Γιατί οι Άριστοι δεν επιθυμούν την Εξουσία;
Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα παρατηρείται το φαινόμενο ότι οι Άριστοι μιας κοινωνίας απέχουν από τα κοινά και ιδίως από την διεκδίκηση της εξουσίας. Η στάση τους αυτή, είναι συνήθως αυθόρμητη, υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις στις οποίες αποτελεί προϊόν φιλοσοφικής σκέψης ή μέρος μιας συγκεκριμένης κοσμοθέασης.
Ο Επίκουρος, φερειπείν, συμβούλευε τους μαθητές του να απέχουν από την πολιτική για να διατηρούν την ψυχική ηρεμία και την γαλήνη του μυαλού τους. Πράγμα που τους επέτρεπε να αφοσιώνονται απρόσκοπτα στην βελτίωση του εαυτού τους και όχι του συνόλου. Η φιλοσοφική αυτή άποψη και στάση ζωής οδήγησε στην δημιουργία των κλειστών φιλοσοφικών σχολών. Πολύ αργότερα, στον Μεσαίωνα, στις γνωστές κλειστές στοές, ενώ στις μέρες μας στις διάφορες κλειστές ομάδες, λέσχες, club, ετήσια forum κλπ.
Το δόγμα του ελιτισμού πρεσβεύει την κοινωνική αποστασιοποίηση, οδηγεί στην κοινωνική απομόνωση και σε τελικό στάδιο στην κοινωνική εκμετάλλευση.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι: «Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο ή Θεός». Πολύ πριν τον Αριστοτέλη οι Δελφικοί Νόμοι περιείχαν την παραίνεση: «Κοινός Γίνου». Να είσαι κοινωνικός, να αποτελείς μέρος της κοινωνίας (ενδεχομένως και να ασχολείσαι με τα κοινά).
Δυστυχώς υπάρχει αρκετός κόσμος, όπως και πολλοί ανάμεσα μας, οι οποίοι βλέπουν την κοινωνία απλά και μόνο ως ένα εμπόδιο μπρος ‘την πραγμάτωση των στόχων τους, ενώ ταυτόχρονα θεωρούν εαυτούς: «Ελίτ». Η μόνη διαφορά του δόγματος αυτού, σε σχέση με εκείνου των Μασόνων είναι ότι οι μεν αποστασιοποιούνται και υβρίζουν την κοινωνία, ενώ οι δε την εκμεταλλεύονται ή την ποδοπατούν κιόλας. Οι πρώτοι την μισούν στα λόγια, ενώ οι δεύτεροι στην πράξη.
Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, και η ορθή λειτουργία των κλειστών σχολών σκέψης η οποία είναι η δημιουργία μιας Κοινότητας και ενός συνόλου Παράλληλων Δομών στις οποίες θα εντάσσεται ολοένα και περισσότερος κόσμος (Άριστοι), μέχρις ότου αυτή η κοινότητα φτάσει να αντικαταστήσει το ίδιο το κράτος και έτσι μετατραπεί σε μια μεγάλη εθνική κοινότητα. Δημιουργώντας εν τέλει το πολυπόθητο Έθνος-Κράτος.
Πέρα, όμως, απ’ όσους συνασπίζονται σε κλειστές ομάδες και λέσχες, κάτω από ένα συγκεκριμένο δόγμα, υπάρχουν και εκείνοι (οι Άριστοι) οι οποίοι απέχουν αυθόρμητα από τα κοινά. Ιδίως στις μέρες μας, καθώς απωθούνται τόσο από την κάκιστη ποιότητα της μάζας, όσο και απ’ την διαφθορά του πολιτεύματος της Δημοκρατίας που την εκθρέφει.
