Ο ρόλος της παιδείας τα τελευταία 20 χρόνια….

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας*

Μεγάλος ντόρος έγινε πριν λίγο καιρό για την ΕΒΕ (ελάχιστη βάση εισαγωγής) που άφησε αρκετούς υποψηφίους φοιτητές εκτός ΑΕΙ.

Είχαμε πολιτικές αντιπαραθέσεις και κατηγορίες σε ένα ζήτημα που θα έπρεπε όλα τα πολιτικά κόμματα να καθίσουν σε ένα τραπέζι, με αποκλειστικό σκοπό την αναβάθμιση του επιπέδου σπουδών των παιδιών μας.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η παιδεία, δεν πρέπει να γίνεται πεδίο για ανούσιες πολιτικές κόντρες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Πρώτα και κύρια πρέπει να αποφασίσουμε τι παιδεία θέλουμε.

Θέλουμε : “Σπουδές για όλους” η σπουδές για αυτούς που το θέλουν πραγματικά;

Θέλουμε φοιτητές που η εισαγωγή τους σε κάποια σχολή θα είναι το πρώτο βήμα για την απόκτηση γνώσεων, η φοιτητές που μέσα από την εισαγωγή τους επιθυμούν να κάνουν μια άλλου είδους “καριέρα”;

Θέλουμε παιδεία υψηλού επιπέδου με φοιτητές που θα έχουν τις βάσεις για να αποκτήσουν πραγματικές γνώσεις, η παιδεία που θα μπαίνουν όλοι χωρίς γνώσεις και θα βγαίνουν “κούτσουρα”;

Θέλουμε επιστήμονες με κατάρτηση, η απλά κάποιους που κάποια στιγμή θα καταφέρουν να πάρουν ένα πτυχίο;

Θέλουμε παιδεία που να εξυπηρετεί τους πραγματικούς σκοπούς της που είναι η γνώση, η θέλουμε παιδεία για να την χρησιμοποιούμε για την ικανοποίηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων;

Γιατί αυτή ήταν η χρησιμότητα της από το 2000 και μετά. 

Με κοινοτική χρηματοδότηση είχαμε μια μεγάλη διασπορά των σχολών σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

Την περίοδο 2000-2009 ιδρύθηκαν 100 νέα τμήματα με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς ακαδημαϊκά κριτήρια, που δεν είχαν σαν στόχο την ουσιαστική μάθηση των φοιτητών, αλλά την οικονομική τόνωση των τοπικών κοινωνιών.

Δημιουργήσαμε σχολές σε πολλές πόλεις της περιφέρειας με μοναδικό σκοπό το φοιτητικό χρήμα και τις γεμίσαμε με φοιτητές που είχαν ελάχιστες μαθησιακές γνώσεις, ακόμα και με βάση την μονάδα.

Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να μην μείνουν χωρίς ενοικιαστές τα διαμερίσματα και χωρίς πελάτες τα μαγαζιά.

Η παιδεία δεν πρέπει να γίνεται εργαλείο για την άγρα ψήφων και την ικανοποίηση τοπικών ρουσφετιών, γιατί έτσι την καταντήσαμε.

Αυτό δεν είναι παιδεία, αλλά φτηνός λαϊκισμός και κοροϊδία πρώτα και κύρια για τα ίδια τα παιδιά, αλλά και για τους γονείς τους.

Πρέπει να καταλάβουμε, αλλά και να πείσουμε τα παιδιά μας ότι η επιτυχία τους να εισαχθούν σε κάποιο ΑΕΙ δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, ούτε η αποτυχία τους είναι η καταστροφή του μέλλοντός τους. 

Υπάρχουν και άλλοι δρόμοι να εξασφαλίσουν αυτό το μέλλον και ίσως να είναι πιο ευοίωνο για κάποια παιδιά, εκτός ΑΕΙ.

Ευτυχώς η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη μόνο από πτυχιούχους ΑΕΙ, αλλά έχει ανάγκη και από άλλες ειδικότητες.

Ευκαιρίες για καριέρες, αλλά και για επαγγελματική αποκατάσταση προσφέρουν και άλλες ειδικότητες και επαγγέλματα.

Είναι λανθασμένη η αντίληψη που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία ότι τα επαγγέλματα της τεχνικής κατάρτισης είναι επαγγέλματα τρίτης κατηγορίας.

Ο δρόμος προς μια επιτυχημένη πορεία δεν περνά πάντα από ένα πανεπιστήμιο.

———-

Και ένα σχόλιο για τις 40.229 υποψηφίων που έμειναν φέτος εκτός των ΑΕΙ.

Να πω ότι είναι ακόμα ένα από τα  fake news που χρησιμοποιούν κάποιοι για ιδιοτελείς σκοπούς.

Για να είμαστε ακριβείς:

Πέρυσι χωρίς την ΕΒΕ και με βάση τη μονάδα, έμειναν εκτός ΑΕΙ 21.368  υποψήφιοι. Φέτος έμειναν 35.148. 

Ο πραγματικός αριθμός δηλαδή που έμεινε εκτός ΑΕΙ λόγω της ελάχιστης βάσης είναι:

35.148-21.368=13.780

Δείτε την διαφορά. Πώς χρησιμοποιούμε τους αριθμούς για να προκαλέσουμε εντυπώσεις.

Άλλο 40.229 και άλλο 13.780.

Βλέπετε το 40 προκαλεί μεγαλύτερη οργή από το 13….