Αυτό το σύστημα ΔΕΝ μπορούσε ν’ «ανατραπεί» από κανέναν και αυτό ήταν η μεγαλειώδης Δημοκρατία των Ελλήνων.

 Η ευφυία των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι δημιούργησαν τη Δημοκρατία, είχε να κάνει με τον έλεγχο των Εξουσιών και των φορέων αυτών …Είχε να κάνει με τη διάταξη που βρίσκονται αυτές μεταξύ τους κι επιτρέπει τον αυτόματο και απόλυτο αλληλοέλεγχό τους …Είχε να κάνει με τον ειδικό και ξεχωριστό τρόπο που γινόταν η στελέχωση αυτών των διαφορετικών κυρίαρχων Εξουσιών, προκειμένου να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των λαών απέναντι στους τύραννους —οι οποίοι διαθέτουν τα μέσα, ν’ «αγοράζουν» πλειοψηφίες— …Προκειμένου να διασφαλίζουν τα συμφέροντα των λαών απέναντι στους δημαγωγούς, οι οποίοι με τα ψεύδη μπορούν να δημιουργούν πλειοψηφίες. 

Ο τρόπος, δηλαδή, που «στέκεται» η κάθε κυρίαρχη Εξουσία απέναντι στην άλλη, είναι η βασική προϋπόθεση για την προστασία τού λαού από φασίστες κι απατεώνες …Από εκεί και πέρα ο ιδιαίτερος τρόπος που γίνεται η στελέχωση αυτών των Εξουσιών, τους δίνει τον επιθυμητό «χαρακτήρα», ο οποίος είναι απαραίτητος για τη λειτουργία τής Δημοκρατίας. Εδώ βρίσκονται τα μυστικά τής Δημοκρατίας και αυτά είναι που αποκαλύπτουν την ευφυία των Ελλήνων.

Η Εκτελεστική Εξουσία—των ΑΙΡΕΤΩΝ αρχόντων— ελεγχόταν από τη Νομοθετική Εξουσία—των ΚΛΗΡΩΤΩΝ βουλευτών— και έτσι διασφαλιζόταν η εύρυθμη λειτουργία τής Δικαστικής Εξουσίας—των ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ δικαστών—. 

Οι Έλληνες κατανοούσαν απόλυτα όχι μόνον τη λειτουργία τής Δημοκρατίας, αλλά και τους κινδύνους που την απειλούσαν. Ο σχεδιασμός τους ήταν τέλειος, γιατί επέλεξαν να δώσουν σε κάθε Εξουσία τα στελέχη εκείνα, τα οποία υπηρετούσαν με τον πιο ιδανικό τρόπο τη Δημοκρατία. 

Η Εκτελεστική Εξουσία αναζητούσε τον «άριστο» πολίτη και άρα ο λαός έπρεπε ν’ αποφασίσει για την ταυτότητα των ηγετών της —κι αυτό το εξασφάλιζε η Ψήφος—. 

Η Νομοθετική Εξουσία αναζητούσε τον «μέσο» πολίτη —κι αυτό το εξασφάλιζε ο Κλήρος—. Τέλος, η Δικαστική Εξουσία αναζητούσε τον καλύτερα εκπαιδευμένο επαγγελματία Δικαστικό —και αυτό το εξασφάλιζε ο Διορισμός— …Ψήφος, Κλήρος και Διορισμός ήταν ταυτισμένα με τις διαφορετικές μορφές των εξουσιών.

Από εκεί και πέρα τα μεταξύ τους συγκρουόμενα συμφέροντα δημιουργούσαν μία δυναμική, η οποία προστάτευε τον λαό …Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνταν συγκρουόμενα συμφέροντα όχι μόνον μεταξύ των διαφορετικών Εξουσιών, αλλά και μεταξύ των στελεχών τους. 

Τα στελέχη των διαφορετικών εξουσιών είχαν κοινά συμφέροντα μεταξύ τους ΜΟΝΟΝ ως Πολίτες. Ως στελέχη συγκεκριμένων Εξουσιών ΔΕΝ είχαν κοινά ειδικά συντεχνιακά συμφέροντα, που να τους τοποθετούν ΟΛΟΥΣ μαζί «απέναντι» στον λαό 

…Αυτό, το οποίο συνέφερε τον εκλεγμένο «Στρατηγό» ή τον διορισμένο Δικαστή δεν συνέφερε τον κληρωτό Βουλευτή και το αντίστροφο. Ο «εκλεγμένος» δεν τα «έβρισκε» με τον «κληρωτό» ή τον «διορισμένο», ώστε να συνθέσουν συμμορία …Ο ένας αγωνιζόταν με την ευφυία του να κερδίσει τη θέση του, ο άλλος την έπαιρνε από τύχη και ο τρίτος διοριζόταν εξαιτίας τού κόπου τής εκπαίδευσης.

Δεν μπορούσαν όλοι αυτοί να «συναντηθούν» κάπου, ώστε να «ρίξουν» τους υπόλοιπους, όπως συμβαίνει σήμερα, όπου ΟΛΟΙ οι φορείς ΟΛΩΝ των Εξουσιών έχουν κοινά χαρακτηριστικά και επωφελούνται από κοινού εις βάρος τού λαού. Στη Δημοκρατία των Ελλήνων ΠΑΝΤΑ βρισκόταν ο ένας «απέναντι» στον άλλο, και αυτό ήταν που προστάτευε τον λαό. 

