ΜΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΒΔΟΜΟΝ. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ-ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Επιθυμεί να επαναλάβει την ιστορία ακολουθώντας τα βήματα του Αλπ Αρσλάν, τον οποίο έχει ως πρότυπο του.
Στον αντίποδα ο Ηρωικός στρατηγός από την Αγιοτόκο Καππαδοκία, είχε ως πρότυπο του, τον Έλληνα που αναπαύεται στον Έβδομον.
Η αναβίωση του Ελληνικού Εθνισμού μέσα από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.
Στην σημερινή εργασία θα δούμε την μεγαλύτερη προδοσία, εις βάρος του Ελληνικού έθνους.
Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄ εννέα βασιλείς είχαν κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσουν την αυτοκρατορία !!!
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία, αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων, οι Τούρκοι αποτελούσαν, εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί, μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας μαζί με τους εξωτερικούς εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς. Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Επιθυμούσαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες-αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.
Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με και το Ρωμαϊκό κράτος. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.
Στις μάχες που διαμόρφωσαν την τύχη της “Βυζαντινής” αυτοκρατορίας, η μάχη του Μαντζικέρτ, κατέχει εξέχουσα θέση, καθώς στις 26 Αυγούστου 1071 μ.Χ., το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, γνώρισε, την τρίτη μεγαλύτερη ήττα, στην ιστορία του.
Κανένας Έλληνας δεν γνωρίζει, ότι η μάχη του Μαντζικέρτ, είναι η μεγαλύτερη εθνική εορτή των Τούρκων.
Ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας, νίκη των Tούρκων, επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι Σιωνιστές, τους έδωσαν το χρίσμα, να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια αφανισμού του Ελληνικού έθνους και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς).
Για αυτό αμέσως η νέα τάξη πραγμάτων έφερε στην θέση των Αράβων, τους Σελτζούκους Τούρκους, ώστε να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις, όλων εκείνων των αιώνων, από τις νεοταξικές-εωσφορικές δυνάμεις.
Οι Τούρκοι από την ημέρα, που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο, μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι και ειδικά ο Ερντογάν, ότι έχουν το χρίσμα, από την νέα τάξη πραγμάτων, για γίνουν οι ηγέτες των Μωαμεθανών, σε όλο τον κόσμο.
Από τα πανάρχαια χρόνια δύο ήταν και είναι οι παγκόσμιοι πολιτισμοί, που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός-Φοινικικός πολιτισμός, είναι κατά γενική ομολογία σκοτεινός, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό και την ανθρωπότητα.
Σύμφωνα με τους περισσότερους Έλληνες, ο μεγαλύτερος προδότης όλων των εποχών, υπήρξε ο Εφιάλτης.
Για τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο, ο έσχατος των προδοτών, ήταν ο Αλκιβιάδης. Εντούτοις υπήρξε ένας ακόμη ισάξιος και πιθανόν ανώτερος προδότης από τον Εφιάλτη. Αυτός είναι ο προδότης του Μαντζικέρτ, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός και μάγος, ο Μιχαήλ Ψελλός.
Ο Ψελλός ήταν ένας ευφυέστατος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία και γνώριζε καλά, τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες. Με συμμάχους την κολακεία και την ραδιουργία, είχε ξεκινήσει από αυλοκόλακας, για να εξελιχθεί σε έναν αισχίστου είδους χειραγωγό, για αλλοδαπούς προδότες, της αυτοκρατορικής εξουσίας. Ηξερε καλά τους ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ρωμανό, οι οποίοι κέρδιζαν με το αίμα τους και με θανάσιμους κινδύνους, τα αξιώματα, τις δόξες και την περιουσία τους.
Όλους εκείνους τους αιώνες οι Έλληνες στρατιωτικοί αριστοκράτες, της Μικράς Ασίας, υπήρξαν οι σωτήρες της Αυτοκρατορίας και του Χριστιανισμού. Όμως σύμφωνα με τον Μιχαήλ Ψελλό και την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία, αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών-αλλοδαπών αξιωματούχων, οι Τούρκοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή, μία “μακρινή” απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί, μέσα στα “άρρωστα-πατριωτικά” μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
H μάχη στο Μαντζικέρτ, στις 26 Αυγούστου του 1071, αποτελεί ίσως την χειρότερη προδοσία, στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα, και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Δ Διογένη, από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας. Ένα συνοθύλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων, διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι ανίκανοι αυτοκράτορες, μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες, τους Ήρωες Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση, όταν ανέλαβαν την εξουσία, άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό Ρωμαϊκό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. “έφυγε” από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιο του Μιχαήλ, και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία, στην θέση του ανήλικου γιου της. Όμως η Αυγούστα αισθανόταν πλέον ανασφαλής, για να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές-Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη, από μία ομάδα δολοπλόκων-αλλοδαπών πολιτικών.
Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα. Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού. Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού, καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος.
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής παρατάξεως ήταν ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, ο αδελφός του εκλιπόντος βασιλιά, και ο “ύπατος των Φιλοσόφων”, ο Μιχαήλ Ψελλός. Όλοι αυτοί οι ανίκανοι και ανθέλληνες προδότες, επιβουλευόταν, τον Έλληνα- Αυτοκράτορα Ρωμανό.
