Νίκος Αντωνιάδης: ΕΠΕΙΔΗ ΣΑΣ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΕ , ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ

Εγώ είμαι δικηγόρος και όχι γιατρός.

Μπορεί να έχω εκπαιδευτεί από τους καλύτερους γιατρούς, γιατί έτσι πρέπει να κάνει ένας δικηγόρος όταν χειρίζεται  ιατρικές υποθέσεις, και να έχω γίνει καλύτερος πνευμονολόγος από πολλούς εκεί μέσα, αλλά παραμένω δικηγόρος.

Εγώ αγωνίζομαι με όπλο τις νομικές μου γνώσεις και το ποινικό δίκαιο, οι γιατροί που συμβουλεύομαι, εμπιστεύομαι και ακολουθώ, αγωνίζονται με όπλο τις ιατρικές τους γνώσεις.

Εγώ δεν αποφασίζω αν ο ασθενής μπορεί με ασφάλεια να πάει στο σπίτι του ή αν πρέπει να παραμείνει στο νοσοκομείο. Εκτός από τις περιπτώσεις εκείνες που τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα. 

Όταν πήγε η Βιετναμέζα στο Θριάσιο με χαμηλή πίεση και της έκαναν αξονική στον πνεύμονα και μετά το ένα τεστ μετά το άλλο και την έβγαλαν “θετική” και στη συνέχεια την έβαλαν σε κλινική κόβιντ να “νοσηλευτεί” χωρίς να νοσεί, δεν χρειάστηκε να συμβουλευτώ κανέναν γιατρό. Σε τρεις ώρες η γυναίκα ήταν στο σπίτι της.

Αμέτρητες περιπτώσεις. 

Σε όλα τα νοσοκομεία.

44 νοσοκομεία.

Όταν η κυρία Μαρία στον Ευαγγελισμό νοσηλευόταν σε κλινική κόβιντ και είχαν παρατήσει το βασικό της πρόβλημα, το καρδιολογικό, συμβουλεύτηκα τους καρδιολόγους και αφού με βεβαίωσαν ότι μπορεί να συνεχίσει την νοσηλεία στο σπίτι της, πήγα και την πήρα. Κόντρα σε όλο το σύστημα που αντιστάθηκε και δεν την άφηνε να φύγει και σε μένα να την πάρω.

Και η γυναίκα σήμερα είναι πολύ καλά. Στο σπίτι της. Στις κόρες της.

Αν πρέπει να παραμείνει, εγώ θα εξασφαλίσω ότι θα παραμείνει σε συνθήκες ασφάλειας και προστασίας.

Και όταν δεν μπορώ να γνωρίζω αν μπορεί ή δεν μπορεί να βγει ένας άνθρωπος από το νοσοκομείο και να πάει στο σπίτι του, αλλά ο ίδιος ή οι συγγενείς του μου λένε ότι αναλαμβάνουν αυτοί την ευθύνη και μου ζητάνε να τους καλύψω νομικά για να τους επιτραπεί να φύγουν, τότε κάνω αυτό που μου ζητάνε. Και πάνε στο σπίτι τους.

Περιέργως όμως δεν πέθανε κανείς από αυτούς. Κάτι ήξεραν και ήθελαν να φύγουν.

Όπως περιέργως, όταν μου ζητάνε βοήθεια, άνθρωποι δεν διασωληνώνονται ενώ ήταν βαριά και μία ανάσα πριν τη διασωλήνωση, άνθρωποι διασωληνωμένοι αποσωληνώνονται, άνθρωποι θετικοί γίνονται αρνητικοί, φορεία αλλάζουν πορεία και από τον διάδρομο προς την κλινική κόβιντ αλλάζουν διάδρομο και κατευθύνονται στην παθολογική ή άλλη κλινική, άνθρωποι επιστρέφουν στο σπίτι τους ενώ ήταν στα επείγοντα βαριά και ετοιμάζονταν για κλινικές ή για Μ.Ε.Θ., άνθρωποι επιστρέφουν στο σπίτι τους ενώ τους ετοίμαζαν για μεταφορά σε άλλο νοσοκομείο, άνθρωποι που πέθαναν από κόβιντ φεύγει ο κόβιντ από τις αιτίες θανάτου, ανθρώπους νεκρούς σε σακούλες τους βγάζουν από τις σακούλες και τους κηδεύουν κανονικά, γίνονται εγχειρήσεις που είχαν επ´ αόριστον αναβληθεί ή ματαιωθεί.

Και είναι φανερό σε όλους τους Έλληνες ότι αν έπρεπε ιατρικώς να διασωληνωθούν οι άνθρωποι ή να παραμείνουν διασωληνωμένοι, κανένας Αντωνιάδης δεν θα μπορούσε να αποτρέψει τις διασωληνώσεις ούτε να τις διακόψει. Γιατί τι θα πουν στον εισαγγελέα μετά οι γιατροί αν πεθάνει ο ασθενής επειδή δεν έπρεπε να σταματήσουν μία διασωλήνωση ή έπρεπε να κάνουν μία διασωλήνωση και δεν την έκαναν;

Ότι τους το ζήτησα εγώ;

Εμένα έπρεπε να με καταγγείλουν στον Δικηγορικό Σύλλογο και στον Εισαγγελέα και να ζητήσουν να μου πάρουν την άδειά μου, να ζητήσουν την φυλάκισή μου ή την ακούσια νοσηλεία μου.

Και αυτοί να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν για τους αρρώστους τους. Αυτό που επιβάλλει η επιστήμη τους και ο όρκος που έδωσαν στον Ιπποκράτη.

Προφανώς αυτό που πρέπει να κάνουν στους αρρώστους τους είναι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις αυτό που τους ζητώ εγώ, αμέσως ή εμμέσως, ζητώντας ιατρικά στοιχεία και αποδείξεις, και τους καλώ να εφαρμόσουν την επιστήμη τους, να θυμηθούν και να τηρήσουν τον όρκο τους.

Μου ζητάνε πάρα πολλές φορές να τους βοηθήσω να φύγουν. Να επιστρέψουν στο σπίτι τους. Μπορεί ο άλλος να θέλει να πάει στο σπίτι του να πεθάνει εκεί. 

Τότε, ούτε το νοσοκομείο ούτε κανένας μπορούν να του το απαγορεύσουν.

Και αν χρειαστεί θα πάω εγώ ο ίδιος στις αστυνομίες, στις εισαγγελίες και στα νοσοκομεία και θα συγκρουστώ με όλο το σύστημα για να εφαρμοστεί ο νόμος. Όπως έκανα στον Ευαγγελισμό.

Όπως κάνω σε όλα τα νοσοκομεία. 

Όπως θα κάνω αν χρειαστεί για την Δώρα Αγριδιώτη και το Γεννηματά.

Θα κάνω αυτό που πρέπει και αυτό που προβλέπει ο νόμος και ο ποινικός κώδικας για να ασκήσει το απόλυτο δικαίωμά της να φύγει από το νοσοκομείο και να επιστρέψει στο σπίτι της. Σεβάστηκα την απόφασή της και έκανα δημόσιο κάλεσμα για την στήριξη των συνελλήνων. Για να έχει οξυγόνο στο σπίτι αν χρειαστεί, για να μπορεί να πληρώσει το ιδιωτικό ασθενοφόρο για να την πάρει από το Γεννηματά. Και η στήριξη του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Για να αποδειχθεί ότι η ελληνική ψυχή είναι ζωντανή και η Ελλάδα αναπνέει, ελπίζει, ζει.

Θα κάνω αυτό που πρέπει και μου επιβάλλει η συνείδησή μου, ο όρκος που έδωσα 27 χρόνια πριν και η ελληνική μου ψυχή. 

Και θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να ανατρέψω την μεγαλύτερη απάτη στην ιστορία του ελληνικού έθνους και τα φριχτά εγκλήματα που διαπράττονται σε βάρος των Ελλήνων. 

Και μόνο ο Θεός είναι αυτός που θα με κρίνει.

Τα γράφω  όλα αυτά γιατί γνωρίζω ότι, ειδικά το τελευταίο διάστημα, έχω στοχοποποιηθεί, μέσα και έξω, και απεργάζονται σχέδια εξόντωσής μου, επαγγελματικής, προσωπικής και φυσικής.

Μάρτυρές μου όμως και σύμμαχοί μου είναι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.

Οι πιο αποφασισμένοι από αυτούς να με στηρίξουν και να με υποστηρίξουν είναι όλοι αυτοί από κάθε πόλη και χωριό, όλοι αυτοί οι άσχετοι μεταξύ τους άνθρωποι, που κανένας δεν μπορεί να πιστέψει ότι έχουν με ένα ακατανόητο τρόπο συνεννοηθεί μεταξύ τους για να συνωμοτήσουν μαζί μου κατά των νοσοκομείων και να βεβαιώσουν όλοι τα ίδια στοιχεία του πρωτοκόλλου που οι ίδιοι ή οι άνθρωποί τους, εκατοντάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα, βρήκαν μπροστά τους και στοιχείωσαν τις ζωές τους.

Όλοι αυτοί που με κάλεσαν για βοήθεια.

Και εγώ τους την έδωσα και παρέμεινα μαζί τους μέχρι το τέλος.

Την σωτηρία ή τον θάνατο.

Άλλωστε δεν υπάρχει ανάρτηση με περιγραφές του ίδιου πάντα πρωτοκόλλου, που να μην σχολιάζουν άνθρωποι από κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, σε κάθε σπιθαμή της χώρας μας, άνθρωποι που αναγνωρίζουν στις περιγραφές αυτές αυτά που οι ίδιοι ή οι γονείς και οι παππούδες τους, οι σύζυγοι ή σύντροφοι και τα παιδιά τους, βίωσαν στα δημόσια κολαστήρια.

Εγώ αυτό που άρχισα θα το φτάσω μέχρι το τέλος.

Με όποιο κόστος.

Και αν πρέπει να θυσιαστώ για τον σκοπό αυτό, ας θυσιαστώ.

Η ελευθερία ποτέ δεν κατακτήθηκε χωρίς θυσίες…