Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ;

Σχεδόν όλοι εν έτει 2021 είναι ενήμεροι για την κλιματική αλλαγή και συμφωνούν ότι πρέπει να αναχαιτιστεί.

Καθώς σαν κυριότερη αιτία της θεωρείται η εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου για την παραγωγή ενέργειας φαίνεται ότι υπάρχει επίσης ευρεία ομοφωνία (σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο) για τον περιορισμό των ρυπογόνων επιδράσεων που προκαλούν οι ανθρώπινες δραστηριότητες.

Ο δείκτης μέτρησης αυτών είναι το οικολογικό αποτύπωμα, που εκτιμά την έκταση γης (γεωργικής για παραγωγή τροφής, δασώδους για δέσμευση του διοξειδίου του άνθρακα κοκ) η οποία είναι απαραίτητη για την κάλυψη των αναγκών και έχει μονάδα μέτρησης το εκτάριο (10 στρέμματα).

Το πρόβλημα που αναφύεται είναι ότι (σύμφωνα με τον αυστραλιανό μη κερδοσκοπικό οργανισμό Footprints Network) υπάρχει σαφής θετικός συσχετισμός του οικολογικού αποτυπώματος του μέσου πολίτη πολιτών κάθε χώρας με τον δείκτη ευτυχίας (όπως αυτός εκτιμάται από το Δίκτυο Λύσεων Βιώσιμης Ανάπτυξης, που τελεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών).

Αυτό σημαίνει ότι οι πληθυσμοί που έχουν μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα (και συνεπώς ρυπαίνουν περισσότερο) δηλώνουν και πιο ευτυχισμένοι.

Το 2016 πχ ο μέσος κάτοικος της Αυστραλίας έχει δείκτη ευτυχίας 7,5 και οικολογικό αποτύπωμα σχεδόν 20 εκτάρια, ενώ αυτός του Μπουρούντι 2,8 και 0,5 εκτάρια αντιστοίχως.

Καθώς το οικολογικό αποτύπωμα του μέσου Ευρωπαίου είναι 4,97 εκτάρια, εάν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου ζούσαν όπως αυτός, θα χρειαζόμασταν τρεις περίπου πλανήτες όπως και η Γη.

Επίσης σχεδόν το σύνολο των χωρών που έχουν βιώσιμο οικολογικό αποτύπωμα είναι κάτω από τη μέση στον δείκτης ευτυχίας (εξαίρεση αποτελεί η Νικαράγουα).

Ταυτοχρόνως από το γράφημα παρατηρούμε ότι η κατά κεφαλήν βιολογική ικανότητα (για παραγωγή προϊόντων συν απορρόφηση ρύπων) από το 1961 έως το 2012 μειώθηκε από 3,5 σε 1,8 εκτάρια κυρίως επειδή ο αυξήθηκε ο παγκόσμιος πληθυσμός, τάση που φυσικά θα συνεχιστεί όσο αυξάνει ο πληθυσμός της γης (και η επιφάνειά της παραμένει σταθερή).

Σύμφωνα με την προηγούμενη ανάλυση γίνεται σαφές ότι η πραγματική δυσκολία για να αναχαιτιστεί η κλιματική αλλαγή έγκειται στο ότι οι σημερινοί άνθρωποι ευδαιμονούν σε βάρος των ανθρώπων του μέλλοντος. Η μόνη πολιτική για να αποφευχθεί η βίαια μέθοδος των λιμών, λοιμών, μεταναστεύσεων και σφαγών είναι αφενός ο έλεγχος του πληθυσμού και αφετέρου (όχι μόνο να μην γίνουν οι φτωχοί πλουσιότεροι αλλά) να γίνουν οι πλούσιοι φτωχότεροι. Τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις (μερικές εκ των ελληνικών αναφέρονται αναλυτικά εδώ).