Η κακία είναι αμάθεια, μας δίδαξε ο μέγιστος Φιλόσοφος όλων των εποχών, ο Πλάτωνας. Ο καίσαρας ήταν ένας άνθρωπος μειωμένης αντιλήψεως, και το μειονέκτημα του, το κάλυπτε, με πολύ κακία, όπως γίνεται διαχρονικά, με όλους τους προδότες-ραγιάδες. Θεωρούσε τον Καππαδόκη Ρωμανό, έναν “σφετεριστή”, ο οποίος είχε “στερήσει” τον αυτοκρατορικό θρόνο από την δυναστεία του. Ο αδελφός του, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Δούκας, ως γνήσιος εκπρόσωπος, της αλλοδαπής πολιτικής αριστοκρατίας, απέφευγε τους πολέμους.
Για αυτό όλοι οι αλλοδαποί πολιτικοί προδότες ισχυριζόταν, ότι ο Διογένης θα προκαλέσει “άσκοπους” πολέμους. Οι πολιτικοί “αριστοκράτες, είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία είχε κάνει μαζί του δύο παιδιά. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν αγόρι, και ο διάδοχος του θρόνου μετά τον Ρωμανό. Επίσης ο ραδιούργος Ψελλός, φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, ως έντιμος και γενναίος Έλληνας στρατιωτικός που ήταν, θα προέβαινε και σε εκκαθαρίσεις, από την πολιτική σαπίλα της Βασιλεύουσας.
Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν, και από τότε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση, του γενναίου Έλληνα Ρωμανού. Εκείνη την εποχή ο μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός. Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Διογένη η σωτηρία της αυτοκρατορίας και τής Ορθοδοξίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ.
Το ηθικό των στρατιωτών ήταν το χαμηλό.
Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός, είχε καταντήσει, ένα απόλεμο και εγκατελειμμένο στράτευμα, από την πολιτική-Ιουδαϊκή αριστοκρατία. Μέρος του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, ήταν οι ξένοι μισθοφόροι, Νορμανδοί, Κουμάνοι, Πετσενέγοι, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να αυτομολήσουν, με την πρώτη ευκαιρία. Η μαχητικότητα των ανδρών ενός στρατεύματος, εξαρτάται από την γενναιότητα-νομιμοφροσύνη των αξιωματικών, και εκεί ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, σχετικά με τους μισθοφόρους. Ο διοικητής των Νορμανδών (Γερμανών) μισθοφόρων ο Ουρσέλ ντε Μπαγιέλ ήταν γενναίος και αποτελεσματικός στην μάχη, αλλά αναξιόπιστος κι αυτός, όπως όλοι οι Φράγκοι. Ο Ιουδαίος Μάγιστρος, ο Ιωσήφ Τραχωνειάτης, ήταν εμπειροπόλεμος, όμως μέσα σε ένα κλίμα ρευστής πολιτικής κατάστασης και εσωτερικών ετνάσεων, προτιμούσε να συμμαχήσει με τους ομοεθνείς του, από την πολιτική αριστοκρατία. Οι αξιωματικοί στους οποίους στήριξε την προσπαθειά του, ο Ρωμανός, ήταν οι τρεις γενναίοι στρατηγοί, οι οποίοι είχαν παραμείνει πάντοτε πιστοί στο πρόσωπο του.
Ο Μάγιστρος- Κατεπάνω Νικηφόρος Βασιλάκιος, ο Δομέστικος των Σχολών της Δύσης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος και ο Καππαδόκης στρατηγός, ο Θεόδωρος Αλυάτης. Αυτοί, επικεφαλής των εμπειρότερων Ελλήνων, από τα Θέματα της Αυτοκρατορίας, αποτελούσαν το κυρίως σώμα στρατού στο πεδίο της μάχης.
Ο Έλληνας Βασιλιάς, περίμενε τον εχθρό να αφιχθεί από τα Νότια, για αυτό αποφάσισε, να διαιρέσει τον στρατό σε δύο διοικήσεις. Την πρώτη την έθεσε κάτω από την διοίκηση του Ιωσήφ Τραχωνειάτη, ο οποίος θα κατακτούσε το Χλιάτ, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση, περίπου 50 χιλιόμερτα, νοτιότερα του Μαντζικέρτ. Το Χλιάτ ήταν ένα από τα κυριότερα ορμητήρια των Τουρκικών επιδρομών. Με την κατάληψη του, ο Ιουδαίος Μάγιστρος, θα έκλεινε την είσοδο στον Άλπ Αρσλάν, προς το Μαντζικέρτ και ταυτόχρονα θα προφύλασσε το δεξιό πλευρό του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, από αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Ταυτόχρονα, ο Ρωμανός επικεφαλής του δεύτερου τμήματος στρατού, θα βάδιζε προς κατάληψη του Μαντζικέρτ.
Με αυτήν την έξοχη στρατηγική κίνηση, θα είχε υπό την κατοχή του, τις δύο πόλεις, των οποίων η στρατηγική θέση θα του άνοιγε την οδό προς το κέντρο του Σουλτανάτου. Η πρώτη φορά κατά την οποία ο βασιλιάς Ρωμανός, ενημερώθηκε, για την παρουσία των Τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή, ήταν η επόμενη ημέρα, όταν ένα αναγνωριστικό-Ελληνικό απόσπασμα, δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση, στα ανατολικά της λίμνης Βαν. Νομίζοντας ότι ήταν κάποιο μικρό σώμα Σελτζούκων επιδρομέων, απέστειλε μία μικρή δύναμη, υπό την διοίκηση του Νικηφόρου Βρυέννιου να το εξουδετερώσει.
