ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ-ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟ ΕΛΕΝΗ.

Δυο γυναίκες με το όνομα Ελένη άλλαξαν και καθόρισαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.

Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Οι Φοίνικες κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια. Στα πλαίσια αυτά μεταξύ άλλων είχαμε βίαιους εκτοπισμούς Ελληνικών πληθυσμών. Οι Έλληνες και οι Τρώες όπως απέδειξε ο Δημήτρης Σκουρτέλης ήταν σε εμπόλεμο καθεστώς για τρείς αιώνες. Αναφορά για τους πολέμους ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τρώες, κάνει και ο Ύπατος των Φιλοσόφων ο Μέγας Αριστοκλής στους Νόμους

Η ΤΡΟΙΑ ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ.

Την παγκόσμια ιστορία καθόρισαν και άλλαξαν δύο γυναίκες με το ίδιο όνομα.

Η ωραία Ελένη ήταν η αιτία για την ανάκαμψη του Ελληνικού έθνους, εξαιτίας του πολέμου που προκάλεσε, όπως αναφέρει ο μεγάλος ρήτορας Ισοκράτης. Οι πρόγονοι μας μετά την νικηφόρα έκβαση του Τρωικού πολέμου, επέτυχαν να ανακάμψουν και να πάρουν πίσω αρκετές πόλεις, από τους Φοίνικες κατακτητές.

Οι Ισαπόστολοι Κωνσταντίνος και Ελένη, είναι οι μεγαλύτεροι ευεργέτες του Ελληνισμού.

Άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Έκαναν τους Έλληνες διοικητές του παγκόσμιου-Ρωμαϊκού κράτους. Οι πρόγονοι μας, ήταν επί αιώνες σκλαβοι των Ρωμαίων. Στον Αύγουστο Κωνσταντίνο και στην Αυγούστα Ελένη, οφείλουμε την ύπαρξη μας ως έθνος.

Οι δύο Άγιοι άλλαξαν την Ελληνική και την παγκόσμια ιστορία. Στον Αύγουστο Κωνσταντίνο και στην Αυγούστα Ελένη οφείλουμε την ύπαρξη μας, ως έθνος. Στην προηγούμενη εργασία είδαμε ποιοι και γιατί κατηγορούν την Αγία Ελένη, την οποία παρουσιάζουν ως “εκδιδόμενη” και την ωραία Ελένη ως “Αγία”.

Να περάσουμε να δούμε ποια ήταν στην πραγματικότητα η ωραία Ελένη.

Κατηγορούν την Αγία Ελένη ως “εκδιδόμενη-βασανίστρια και “Αγιοποίησαν” μια αρχαία Ελληνίδα !!!

21 ΜΑΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΕΟΡΤΗ.

H ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΙΣΣΑ-ΘΕΟΥΡΓΟΣ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ.

Η Ελένη ήταν η κόρη του Τυνδάρεω. Σε ηλικία δώδεκα ετών, την έκλεψε ο πρώτος της εξάδελφος. Στην συνέχεια την απήγαγε ο ‘Έλληνας Θησέας. Ο Θησέας την πήγε στη μητέρα του την Αίθρα. Όμως τα αδέλφια της Ελένης, πήγαν με ισχυρό στρατό στην Αττική, και ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο. Ισοπέδωσαν-κατέστρεψαν την Αττική και πήραν πίσω την αδελφή τους, την ωραία Ελένη. Επίσης πήραν για σκλάβα της Ελένης, την μητέρα του Έλληνα Θησέα. Όταν όμως την αδελφή τους, την ωραία Ελένη, την έκλεψε ο ομόθρησκος και ομοεθνής τους, ο Πάρις-Αλέξανδρος, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης δεν θα κινήσουν γη και ουρανό, για να πάρουν πίσω την αδελφή τους. Δεν θα πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Ο πατέρας της Ελένης αποφάσισε να την παντρέψει την κόρη του, με σκοπό μην ξαναπέσει θύμα απαγωγής. Κατόπιν προσκλήσεως έσπευσαν στο παλάτι όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες ως υποψήφιοι σύζυγοι. Η Ελένη επέλεξε τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ο πιο πλούσιος και ο πιο αφελής. Εκείνη την εποχή ο Μενέλαος ήταν μαζί με τον αδελφό του τον Αγαμέμνονα, οι πιο ανυπάκουοι στα Φοινικικά ιερατεία.

