Η Επέκταση του ΝΑΤΟ και οι απαρχές της τρέχουσας σοβαρής κρίσης. ΜΕΡΟΣ Γ.

Η Επέκταση του ΝΑΤΟ και οι απαρχές της τρέχουσας σοβαρής κρίσης. ΜΕΡΟΣ Α.

Αντιμέτωποι όμως με τη διαφωνία μεταξύ του Τζορτζ Μπους από τη μια πλευρά, υπέρ της ένταξης, και της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί, πολύ απρόθυμοι, δεν έχει δοθεί ημερομηνία. Αυτό έχει οριστεί ως η πολιτική «ανοιχτών θυρών».1 ,2 .

Η ελαφρότητα αυτού διαφαίνεται σε αυτή τη σύντομη περίληψη της συνόδου κορυφής3 :

« Ήταν ένας συμβιβασμός της τελευταίας στιγμής, που έγινε για να αποφευχθεί η αμηχανία μιας συνόδου του ΝΑΤΟ που διαφορετικά θα είχε ολοκληρωθεί χωρίς μια ισχυρή ανακοίνωση. Αυτόν τον Απρίλιο του 2008, στη ρουμανική πρωτεύουσα του Βουκουρεστίου, οι γραμμές είναι ξεκάθαρες: ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους θέλει να προσφέρει στη Γεωργία και την Ουκρανία ένα «σχέδιο δράσης για ένταξη», ή MAP, δηλαδή έναν οδικό χάρτη θα οδηγούσε στην ένταξη αυτών των δύο χωρών που συνορεύουν με τη Ρωσία στη στρατιωτική συμμαχία του Βορείου Ατλαντικού.

Απέναντί του, η Άνγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί είναι ενωμένοι στην αντίθεσή τους, φοβούμενοι ότι μια τέτοια ανακοίνωση θα θεωρηθεί πρόκληση . Δεν είναι, φυσικά, οι μόνοι. Πριν από τη σύνοδο κορυφής, ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Μόσχα, Γουίλιαμ Τζ. Μπερνς, είχε στείλει την ανησυχία του στην Ουάσιγκτον: « Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η πιο κόκκινη γραμμή για τη ρωσική ελίτ», γράφει, προσθέτοντας σε παρένθεση «όχι μόνο ο Πούτιν ” .

Ήταν με τη μεσολάβηση του Ηνωμένου Βασιλείου που τελικά βρέθηκε ο συμβιβασμός και εδραιώθηκε σε ένα δελτίο τύπου: «Συμφωνούμε ότι (Η Ουκρανία και η Γεωργία) θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ. Το MAP, μια πολύ συγκεκριμένη διαδικασία που θα είχε προενταξιακή αξία, δίνει τη θέση του σε μια ασαφή υπόσχεση χωρίς χρονοδιάγραμμα. »

Ο Τεντ Σαρπεντιέ καταλήγει4 :

« Ιδιωτικά, ωστόσο, μερικοί πιο απαιτητικοί αξιωματούχοι έχουν αναγνωρίσει ότι οι σχέσεις με τη Ρωσία δεν αντιμετωπίζονται καλά. Στα απομνημονεύματά του, Duty, ο Robert M. Gates, ο οποίος υπηρέτησε ως υπουργός Άμυνας στις κυβερνήσεις του George W. Bush και του Barack Obama, έκανε μερικές ενδιαφέρουσες παραδοχές. «Όταν ανέφερα στον Πρόεδρο τις απόψεις μου για τη διάσκεψη του Μονάχου, μοιράστηκα την πεποίθησή μου ότι από το 1993 και μετά η Δύση, και ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες, είχαν υποτιμήσει σοβαρά την έκταση της ταπείνωσηςχάνοντας τον Ψυχρό Πόλεμο.» Ωστόσο, ακόμη και αυτή η αυστηρή εκτίμηση που δόθηκε στον Μπους δεν αποτύπωσε πλήρως τις απόψεις του Γκέιτς για το θέμα. “Αυτό που δεν είπα στον πρόεδρο ήταν ότι πίστευα ότι οι σχέσεις με τη Ρωσία δεν χειρίστηκαν σωστά μετά την αποχώρηση του [George HW] Bush από την εξουσία το 1993.” Μεταξύ άλλων σφαλμάτων, “οι αμερικανικές συμφωνίες με τις ρουμανικές και βουλγαρικές κυβερνήσεις για εναλλαγή των στρατευμάτων σε βάσεις στο αυτές οι χώρες ήταν μια περιττή πρόκληση». Σε μια υπονοούμενη επίπληξη προς τον νεότερο Μπους, ο Γκέιτς ισχυρίστηκε ότι «η προσπάθεια να μπουν η Γεωργία και η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ήταν πραγματικά υπερβολική». Η κίνηση, υποστήριξε, ήταν μια περίπτωση «αλόγιστης περιφρόνησης αυτού που οι Ρώσοι έβλεπαν ως ζωτικά εθνικά τους συμφέροντα». »

Το 2007, ο Πούτιν κατέστησε σαφές ότι ήταν αντίθετος στην ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ ενόψει των απειλών για την ασφάλειά του.

Οι φόβοι του, δυστυχώς, δεν έμειναν μάταιοι αφού, ενθαρρυμένος από αυτή την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, τη νύχτα 7 προς 8 Αυγούστου 2008 , μετά από αρκετές ημέρες συνοριακών αψιμαχιών μεταξύ της πολιτοφυλακής των αυτονομιστών της Νότιας Οσετίας, που υποστηρίζονται και εκπαιδεύονται από τη Ρωσία και τους Γεωργιανός στρατός, οι εχθροπραξίες ξεκινούν με επίθεση γεωργιανών στρατευμάτων που σκοτώνει 12 ειρηνευτές από την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ, κυρίως Ρώσοι) και 162 θύματα της Νότιας Οσετίας σύμφωνα με την επίσημη εκτίμηση της ρωσικής δικαιοσύνης που δόθηκε στα τέλη του 2008. Πέντε ημέρες ακολούθησαν σκληρές μάχες5 ,6 ,7 .