Στους ανθρώπους …

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας – 

Στους ανθρώπους …

Που ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο με τον νου και την ψυχή, αλλά και σε εκείνους τους λίγους που τα κατάφεραν τελικά.

Σε όλους εκείνους που έζησαν στο δάσος, στο βουνό και στη θάλασσα, μαζί με ανθρώπους που κατείχαν μόνο όσα είχαν ανάγκη γιατί δεν ήθελαν περισσότερα.

Στους ανθρώπους …

Που αντιστάθηκαν στην αδυναμία τους να υποταχθούν στην αυτάρεσκη λαίλαπα της πλεονεξίας, στο ευτελές και στο χυδαίο αλλά και στο διαρκές κυνήγι ανεκπλήρωτων επιθυμιών.

Σε όλους εκείνους που δεν έγιναν κτήμα κανενός, γιατί δεν ήθελαν κανέναν για δικό τους κτήμα.

Στους ανθρώπους…

Που στύβουν την πέτρα για να βρουν νερό, που αν και ξέρουν ότι δεν έχει στάλα αυτοί συνεχίζουν να την στύβουν.

Σε όλους εκείνους που δεν πιστεύουν στα θαύματα και στους ουρανοκατέβατους σωτήρες αλλά στα δικά τους χέρια.

Στους ανθρώπους….

Που δεν θέλουν να σκύβουν το κεφάλι, να υποτάσσονται, να μηδενίζονται, να ακυρώνονται από εκείνους που κρατούν τις τύχες τους στα χέρια τους.

Σε όλους εκείνους που πάνε κόντρα στο ανόητο εξουσιαστικό σύστημα και σε εκείνους που έκαναν πλιάτσικο στον εθνικό πλούτο, γεμίζοντας τις τσέπες τους και τις κοιλιές τους.

Στους ανθρώπους….

Που πάνε κόντρα στην αδιαφορία, στην μετριοπάθεια, στις ίσες αποστάσεις και δεν μπερδεύουν την αγάπη με το συμφέρον.

Σε όλους εκείνους που αρνήθηκαν να απορρίψουν την αθωότητα και δεν παγιδεύτηκαν σε ψευτοδιλήμματα, σε ψευτοθεωρίες και απόψεις τρίτων.

Στους ανθρώπους….

Που ονειρεύτηκαν, ερωτεύτηκαν, κολύμπησαν μεθυσμένοι την νύχτα, αλλά πνίγηκαν στην σκληρότητα αυτού του κόσμου.

Σε όλους εκείνους που κόντρα στους καιρούς και στα χρόνια που κουβαλούν στους ώμους τους, δεν παύουν να αγωνίζονται να δημιουργούν και να προτείνουν.

Στους ανθρώπους….

Που αγαπούν τον ορθό λόγο επειδή υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα ψέματα που υπηρετούν σκοπιμότητες.

Σε όλους εκείνους που φωνάζουν, αντιστέκονται, επαναστατούν ενάντια σε εκείνους που επιμένουν την παρακμή και την χυδαιότητα να τις κάνουν πρότυπο.

Γιατί όπως έλεγε ο Ελύτης:

«Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».