Πύρινος Λόγιος : Αντίο Γιώργο!
Αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο…
Είναι από τις στιγμές που απλά στέκεσαι σιωπηλός απέναντι στην απεραντοσύνη της ασημαντότητας και της αποκαθήλωσης των ανθρώπινων ορίων. Εκεί που αισθάνεσαι δυνατός, ρωμαλέος, έτοιμος να τα βάλεις ακόμη και με τη μισή οικουμένη, την αμέσως επόμενη στιγμή έρχεται να σε προδώσει η ίδια η ασημαντότητα της υλικής και φθαρτής σου υπόστασης… Εκεί που νομίζεις ότι πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό, εκείνη τη στιγμή βλέπεις το ατσάλινο δρεπάνι του Χάρου να σε κόβει στα δύο, αποδεικνύοντας ότι ακόμη κι αν είσαι δυνατός και ξεχωριστός, εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο…
Αλλά εσένα, όχι. Ήσουν πολύ δυνατός για να σε νικήσει ακόμη και ο Χάρος…
Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Λίγα λόγια μόνο θα σου πω, έτσι για το στερνό αντίο. Όπως θα έλεγα για τον καθένα που στη ζωή του στάθηκε μαχητής και δεν το έβαλε ποτέ του κάτω. Είτε αυτόν τον συμπαθούσα είτε όχι. Αυτές τις στιγμές άλλως τε, οι όποιες συμπάθειες ή αντιπάθειες πάνε κατ’ ανέμου. Ετούτες τις στιγμές, μετράνε η αντρειά του καθενός, ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια και η υπόκλιση απέναντι στο μεγαλείο της ψυχής.
Γιώργο, υπήρξες για πολλούς ένα σύμβολο. Για άλλους, υπήρξες ένα αγκάθι στα πλευρά τους. Δεν είναι τυχαίο αυτό, ούτε και συνηθισμένο. Λίγοι μόνο άντρες στην ιστορία του Γένους μας είχαν την δυνατότητα να προκαλέσουν τέτοια συναισθήματα εντελώς αντιφατικά και με αυξημένη ορμή θα έλεγα. Ένα όμως δεν μπορούν εχθροί και φίλοι να αρνηθούν: Ότι δεν ήσουν τυχαίος.
Και το λέω αυτό, γιατί ακριβώς τα ίδια ένιωθα τα ίδια συναισθήματα, τα οποία εναλλάσσονταν ανάλογα με τη στάση που κρατούσες, είτε απέναντι στα πολιτικά δρώμενα, είτε στις φιλίες που είχες με αμφιλεγόμενα πρόσωπα. Και τα δύο αυτά συναισθήματα με την ίδια ορμητικότητα, λίγοι άντρες τα προκαλούν.
Το πιο μεγάλο όμως “κλού” είναι το ότι είχα την τύχη να σε γνωρίσω και προσωπικά! Ήταν τότε, που ακόμη βρισκόμουν στην Ελλάδα, εκεί στα 2001, λίγο προτού φύγω οριστικά για άλλη γη κι άλλα μέρη. Τότε που η εταιρία στην οποία δούλευα απλά για τα προς το ζείν, ήθελε να πάρει να έντυπα σου και να τα μοιράζει. Θυμάσαι; Δυο φορές συναντηθήκαμε και στη μία δεν άφησες να συμμετέχει εκείνος ο τζιγκρός οικονομικός σου σύμβουλος. Μη σου κάνει εντύπωση που εγώ θυμάμαι εκείνο το αστραποβόλο βλέμμα σου που με σκανάριζε σε κάθε κουβέντα που ξεστόμιζα. Άλλως τε, θα στο είχαν πεί πολλοί άλλοι πριν από μένα. Κι όταν δεν κατάφερα να σε πείσω παρά το γεγονός πως είχα βάλει όλα τα δυνατά μου (τρομάρα μου!), με κύτταξες με χαμόγελο “πατρικό”, πήρες τη καρέκλα και κάθησες κοντά μου και μου είπες:
“Άκου να δείς λατρεμένε μου, εσύ είσαι γεννημένος δάσκαλος, ετούτα τι τα θες; Εδώ που ήρθες είναι κλουβί λεόντων, σήκω και φύγε πριν σε κατασπαράξουν. Έχεις χάρισμα στο να δίνεις τη γνώση, αλλά έχεις και τη κατάρα στο να ανοίγεις τον εαυτό σου και να τον διαβάζει ο άλλος και το γεράκι που είναι μέσα του. Τράβα στο καλό και καλή σταδιοδρομία εκεί που σου πρέπει. Θα τα βρώ εγώ με τα αφεντικά σου που τους ξέρω καλύτερα από σένα”
Το πόσο μεγάλη αξία είχε η προτροπή σου, το έμαθα πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι νόμιζα. Και μόνο γι αυτόν τον λόγο, κλίνω ελαφρά το γόνυ ευγνωμονώντας σε.