Για να συντηρηθεί στην εξουσία η σύγχρονη Δημοκρατία, η οποία ελέγχεται πλήρως από το μεγάλο Κεφάλαιο, χρειάζεται μάζες να την ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια. Χρήσιμους ηλίθιους να δίνουν ψήφους σε στημένα κόμματα και να σφάζονται για ανύπαρκτες ιδεολογικές/προγραμματικές διαφορές. Οι Άριστοι μιας κοινωνίας αφενός αντιλαμβάνονται την Απάτη της Δημοκρατίας, αφετέρου αδυνατούν να πέσουν στο πολιτικό επίπεδο της μάζας και να αρχίσουν να γυρνούν, επί παραδείγματι, σε λαϊκές αγορές προς άγρα ψήφων.
Πρωταρχικός σκοπός δημιουργίας της αθηναϊκής Δημοκρατίας ήταν η κατάργηση της Ολιγαρχίας. Η απομάκρυνσης εν γένει των Αρίστων από τα κοινά και η επιβολή του Δικαίου της Πλειοψηφίας. Ενώ, αντιθέτως οι στοές που δημιούργησαν την σύγχρονη Δημοκρατία ήθελαν απλά ένα νέο εργαλείο ελέγχου του πλήθους. Ένα θέατρο σκιών στο οποίο ο λαός θα είναι θεατής και πρωταγωνιστής, ενώ αυτοί σκηνοθέτες (πολιτικοί) και ταμίες (κεφαλαιοκράτες). Ήθελαν συνεπώς ένα προκάλυμμα για μια νέα ολιγαρχία, όχι κάποιων Αρίστων, αλλά πολύ πλουσίων Καπιταλιστών.
Σήμερα επομένως, ένας Άριστος, που δεν ανήκει στην Μεγάλη Στοά που ενορχηστρώνει το όλο έργο, θα προτιμήσει να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός της πολιτικής την οποία θεωρεί την Τέχνη της Απάτης. Και η υψηλή του ηθική δεν του επιτρέπει ούτε καν να σκεφτεί να την ασκήσει, πόσο μάλλον να το πράξει. Έτσι, θα προτιμήσει να γίνει επιστήμονας, καλλιτέχνης ή αθλητής και να αφοσιωθεί στην τέχνη του αδιαφορώντας για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα του. Σε πολλές περιπτώσεις γινόμενος ακόμα και κοσμοπολίτης, λόγω της αποστροφής του για την εγχώρια μάζα και των άθλιων προδοτικών επιλογών της. Γνωρίζει καλά άλλωστε πως αν ποτέ τολμήσει να εκφέρει την οποιαδήποτε πατριωτική άποψη η οποία εκθέτει, επικρίνει ή ακυρώνει το κρατούν σύστημα, η καριέρα του θα σταματήσει μονομιάς. Γι’ αυτό, στις περισσότερες των περιπτώσεων, βλέποντας την απροθυμία του λαού να ξυπνήσει και να αποτινάξει τον ζυγό θα προτιμήσει να κρατήσει τις απόψεις του για τον εαυτό του ούτως ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να κάνει τουλάχιστον αυτό που αγαπά.
Ας δούμε στο σημείο αυτό ποια είναι η άποψη του Πλάτωνα, την οποία εξέθεσε στο μνημειώδες βιβλίο του «Πολιτεία», σχετικά με τους Αρίστους και το γιατί δεν επιθυμούν ή δεν επιδιώκουν την ανάληψη της αρχής και τι είναι αυτό που μπορεί να τους πείσει να το κάνουν. Αφηγείται ο Σωκράτης:
«Καμιά τέχνη και καμιά αρχή δεν φροντίζει για το δικό της όφελος, παρά γι’ αυτό του επωφελούμενου/εξουσιαζόμενου της. Και το κάνει αυτό έχοντας κατά νου της το συμφέρον, εκείνου ο οποίος είναι και ο ασθενέστερος, όχι ο ισχυρότερος».
Ο Πλάτων μας λέει δηλαδή πως, θεωρητικά, κάθε τέχνη, επιστήμη ή μορφή εξουσίας δημιουργείται προς όφελος και την βελτίωση του συνόλου και ιδίως των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων.
