Στην παγίδα του χρέους και της παρασιτικής ελίτ

 Η μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης της Ελλάδας, εάν δεν προβεί σε μία μεγάλη διαγραφή των χρεών της, αφού ως μέλος της Ευρωζώνης δεν μπορεί να τα μειώσει πληθωριστικά, είναι το ξεπούλημα της – δηλαδή, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού της καθεστώτος σε εξευτελιστικές τιμές, τόσο όσον αφορά το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε οι νέοι ιδιοκτήτες της να είναι σε θέση να δανείζονται, να επενδύουν, να χρεώνονται και να αναπτύσσεται η χώρα. 

Δεν είναι λοιπόν καθόλου εύκολο να βρεθούν λύσεις σήμερα, έχοντας οδηγηθεί χωρίς λόγο σε μία δολοφονική παγίδα από τις κυβερνήσεις μας – οι οποίες υπηρετούν πιστά την εγχώρια κρατικοδίαιτη Ολιγαρχία που είναι απίστευτα άπατρις, ενδιαφερόμενη μόνο για τα συμφέροντα της. Οι δέκα-είκοσι παρασιτικές οικογένειες που απομυζούν αχόρταγα τους Έλληνες, δεν επέτρεψαν το 2010, το 2012 και το 2015 να δρομολογηθούν οι ενέργειες που θα έπρεπε, ούτε θα το επιτρέψουν ποτέ – ενώ προτιμούν να παραδώσουν τη μισή θαλάσσια κυριαρχία μας στην Τουρκία σε συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, παρά να στηρίξουν την ανάκτηση της οικονομικής μας ανεξαρτησίας, χωρίς την οποία δεν νοείται εθνική κυριαρχία. 

Αδιέξοδα και μονόδρομοι βέβαια δεν υπάρχουν για έναν αποφασισμένο λαό – κάτι που όμως δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε σήμερα για τους Έλληνες που ανέχονται ακόμη και το παράλογο κλείδωμα της οικονομίας τους από μία αυτιστική κυβέρνηση, με παράλογα μέτρα που καταστρέφουν τόσο την Υγεία, όσο και την Οικονομία. Όσον αφορά τον πολιτικό ηγέτη που λείπει κατά τους ισχυρισμούς ορισμένων και είναι απαραίτητος για να αντιδράσουν, θα όφειλαν να γνωρίζουν πως ανέκαθεν στην ιστορία όταν ένας λαός ήταν ώριμος και πρόθυμος να αντισταθεί θυσιάζοντας τη βολή του, πάντοτε εμφανιζόταν ένας ηγέτης: ποτέ πριν.

Βασίλης Βιλιάρδος