Γιώργο, έχω γράψει τρία κείμενα για σένα. Τίποτε από αυτά που έγραψα δεν παίρνω πίσω. Γιατί και τα τρία, αντανακλούν τα αντιφατικά μου συναισθήματα για σένα. Αυτό που μπορώ να πω με παρρησία, είναι ότι πραγματικά ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΑΞΕΣ! ΟΛΟΥΣ, μηδενός εξαιρουμένου.
Τρόμαξες πραγματικά τους δανειστές και την ίδια την Μέρκελ, τόσο με τον αντιμνημονιακό σου αγώνα εκείνα τα πέτρινα πρώτα χρόνια της καταραμένης δεκαετίας του 2010. Όσο σε βάζανε τα “γεράκια” και οι “λεόντες” να φωνάζεις από τα κανάλια τους γιατί είχαν συμφέρον να το κάνουν, οι τηλεοράσεις έτρεμαν πραγματικά. Η μήνυσή σου εναντίον της Μέρκελ και των δανειστών, υπάρχει ακόμη σε εκκρεμότητα στο ΔΔΧ και ίσως κάποια στιγμή να εκδικαστεί, τώρα η μαντάμα βγήκε στη σύνταξη. Ο θόρυβος που προκάλεσες στο ευρωπαϊκό κονκλάβιο ήταν εμφανής, μιας και μαζί σου ασχολήθηκε τόσο η βδελυρή Bild, όσο και η μετριοπαθής Algemeine Zeitung. Ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού άντρες μπόρεσαν να γίνουν “θέματα” ιδιαίτερης προσοχής από αυτά τα έντυπα που διαβάζονται από εκατομμύρια αναγνώστες. Και εσύ ήσουν απλός δημοσιογράφος! Σκέψου λοιπόν να είχες και …αξιώμα πολιτικού τι θα γινόταν!
Αγαπούσες τη πατρίδα σου. Αυτό το μάθανε όλοι όσοι συναλλάσσονταν μαζί σου. Τους έλεγες: “Δέχομαι υπό τον όρο να λέω ό,τι θέλω και σε όποιον θέλω”, κι εκείνοι αμέσως το αποδέχονταν. Το κασέ σου ήταν πολύ βαρύ και καλά έκανες. Στη θέση σου το ίδιο θα έκανα. Τους τα έπαιρνες χοντρά και τους έκραζες κι από πάνω όταν ερχόταν η ώρα. Μαγκιά σου και καμάρι σου. Είχες ένα κοινό που σε ακολουθούσε τυφλά. Όπου κι αν πήγαινες, το έπαιρνες μαζί σου. Στην ουσία, αυτό πλήρωναν οι “λέοντες”. Το κοινό σου. Αυτά τα εκατομμύρια Έλληνες που σε άκουγαν, είτε επειδή σε λάτρευαν είτε επειδή ήθελαν να στα “χώνουν”. Κι αυτό το κοινό φοβόταν και η “Αγία Οικογένεια”, όπως ονόμαζες το μητσοτακαίικο, γι αυτό και έτρεχαν σε σένα να τους…συνεντευξιάζεις. Από τον πατέρα αρχιπροδότη Μητσοτάκη ως τη κόρη του. Και οι δύο, παρά το γεγονός ότι τους ξέσκιζες, σε έτρεμαν και σε αποδέχονταν και πολύ σωστά έπρατταν. Γιατί το αρχείο σου ήταν γεμάτο από κόκκαλα των σκελετών που έκρυβαν στις ντουλάπες τους…
Αυτό όμως το κοπρόσκυλο, ο “Υιός της Απωλείας και της Κατάρας”, σε φοβήθηκε περισσότερο απ’ όλους. Ξέρεις γιατί; Διότι τούτος εδώ είναι πραγματικά ένα απολειφάδι των δύο προηγούμενων. Ένα διορισμένο πιόνι χωρίς καμμιά αξία, που σκοπό είχε απλά να υποδουλώσει τη χώρα στους παγκοσμιοποιητές. Δεν είχε σε καμμιά περίπτωση το σθένος να σε αντιμετωπίσει. Εδώ δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ένα κνώδαλο σαν εκείνη την Ολλανδέζα που του την “είπε” σε εκείνη την συνέντευξη πριν ενάμισι μήνα και προσπάθησε να την…απειλήσει ανεβάζοντας τους τόνους δήθεν και καλά, παίζοντας το “ηγέτης” ανάμεσα σε κάφρους. Με σένα απέναντι του, θα έπρεπε να αλλάξει όχι πατρίδα, αλλά πλανήτη.