«Γι’ αυτό ακριβώς κανένας δεν αποφασίζει με τη θέλησή του να γίνεται άρχων και να έχει στα χέρια του την ξένη αθλιότητα (αυτούς που χρίζουν βοήθειας), προσπαθώντας να τη διορθώσει, αλλά ζητά μισθό, επειδή όποιος έχει την πρόθεση να δουλέψει ως σωστός τεχνίτης, όταν οι προσταγές του είναι σύμφωνες με την τέχνη, δεν πράττει ούτε προστάζει ό,τι συμφέρει αυτόν τον ίδιο, αλλά ό,τι συμφέρει τον αρχόμενο (τον λαό)».
Εδώ ο Πλάτων εκθέτει την ηθική της πλειοψηφίας εκείνων που διεκδικούν την αρχή, είτε ως άρχοντες, είτε ως τεχνίτες (επιστήμονες/καλλιτέχνες) οι οποίοι απαιτούν μισθό για το έργο που παράγουν, καθώς αυτό δεν ωφελεί τους ίδιους, αλλά τους άλλους (τον λαό). Οπότε ζητούν χρήματα με σκοπό να ωφεληθούν και αυτοί για τις υπηρεσίες και τον κόπο τους.
Τέτοιοι άνθρωποι δεν ανήκουν επουδενί στους Αρίστους, παρά μόνο -αν είναι όντως άξιοι- στους Άριστους Τεχνοκράτες. Στους Άριστους σε μια τέχνη, όχι όμως και στους Άριστους Ανθρώπους. Καθώς ο ολοκληρωμένος και ηθικά τέλειος άνθρωπος δεν διανοείται να αποζητά χρήματα και την πελατειακή σχέση με όσους ευεργετεί, ούτε να τους θεωρεί κατώτερους ή ανήμπορους. Δεν είναι ούτε υπερόπτης, ούτε θεωρεί πως κάνει αγγαρείας. Αντιθέτως, αντλεί υπερηφάνεια και ψυχική ωφέλεια (όχι χρηματική) από την μεταλαμπάδευση γνώσεων και την οικοδόμηση ειλικρινών (όχι πελατειακών) σχέσεων με αυτούς που βοηθάει ή διοικεί. Ενώ αντιλαμβάνεται, λόγω της ανώτερης νοημοσύνης του, πως η ωφέλεια και η καλυτέρευση της ζωής του συνόλου καλυτερεύει, μοιραία, και την δική του. Δεν υπάρχει άνθρωπος -μη ψυχοπαθής- που να μπορεί να είναι ευτυχισμένος ζώντας, είτε απομονωμένος απ’ την κοινωνία, είτε μέσα σε μια σάπια, διεφθαρμένη και καταρρέουσα πολιτεία. Συνεπώς, το ατομικό συμφέρον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συλλογικό. Ο μόνος Σοσιαλισμός είναι ο Εθνικός!
«-Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία (ότι θα εργαστούν για τους ασθενέστερους), κανένας δεν έχει τη διάθεση να κυβερνά και να αναλαμβάνει να διορθώνει τα στραβά των άλλων, αν δεν λάβει κάποια αμοιβή. Γι’ αυτό όσοι πρόκειται να αποφασίσουν να ασκήσουν εξουσία πρέπει να έχουν μια ανταμοιβή, είτε χρηματική, είτε κάποια τιμητική διάκριση, είτε μια τιμωρία, αν δεν την ασκήσουν.