Δεν ήταν λογικό ο Εωσφοριστής-Σουλτάνος, να είχε καλύψει, μια απόσταση 600 χιλιομέτρων, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Εντούτοις ο Ρωμανός, έλαβε έκκληση του στρατηγού Νικηφόρου Βρυέννιου, για άμεση αποστολή ενισχύσεων, ο οποίος επέμενε, ότι δεχόταν πίεση από υπεράριθμους αντιπάλους.
Οι ενισχύσεις έφθασαν λίγο αργότερα, με ένα ισχυρότερο απόσπασμα, κάτω από την διοίκηση του Νικηφόρου Βασιλάκιου. Ο στρατηγός Νικηφόρος Βασιλάκιος, βρέθηκε αντιμέτωπος με κάτι που δεν είχε υπολογίσει κανείς. Ήρθε αντιμέτωπος, με την εμπροσθοφυλακή, των Σελτζούκων Τούρκων.
Οι Τούρκοι απείχαν λιγότερο από μία ημέρα, από το Μαντζικέρτ.
Μετά από μία συντονισμένη έφοδο των Ελληνικών-Ρωμαϊκών δυνάμεων, ακολούθησε μία άγρια μάχη, και οι δύο Έλληνες στρατηγοί, επέτυχαν να αναχαιτήσουν το Σελτζουκικό ιππικό.
Ο στρατηγός Βασιλάκιος, επικεφαλής των Λωρικάτων, καταδιώκει με μεγάλο πατριωτισμό, τους Τούρκους ελαφρούς ιππείς, οι οποίοι κατευθύνονται προς το στρατόπεδο τους. Η δυναμική καταδίωξη, τον αποκόπτει από το σώμα του στρατηγού Βρυέννιου.
Τότε εντελώς ξαφνικά, βλέπει τους Τούρκους να αναστρέφουν τα άλογά τους, και να κατευθύνονται εναντίον του, εξαπολύοντας βροχή από βέλη.
Πριν προφτάσουν οι δυνάμεις του Βρυέννιου να επέμβουν, οι άνδρες του Βασιλάκιου κυκλώνονται και πέφτουν μαχόμενοι μέχρις ενός, ενώ ο ίδιος ο στρατηγός Βασιλάκιος συλλαμβάνεται αιχμάλωτος.
Ο στρατηγός Βρυέννιος οδήγησε μία γενναία-ηρωική αντεπίθεση, για να διασπάσει τον κλοιό και να απελευθερώσει τον Βασιλάκιο. Δυστυχώς όμως, και ο Βρυέννιος, μετά βίας διέφυγε τον θάνατο, επιστρέφοντας στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατόπεδο τραυματισμένος στο στήθος από ξίφος, και με δύο βέλη καρφωμένα στην πλάτη της πανοπλίας του.
Μετά από όλα αυτά, συνειδητοποίησε ο βασιλιάς Ρωμανός, ότι αντιμετώπιζε ολόκληρο το Τουρκικό στράτευμα και όχι κάποιο απόσπασμα.
Η έλλειψη πληροφόρησης περί των κινήσεων του εχθρού, ήταν ένα στρατηγικό σφάλμα, το οποίο είχε οδηγήσει σε ήττα και στην απώλεια ενός εξαίρετου διοικητή-στρατηγού, πλήττοντας ακόμα περισσότερο το ήδη κλονισμένο φρόνημα αρκετών ανδρών του στρατεύματος.
Η αυτοκρατορική στρατιά παρατάχθηκε με την συνήθη τακτική, των δύο παράλληλων γραμμών έκαστη με βάθος 3-4 ιππέων για το ιππικό και 8-10 ανδρών για το πεζικό. Στην πρώτη βρισκόταν παρατεταγμένη η κύρια δύναμη κρούσης, 20.000 ανδρών. Επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας ήταν ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος ήταν ήδη τραυματισμένος από την συμπλοκή της προηγούμενης μέρας, με τα τάγματα των Σχολών της Δύσης, 6.000 Θράκες, Μακεδόνες και Θεσσαλοί Λωρικάτοι (ιππείς).
Στην δεξιά πτέρυγα, ο Καππαδόκης Θεόδωρος Αλυάτης, με 6.000 Λωρικάτους από τα τάγματα της Μικράς Ασίας. Το κέντρο Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατεύματος, διοικούσε ο βασιλιάς Ρωμανός, πλαισιωμένος από 1.000 κατάφρακτους κλιβανοφόρους, 2.500 λωρικάτους (βασιλική φρουρά) και 500 Βαράγγους της σωματοφυλακής του. Στα άκρα των δύο πτερύγων της εμπροσθοφυλακής βρισκόταν ανεπτυγμένο το ελαφρύ ιππικό των Κουμάνων και των Πετσενέγων μισθοφόρων, δύναμης 2.000 ιππέων ανά πτέρυγα.