Γι αυτό σε κυνήγησε αλύπητα. Γι αυτό μόλις πήρε την εξουσία, έστειλε ραβασάκια παντού, όπου δούλευες ή όπου είχες δουλέψει να σε ξεγράψουν. Είχε παραβεί όλους τους νόμους της ελευθερίας του λόγου και έβαζε τα τσιράκια του μέχρι και να ξεβρακωθούν οι ίδιοι για να σου κλείνουν τις πόρτες. Κάτι παρόμοιο, όσο κι αν έψαξα στα δημοσιογραφικά χρονικά, δεν έχει ξανασυμβεί σε δημοσιογράφο ποτέ και σε κανένα υποτιθέμενο “δημοκρατικό” κράτος του δυτικού κόσμου. Μόνο στην Ελλάδα του προτεκτοράτου της Μέρκελ και των ΗΠΑ, θα μπορούσαν οι πολιτικοί διώκτες σου να φτάσουν στο σημείο να σου κλείνουν το μικρόφωνο με ένα απλό SMS στον καναλάρχη που σε φιλοξενούσε! Κι όταν άνοιξες δικό σου ραδιόφωνο όποιος σε αναμετάδιδε, έτρωγε πρόστιμο από το ΕΣΡ! Για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της “μπανανίας” των Βαλκανίων, πρωθυπουργός κυνήγησε τόσο ανελέητα έναν δημοσιογράφο! Αυτός ο δημοσιογράφος ήσουν εσύ Γιώργο. Και μόνο γι αυτό, υποκλίνομαι στο πείσμα σου και στη μαχητικότητα σου!
Όχι, δεν σου πλέκω κανένα εγκώμιο Γιώργο. Δε γουστάρω να γλείφω, ποτέ μου δεν έγλειψα γι’ αυτό ακόμη με διαβάζουν κάποιοι εδώ και 12 χρόνια παρουσίας μου στη μαχητική αρθρογραφία του διαδικτύου. Είχες πολλά στραβά αλλά είχες και αρετές που δύσκολα κανείς συναντά. Γι’ αυτό και έγινες “θρύλος” στα δημοσιογραφικά στέκια και όχι μόνο. Σου ‘χουν πετάξει δυό τόνους λάσπη. Τους έγραψες κανονικά. Ακόμη και τώρα, τη στιγμή του θανάτου σου, βγήκαν τα κοράκια, αυτοί οι σύγχρονοι κουστουμάτοι φονιάδες να σου τη…πούν, γιατί δε τους υπάκουσες και γιατί τους ξεμπρόστιασες. Σ’ έδιωξαν από παντού και νόμιζαν ότι θα σε λυγίσουν, αλλά εσύ πάλι τους την έφερες, ανοίγοντας ένα απλό διαδικτυακό ραδιόφωνο και το έκανες…πέμπτο(!) σε ακροαματικότητα στην Ελλάδα!!! Αυτό δεν έχει γίνει κατορθωτό από κανέναν! 2,5 μύρια ακροάσεις από σταθερούς ακροατές μέσα σε ένα τρίμηνο! Αυτό δεν ήταν απλό κατόρθωμα Γιώργο, ήταν ο διάπλους της Μάγχης με ένα κανό!
Εκεί όμως που τους έστησες κυριολεκτικά στο τοίχο, ήταν όταν ίδρυσες μαζί με τον Νικολόπουλο το κίνημα σου, τους “Ελεύθερους Ανθρώπους”! Τότε πραγματικά τα …έκαναν πάνω τους! Ακόμα θυμάμαι τα προστίματα που έπεφταν σε όποιον σε αναμετάδιδε. Τριανταφυλλόπουλος, Ράδιο ΕΡΑ, SUPER B και άλλοι 12 ραδιοφωνικοί σταθμοί σε όλη την Ελλάδα. Μέσα σε τρείς μήνες μόνο, είχες στήσει κομματικές επιτροπές σε 12 πόλεις! Πράγματα τόσο μοναδικά και πρωτάκουστα, που κανείς δε θα πίστευε αν δεν τα ζούσε. Και μετά τους πρώτους πέντε μήνες από τον ίδρυση του, το κόμμα σου έφτασε να διεκδικεί διψήφιο αριθμό ποσοστού που έκανε το Μαξίμου να παίρνει υπογλώσσια με τις χούφτες! Είχες ανοίξει προσωπικό πόλεμο με το μητσοτακέικο και φαινόταν να τον κέρδιζες κατά κράτος, μέχρι που σε χτύπησε αυτός ο “περίεργος” ιός που σκόρπισε σ’ όλη τη Γη η σπείρα των δολοφόνων του Σβάμπ και του Φάουτσι. Παρά την αντρειωσύνη σου, το ήδη χτυπημένο κορμί σου από τον “γλυκό δολοφόνο” λύγισε. Αμέσως μόλις το μάθανε