Είμαι μόνο 23 και αυτό που έχω να πω είναι ότι πλέον παλεύω για ένα αβέβαιο μέλλον.

Το βέβαιο είναι ότι βοηθάμε ο ένας τον άλλον και εμάς κάνεις.  Πολιτεία και κυβέρνηση πουθενά. Πάντα πίστευα ότι είμαστε από τους πιο δυνατούς λαούς και το αποδυκνύουμε ανέκαθεν. Τώρα;;

Το φοβερό και αξιοθρήνητο είναι το ότι ενώ εσύ μιλάς από στήθους για τα προβλήματα που βλέπεις πια στον ορίζοντα, παρατηρούσα σε ένα βίντεο που έτρεχε χθες τον χαρδαλια που ανακοίνωνε τα περί των καταστραφικων πυρκαγιών, να διαβάζει από χαρτί τα λόγια του. Αλλά έτσι είναι. Αυτός που πονάει και καίγεται μιλάει με την καρδιά του. Και πόσο θλιβερό και δεν έχω άλλες λέξεις να το χαρακτηρίσω, ήταν το γεγονός ότι ένας “υπεύθυνος”της πολιτικής αρχής δεν ένοιωθε να πει δύο κουβέντες ελεύθερες απλές και τίμιες και γιατί όχι και αντρίκιες