Πεντακόσια μέτρα πίσω από την πρώτη γραμμή βρισκόταν η οπισθοφυλακή του Ανδρόνικου Δούκα, μία μίξη μισθοφορικού ιππικού και πεζικού, συνολικής δύναμης 5.000 ανδρών. Ρόλος της ήταν να υποστηρίξει την εμπροσθοφυλακή σε περίπτωση υποχώρησης, να κλείσει τυχόν κενά που θα δημιουργούνταν από εχθρική διάσπαση ή να αποκόψει εχθρικά τμήματα τα οποία θα επιχειρούσαν να την κυκλώσουν.
Ο Ρωμανός γνώριζε τα εχθρικά του αισθήματα Δούκα, και για αυτό δεν σκόπευε να εμπλέξει την εφεδρεία του, στην μάχη, παρά μόνο αν τα πράγματα όδευαν προς το χειρότερο. Πίστευε ότι από εκείνη την θέση, τον εξανάγκαζε να συνεισφέρει στην νίκη, καθώς η ζωή ή ο θάνατός του, θα εξαρτώταν άμεσα από την έκβαση της μάχης. Όπως και να έχει πάντως, ήταν μία ολέθρια επιλογή για την οποία θα μετάνιωνε πικρά.
Στις τρεις το μεσημέρι, ο Ρωμανός διέταξε τον τουβάτορα, να ηχήσει την έναρξη της επίθεσης.
Τα φλάμουλα ανέμιζαν και οι οπλές των αλόγων σήκωναν σύννεφα σκόνης. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την εχθρική παράταξη, οι τούβες σάλπισαν την έφοδο. Οι τουρμάρχες, οι δρουγγάριοι και ο Αυτοκράτορας, κραύγασαν την παραδοσιακή ιαχή της μάχης, «Ο Χριστός νικά».
Λωρικάτοι και Κλιβανάριοι προέταξαν ταυτόχρονα τα δόρατά τους, σχηματίζοντας ένα αδιάσπαστο τείχος. Το Σελτζουκικό ιππικό δεν βιαζόταν να έρθει σε μετωπική σύγκρουση, με το αυτοκρατορικό ιππικό. Άρχισε κατά την προσφιλή του τακτική, να εξαπολύει βέλη από μεγάλη απόσταση, καθώς οι δύο πτέρυγες, άνοιγαν γρήγορα τις γραμμές τους σε ημικύκλιο, με στόχο να χτυπήσουν τα Ελληνικά άκρα. Οι στρατηγοί Βρυέννιος και Αλυάτης απάντησαν με την ίδια κίνηση, στέλνοντας το δικό τους ελαφρό ιππικό, να τους αναχαιτίσει. Ταυτόχρονα, τα αντίπαλα κέντρα συγκρούονταν.
Το αποτέλεσμα της πρώτης σύγκρουσης δεν εξέπληξε κανέναν. Οι βολές των Τούρκων διήρκεσαν ελάχιστα για να έχουν κάποιο σοβαρό αντίκτυπο.
Το κέντρο τους σχεδόν κατατροπώθηκε από τους Κλιβανοφόρους και τους Λωρικάτους του Βασιλιά Ρωμανού, οι οποίοι συνέτριψαν τους Σεκτζούκους στο πέρασμά τους.
Οι Τούρκοι υποχώρησαν έντρομοι, για να αποφύγουν την σφαγή. Οι πτέρυγές τους άντεξαν την πρώτη κρούση, κρατώντας σε απόσταση τους αντιπάλους τους, με καταιγισμό βελών, αποφεύγοντας την άμεση εμπλοκή. Σύντομα, ολόκληρη η τουρκική παράταξη υποχωρεί προς τους πρόποδες του Σουφάν, συνεχίζοντας να εξαπολύει βέλη.
Στην μάχη του Μαντζικέρτ τα δύο στρατεύματα θα εμπλέκονταν σε μάχη μεγάλης έντασης, σε ένα πεδίο ιδανικό για την ανάπτυξη ιππικού. Η τακτική του αυτοκρατορικού στρατεύματος ήταν στηριγμένη στον βαρύτερο οπλισμό. Οι Έλληνες-Ρωμαίοι κρατούσαν την συνοχή της παράταξης, επιδιώκοντας να εμπλακούν γρήγορα σε μάχη εκ του συστάδην, με τους ελαφρά οπλισμένους Αγαρηνούς.
Αυτή η τακτική γινόταν εδώ αιώνες τώρα, εναντίον των Μουσουλμανικών στρατευμάτων.
Οι Σελτζούκοι ιππείς αδιαφορούσαν για τη συνοχή του σχηματισμού τους. Συνηθισμένοι στις αιφνιδιαστικές επιδρομές, τις ενέδρες και τις τακτικές παρενόχλησης, υστερούσαν στην μάχη σώμα, με σώμα. Η στρατηγική τους στηριζόταν, στις πυκνές, φευγαλέες βολές βελών, και την ταχύτητα ελιγμών.