Δέκα χρόνια κράτησε ο ευτυχισμένος γάμος της Ελένης και του Μενέλαου. Μαζί με τον Μενέλαο απέκτησαν μια κόρη, την όμορφη Ερμιόνη. Σε κάποια χρονική στιγμή φτάνει στην Σπάρτη, ο πρίγκηπας από το Ίλιον. Ο Πάρις ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας, και πήγε στην Σπάρτη να πάρει το «έπαθλο» που του είχε υποσχεθεί η εωσφορική-“θεά” Αφροδίτη. Κάποια άλλη εκδοχή αναφέρει πως ήρθε να ανταποδώσει την επίσκεψη που του είχε κάνει ο Μενέλαος.

Ο Πάρις αν και ήταν παντρεμένος με τη νύμφη Οινώνη και είχε έναν γιο, εν τούτοις εγκατέλειψε την οικογένεια του. Ο Μενέλαος τον υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη να φροντίζει τον καλεσμένο τους, γιατί ο εκείνος έπρεπε να πάει στην Κρήτη, για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Η Ελένη με τον Πάρη, βρήκαν την ευκαιρία και έφυγαν με τους θησαυρούς του Μενελάου για την Φοινικική Τροία.

Προς το τέλος του πολέμου, ΗηΕλένη ήταν η πρώτη που αντιλαμβάνεται την παγίδα του Δούρειου Ίππου. Ως ισχυρή μάγισσα ήταν η μόνη που γνώριζε ποιοι ήταν κρυμμένοι μέσα στο ξύλινο άλογο. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο- ξύλινο αφιέρωμα και καλεί τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα. Εν τούτοις δεν αποκάλυψε απολύτως τίποτα στους Τρώες και τους άφησε να αφανιστούν. Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ήξερε καλά τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, καθώς και ποιοι κρύβονταν μέσα στον Δούρειο Ίππο. Στο τέλος του πολέμου η μάγισσα-θεουργός Ελένη, είναι η απόλυτη νικήτρια και παράλληλα, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι “ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών”, καθώς η Αφροδίτη την “έριξε”, στην αγκαλιά του Πάρη. Η Ελένη, ήταν μια από τις πολύ γνωστές μάγισσες-φαρμακεύτριες, των αρχαίων χρόνων, καθώς έριχνε μαγικά φίλτρα, στα κρασιά των ξετρελαμένων από πάθος για εκείνη, εραστών της, πριν από τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια. Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, για να αποκτήσουν, δύναμη και εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες.

Η Ωραία Ελένη έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, ως Ελληνοφοινικικής καταγωγής, και απόγονος κατά το ήμισυ των Δωριέων-Ηρακλειδών, ήταν σε θέση να αψηφά τους νόμους, χωρίς συνέπειες. Παράλληλα ήταν σε θέση να προκαλεί καταστροφικά πράγματα για τους άλλους. Η μεγάλη Μάγισσα, διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο Μενέλαο, τον οποίο μπορούσε να εξουσιάζει με ευκολία και όχι τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα, με βάση καλά οργανωμένο σχέδιο παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμόχαρο οίκο των Ατρειδών. Οι Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς, των δύο γυναικών, τους Ηρακλείδες εκδιώκοντας τους μακριά.

Έπαιξε ένα σατανικό πολιτικό παιχνίδι, σε βάρος του συζύγου της, και του οίκου των ανυπάκουων Ιουδαίων-Ατρειδών στην νέα τάξη πραγμάτων (Φοινικικό δωδεκάθεο), παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, και ισχυροποίησε τους Έλληνες Δωριείς-Ηρακλειδείς. Λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, έχουμε την κάθοδο των Δωριέων-Ηρακλειδών, από την Πίνδο στην Πελοπόνησο, οι οποίοι δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Η Κλυταιμνήστρα και η Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους συζύγους, τους οποίους παντρεύτηκαν βάση σχεδίου. Η Ελένη έπαιξε διπλό πολιτικό παιχνίδι, και στήριξε και τις δύο πλευρές, ως Ελληνίδα-Ιουδαία που ήταν.

Ο πατέρας της ιστορίας, o Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν, να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες. Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς) κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός. Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι, είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους.

Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης, στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον. «Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.

ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΩΡΙΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ;

Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, αναφέρει ότι όταν πέθανε, ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του, οι λεγόμενοι Ηρακλείδες, φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγώγης Ευρυσθέας*, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων, κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα.

