Περί της δυστυχίας και της οδύνης του Έρωτα και της Αγάπης
Η δυστυχία και αποτυχία στον έρωτα και την αγάπη, ίσως, να συνδέεται με την φροϋδική κουλτούρα που μας καλλιεργούν οι διάφοροι Ψυχολόγοι και Σύμβουλοι στο παγκόσμιο στερέωμα, που κάνουν συστηματική αναφορά στην ιδέα της ψυχαναγκαστικής επανάληψης των εμπειριών απώλειας από την παιδική, και όχι μόνον ηλικία του ατόμου.
Η σύγχρονη, χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική κουλτούρα αλλά και βιομηχανία αυτοβοήθειας, συμβουλευτικής, ψυχαναλύσεως, coaching, ψυχοθεραπείες, υπνοθεραπείες, εναλλακτικές θεραπείες, ψυχοφάρμακα και ηρεμιστικά, στρατιές αδαών και κομπογιαννιτών πτυχιούχων και μη, δήθεν ψυχολόγων, που χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης των ζητημάτων του άλλου, κοιτάζουν ιδιοτελώς -μέσω του λέγειν και τινάς επιτηδευμένης ‘διαλεκτικής’ φλυαρίας- πως να αρμέξουν οικονομικώς – εξάπαντος ιδιοτελώς- μέσω τινών εξαρτητικών ψυχρών πελατειακών σχέσεων, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα δεινά και οι οδύνες του έρωτα καθιστούν μοναχά ως αποκλειστικά ένοχο και υπαίτιο το κάθε άτομο αμιγώς ξεχωριστά.
Ρωτήστε όλους αυτούς πώς είναι και πώς ζουν πραγματικά και προσωπικά την ζωή τους. Ενδεχομένως, με περισσήν ισχυρογνωμοσύνη, εγωκεντρικώ τω τρόπω, με μνησικακία, απουσία συγχώρεσης, με ηρεμιστικά, με ακατάσχετο κάπνισμα και καφέ, ναρκωτικά, με απόλυτες βεβαιότητες, με παγιωμένες πεποιθήσεις και προκαταλήψεις, με αυτοδικαίωση και μεροληπτικά συγχωροχάρτια του εαυτού, έλλειμα διαλόγου και επικοινωνίας με οικείους και αγαπημένους, έλλειμα αξιοπρεπούς έρωτα και αγάπης, καθώς και με υπεκφυγές εαυτού και άλλων, κ.ο.κ.
Δηλαδή, με απλούστερα λόγια, ότι για όλους αυτούς τους ειδικούς και μη, που εξάπαντος έχουν ανοικτά ούκ ολίγα άλυτα ψυχο-λογικά και συναισθηματικά θέματα, υφίσταται, προφανώς μονοσήμαντη και απόλυτη ατομική ευθύνη (συνήθως: του Άλλου, του πελάτη, του συντρόφου ή του οικείου ή του εραστή) για την δυστυχία και τις οδύνες του έρωτα, χωρίς καν να μας υποψιάζουν για την ολιστική διεπιστημονική (φιλοσοφική, θεολογική, κοινωνιολογική, πολιτισμική, θρησκειολογική κ.λπ.) θεώρηση του πράγματος. Οι στενοκέφαλοι άνθρωποι βολεύουν το Εγώ τους, με το να δαιμονοποιούν απλοϊκώς τον Άλλο, αφού δεν αποδέχονται τις σκιές του εαυτού τους.
Ότι εν γένει, θέλω να πω, το κάθε άτομο δέχεται ισχυρές πολιτισμικές, ιστορικές, οικογενειακές, κοινωνιολογικές, πνευματικές, φιλικές, θρησκευτικές ή αθεϊστικές επιδράσεις, γνωστές ή άγνωστες, συνειδητές ή ασυνείδητες δράσεις -λόγω του συλλογικού ασυνείδητου- που ενίοτε δημιουργούν εσωτερικές και εξωτερικές εντάσεις και αντιφάσεις στο μη αυτοπραγματούμενο και ψυχικά ή συναισθηματικά ασταθές και μη ισορροπημένο άτομο, και δομούν έτσι στην ουσία σωρηδόν νοσηρές και ανυπόφορες προσωπικότητες που μαθαίνουν να κρύβονται μεθοδικά μέσα στα σπλάχνα της κοινωνίας, αφού, έμαθαν να προσκυνούν και να λατρεύουν μανιωδώς την εγωκεντρική συσπείρωση στον νάρκισσο εαυτό τους, ζήτημα που σημαίνει, μια αλλοτριωμένη οντολογία και μια νοσηρή ψυχο-λογικά ύπαρξη, που δρά ως δραπέτης, δήμιος, δολοφόνος, ή αν θέλετε, η ύπαρξη ενεργεί παρορμητικώ τω τρόπω ως ιερόσυλη στον έρωτα και την αγάπη.
Άτομα που πασχίζουν με κάθε τρόπο, αντί να συμβιβαστούν με την πραγματικότητα των αληθινών ρέοντι συναισθημάτων τους, για έναν ισότιμο αλληλοπεριχωρούμενο συμβιβασμό στην σχέση τους, επιμένουν φαντασιακώς, εγωϊστικώς και αφιλότιμα, να εξορκίζουν ή να εξορίζουν, ιδεοληπτικά και ανόητα, τις καλές τύψεις και τις εύλογες ενοχές των ιερόσυλων και εγωκεντρικών αστοχιών τους, καθότι ο νέος θεός της καρδίας τους είναι αναμφίβολα το Εγώ, και μόνο η φούσκα του Εγώ, και η αυτοδικαίωσή τους, από τον “κακό” τον Λύκο.