-Τι θέλεις να πείς μ’ αυτό Σωκράτη; είπε ο Γλαύκων. Τα δύο πρώτα είδη ανταμοιβής που ανέφερες μπορώ να τα καταλάβω, δεν αντιλαμβάνομαι όμως πώς εννοείς την τιμωρία και πως την συγκαταλέγεις στις ανταμοιβές;
-Άρα δεν αντιλαμβάνεσαι ποια είναι η ανταμοιβή των Αρίστων, αυτό δηλαδή που παρακινεί τους άξιους ανθρώπους να επωμίζονται τα βάρη της εξουσίας, όταν αποφασίζουν να γίνουν άρχοντες. Ή μήπως δεν γνωρίζεις πως το να αγαπά κάποιος τις τιμές και τα χρήματα, να είναι φιλόδοξος και φιλοχρήματος, θεωρείται αλλά και είναι ντροπή;
-Το γνωρίζω αυτό, είπε.
–Γι’ αυτό ακριβώς, είπα εγώ, οι Άριστοι δεν επιδιώκουν την εξουσία ούτε για τα χρήματα, ούτε για τη δόξα. Γιατί ούτε πληρωμένοι θέλουν να χαρακτηριστούν, εισπράττοντας φανερά μισθό για το αξίωμα τους, ούτε και κλέφτες αποκομίζοντας κρυφά κέρδος από αυτό. Ούτε η δόξα μπορεί να είναι κίνητρο γι’ αυτούς, αφού δεν είναι φιλόδοξοι. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να αποφασίσουν να γίνουν άρχοντες, εάν δεν αναγκαστούν ή υπάρξει μια τιμωρία γι’ αυτούς. Έτσι που σχεδόν να θεωρείται ντροπή να αναλάβει κανείς με τη θέληση του κυβερνητικό αξίωμα πρωτού να εξαναγκαστεί να το πράξει. Και η πιο βαριά τιμωρία (για έναν Άριστο) είναι το να τον εξουσιάζει κάποιος χειρότερός του. Από φόβο γι’ αυτήν ακριβώς την τιμωρία δέχονται να ασκήσουν εξουσία οι άξιοι άνθρωποι. Και αναλαμβάνουν τότε να κυβερνήσουν όχι με την ιδέα ότι τους περιμένει εκεί κάτι καλό ή ότι θα καλοπεράσουν, αλλά σα να προχωρούν σε κάτι που είναι ανάγκη να το πράξουν και που δεν έχουν κάποιους καλύτερους τους ή έστω όμοιους τους για να το αναθέσουν. Γιατί αν υπήρχε μια πολιτεία αποτελούμενη εξολοκλήρου από Άριστους ανθρώπους, όλοι θα απέφευγαν να κυβερνήσουν, ακριβώς όπως τώρα όλοι επιζητούν την εξουσία. Και θα γινόταν έτσι ολοφάνερο ότι, από την φύση του ο αληθινός άρχοντας δεν κοιτάζει το δικό του συμφέρον, αλλά το συμφέρον των υπηκόων του (του λαού του)». Πλάτων, Πολιτεία, Α, 347 b-d
Κατά τον Πλάτωνα, λοιπόν, οι Άριστοι δεν επιδιώκουν τα αξιώματα, τις τιμές και τα πλούτη. Δεν έχουν ανάγκη την εφήμερη δόξα που προσφέρει η ανάληψη της αρχής. Δεν είναι ούτε ματαιόδοξοι, ούτε φιλάργυροι, ούτε φιλόδοξοι. Κίνητρο τους είναι η ανάγκη και ο φόβος καθώς θεωρούν ότι το να κυβερνώνται από ανθρώπους κατώτερους τους είναι η ύψιστη καταστροφή και τιμωρία.
Ο φόβος, όμως, αυτός δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μόνο ατομικός, εν είδει ενός ιδιωτικού κύρους που πλήττεται από την υποτέλεια σε έναν κατώτερο άρχοντα, αλλά ένας φόβος πολύ πιο ισχυρός ο οποίος απορρέει από την ηθική και λογική αντίληψη ότι μόνο διαμέσου της καλυτέρευσης του συνόλου προάγεται η αληθινή ατομική καλλιέργεια, εφορία και ευψυχία. Ειδάλλως, ο προσωπικός αυτός φόβος, θα είναι κι αυτός μια ματαιοδοξία και μια ιδιοτέλεια. Και ένας τέτοιος ιδιοτελής, χωρίς Εθνική Συνείδηση, άνθρωπος δεν θα διαφέρει σε πολλά, όταν λάβει την εξουσία, από εκείνον που την είχε σφετεριστεί πρωτύτερα. Αργά ή γρήγορα θα κάνει και αυτός τα ίδια.
