα είναι βέβαιο – το χάος, που αποτελεί την ίδια τη βάση του αμερικανικού και του βρετανικού καθεστώτος, στρέφεται εναντίον των υποκινητών του. Τούτου λεχθέντος – οι φλόγες που λαμβάνουν ως αντάλλαγμα ήδη σήμερα απέχουν πολύ από το να αντιπροσωπεύουν τις πραγματικές δυνατότητες για αντίποινα που μπορεί να χτυπήσουν τους χειρότερους εγκληματίες στην ανθρώπινη ιστορία.
πηγή: Continental Observer