Αφού προσπαθούν οι “καλές” Κοκκινοσκουφίτσες να φιμώσουν και να εξορίσουν πάση θυσία την φωνή του Άλλου που παραμένει στην συχνότητα του έρωτα και της αγάπης, ετεροχρονισμένα, μόλις ακριβώς απαλλαγούν άκομψα, βαρβαρικώ τω τρόπω, εντελώς ανέραστα, από το ερώμενο πρόσωπο, στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, αποπειρώνται, να φιμώσουν και την φωνή της συνειδήσεώς τους, ώσπου μια καλή ημέρα έρχεται ταχέως το βιολογικό τέλος, αφού η προηγούμενη περιγραφή προϊδεάζει τις απαρχές των ωδίνων και οδυνών του ψυχικού, του πνευματικού και συναισθηματικού τέλους του ατόμου. Αφού κατάφερε να διαλύσει πρωτίστως τον έρωτα, την αγάπη, και τον άνθρωπο του/της.
Ένα άτομο, λόγου χάρη είναι μεν εν δυνάμει ερωτικό αλλά εν εξελίξει δε ίσως βαθιά διχασμένο και εσωτερικά κενό, ψυχρό και σκληρόκαρδο, υστερικό, θρασύδειλο, ουσιωδώς μάλλον ανίκανο να αγαπήσει και να παραδοθεί στον έρωτα του άλλου, με τάσεις συναισθηματικού παραλογισμού.
Και εννοώ, κυρίως, τα άτομα που επιλέγουν την διάρρηξη, την διάλυση και την συντριβή του άλλου, για χάριν μιας διεστραμμένης -φεμινιστικά ιδεοληπτικής και μητριαρχικής-αντίληψης, που θεωρεί ότι η κυριαρχία του άντρα ή η πατριαρχία στον έρωτα και στα πράγματα, θα πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί άρδην, από την κυριαρχία και τον πλήρη έλεγχο της γυναίκας- μητριάς, δηλαδή της μητριαρχίας, μιας γυναίκας ενδεχομενικά που αδυνατεί να ελέγξει τα νεύρα της, τον θυμό της, την παθολογική ζήλια της, την μνησικακία της, την τοξικότητά της, το ανικανοποίητό της, την απληστία της, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα/τα της, τα ψυχολογικά της, τα γυναικολογικά της, την ζηλοφθονία της, την εκδικητικότητα και ανταγωνιστική (σ)τάση της, για τον άντρα, τον συνεργάτη, τον φίλο και εραστή της. Την ενστικτώδη δολοφονική στάση και καταστροφική μανία της, έναντι στα από κοινού δημιουργήματά τους.
Στο ίδιο μήκος κύμματος, ισχύουν αναντίρρητα όλα τα προηγούμενα και αντιστρόφως ανάλογα και για τους άντρες οπαδούς της πατριαρχίας. Και όλα αυτά τα κάνουν οι γυναίκες, ως μητριαρχικές δηλαδή και ουσιαστικά ανέραστες ισχυρογνωμονούσες, διότι, μιμούνται την κακία, την σκληροκαρδία, την ψυχρότητα, τον εγωκεντρισμό και την μικροψυχία των εμπαθών αντρών. Αν οι άντρες βρισκόμασταν στην οδό της αρετής, οι γυναίκες θα ακολουθούσαν! Και οι άντρες στην ζωή των γυναικών είναι τρία κυρίως αρχετυπικά είδη: ο πατέρας της, ο άντρας της και ο εραστής της. Δείγμα, ότι απετύχαμε και τα τρία είδη παταγωδώς.
Θεωρώ, ότι ούτε η πατριαρχία, αλλά ούτε καν η μητριαρχία (της υστερικής επιθετικότητας, της απουσίας τρυφερότητας και απαλότητας, της συστηματικής γκρίνιας, κατακρίσεως και υστερίας που προκαλεί λεκτική κόλαση και όχι μόνο), δεν βοηθεί να απεμπλακούμε και να ξελαφρώσουμε ψυχο-λογικά από τις κοινωνικές και ατομικές οδύνες και την δυστυχία του έρωτα και της αγάπης, αλλά νομίζω, ότι μόνον η αληθινή αγαπητική και ερωτική μανία της καταλλαγής, της συγχώρησης, της ενσυναίσθησης, της ερωτικής διαλεκτικότητας και διαλλακτικότητας, της ερασμίας τρυφερότητας και απαλότητας, δυνάμεθα ίσως, να οδηγηθούμε ερωτικώ τω τρόπω, αρμονικά και διακριτικά, στην αντίδοση των υποστατικών της φύσεως ιδιωμάτων και στην κατάπαυση του ανιεροκρύφιου, ανταγωνιστικού, πολυεπίπεδου και δαιμονικού αιώνιου πολέμου των δύο φύλων.
Συνεπώς Κοκκινοσκουφίτσες και Λυκόπουλα μου, διαλέγετε και παίρνετε, όπως πάντα, και ζήστε με τις επιλογές σας.
© Του Παναγιώτη Νούνη
Εκπαιδευτικός | Αναπληρωτής Καθηγητής
Σύμβουλος ψυχικής υγείας
Για έμεση γραπτή επικοινωνία στο messenger είτε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο
Blog: https://nounispanagiotis.blogspot.com
Για άμεση τηλεφωνική επικοινωνία για διάλογο περί των γραπτών στοχασμών μας ή για μια πρώτη δωρεάν συνεδρία συμβουλευτικής στα επόμενα:
(GR) 0030-6983074743 | (CY) 00357-96897711 (Viber)
H πρώτη Συνεδρία Συμβουλευτικής είναι δωρεάν μέσω του
Skype: Panagiotis Nounis