Πάντοτε χτυπούσαν από ασφαλή απόσταση, απομακρύνονταν γρήγορα, και επέστρεφαν για την επόμενη βολή. Η παρατεταμένη αυτή τακτική, οδηγούσε στην απόγνωση έναν αντίπαλο, ο οποίος είχε μάθει να μάχεται εκ του συστάδην, αλλά τώρα αντιμετώπιζε έναν εχθρό, που δεν μπορούσε να αγγίξει.Οι αργοκίνητοι Έλληνες-Ρωμαίοι ιππείς, κατεδίωκαν τους γρήγορους Σελτζούκους, χωρίς να υπολογίζουν τις απώλειες. Όμως κατά την διάρκεια της καταδιώξεως, γινόταν διασπάσεις. Τότε οι Σελτζούκοι επέστρεφαν ταχύτατα με τα άλογά τους, κύκλωναν την πλησιέστερη Ελληνική-Ρωμαϊκή μονάδα και την εξολόθρευαν.
Πριν ακόμη από την ημέρα της μεγάλης μάχης, στις 26 Αυγούστου του 1071 μ.Χ, στο Μαντζικέρτ, ο Ρωμανός είχε χάσει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του, και πάνω από το ήμισυ του στρατεύματoς, εξαιτίας του Ιωσήφ Τραχωνειάτη που τον πρόδωσε. Μετά τις αποσκιρτήσεις και τις απώλειες, η Ελληνική-Ρωμαϊκή δύναμή είχε μειωθεί στους 25.000 άνδρες. Εν τούτοις η αποφασιστικότητά του Ρωμανού, να συγκρουσθεί με τον Άλπ Αρσλάν ήταν αξιοθαύμαστη. Αύγουστος 1071 μ.Χ. και ο Ρωμανός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο και παρέταξε τα στρατεύματα του, στο Μαντζικέρτ, βορείως της λίμνης Βαν. Ενώ είχε φτάσει η ώρα τής μάχης, οι Έλληνες βλέπουν έκπληκτοι να καταφθάνει αιφνιδίως στις γραμμές τους, μια πρεσβεία εκ μέρους του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη. Ακολούθησε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο επικράτησαν δύο αντίθετες απόψεις.
O Ρωμανός βρέθηκε στο τρομερό δίλημμανα δεχτεί έναν ειρηνικό συμβιβασμό με τον Σουλτάνο ή να ξεκινήσει την πολεμική σύρραξη. Κατά την ώρα των διαπραγματεύσεων και μέχρι να αποφασίσουν, κάποιοι θερμόαιμοι Έλληνες, ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες. Τότε ο τρομερός πολεμιστής Ρωμανός, αντί απάντησης, φόρεσε μία απλή στρατιωτική πανοπλία γύμνωσε το ξίφος του, και κάλπασε εναντίον των Σαρακηνών. Το μεσημέρι η αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου. Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή, και το απόγεμα, παρατηρήθηκε αθρόα διαρροή από μισθοφόρους Σαρακηνούς, στην Τουρκική πλευρά.
Εν τούτοις ο Έλληνας Ρωμανός προελαύνει ακάθεκτος στην καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι. Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή με άψογο τρόπο, άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Όμως η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δεν γνώριζε για ποιο λόγο επέστρεφαν τα στρατεύματα.
Τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού. Ο Ανδρόνικος Δούκας και η εχθρική προς τον Ρωμανό Εβραϊκή πολιτική αριστοκρατία, άρχισαν να διαδίδουν με ταχύτητα ότι η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Στρέφοντας τα νώτα τους ενημέρωναν τους υπόλοιπους, για την δήθεν υποχώρηση. Άρχιζαν να καλπάζουν προς το στρατόπεδο, σκορπώντας τον πανικό σε ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες.
Ο Άλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο του, έκπληκτος είδε την Ελληνική στρατιά να διαλύεται, να χάνει την συνοχή της, και η επέλαση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας με τα στρατεύματά του να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων. Ο βασιλιάς χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι πού έπεσε. Την άλλη μέρα οι νικητές ανέσυραν τον τραυματισμένο Αυτοκράτορα και τον έφεραν ενώπιον του Σουλτάνου.
Ο Άλπ Αρσλάν φέρθηκε με άψογο τρόπο στον Ρωμανό, τον περιποιήθηκε με ευγένεια και χωρίς υπεροψία και συζήτησαν επανειλημμένα για την μάχη. Ενώ τα δεδομένα μετά την μάχη, ήταν θετικά, για το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, καθώς ο αυτοκράτορας, επέτυχε ευνοϊκούς όρους, και επέστρεφε ελεύθερος στην Κωνσταντινούπολη, παρά την προδοσiα, η σύγκλητος και οι Πολιτικoί συνέχιζαν τις πλεκτάνες ! Επρεπε να ολοκληρώσουν τα εγκληματικά τους σχέδια, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αν ο Ρωμανός έφευγε από τον θρόνο, οι Τούρκοι δεν θα δεσμεύονταν από τις υπάρχουσες συνθήκες, και θα επαναλάμβαναν τις επιθέσεις τους, προς τα Ανατολικά θέματα, ώστε να ολοκληρώσουν την κατάκτηση της Μικράς Ασίας. Τα νέα της προδοσίας στο Μαντζικέρτ, είχαν φθάσει στην Κωνσταντινούπολη. Η Αυγούστα Ευδοκία ανησυχούσε για την ασφάλεια, την δική της και των παιδιών της. Πανικοβάλλεται, για αυτό τάχθηκε, με την Σημιτική πλευρά.
