Πως μυρίζει η πανώλη; Μα φυσικά υπέροχα, αφού τα πρώτα αρώματα που δημιουργήθηκαν ήταν για να την καταπολεμήσουν.
Σήμερα θα φτερουγίσουμε μέχρι την κεντρική Ευρώπη του 13ου αιώνα για να μάθουμε μερικά πράγματα για την δημιουργία και την εξέλιξη των αρωμάτων.
Εκείνη την εποχή λοιπόν οι φαρμακοποιοί κατείχαν ήδη την γνώση της απόσταξης και με την διαδικασία της ψύξης και αρωματικών λουλουδιών είχαν ξεκινήσει να φτιάχνουν τα πρώτα αρώματα.
Συγκεκριμένα το πρώτο πρώτο λεγόταν Ρόζμαρι και ήταν διάσημο σαν ῾νερό της Ουγγαρίας῾ καθώς ήταν σχεδιασμένο αποκλειστικά για την βασίλισσα της χώρας.
Έλα όμως που επίσης εκείνη την εποχή την Ευρώπη την θέριζε η βουβωνική πανώλη και πέθαινε ο κόσμος για πλάκα.
Μαζεύτηκαν τα μεγαλύτερα μυαλά της εποχής τότε και αποφάσισαν χωρίς καν να γνωρίζουν τι είναι το μικρόβιο πως η πανώλη μεταδίδεται με τον αέρα και για να το αντιμετωπίσουν θα πρέπει όλοι να ψεκάζονται με αρώματα για να επιζήσουν.
Να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι… Κάπου εδώ δόξα και τιμή στον θεούλη Λουί Παστέρ που μας έσωσε!
Έτσι η βρώμα της πανώλης αντιμετωπιζόταν με ένα ψιτ γλυκιάς κολόνιας. Βέβαια ο κόσμος συνέχιζε να πεθαίνει αλλά τουλάχιστον πέθαινε με class. Δεν βρωμοκοπούσε ο τόπος.
Με το πέρασμα των χρόνων η πανώλη έφυγε, αλλά τα αρώματα έμειναν για να καλύπτουν την απλυσιά του κόσμου.
Η Γαλλία θεωρείται η κυρίαρχη χώρα στη δημιουργία των αρωμάτων. Λογικό αν σκεφτείς ότι οι Βερσαλλίες δεν είχαν ίχνος τουαλέτας και αποχετευτικού συστήματος
Τα ανάκτορα των Βερσαλλιών: χτίστηκαν σε 25 χρόνια, κόστισε κάτι λιγότερο από το σημερινό Ελληνικό χρέος και προκάλεσαν μια επανάσταση. 🏗
Το 1660, ο βασιλιάς Ήλιος, Λουδοβίκος ΙΔ της Γαλλίας, αποφάσισε να φτιάξει ένα παλάτι, αντάξιο της μεγαλοπρέπειας του ίδιου (λέμε τώρα), αλλά και του κύρους της μεγάλης του χώρας. Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι, στον κωμόπολη Βερσαλλίες, βρήκε το μέρος για να χτίσει το κτίριο των ονείρων του.
Τα ποσά που ξοδεύτηκαν για το χτίσιμο, τη διακόσμηση και τη λειτουργία των Βερσαλλιών είναι εξωφρενικά ακόμα και για σήμερα, αφού στα λογιστικά βιβλία του γαλλικού κράτους, το κόστος των Βερσαλλιών έχει εγγραφεί ως 10.550 τόνους ασήμι, δηλαδή κοντά στα 250 δισεκατομμύρια ευρώ!
Η κατασκευή του είχε βυθίσει πέντε γενιές Γάλλων στη φτώχεια και το χρέος. Ο ίδιος ο βασιλιάς προσωπικά είχε 9.000 φρουρούς, 200 αμάξια, 1.800 άλογα, 1.400 ιπποκόμους, 300 τραπεζοκόμους και 200 υπηρέτες μόνο για τα ρούχα και τον προσωπικό του καλλωπισμό. Οι μισθοί όσων εργάζονταν στο ανάκτορο στοίχιζαν το ένα δέκατο του προϋπολογισμού του γαλλικού κράτους.
Και επειδή τα νούμερα τα λένε όλα, το κυρίως κτίσμα είναι 67.000 τετραγωνικά, έχει 700 δωμάτια, 2513 παράθυρα, 352 τζάκια, 67 σκάλες, 483 καθρέφτες, ενώ οι κήποι του ανακτόρου που αποτελούν ένα θαύμα κηπουρικής και αρχιτεκτονικής, έχουν 42 χιλιόμετρα διαδρόμων, 370 αγάλματα και 55 σιντριβάνια.
Κι όμως, εκείνο το μυθικό ανάκτορο όπου παιζόταν καθημερινά η μεγαλειώδης παράσταση του βασιλικού μεγαλείου, βρωμούσε σαν χοιροστάσιο. Δίχως τουαλέτες, μπάνια και αποχετευτικό σύστημα, άνθρωποι και κτίσματα ήταν σκεπασμένοι από μια αφόρητη μπόχα που μάταια προσπαθούσαν να καλύψουν τα βαριά αρώματα με τα οποία λούζονταν. Τα σκουπίδια και τα λύματα του παλατιού μεταφέρονταν και ρίχνονταν στον Σηκουάνα, με ορδές ρακένδυτων υπηκόων να είναι στημένοι έξω απ’ τα ανάκτορα και να επιτίθενται στους βασιλικούς σκουπιδιάρηδες για να αρπάξουν κανένα αποφάι.
