“Παλιέ μου φίλε, τι προτείνει η Αριστερά σήμερα; Μολότοφ, καταλήψεις… Αντώναρο”;
Είναι οι φίλοι του καιρού της εφηβείας μου. Θα μου πείτε, η εφηβεία είναι μια κατάσταση όπου τα αισθήματα δεν είναι κατασταλαγμένα. Ειδικά στην εποχή της δικής μου εφηβείας, όταν «φίλος» ήταν όποιος καθόταν στο ίδιο τραπέζι μαζί σου και μοιραζόταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Τότε τα τραπέζια στις ταβέρνες όπου συχνάζαμε έμοιαζαν με προεκλογικές συνεστιάσεις. Καμιά εικοσαριά συνδαιτυμόνες το λιγότερο, όπου πρωταγωνιστούσαν οι «πολλά υποσχόμενοι». Κυρίως στο στάδιο της πολιτικής.
ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ο ένας ήταν μέλος του ΚΚΕ, τόσο κρυφό που όλοι το ήξεραν, ο άλλος του Εσωτερικού, τα ίδια, ο τρίτος είχε τροτσκιστικές αποκλίσεις, ο τέταρτος ήταν οπαδός του Ντελέζ επειδή είχε διαβάσει τον Αντι-Οιδίποδα. Ολοι όμως ήμασταν εναντίον της δικτατορίας. Και όλοι πιστεύαμε ότι η απάντηση στη δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν η Αριστερά, η κοινωνική ανατροπή και τα παρελκόμενα. Τα αμείλικτα γεγονότα μάς διέψευσαν. Την απάντηση στη δικτατορία την έδωσε ένας πολιτικός της Δεξιάς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος αποκατέστησε την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η δικτατορία ήταν πλέον παρελθόν. Ομως πολλοί από εμάς δεν συγχωρήσαμε ποτέ στη Δεξιά του καιρού εκείνου ότι έφερε τη δημοκρατία στη χώρα, κοινώς μας υπέκλεψε τα πνευματικά δικαιώματα του πολιτεύματος τα οποία θεωρούσαμε ότι μας ανήκουν.
Μερικοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να υπερασπίζονται τη σημερινή Αριστερά στο όνομα «εκείνης της Αριστεράς». Ορισμένους τους θεωρώ ακόμη φίλους μου, ακόμη κι αν οι ίδιοι με αντιμετωπίζουν στην καλύτερη περίπτωση με καχυποψία. Στην καλύτερη περίπτωση, θεωρούν ότι εκφράζω απόψεις για λογαριασμό του μέσου, της «Καθημερινής». Αλλα πιστεύω και άλλα λέω. Στη χειρότερη, θεωρούν ότι πρόδωσα τους κοινούς μας αγώνες. Και αυτοί παραμένουν πιστοί υπηρέτες των αρχών τους, ή των αρχών μας. Στα καλλιστεία της ιδεολογικής πίστης αυτοί κερδίζουν. Εγώ χάνω.
Αναφέρομαι στους ιδεολόγους και όχι στους καιροσκόπους της εξουσίας. Δεν ξέρω τι ποσοστό εκπροσωπούν στη σημερινή Αριστερά και ποια είναι η πολιτική τους δύναμη. Υποθέτω όχι μεγάλη, όμως υπολογίσιμη, διότι αυτοί εκπροσωπούν το βάρος της ηθικής συνείδησης της σημερινής Αριστεράς. Οσο υπάρχουν, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκυβερνά με τον Καμμένο, να κατεβάζει υποψήφιο έναν Αντώναρο και να απέχει από την ψηφοφορία για τον αποκλεισμό του Κασιδιάρη από τη Βουλή. Αλήθεια, πώς αισθάνονται με όλ’ αυτά; Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ. Οι παλιοί μου φίλοι μού έχουν γυρίσει την πλάτη. Στο όνομα της Αριστεράς. Και εννοώ τους φίλους, όχι τις συναντήσεις στις ταβέρνες του καιρού εκείνου.
Παλιέ μου φίλε, σου γράφω. Τι σημαίνει για σένα σήμερα η λέξη «Αριστερά»; Ας αφήσουμε κατά μέρος τη νοσταλγία της νιότης μας. Εχει συναισθηματική αξία, διόλου αμελητέα δεν έχω αντίρρηση, όμως ποιο είναι το αντίκρισμά της στην πραγματικότητα της ζωής μας; Σε τι διαφέρει η νοσταλγία για την Αριστερά της νιότης μας, από τη νοσταλγία των οπαδών της βασιλείας; Μια κορώνα, ένας τίτλος και λοιπές μπαγκατέλες.
Η νοσταλγία σου, παλιέ μου φίλε, για την Αριστερά της εφηβείας μας δεν απέχει από τη νοσταλγία των οπαδών της βασιλείας. Το τελετουργικό αλλάζει, όμως η ουσία είναι ίδια. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση εκείνο που μετράει είναι η τυπολατρία. «Η δική μας Αριστερά», η Αριστερά της εφηβείας μας, έχει εκφυλισθεί σε έναν τύπο πολιτικής ορθότητας. Οι μολότοφ εναντίον των αστυνομικών είναι χειρονομία πολιτικής ορθότητας; Οι καταλήψεις, ο Κουφοντίνας και η παρέα των δολοφόνων του; Πες μου, παλιέ μου φίλε, τι άλλο έχει να μου προτείνει η Αριστερά σήμερα; Τον Βαρουφάκη, τον Κατρούγκαλο και όλα τα περιτρίμματα της πασοκοκρατίας;
Παλιέ μου φίλε, σέβομαι τη συνέπειά σου. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της ανάπτυξής μας, βρήκες την αλήθεια και έκτοτε την υπηρετείς με συνέπεια. Αλί σ’ εμάς τους άπιστους και τους αιρετικούς που την αμφισβητούμε. Αναρωτιέμαι απλώς αν η νοημοσύνη σου, το εργαλείο που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, δεν αντιδρά. Αν δεν σε βοηθά να αντιληφθείς ότι ο κόσμος μας δεν είναι ο κόσμος της εφηβείας μας. Και το γράφω σ’ εσένα, παλιέ μου φίλε. Επειδή αποκλείεται να μην αναρωτήθηκες τι προσφέρει η υποψηφιότητα Αντώναρου στην «προοδευτική» συμμαχία.