Η είδηση απελευθερώσεως του Ρωμανού, άλλαξε τα δεδομένα για τους συνωμότες. Οι επικεφαλής της πολιτικής παρατάξεως τρομοκρατήθηκαν. Όλα όσα είχαν σχεδιάσει τόσο προσεκτικά και βρώμικα, είχαν γίνει άνευ λόγου και ουσίας. Υπήρχαν άμεσοι κίνδυνοι, που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι πολιτικοί προδότες.
Η Αυγούστα Ευδοκία, έβλεπε την επιστροφή του Ρωμανού ως την μοναδική ελπίδα, ώστε να αποφύγει την εκθρόνιση. Ο Θλιβερός Ψελλός ανέλαβε υπό την προστασία του, τον μεγαλύτερο γιο της Ευδοκίας Μιχαήλ Δούκα και τον έστεψε Αυτοκράτορα, κηρύσσοντας ταυτόχρονα έκπτωτο τον Ρωμανό. Στις 26 Σεπτεμβρίου η Ευδοκία εκάρη μοναχή δια της βίας, και εξορίστηκε σε μονή του Βοσπόρου. Μετά την απομάκρυνση της μητέρας του, νεαρός αυτοκράτορας Μιχαήλ Δούκας, έγινε το πειθήνιο όργανό του. Ο Καίσαρας Δούκας επέστρεψε αμέσως από την εξορία του, αποστέλλοντας στην Μικρά Ασία στρατιωτικό σώμα για να συλλάβει τον Ρωμανό. Αμέσως μετά την επιστροφή του Ρωμανού στην Βασιλεύουσα, οι γραπτές εγγυήσεις έπαψαν.
Ο Καίσαρας Δούκας έπεισε τον Ψελλό να τον δηλητηριάσουν. Το δηλητήριο αποδείχθηκε ασθενές για να επιφέρει τον θάνατο, αλλά ήταν αρκετά ισχυρό για να προκαλεί αφόρητους πόνους. Κατόπιν αποφάσισαν ότι η τύφλωσή του Ρωμανού, θα ήταν μία καλύτερη ποινή.
Όταν ο δήμιος του παλατιού αρνήθηκε να εκτελέσει την ποινή, ορίσθηκε μία αμοιβή 10 χρυσών νομισμάτων για όποιον δεχόταν να πάρει την θέση του. Δεν παρουσιάσθηκε κανείς. Η αμοιβή αυξήθηκε στα 20 και κατόπιν στα 30 χρυσά νομίσματα. Μόνο τότε με πολύ χαρά και πολύ πρόθυμα, ανέλαβε να τυφλώσει τον Έλληνα Ρωμανό, ένας Εβραίος. Όμως ο Εβραίος είχε πλήρη άγνοια της διαδικασίας, της τυφλώσεως. και για αυτό το μαρτύριο του Ρωμανού παρατάθηκε κατά τον πλέον κτηνώδη τρόπο.
Έξι φορές βύθισε την πυρωμένη βέργα στα μάτια του Ρωμανού, καθώς εκείνος ούρλιαζε από τους πόνους.
Ο δήμιος δεν είχε απλώς καυτηριάσει τις ίριδες, είχε εξορύξει ολόκληρους τους οφθαλμούς. Ακόμη και τότε δεν ησύχασαν οι αλλοδαποί προδότες. Όταν είδαν ότι το δράμα του Αυτοκράτορα είχε ξεσηκώσει την κατακραυγή λαού και του στρατού, αποφάσισαν να τον φυλακίσουν σε ένα μοναστήρι για να μην μετατραπεί σε εθνικό ήρωα.
Η καρδιά της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των επιστημών. Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία, του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε εκεί τον 6ο π.Χ. αιώνα. Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος και τον φανατισμό των μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με οδηγό την λογική, την μελέτη και την εξερεύνηση.
Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, Του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη, και των τριών Ιεραρχών, έμελλε να χαθεί για πάντα. Κλείνοντας να αναφέρω τις κρίσεις των ιστορικών για τον Ψελλό.
Ο Γάλλος ιστορικός Κάρολος Ντηλ, αναφέρει πως ήταν από τα πλέον αξιοπρόσεκτα δείγματα εκείνων των Ρωμαίων, στους οποίους συνυπάρχουν σε έναν τόσο εκπληκτικό συνδυασμό τα υψηλότερα πνευματικά χαρίσματα και η απόλυτη μετριότητα χαρακτήρως. Για τον Γερμανό ιστορικό Κάρλ Κρουμπάχερ η αναρριχητική δουλοφροσύνη, η έλλειψη ηθικών δισταγμών, η αχόρταγη φιλοδοξία, η τεράστια ματαιοδοξία είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του.
Πολύ σκληρά κρίνει τον Ψελλό ο εθνικός μας ιστορικός, ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος, ο οποίος εντάσσει την δράση του στην ευρύτερη παρακμή της εποχής των Δουκών και του καταστροφικού πολέμου της Εβραϊκής-πολιτικής αριστοκρατίας κατά της Ελληνικής στρατιωτικής τάξεως, με ότι ολέθριο έφερε για την αυτοκρατορία «η εσχάτη παραλυσία εις ην έφερε τα πράγματα η μερίς των Ψελλών, Δουκών και συντροφίας, υπό ηγεμόνος του Μιχαήλ Ζ΄, και του αθλιότερου διδασκάλου και συμβούλου Ψελλού.
