ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΙΒΩΤΙΩΝ

Αν και μέχρι τα είκοσί μου ήμουν κατηχητόπουλο, σήμερα είμαι απστασιοποιημένος από τα εκκλησιαστικά δρώμενα.

Δεν σπεύδω όμως να κρεμάσω τον παπά Αντώνιο για το σκέλος των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, των ασελγειών και των σεξουαλικών κακοποιήσεων σε βάρος των τροφίμων της κιβωτού.

Και δεν το κάνω διότι έχω ακούσει μόνο τους καταγγέλλοντες. Ο παπάς δεν έχει μιλήσει. Συνεπώς ισχύει το του Φωκυλίδη: «Μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν μύθον ακούσεις.»

Οι δημοσιογράφοι τρίβουν τα χέρια τους μόλις σκάσει κάποια καταγγελία. Καταργούν την δικαιοσύνη και τρέχουν όχι να καταδικάσουν αλλά να κρεμάσουν τον καταγγελλόμενο αφού κρεμάνε στα τηλεοπτικά μανταλάκια όποιον βρεθεί στο δημοσιογραφικό πεδίο τους. Τρέχουν, όπως τρέχουν τα μαύρα κοράκια στα ψοφίμια τους.

Και όλοι προτάσσουν, τάχα μας, το τεκμήριο της αθωότητας το οποίο έχουν καταργήσει a priori.

Προσωπικά τον μόνο που μπορώ να μεμφθώ, εφ’ όσον αποδειχθούν τα καταγγελλόμενα, είναι το ανύπαρκτο Κράτος, το Κράτος παρατηρητή και το Κράτος που τρέχει πίσω από τα γεγονότα, ενώ υποχρέωσή του είναι να προλαμβάνει τα γεγονότα.

Οψόμεθα.

Ο αιρετικός