οι διώκτες σου, βάρεσαν συναγερμό. Να μη σου χορηγηθεί ούτε ένα φάρμακο. Εξ αρχής είχαν αποφασίσει να σε σκοτώσουν. Ήθελες να σου χορηγήσουν μονοκλωνικά γιατί το ανοσοποιητικό σου είχε κατασταλεί από σάχαρο. Πέντε μέρες το καθυστερούσαν. Πέντε κρίσιμες μέρες. Επίτηδες, για να δώσουν χώρο στον ιό και στο σάχαρο να σου καταστείλουν όλα τα ζωτικά σου όργανα. Για να πεθάνεις Γιώργο. για να σε βγάλουν απ’ τη μέση… Γι αυτό βγήκαν αμέσως μετά την είδηση του θανάτου σου για να σε ξεσκίσουν, με δήθεν λυπημένα “τουίτ” και δηλώσεις του πισινού, γεμάτες μίσος και κακία. Και ξέρεις ποιό είναι το πιο καταπληκτικό; Ότι μαζί με τις δηλώσεις τους, ανέφεραν για πρώτη φορά και το όνομα του κόμματος σου! Πρίν, κανείς δε σε…ήξερε! Χτές, σε έμαθαν όλοι!…
Όλα θα βγούν στη φόρα Γιώργο, μην ανησυχείς. Η φαμίλια σου, μετά το πρώτο σόκ, θα φροντίσει να βγούν όλα στον αέρα.
Και ξέρεις κάτι Γιώργο; Καμμιά φορά κανείς με τον θάνατό του, προσφέρει πιο πολλά παρά αν ζούσε. Και ο δικός σου θάνατος, έτσι όπως ήρθε, στα μουλωχτά και με μπαμπεσιά, μπορεί πράγματι να προσφέρει πιο πολλά παρά αν δεν ερχόταν! Έτσι κι αλλιώς, μια φορά κανείς πεθαίνει Γιώργο! Και πάντα τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Στα έχω σούρει αρκετές φορές προφορικά και δυό φορές γραπτά. Δεν το μετανιώνω, το ξαναλέω. Ούτε τα παίρνω πίσω. Αυτές ήταν οι απόψεις μου και τότε που στα έγραψα και τώρα. Έκανες πολλά στη ζωή σου. Πράγματα που θα μπορούσε να τα πεί κάποιος και κατορθώματα κανονικά. Πλούτισες από τη δημοσιογραφία. Τα έπαιρνες γερά και χοντρά απ΄τα γεράκια. Γι αυτό και η ζηλοφθονία προς το μέρος σου από άλλους που δεν είχαν τα δικά σου “φράγκα” και που για να τα αποκτήσουν, θα έπρεπε να προσκυνούν για χρόνια τις πιο βρώμικες κατουρημένες ποδιές. Ήσουν “συστημικός”, αλλά πατριώτης μέχρι το μεδούλι. Και δημοκράτης όσο δε παίρνει. Οι μάχες σου με δυό πανίσχυρα κυβερνητικά μπλόκ, αυτό του γέρο-Μητσοτάκη και αυτό του Σημίτη, θα μείνουν στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας. Μπορεί και στις δυο αυτές περιπτώσεις να εξυπηρετούσες παράλληλα και τα συμφέροντα των καναλαρχών που σου έδιναν μικρόφωνο, αλλά αυτές σου οι συγκρούσεις ήταν και υπηρέσια προς την πατρίδα παράλληλα. Από σένα μάθαμε το ποιόν του γέρο-Μητσοτάκη, από σένα το τι εστί Σημίτης, από σένα το τι εστί ο υιός Μητσοτάκης. Και όταν χρειάστηκε να τα δώσεις όλα, μάθαμε από σένα και το τι εστί να τα βάζεις με ένα πανίσχυρο και παγκοσμιοποιημένο μπλόκ.
Πολλές φορές είχα πεί και δημοσίως, πως δεν ήσουν αυτός που θέλαμε, αλλά αυτός που χρειαζόμασταν. Θα το ξαναπώ και τώρα, που έφυγες τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά. Δεν ήσουν το “καλό παιδί”. Ήσουν το χρήσιμο παιδί. Και στη πολιτική τη βρωμιάρα, τα χρήσιμα παιδιά είναι απείρως προτιμότερα από τα “καλά”….
Καλό σου ταξίδι Γιώργο! Και καλήν αντάμωση στη Γειτονιά των Αγγέλων. Η πατρίδα σου χρωστάει πολλά. Και ό,τι έσπειρες, θα θεριστεί μια μέρα!
Πύρινος Λόγιος