Στην εποχή μας, τα πράγματα είναι επίσης πολύ επικίνδυνα, και υπάρχουν πολλές ομοιότητες καθώς και διαφορές με την εποχή του βασιλιά Ρωμανού Διογένη και της Μικρασιατικής καταστροφής. Κατά την εποχή του Ρωμανού Διογένη, κυριαρχούσαν, οι αλλοδαποί πολιτικοί, οι οποίοι κατέστρεφαν, το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος.
Το ίδιο και κατά την περίοδο της Μικρασιατικής Τραγωδίας-προδοσίας, το 1922. Οι σημερινοί πολιτικοί είναι οι απόγονοι των αλλοδαπών πολιτικών, που κατέστρεψαν την αυτοκρατορία. Οι σύγχρονοι διεφθαρμένοι- αλλοδαποί πολιτικοί, μοιράζονται παράνομα το δημόσιο χρήμα, απαξιώνουν και αποδυναμώνουν τον Ελληνικό στρατό και εξαθλιώνουν οικονομικά τον λαό. Στον αντίποδα ο Ερντογάν διαθέτει το πατριωτικό πάθος-δυναμισμό τις ικανότητες και τις φιλοδοξίες των προγόνων του. Πλέον δεν έχουμε άλλα περιθώρια, πνευματικά, ηθικά, και γεωγραφικά.
Την εποχή του Ρωμανού ο Ελληνισμός ήταν ελεύθερος και όχι υπόδουλος, όπως είναι κατά την σύγχρονη εποχή. Ένα δεύτερο Μαντζικέρτ μια ακόμη Μικρασιατική καταστροφή, και ένα ακόμη Μυριοκέφαλο βιώνουμε ήδη, χωρίς να γίνει πόλεμος με τα παραδοσιακά όπλα. Αυτήν την φορά κατά γενική παραδοχή, θα είναι το οριστικό τέλος για το πρώην ένδοξο Ελληνικό έθνος. Η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Οι λαοί, οι οποίοι αγνοούν επιδεικτικά, την ιστορία τους και τείνουν να επαναλαμβάνουν τα ίδια εγκληματικά-προδοτικά λάθη, είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι σημερινοί νεοέλληνες, χωρίς ηθική, παιδεία, ηρωισμό, συνδυάζουν την ανικανότητα του;, με την αλαζονεία, του Μανουήλ Α Κομνηνού κατά την συντριβή, στο Μυριοκέφαλο τον Σεπτέμβριο του 1176 μ. Χ.
Δεν είναι τυχαία η αναβίωση της Μάχης του Μαντζικέρτ από τον Ερντογάν.
Ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας, νίκη των Tούρκων, επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι Σιωνιστές, τους έδωσαν το χρίσμα, να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια αφανισμού του Ελληνικού έθνους, και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς, και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς).
Για αυτό αμέσως η νέα τάξη πραγμάτων, έφερε στην θέση των Αράβων, τους Σελτζούκους Τούρκους, ώστε να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις, όλων εκείνων των αιώνων, από τις νεοταξικές-εωσφορικές δυνάμεις.
Οι Τούρκοι από την ημέρα που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο, μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι και ειδικά ο Ερντογάν, ότι έχουν το χρίσμα, από την νέα τάξη πραγμάτων, για γίνουν οι ηγέτες των Μωαμεθανών σε όλο τον κόσμο.
Από τα πανάρχαια χρόνια, δύο ήταν και είναι οι παγκόσμιοι πολιτισμοί, που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός πολιτισμός, κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό.
Ειρηνική κατάκτηση της Ελλάδας.
Η υπό εξέλιξη οργανωμένη εισβολή χιλιάδων Ισμαηλιτών υπηκόων ξένων κρατών από την Ασία-Αφρική και η υποκινούμενη προσπάθειά να περνάνε βιαίως-παρανόμως, τα Ελληνικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα, έδειξε ξεκάθαρα, ότι η Τουρκία έχει προχωρήσει σε πόλεμο. Η Τουρκία κατακτά σταδιακά την Ελλάδα για συγκεκριμένους λόγους ζωτικής σημασίας. Ο Ερντογάν είναι ο δεύτερος πιο επιτυχημένος πολιτικός του αιώνα μας, μετά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, κατέκτησε ειρηνικά την Ελλάδα, με την σύμφωνη γνώμη της Γερμανίας, ώστε να συμμετέχει απερίσπαστος στα ανοιχτά μέτωπα που υπάρχουν στην Συρία, την Λιβύη, την Αρμενία, την Ουκρανία κλπ. Στα πλαίσια αυτά έχουμε τεράστια αύξηση των “μεταναστευτικών” ορδών, στην Ελληνική επικράτεια, προκειμένου να πετύχει τα σχέδια της η Τουρκία, σε Αιγαίο-Θράκη, με ειρηνικές συνθήκες και δημοκρατικούς τρόπους.
Η αυξανόμενη εμπλοκή των στρατιωτικών δυνάμεων της Τουρκίας, με τον κυβερνητικό στρατό της Συρίας, ο οποίος υποστηρίζεται, στρατιωτικά από την Ρωσία του Πούτιν και το Ιράν, έχει αναγκάσει τον Ερντογάν να αποσύρει μεγάλες και μάχιμες μονάδες από την Στρατιά της Θράκης με έδρα την Αδριανούπολη και την Στρατιά του Αιγαίου, με έδρα την Σμύρνη.
