Γιατί όμως λέει ψέματα η Κεραμέως;
Βγήκε η Κεραμέως στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ να μιλήσει για τον νόμο της για τα πανεπιστήμια και ανάμεσα σε άλλα μίλησε και τους αιώνιους (sic) φοιτητές. «Κάποιος που είναι τόσα χρόνια στο πανεπιστήμιο», είπε, «δεν πρόκειται να πάρει ποτέ πτυχίο. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να σταματήσει να κοροϊδεύει τον εαυτό του και τον Έλληνα φορολογούμενο».
Για το αν κάποιος κοροϊδεύει τον εαυτό του, έχω να πω, δεν της πέφτει λόγος της Κεραμέως. Κάθε ενήλικας έχει το απαράβατο δικαίωμα να κοροϊδεύει τον εαυτό του, αρκεί να μην προξενεί κακό σε κανέναν άλλον. Αναφορικά με την κοροϊδία του φορολογούμενου όμως, υπάρχει ένα θέμα. Οι «αιώνιοι φοιτητές» δεν στοιχίζουν στον «Έλληνα φορολογούμενο» ούτε μισό ευρώ, ούτε ένα λεπτό του λεπτού, δεν στοιχίζουν τίποτα. Δεν έχουν πρόσβαση σε επιδόματα, δεν έχουν πρόσβαση σε παροχές, δεν δικαιούνται έκπτωση στα λεωφορεία, τα πλοία και τα τρένα, δε μένουν σε φοιτητικές εστίες, δεν στοιχίζουν τίποτα. Ο μόνος που κοροϊδεύει τον «Έλληνα φορολογούμενο» εν προκειμένω είναι η Κεραμέως, η οποία του λέει εν γνώση της ψέματα. Κοροϊδεύει μάλιστα και τη συνάδελφό μου δημοσιογράφο της ΕΡΤ, η οποία -από άγνοια ελπίζω- κουνούσε εκείνη την ώρα συγκαταβατικά το κεφάλι της. Όποιος λέει ψέματα πέφτει μέσ’ τα αίματα και πάει και στην Κόλαση.
Γιατί όμως λέει ψέματα η Κεραμέως; Αυτή η ιστορία με τους «αιώνιους φοιτητές» είναι ένα παλιό παραμυθάκι της δεξιάς στην Ελλάδα. Υπονοεί ότι στα πανεπιστήμια υπάρχει ένας στρατός από 30άρηδες, οι οποίοι δεν έχουν σκοπό να πάρουν πτυχίο, δεν «πάνε να δουλέψουν», αλλά κάθονται εκεί και κάνουν δουλειά για τις «παρατάξεις» τους και τα «κόμματα». Το 1980 αυτό ήταν ένα επιχείρημα για να επιτεθεί κανείς στον δημοκρατισμό και τον συνδικαλισμό στα πανεπιστήμια, όχι ευθέως γιατί η χούντα ήταν πρόσφατη, αλλά υπόγεια. Σήμερα το μήνυμα είναι ότι οι αντιδράσεις στους χωροφυλακίστικους νόμους της Κεραμέως δεν έρχονται από την καρδιά του πανεπιστημίου, αλλά από έναν θύλακα ρεμπεσκέδων που έχει βολευτεί μέσα σε αυτά και θέλει να κάνει εκεί το κομμάτι του.
Φυσικά αρκεί να είναι κανείς ελάχιστα πάνω από ηλίθιος για να καταλάβει -αν κάτσει να το σκεφτεί- ότι στην ελληνική κοινωνία που μαστίζεται από οικονομική κρίση εδώ και 12 χρόνια και όπου λίγοι πλέον είναι οι φοιτητές που δεν είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν ταυτόχρονα (δεδομένης και της ουσιαστικής απουσίας επιδομάτων), το προτεινόμενο μοντέλου του «αιώνιου φοιτητή» είναι παντελώς ανύπαρκτο. Οι μόνοι πιθανοί «αιώνιοι φοιτητές» είναι άνθρωποι που εργάζονται και προσπαθούν αργά αργά να τελειώσουν τις σπουδές τους. Το πρόβλημα είναι πόσοι πραγματικά θα κάτσουν να το σκεφτούν.
Επειδή ακριβώς οι «αιώνιοι φοιτητές» είναι κατά βάση ανύπαρκτοι, δεν υπάρχει και καμία κρίσιμη μάζα που να διαμαρτυρηθεί για αυτό το μέτρο, το οποίο ακούγεται και ξανακούγεται, μέχρι να πει κι ο τελευταίος Τάκης ότι «κάτι πρέπει να γίνει με αυτή τη μάστιγα».
Κρίνω αντίθετα ότι η μάστιγα η οποία πρέπει να αντιμετωπισθεί είναι η επανάληψη αντιδραστικών και ηλίθιων κοινοτυπιών που κάθε τόσο η δεξιά κραδαίνει για να δημιουργήσει ένα αντιδραστικό πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο που θα πάψει να είναι κοινωνικός χώρος, θα πάψει να παράγει πολιτικά γεγονότα, θα πάψει να είναι δίαυλος ιδεών -των όποιων ιδεών.
Σε τελική ανάλυση, πρέπει να υπερασπιστούμε το δικαίωμα όποιου ανθρώπου να μπορεί να παίρνει το πτυχίο του όποτε το καταφέρει, απέναντι στο δικαίωμα μιας θρησκόληπτης βλαμμένης κι ενός παρανοϊκού μετα-σερίφη να κάνουν πολιτική για τα πανεπιστήμια, για λογαριασμό της κυβερνητικής μπίζνας που απαιτεί ένα κοινωνικό νεκροταφείο για να γίνει ήσυχα.