Όμως ο Ευρυσθέας πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα.

Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιών του Ηρακλή. Ακολούθως οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στον Θρόνο, Παρεμειναν στην πατρίδα τους. (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19). Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο, ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις.

Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους, με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Το Άργος, δόθηκε στον Τήμενο,την Μεσσήνη, έλαβε ο Κρεσφόντης και την Λακεδαίμονα πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους, οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήταν δύο στον αριθμό.

Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων, του Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή. Ήταν ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά Δειφόντης, Φάλκης, Κεισος, κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.

Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στον θρόνο του Άργους, αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερες συνθήκες ζωής σε σχέση με τα μέρη που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου, και τις Πίνδου, έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Αυτές της πολεμικές επιχειρήσεις, τις έκαναν οι Ηρακλειδείς Κρεσφόντης, Τέμενος και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω τα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη.

Εκείνοι πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη. Όταν η Δωρική φαλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και της Μεσσήνας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδαιτέρως μισητοί, από τους αλλόδαπούς, παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.

Ο πρώτος Τρωικός πόλεμος έγινε σύμφωνα με τον Πλάτωνα, από τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, οι οποίοι πρώτοι κατέκτησαν την Τροία (Πλάτων-Νόμοι). Τον Πλάτωνα επιβεβαιώνουν και άλλοι μεγάλοι αρχαίοι σχετικά με την πρώτη άλωση της Τροίας, από τους Ηρακλειδείς.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ (ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ-ΙΟΥΔΑΙΚΟΣ).

Από το 1519 μ.Χ. με την εισβολή του Φοίνικα Κάδμου στην Ελλάδα και την κατάκτηση τμήματος της Ελληνικής επικράτειας, ξεκινά ο πόλεμος των δύο παγκόσμιων πολιτισμών (Ελληνικός-Ιουδαϊκός).

Οι δύο πολιτισμοί έχουν εντελώς διαφορετικές αξίες.
Από τα πανάρχαια χρόνια δύο ήταν και είναι οι παγκόσμιοι πολιτισμοί, που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός πολιτισμός κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό, για να κυριαρχήσει και να επιβάλει το παγκόσμιο κράτος. Διαχρονικά όταν επικρατεί ο πολιτισμός των Ελλήνων, η Χριστιανική ηθική, το μηδέν άγαν και το μέτρον άριστον, το έθνος μεγαλουργεί-επιβιώνει, ανάλογα με την εποχή. Στον αντίποδα, όταν επικρατεί στην Ελλάδα ο Φοινικικός-Ιουδαϊκός έχουμε παρακμή-σήψη, σεξουαλική διαφθορά, οικονομική εξαθλίωση, κοινωνικές αδικίες, εμφυλίους και γενοκτονίες.

Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της απόλυτης κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη.

Η ωραία Ελένη ως θεουργός όπως και όλες οι μάγισσες ασκούσε την σεξουαλική μαγεία για αυτό αποτελεί διαχρονικό πρότυπο για τους ανθρώπους της νέας τάξης πραγμάτων την σύγχρονη εποχή . Όπως και η Ολυμπιάδα, η Ελένη λάτρεψε τον “θεό” Σαβάζιο, του οποίου η λατρεία την σημερινή εποχή έφτασε στο απόγειο της,
Στην σύγχρονη εποχή δεν είναι καθόλου τυχαία η αναβίωση του παγανισμού. Όλοι οι μεγάλοι μάγοι-θεουργοί από τα αρχαία χρόνια ασκούν την σεξουαλική μαγεία. Μόνον μέσα από την σεξουαλική μαγεία και της παρά φύσιν ερωτικές πράξεις, φτάνουν στο απόγειον των δυνατοτήτων τους.

Τα Μυστικά τάγματα, η Ταντρική γιόγκα, η ερωτική μαγεία και η νέα εποχή.

Δυστυχώς στις ημέρες μας παρουσιάζεται το θλιβερό, και εθνικά καταστροφικό φαινόμενο, αρκετές γυναίκες, να είναι “Χριστιανές”, και να ζούνε με τον τρόπο ζωής του αρχαίου “Θεού” Σαβάζιου. O Χριστιανισμός είναι η μόνη σωτήρια οδός. Πρέπει άπαντες να εγκαταλείψουν, τον σεξουαλικό τρόπο ζωής του Βάκχου-Σαβάζιου, ώστε να έχουμε δικαίωμα στην Ελευθερία, και την εθνική επιβίωση.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία καθόρισε τους τρόπους, σωτηρίας των πιστών, και του Ελληνικού έθνους, από τον σκοτεινό παγανισμό, αρχίζοντας από την συνειδητοποίηση της τραγικής συμφοράς, που προκάλεσε η σεξουαλική διαφθορά στον αρχαίο και τον σύγχρονο Ελληνικό κόσμο.