Ένα σημαντικό τμήμα του συνεχώς αυξανόμενου αμυντικού κενού στα δυτικά σύνορα, η Τουρκία το καλύπτει με την αποστολή χιλιάδων “μεταναστών” στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια έξυπνη κίνηση τακτικής, με έναν στρατό αντιπερισπασμού, και ειρηνικής κατακτήσεως της Ελλάδος. Τον στρατό των μεταναστών έχει συστήσει ο Ερντογάν με υπηκόους χωρών του μωαμεθανικού-σουνιτικού τομέα. Οι “μετανάστες” είναι στην πλειοψηφία τους νέοι και με έντονο το στοιχείο του Ισλαμικού φανατισμού.
Εξορμώντας σε όλο το μήκος των Ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο και αποπλέοντας από τα Μικρασιατικά παράλια, για τα νησιά του Αιγαίου, όλοι αυτοί έχουν επιτύχει μια αναίμακτη εισβολή.
Με τις επιτυχείς προσπάθειες εισβολής, καταπονούν το Ελληνικό έθνος, σε πνευματικό, ηθικό, οικονομικό, και κοινωνικό επίπεδο.
Οι επιπτώσεις του πολέμου», με διάφορες αυξομειώσεις στην έντασή του, μαίνεται εδώ και χρόνια. Δυστυχώς η κατάσταση
είναι μη αναστρέψιμη, με τα υπάρχοντα δεδομένα.
Η Τουρκία ήδη εδώ και χρόνια, με πρόεδρο τον Ερντογάν, φιλοδοξεί να γίνει ηγέτης, των απανταχού Μουσουλμάνων.
Η Τουρκία του Ερντογάν δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο, να διεξάγει ευρείας κλίμακας πολεμικές επιχειρήσεις με την Ελλάδα, με πραγματικά πυρά γιατί έχει επιτύχει, την κατάκτηση της Ελλάδος σε καθεστώς ειρηνικό.
Από γεωστρατηγικής απόψεως στην σύγχρονη εποχή, πόλεμο έχουμε όταν ένα κράτος δέχεται επίθεση από άλλα “συμμαχικά” κράτη, από το νάτο, είτε από την παραδοσιακά ανθελληνική νέα τάξη πραγμάτων.
Οι πολεμικές επιθέσεις και ενέργειες δεν είναι υποχρεωτικά στρατιωτικές, με την παραδοσιακή έννοια, αλλά μπορεί να είναι πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές και πνευματικές. Η επίθεση από κράτη της “συμμαχίας”, από την νέα τάξη πραγμάτων μπορεί να εκδηλωθεί, με οικονομική μορφή (χρεοκοπία, δάνεια, μνημόνια), είτε με εμπρησμούς στα δάση, ή στους οικισμούς με καταστροφές-καταρρεύσεις σπιτιών και με νεκρούς.
Εντούτοις οι ισχυρότερες-φοβερότερες επιθέσεις που
δεχτήκαμε, ήταν στον πνευματικό και στον ηθικό τομέα.
Η Ελλάδα υπέστη όλες τις μορφές του σύγχρονου πολέμου, για να την υποτάξουν, να την διαλύσουν πνευματικά-ηθικά, ώστε μετά από τόσους αιώνες, να μην τους είναι πλέον εμπόδιο, στην δημιουργία του παγκόσμιου κράτους. Επίσης μας κατέκτησαν για να κλέψουν τον ορυκτό πλούτο (ενέργεια), και λόγω της γεωστρατηγικής μας θέσεως.
Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά γίνεται πόλεμος, χωρίς όμως τα παραδοσιακά όπλα.
Έχουμε κανονικά νεκρούς από τον πόλεμο, όμως αυτή την φορά δεν είμαστε αντιμέτωποι με όπλα, άρματα, αεροπλάνα, πλοία κλπ. Οι πανάρχαιοι εχθροί άλλαξαν τα μέσα του πολέμου και μετέφεραν τα πεδία των μαχών, σε άλλα επίπεδα. Οι μάχες γίνονται σε πνευματικό, ηθικό, κοινωνικό, οικονομικό, και διαδικτυακό επίπεδο.
Αυτό το έκαναν διότι διαπίστωσαν επί τόσους αιώνες ότι είναι πολύ δύσκολο να νικήσεις ολοκληρωτικά τους Έλληνες. Οι βασικές πηγές ζωής, του Ελληνικού έθνους, είναι η Ορθοδοξία, η κλασική παιδεία, και ειδικά η Ιστορία. Η Τουρκία η οποία λειτουργεί με φασιστικές-ναζιστικές μεθόδους, με πρότυπο την Γερμανία του Χίτλερ, φροντίζει να μας πολεμά σε όλα τα μέτωπα. Όταν ένα κράτος καταρρεύσει ηθικά και πνευματικά, τότε επέρχεται η πολιτική, η στρατιωτική, και η κοινωνική παρακμή.
Ο Ερντογάν θέλει να αναβιώσει την μάχη του Μαντζικέρτ
Νέο εθνικιστικό παραλήρημα Ερντογάν | Η Εφημερίδα των …
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΑΡΗΝΟΥΣ.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
ΤΡΟΙΑ ΜΙIΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ
