ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟΥ…
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΕΓΓΥΣ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ ΥΓΙΕΙΝΟΚΡΑΤΙΑΣ
Γράφει η Αριστέα Σερεμέτη
Ο εκκωφαντικός κρότος που ακούμε μέσα μας δεν είναι μόνο ο ήχος του φόβου μας για τον κορωναϊό, δεν είναι η αγωνία του θανάτου μας από ίωση,
είναι κάτι πολύ πιο θλιβερό και ανήμερο, είναι τα συντρίμμια του παλιού γνωστού κόσμου μας που σωριάζει τα ερείπιά του και τις ζωές μας μέσα σ αυτόν, είναι το πένθος κι ο θρήνος μας πως τίποτε δε θα είναι πια το ίδιο .
Γιατί ζωή δεν είναι μόνο τα όσα ζούμε αλλά κυρίως και τα όσα θυμόμαστε. Ζωή είναι οι κατά κράτος μνήμες μας, τα χαράγματά μας, τα σημάδια μας .
Και οι κάποιας ηλικίας, οι άνθρωποι του παλιού κόσμου, οι “παλιάνθρωποι” τρόπον τινά έχουμε μνήμες ασύμβατες με το νέο κόσμο που γεννιέται και επιβάλλεται από τη νέα τάξη πραγμάτων .
Δεν έχουμε παιδικά χρόνια με μνήμες σ ένα διαμέρισμα, εσώκλειστοι με το κινητό στο χέρι, με ηλεκτρονική επικοινωνία, με σέξτινγκ, με πληκτρολόγια, με φαστ φουντ, με οθόνες, κοντρόλς και κωδικούς .
Είμαστε παιδιά που παίξαμε στο χώμα, στην αλάνα, στην αυλή, που πήγαμε σχολείο και με 40 παιδιά στην τάξη και όχι με τηλεκπαίδευση, που ερωτευτήκαμε με οσμή και αφή και όχι με καρδούλες και λάικ, που σηκώσαμε μπαϊράκι και γροθιές σε πολιτικές και συστήματά εξουσίας, που έχουμε νιώσει τον παλμό στις φλέβες μας, το θυμό, την οργή για την αδικία, το όνειρο ενός ομορφότερου κόσμου .
Που αισθανθήκαμε το μεγαλείο του ωραίου, του αληθινού, το μεράκι της παρέας στο ταβερνάκι, το δάκρυ συγκίνησης στο σινεμά, το δέος ενός πυκνού δάσους και μιας γάργαρης θάλασσας, την ταραχή από ένα τρυφερό τραγούδι, το χορό ενός γλεντιού, το ξημέρωμα στους δρόμους .
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ-ΑΘΗΝΑ