Στην αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε δεισιδαιμονία και τελετές μαύρης μαγείας.

Σε όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπήρχε η σεξουαλική μαγεία, ως κορωνίδα της λατρείας του Εωσφόρου, η οποία συνοδευόταν από πρωτογονισμό και κανιβαλισμό. Μελετώντας την αρχαιοελληνική θρησκεία είναι εύκολο να διαπιστώσεις τα άπειρα εωσφορικά της στοιχεία. Η μαύρη-σεξουαλική μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, αποτελούσαν μια θλιβερή κοινωνική πραγματικότητα, για τους ιερείς και ειδικά για τις ιέρειες της αρχαίας θρησκείας.

Οι Άγιοι πατέρες, μέσα από τον Θεάρεστο βίο τους, μας δείχνουν την κατάπτωση των Ελλήνων Χριστιανών, σε ζωώδεις καταστάσεις, με την κυριαρχία των κτηνωδών ορμών και επιθυμιών. Ο Σωτήρας Χριστός και οι Άγιοι, μέσα από τις διδασκαλίες τους, προστατεύουν από την αμαρτία και την αγελαία-εξαθλιωμένη κατάσταση, όλους τους Έλληνες, που λατρεύουν, τον Φρυγικό “θεό” Σαβάζιο.

Ο Εωσφόρος και ο Σαβάζιος ήταν και είναι οι βασικοί εκπρόσωποι, της ανομίας, της αταξίας, και της καταστροφής, του Ελληνικού έθνους, καθώς επιβουλεύονται τον Ελληνισμό, με σκοπό να εμποδίσουν, την εθνική και ηθική-πνευματική σωτηρία, και την ανύψωση των Ορθοδόξων. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος, κατέρρευσε, και κατακτήθηκε, κατ ουσίαν αμαχητί, από τους αρχαίους Ρωμαίους, εξαιτίας, της σεξουαλικής διαφθοράς, που επέβαλε η αρχαία θρησκεία. Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν ταυτισμένες με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν θεοί –δαίμονες ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων, την σεξουαλική διαφθορά. Όταν όμως ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα, η λατρεία, του Φρυγικού “θεού” των σεξουαλικών οργίων, του Σαβάζιου, ο οποίος μετονομάστηκε σε Διόνυσο, εκείνος συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των σεξουαλικών παθών. Κύριο στοιχείο ήταν τα ακατονόμαστα όργια, οι χυδαίες συνευρέσεις, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές,

Ο Διόνυσος, έχει έρθει από την Ανατολή για να εδραιώσει στον τόπο αυτό την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας, δυστυχίας, και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται- αρνούνται να σκεφτούν, και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, και την σεξουαλική διαφθορά. Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος, με στόχο, την ολοκληρωτική καταστροφή, του Ελληνικού έθνους, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία” από τα “δεσμά” του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν. Τα αρχαία χρόνια, μόνον οι αγράμματοι και η ηθικά και πνευματικά εξαθλιωμένοι, συμμετείχαν, στα σεξουαλικά όργια. Τα ίδια τα καθεστώτα, προωθούσαν τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί, δεν συμμετείχαν ποτέ, και καταδίκαζαν δημόσια, κάθε σεξουαλική παρεκτροπή. Είναι τραγικό όμως οι νεοταξίτες, εξουσιάζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στην σύγχρονη Ελλάδα, μέσα από την σεξουαλική διαφθορά.

Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες συμμετείχαν με πάθος στις αισχρές Διονυσιακές εορτές, διότι οι κρατούντες επέτρεψαν, να υπάρχει σε αυτές ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά αχαλίνωτα πάθη των θρησκευτών.

Κάθε είδους απαίδευτοι-ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα αποκρουστικά προσωπεία, μπορούσαν να ικανοποιήσουν νομότυπα τα αισχρά τους πάθη, εκτελώντας τα θρησκευτικά-εωσφορικά τους καθήκοντα, με σοδομισμούς, στοματικά, καταπόσεις, όργια, αιμομιξίες κλπ.

Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα. τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή, την και την εξέλιξή της Ελλάδος. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, και από την άλλη η Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες, και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, τα οποία ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους, οι αρχαίοι Έλληνες τα απέδωσαν σε δυο θεούς.

Τον Απόλλωνα ως προστάτη του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού-τεχνών, και τον Φρυγικό θεό Σαβάζιο, που αργότερα, ονομάστηκε Διόνυσος, ως θεό των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων. Ο Φοίβος λατρευόταν, ως Θεός της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Ο Σαβάζιος-Διόνυσος, ήταν και είναι ο εκφραστής, του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της μανίας και των έντονων συναισθημάτων. Οι δυο θεοί συγκεντρώνουν, δυο διαφορετικές θεωρίες, δυο αντίθετες απόψεις, δύο διαφορετικά αξιώματα για την ζωή. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις-ιδεολογίες, προσπαθούν να επικρατήσουν στην επιστήμη, στην τέχνη, στους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία, και τα έθνη.

Ειδικότερα ο Ελληνισμός, στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Απολλώνιου πνεύματος (Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός), όσο και του Διονυσιακού (Εωσφόρος). Το Απολλώνιο πνεύμα-αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, αποτελούν η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση, και η γαλήνη. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα, του ανθρώπου, και η εύθυμη πλευρά της ζωής. Το Απολλώνιο πνεύμα ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών, και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά, και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Tο Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το Ελληνικό έθνος και τους Έλληνες, στο επίπεδο των ζώων και στον πρωτογονισμό, ενώ το Απολλώνιο πνεύμα, εξυψώνει και βοηθά, με τα ανώτερα και ευγενέστερα δημιουργήματα του. Στην σύγχρονη εποχή, οι μυστηριακές λατρείες, που απαιτούν ηθικές παρεκτροπές, σεξουαλικά όργια και μετατρέπουν τις γυναίκες σε χοιρώδεις μάζες. όπως είπε ο Άγιος Παισιος, βρίσκονται εκ νέου σε πλήρη ακμή. Ο “θεός” Σαβάζιος Διόνυσος, καταφέρνει για μια ακόμη φορά, μία πολύ σημαντική νίκη εναντίον του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και της Ορθοδοξίας.

Η πατρίδα εiναι η μητέρα όλων μας, καθώς όλοι οι Έλληνες έχουμε ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο, με την θρησκεία, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους προγόνους. Η Ελλάδα και το Ελληνικό έθνος διατηρούν την αξιοπρέπεια, και το μεγαλείο της ψυχής, σε κάθε περίσταση, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Με την επιστροφή στα Ελληνοχριστιανικά ήθη και στην κλασική παιδεία, θα επιβιώσουμε ως έθνος.

Μέσα στο θανάσιμο μίσος, ο παγανιστές αποκαλούν την Αγία Ελένη, “πόρνη”, σε πανδοχείο της Βιθυνίας, και “Αγία” την θεουργό-μάγισσα, την Ελληνίδα-Ιουδαία ωραία Ελένη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ :
“H Ωραία Ελένη, η Αγία, η Πόρνη κι η … – Ad astra per aspera

Το μαγικό στοιχείο στην ονοματοδοσία, πανάρχαια πίστη σύμφωνα με το οποία κάθε υποκείμενο βαφτιζόμενο με συγκεκριμένο όνομα αποκτά τις ιδιότητες του ονόματος με το οποίο βαφτίζεται, γίνεται ολοένα και πιο πολυδιάστατο, αν αναλογιστεί κανείς ότι το ίδιο όνομα φέρουν και άλλα υποκείμενα, που και αυτά με τη σειρά τους προσέδωσαν στο όνομα που πήραν κάτι απ’ τη δική τους ιστορία.

Δύο γνωστές Ελένες: Της Σπάρτης, τραγουδισμένη απ’ τον Ηρόδοτο, τον Όμηρο, τον Ευρυπίδη, το Σεφέρη, τον Ελύτη απ’ τη μια και η γνωστή αγία των χριστιανών Φλαβία Ιουλία Ελένη απ’ την άλλη, θα μπορούσε να μπερδέψει οποιαδήποτε σύγχρονη Ελένη ποιας εκ των δύο τις ιδιότητες να προσεταιρισθεί.

