Μαίρη Χρονοπούλου. Αγαπημένη ηθοποιός…

 “Ζούσα πολύ άνετα, αλλά δεν έχω κάνει χρήματα. Όλα μου τα σπίτια τα έδωσα στο Χαμόγελο του Παιδιού. Δεν έχω τίποτα στο όνομά μου. Σιχαίνομαι την ιδέα από μία ηλικία και πάνω να έχει κανείς τίτλους ιδιοκτησίας. Η ύλη και εγώ έχουμε γεννηθεί σε διαφορετικά φέουδα. Άσε που πιστεύω ότι χέρι που δίνει δε μένει ποτέ άδειο. Δε στερήθηκα, έζησα πλούσια και γεμάτα τα χρόνια μου. Ταξίδεψα πολύ, έζησα σε ωραία σπίτια, ντύθηκα με υψηλή ραπτική, ό,τι ήθελα το έκανα, είμαι ξέχειλη από εμπειρίες, αναμνήσεις, αισθήσεις, αισθήματα.”

“Δε μου άρεσα στις ταινίες εμφανισιακά, είχα όμως τον χαρακτήρα να με επιβάλλω. Το τσιφτετέλι που έπρεπε να χορέψω στο «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» μου φάνηκε εξωπραγματικό με τις αστικές καταβολές που είχα. Πήρα ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα, της έβαλα μέσα κονιάκ χύμα από το μπαρ και το κατέβασα. Έγινα ντίρλα, έτσι βγήκε η σκηνή. Στο τρίτο musical λύθηκα εγώ, στο «Γοργόνες και Μάγκες», εκεί,ναι,μου άρεσα. Δεν πίστευα ότι είχα κανένα τεράστιο ταλέντο ως ηθοποιός, passable. Δεν έχω τη στόφα της σταρ, το ιδεώδες του Ρωμιού. Αυτό που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το «Μία κυρία στα μπουζούκια».

Η απήχηση που είχε το κομμάτι «Του αγοριού απέναντι» δεν έχει ξαναγίνει, εμβληματικό άσμα. Είχα αυτοσχεδιάσει εκείνη την ώρα, δεν ήταν τίποτα χορογραφημένο. Ο τύπος αυτής της γυναίκας με σημάδεψε, ενώ δεν είμαι έτσι σαν γυναίκα. Απλώς είχα τους γενετικούς αδένες και την προσωπικότητα να επιβάλλω αυτόν τον τύπο. Εγώ ήμουν τελείως άλλος άνθρωπος. Απολύτως πιο ευάλωτη και απολύτως πιο συναισθηματική. Είχα ανάγκη από το άγγιγμα της ψυχής και το άγγιγμα της καρδιάς, αλλά δεν το έδειχνα,το κράταγα για μένα.”

Μαίρη Χρονοπούλου.

Αγαπημένη ηθοποιός…