Η προγιαγια λοιπόν μου είχε τεράστια αδυναμία… Πρώτο δισέγγονο βλέπεις.

 Στην ηλικία των 13 χάσαμε την προγιαγιά μου σε ηλικία 93 ετών… Ήταν μια γυναίκα που μεγάλωσε μόνη της τα παιδιά της καθώς ο προπαππους είχε “φυγει” πολυ νωρίς… Ποτε δεν φόρεσε μαυρα.. Σκληρή γυναίκα… Ήταν εκείνη που κατά αποκλειστικότητα έντυνε και φρόντιζε τους νεκρούς στο χωριό της πριν την εξόδιο ακολουθία… Πάνω 100 άτομα περασαν από τα χέρια της… Δεν φοβόταν τίποτε… Και πολλα βράδια περπατουσε μόνη της αποστάσεις σε δυσβατα μονοπάτια για να ποτισει τα Έλαιοφυτα της και τα κηπευτικά της… Σε τόπους που κατά τις περιοδους εκείνες λεγόταν πως κυκλοφορούσαν νεράιδες και πνευματα… Κάποιο βράδυ η δική μου γιαγιά και κόρη της ανησυχήσε που άργησε και πηγε να την βρει… Όταν τη συνάντησε της έβαλε καβγά… Λέγοντας της ” Τι ήρθες εδώ… Νομίζεις θα φοβηθώ τις κοπελιές της νυχτας;Αυτές όταν με βλέπουν αλλάζουν δρόμο”… Η προγιαγια λοιπόν μου είχε τεράστια αδυναμία… Πρώτο δισέγγονο βλέπεις… “Παιδί του παιδιου μου του παιδιου παιδί” Με φώναζε… Όταν λοιπόν “έφυγε” λόγω απόστασης και συγκυρίας δεν πηγαμε να την αποχαιρετήσουμε… Το ίδιο βράδυ την είδα στον υπνο μου… Θυμωμένη και να φορά μαυρα… “Γιατί δεν ήρθες… Εγώ σε αγαπω τόσο πολυ… Γιατί;” Ξυπνησα με κλάματα… Παιδί ήμουν… Στεναχωρηθηκα πολυ… Το επόμενο καλοκαίρι που πηγα διακοπές στο χωριό πηγα στο μνήμα της… Της μίλησα… Ζήτησα συγχώρεση… Το ίδιο βράδυ ήρθε ξανά στον υπνο μου… “Μη στεναχωρασε παιδι μου… Εγώ θα είμαι παντα στα δεξιά σου και στα αριστερά σου… Φόβο μην έχεις… ” Πραγματικά πιστευω οτι ειναι φυλακές άγγελος μου… Τρεις φορές μου έχει σώσει τη ζωή… Στα 22 μου ξεκίνησα μεθυσμένος με αυτοκίνητο να κάνω μια μεγάλη απόσταση… Στα 100 πρωτα μέτρα άκουσα μια φωνή ενώ ήμουν μόνος στο αμάξι… “Σταματα στην άκρη και δεσου”…. Τι έκανα χωρίς να καταλαβαίνω πολλα… Υστερα από 25 χλμ είχα ένα φοβερό τρακαρισμα… Το αμάξι έγινε κομμάτια… Τα καταφερα με λίγα ράμματα στο κεφάλι… Ας είναι καλά η ζώνη… Πιο παλια… Στα 16 μου πηρα ένα ποδηλατο χωρίς φρένα σε κατηφόρα που κατέληγε σε σταυροδρόμι… Δεν μπορουσα να το σταματήσω… Άκουγα τα αμάξια να διασχίζουν το δρόμο και παραιτήθηκα της προσπαθειας… Μέχρι που μια δυναμη έστριψε το τιμόνι αριστερά και το ποδηλατο πηρε ορθή γωνία… Περνώντας ξυστά από τα οχήματα που περνούσαν… Τέλος… Όταν ήμουν φαντάρος… Είχα έξοδο… Γυρνώντας περιμενα ταξί να με παει στο στρατόπεδο… Έκανα βόλτα πανω κάτω σε ένα πεζοδρομιο… Και μιλουσα στο τηλεφωνο… Υστερα από 5 λεπτά νιώθω κάτι να με τραβα προς τα πίσω με δυναμη… Σταμάτησα σαστισμενος… Εκείνη τη στιγμή ένα αυτόκινητο έφυγε από το δρόμο και καρφώθηκε μόλις 3 μέτρα δίπλα μου σε ένα μαντροτοιχο σπιτιού…. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως η γιαγιά Καλλιόπη είναι πάντα κοντά μου… Να είναι καλά εκεί που είναι η ψυχή της….