ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΛΛΑ Η ΠΑΡΑΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ ΔΟΥΛΕΊΑ, ΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ!

Η ΠΕΡΙΣΣΕΙΑ ΜΟΡΦΩΣΙΣ ΟΔΗΓΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΙΝ

Γράφει ο Κυανούς Ουρανός

Ενηλικιωνόμενος κατανόησα ότι οι πυλώνες της μορφώσεως είναι τρεις :
α – Οι γονείς (το οικογενειακό περιβάλλον),

β – το σχολείον και οι διδάσκαλοι (όλων των βαθμίδων) και

γ – ο εαυτός σου

Ευτύχησα (κατά την άποψίν μου φυσικά) να βιώσω και τους τρεις, περίπου ισοβάθμια.

Οι γονείς δίνουν τα πρώτα ερεθίσματα, ακόμα και πριν το μπουσούλημα. Ο τρόπος ομιλίας τους, οι λέξεις που χρησιμοποιούν (όχι μωρουδίστικες αλλά οι κανονικές απ’ αρχής, ακόμα κι όταν φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνεις), οι εξηγήσεις για ό,τι συμβαίνει γύρω μας αλλά και η διαρκής βοήθεια κατά την διάρκεια των σπουδών όλων των βαθμίδων, σηματοδοτούν το βασικό πλαίσιον βοηθείας, απαραιτήτως όμως με το να μάθουν το παιδί να αγαπήσει την μάθησιν.

Όμως οι δυνατότητες βοηθείας τους δεν σταματούν εκεί.

Αναμφισβητήτως το σχολείο και οι διδάσκαλοι έχουν τεράστια συνεισφοράν εις την εκπαίδευσιν.

Το ρητό «μ’όποιον δάσκαλον καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» είναι σαφές.

Όταν σχολείο και γονείς συμβαδίζουν αλληλοσυμπληρωνόμενοι είναι το βέλτιστον.

«Τό’να χέρι νίβει τ’άλλο και τα δυο το “παιδί”».

Όμως ο κύριος πρωταγωνιστής της μορφώσεως είναι ο μαθητής και η διαδραστική σχέσις αυτού με τους παρόχους γνώσεως, οδηγεί την μόρφωσιν σε άλλες σφαίρες 

Το κύριον όμως είναι ότι πρέπει σιγά-σιγά να “απογαλακτίζεται” ο μαθητής από τους παρόχους γνώσεως, ώστε να γίνει “αυτοτραφής και μυρηκάζων” κι όχι αενάως γαλακτιζόμενος (βυζανιάρικος) να χάφτει μύγες και σανό.

Εκεί είναι το πρόβλημα του σήμερα είτε με υποβάθμισιν ή διαστροφήν του 3ου πυλώνα.

Εισερχόμενος εις το Πολυτεχνείον (παρακαλώ μην με συγχέετε με τη γενιά του Πολυτεχνείου, είναι μια σιχαμερή ιστορία, που την βρήκα κι ανέκαθεν προσπαθούσα να την έχω μακρυά), ο πατέρας μου (αν κι απόφοιτος Πολυτεχνείου) μου δήλωσε τα εξής :

«Το Πολυτεχνείο δεν θα σε κάνει μηχανικόν αλλά θα σε διδάξει τον τρόπον σκέψεως.

Να θυμάσαι πάντοτε ότι η σκέψις διαφοροποιεί τον άνθρωπον από τα ζώα. Πλέον δεν θα διδάσκω (μόνον ευκαιριακώς) διότι πρέπει μόνος σου να αναλάβεις την ευθύνη μορφώσεως!»

Βέβαια ήταν αυτός που μου πρωτομίλησε για την αρχαίαν Ελληνική φιλοσοφία, πολύ πριν το σχολείο, αυτός που μου έδειχνε τα άστρα κι εγώ παιδάκι στην αγκαλιά του να του λέω με “κινεζική” (μωρουδιακή) προφορά : “Πολλά τατέγια” (μεθερμηνευόμενον : πολλά τ’αστέρια).

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