Ας μου συγχωρέσουν εδώ οι χριστιανοί την προσωπική άποψη ότι πόρνη δεν ήταν η Ελένη της Σπάρτης, αλλά η παλλακίδα του Κωνστάντιου του Α’ του Χλωρού και μητέρα του Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου ή Κωνσταντίνου του Μεγάλου (τον οποίο ομοίως αρνούμαι να ονοματίσω άγιο και τον οποίο η εκκλησία επιμένει πεισματικά να καλεί ισαπόστολο).

Jan van Eyck, Η Ανακάλυψις του Σταυρού, 1422-1424, εικονογράφηση από το Turin Mailänder Studentbuch

Μια ποταγωγίδα στο πανδοχείο του πατέρα της και φτηνή πόρνη, όψιμη ζηλώτρια χριστιανή, η οποία κατά τους χρονικογράφους είχε απαγορεύσει επί ποινή θανάτου στις γυναίκες της επικράτειας -ως Αυγούστα να φέρουν επάνω τους οποιοδήποτε ένδυμα σε χρώμα ροζ, μιας και ήταν το αγαπημένο της χρώμα και μόνο αυτή έπρεπε να το φορεί, επιτυχημένη ή όχι αρχαιολόγος στους Αγίους Τόπους σε ανασκαφές περί Τιμίου Ξύλου, το οποίο θαυματουργικώς ως τις μέρες μας πολλαπλασιάζεται και γεννά, για να μπαίνει σε φυλαχτάρια – σταυρουδάκια, που θα κοσμήσουν το στήθος ευβλαβών στους Αγίους Τόπους χριστιανών και θα γίνουν χατζήδες στον Ιορδάνη ποταμό.

Η Ελένη της Τροίας ή της Σπάρτης απ’ την άλλη, Διογενής, κόρη του Kύκνου πατέρα της και της Λήδας, βγήκε απ’ τ’ αυγό της, σεληνιακή θεότητα για να εξυπηρετήσει τον παλιό χρησμό της Γαίας. Πολλοί οι θνητοί που έκαναν τη γη να στενάζει κι είχαν γίνει οι θνητοί αυτοί «άχθος αρούρης». Δε δίνω λοιπόν δεκαράκι τσακιστό για το αν η Ωραία Ελένη πήγε με το Θησέα στην πρώτη της αρπαγή, το Μενέλαο κατόπιν και μετά τον Πάρη ή το Διόφοβο. Εξάλλου, κατά το στίχο του Σεφέρη «τι ‘ναι θεός – τι μη θεός και τι τ’ ανάμεσό τους», θα μπορούσαμε να πούμε «τι είναι Ελένη – τι μη Ελένη και τι τ’ ανάμεσό της», κι ακόμη κι αν δεν πήγε στην Τροία η ίδια – πάρεξ μόνον η σκιά της κι όλα γινήκανε «για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη», ως σεληνιακή θεότητα φώτισε ποιητές να γράψουν για δαύτηνα έπη και άντρες να σκοτωθούν για τα ωραία της μάτια.

«Κάθε καιρός κι η Ελένη του», κατά το ρηθέν του Ελύτη, και μιαν ακόμη σύγχρονη Ελληνίδα βυζαντινοπρεπής και απίστευτα γλυκειά παρουσία, η Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, που μόνο η θέρμη της κι η απλότητά της, συνδυασμένα με τόσο πολύπλευρη παιδεία, θα μπορούσε να πείσει κι εμένα στις πιο στριφνές και δύσκολες μέρες του μήνα ότι υπάρχουν κάποια ψήγματα αλήθειας στην αγιότητα της Φλαβίας – Ιουλίας – αγίας κατιτί.

Κι έχουμε λοιπόν Ελένες διαχρονικές, Ελένες συγχρονικές, μέσα από την εμβριθή σπουδή κι ερμηνεία των μύθων και των ετυμολογιών ονομάτων, αλλά τελικά, όσο περισσότερο το ψάχνει κανείς, τόσο με μεγαλύτερη βεβαιότητα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το όνομα Ελένη θα μπορούσε να είναι συνώνυμο και του Μενέλαου και του Πάρη και του Γιώργου και του Αλέξανδρου και του Ανδρέα και του Παναγιώτη. Ειδικά του τελευταίου, αφού το όνομά του δηλώνει και παναγιότητα, άρα Ελένη είναι η Παναγία, η Πανγαία, ο ίδιος ο Διάβολος, η Αστερόεσσα κι ο κόσμος όλος.”

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος

Contact : [email protected]
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.