Γι’ αυτό και τονίζει ο Πλάτωνας ότι στον χαρακτήρα του αληθινού άρχοντα (ηγέτη) δεν είναι το να κοιτάει το συμφέρον του, αλλά το συμφέρον των υπηκόων του.
Στην περίπτωση δε που οι Άριστοι δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να ηγηθούν, την ανάγκη να διοικήσουν την πολιτεία, τότε θα πρέπει να εξαναγκάζονται να το κάνουν. Αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί σε ένα διεφθαρμένο κράτος γι’ αυτό και οι δημοκρατίες, για να προσεταιριστούν τους Αρίστους, τους προσφέρουν πλούτη και ανέσεις. Για να τους εξαγοράσουν και έτσι να τους αλλοτριώσουν και να τους διαφθείρουν. Σε ένα Εθνικό Κράτος, όμως, σε μια ιδανική πολιτεία, οι Άριστοι θα πρέπει δια νόμου να τιμωρούνται αν απέχουν από τα κοινά. Και ως κοινά εννοώ, τόσο την διοίκηση της πόλης, όσο και την εργασία προς όφελος του συνόλου. Την κοινή ωφέλεια, το κοινωφελές έργο.
Η διακυβέρνηση της πολιτείας είναι υποχρέωση των πιο άξιων πολιτών της, των Αρίστων!
Κι ενώ οι Άριστοι έχουν μεγαλύτερο εχθρό τους την βλακεία, η βλακεία έχει μεγαλύτερο εχθρό της την ταπεινοφροσύνη. Γι’ αυτό και οι μωροί κυνηγούν την εξουσία, γι’ αυτό και η Δημοκρατία εκθρέφει την μωρία!
«Ο βλάκας νομίζει πραγματικά ότι είναι σοφός, αλλά ο σοφός θεωρεί τον εαυτό του βλάκα» – Γουίλιαμ Σαίξπηρ.
Στο γιατί συμβαίνει αυτό, στο γιατί οι βλάκες νομίζουν πως είναι σοφοί και επιδιώκουν αξιώματα, θα απαντήσουμε επιστημονικά στο αμέσως επόμενο άρθρο. Ας δούμε τώρα τι μπορούμε να κάνουμε εμείς σήμερα, ως Εθνικιστές/Εθνικοσοσιαλιστές, για να παρακινήσουμε τους Άριστους να επιδιώξουν την ανάληψη της αρχής. Όπως λεπτομερώς έχουμε περιγράψει στην σειρά άρθρων: Το μέλλον του Εθνικισμού, θα πρέπει πρωτού προσελκύσουμε τους Αρίστους να γίνουμε εμείς οι ίδιοι Άριστοι και αντί των αξιωμάτων και των εκλογικών ποσοστών να επιδιώξουμε την δημιουργία υγιών κοινοτήτων και δομών. Ενός παράλληλου συστήματος το οποίο θα αντικαταστήσει σταδιακά το υπάρχον και έτσι μέσα από αυτό οι Άριστοι θα επιδιώξουν την εξουσία αντιλαμβανόμενοι πλέον, όχι απλά και μόνο την ανάγκη μιας υγιούς διακυβέρνησης και τον φόβο της κατωτερότητας, αλλά και την επιτακτική ανάγκη να εξασφαλιστεί ένα μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας. Την ανάγκη που πηγάζει από το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης!
Αλέξανδρος Τζούλιος