Απλά είναι τα πράγματα …Όταν για όλα τα «προνόμια», που μπορεί ν’ απολαύσει ένα στέλεχος της κρατικής εξουσίας, αποφασίζει κάποιος τυχαίος κληρωτός, ο οποίος —εξαιτίας τής τύχης— βρέθηκε σε θέση ν’ αποφασίζει —και γνωρίζει ότι δεν υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα να ξαναβρεθεί στην ίδια θέση—, δεν μοιράζει προνόμια σε ανθρώπους, οι οποίοι, είτε λόγω ευφυΐας είτε λόγω διορισμού, έχουν μία μακροχρόνια παραμονή στη θέση τους. Πάντα θα σκέπτεται ως πολίτης, που θα είναι αυτός ο οποίος τελικά θα «φορτωθεί» το κόστος όλων αυτών των προνομίων. Γι’ αυτόν τον λόγο ο κληρωτός Βουλευτής δεν βολεύει ΠΟΤΕ ούτε τους αιρετούς «Στρατηγούς» ούτε τους διορισμένους Δικαστικούς. 

Γι’ αυτόν τον λόγο ο κληρωτός Βουλευτής ταυτίζεται με τον λαό και άρα με τον Δήμο, και άρα …«παράγει» ΔημοΚΡΑΤΙΑ !!!

ΑΥΤΟ ήταν το επίτευγμα των αρχαίων Ελλήνων, το οποίο τους έδωσε την απόλυτη δόξα στην πολιτική ιστορία τής ανθρωπότητας …Αυτός ήταν ο σχεδιασμός, ο οποίος τοποθετούσε Διαφορετικούς ανθρώπους με Διαφορετικό τρόπο σε Διαφορετικό τύπο Εξουσίας. Αυτή η ελεγχόμενη διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα ήταν το μυστικό τού ελληνικού σχεδιασμού. 

Η Εκτελεστική Εξουσία ήταν αυτή, η οποία Κυβερνούσε τη Δημοκρατία …Η εξουσία των «Στρατηγών», οι οποίοι ήταν οι μοναδικοί αιρετοί άρχοντες …Οι ελάχιστοι «άριστοι» της κοινωνίας, οι οποίοι διεκδικούσαν να γίνουν η επιλογή της, μέσω της ψήφου της …Οι ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ μεγάλοι «άνδρες» της …Οι ισχυροί τής κοινωνίας, οι οποίοι διαγωνίζονταν μεταξύ τους για την ηγεσία της …Αυτοί, οι οποίοι συνέθεταν «κίνδυνο», εφόσον θα μπορούσαν να είναι δημαγωγοί και να την παρασύρουν σε λάθη ή να καταλήξουν Τύραννοι και να την εκμεταλλεύονται. 

Αυτούς τους έλεγχε η Νομοθετική Εξουσία των ΠΟΛΛΩΝ πολιτών, οι οποίοι αντιπροσώπευαν τον «μέσο όρο» τής κοινωνίας …Η Εξουσία τού μέσου όρου των πολλών —οι οποίοι ταυτίζονταν απόλυτα με τον λαό— και η οποία είχε ως αρμοδιότητά της να μετατρέπει τις εντολές των «Στρατηγών» σε Νόμους και ταυτόχρονα να ελέγχει τις πράξεις τους. 

Η Εξουσία αυτή ήταν το ενδιάμεσο εκείνο «μαξιλάρι», προκειμένου η Εκτελεστική Εξουσία να μην «διαπλέκεται» με τη Δικαστική …Τη Δικαστική Εξουσία των ΟΛΙΓΩΝ καλά εκπαιδευμένων νομομαθών δικαστικών, οι οποίοι διορίζονταν και έκαναν καριέρα στο Δικαστικό Σώμα.

Όλο το μυστικό τής διάταξης αυτής ήταν εκείνο, το οποίο περιγράψαμε πιο πάνω …Απέναντι στους ελάχιστους ξεχωριστούς πολίτες, οι οποίοι αναλάμβαναν μεγάλες εξουσίες, τοποθετούσαν πολλούς κοινούς πολίτες, για να τους ελέγχουν 

…Απέναντι στους ΑΙΡΕΤΟΥΣ «Στρατηγούς» οι Έλληνες τοποθετούσαν μία ΠΟΛΥΜΕΛΗ Βουλή ΚΛΗΡΩΤΩΝ πολιτών …Πολιτών, οι οποίοι απλά είχαν «σώας τα φρένας», «πλήρη πολιτικά δικαιώματα» κι «αντιπροσώπευαν» ποσοστιαία —και άρα αριθμητικώς— το «μωσαϊκό» τής κοινωνίας. 

Αυτό το όργανο με την τεράστια εξουσία —και με αποτυπωμένη επάνω του, στον απόλυτο βαθμό, την ποιότητα της κοινωνίας— ήταν εκείνο που την προστάτευε απ’ όλους τους πιθανούς κι απίθανους εχθρούς της …και ανάμεσά τους κι απ’ τα πιο «λαμπρά» της τέκνα 

…Αυτή ήταν η «επινόηση» των Ελλήνων, η οποία έθετε στην υπηρεσία τής Δημοκρατίας την έννοια της «πλειοψηφίας», χωρίς αυτή η «πλειοψηφική λογική» να «σκεπάζει» και να παραμορφώνει τα πάντα. 

Αυτός ο σχεδιασμός ήταν που διαφοροποιούσε την Ελληνική Δημοκρατία από την οχλοκρατία των Βαρβάρων …Αυτό το τρίπτυχο ήταν που χαρακτήριζε τα πάντα …Η Ψήφος αφορούσε τους Ελάχιστους …Ο Κλήρος αφορούσε τούς Πολλούς …και ο διορισμός αφορούσε τούς Ολίγους. 

Αυτό το σύστημα ΔΕΝ μπορούσε ν’ «ανατραπεί» από κανέναν και αυτό ήταν η μεγαλειώδης Δημοκρατία των Ελλήνων.

Τραϊανού Παναγιώτης | 30/7/2021 | Επέτειος της Δημοκρατίας