Αυτός είναι έτσι, αυτός αλλιώς, κανείς δεν είναι σωστός

Η Μεθόδευση της ετικέτας

Μοιάζει με ένα ανέκδοτο, ανιαρό, τόσο, που κανείς δεν είχε την υπομονή να το ακούσει.

Κάποιος πήγαινε σε ένα μαγαζί με πουκάμισα, έλεγε «θέλω ένα πουκάμισο» και ξεκίναγε: «Αυτό είναι πολύ φανταχτερό, αυτό πολύ μονόχρωμο, αυτό έχει βούλες αυτό δεν έχει, αυτό δεν έχει ρίγες και δεν μου αρέσει, αυτό έχει πολλές ρίγες και δεν μου αρέσει…» «Άντε άνθρωπέ μου, τίποτα δεν σου αρέσει!; Αποφάσισε !» του έλεγε ο πωλητής. «Α, έτσι είστε, δεν σας αγοράζω» έλεγε ο πελάτης και έφευγε… Στο επόμενο μαγαζί το ίδιο, και το ίδιο και το ίδιο…

Κανείς ακροατής, κι ο πιο υπομονετικός, δεν είχε απεριόριστη υπομονή, γιατί το «ανέκδοτο» ήταν έτσι φτιαγμένο για να του την σπάσει. Οπότε, όταν έλεγε «Τι θα γίνει!;» «Έτσι είστε, δεν σας λέω το ανέκδοτο», απαντούσε ο ομιλητής..

Αντιστοιχίζοντας το ανέκδοτο, ως μέρος της λαϊκής θυμοσοφίας, στην χρονίζουσα πραγματικότητα, ο «πελάτης», γίνεται ο ψηφοφόρος, ή ευρύτερα, ο κάθε «μέσος» άνθρωπος.

Τα πουκάμισα; Τα κόμματα, οι συλλογικότητες, οι σύλλογοι, οι κάθε λογής ακραίες, μέχρι σημείου γραφικές, άμετρες θεωρίες. (η κόκκινη, η μαύρη, η η η….)

Τι θα γίνει λοιπόν;

Ο ένας είναι πολύ δεξιός, ο άλλος πολύ αριστερός, ο άλλος από άλλο σύμπαν.

Τυχαίο;

Μα, είναι από το ίδιο ανέκδοτο…

Οι λαϊκές ρήσεις και ανέκδοτα κρύβουν «χαλαρά» μεγάλες αλήθειες.

Κι εμάς, όταν δεν τους βολεύουμε, μας διαβάλλουν ως «αρνητές» για να είμαστε τάχα ένα μέρος απ’ το ανέκδοτο.

Ποιος είναι ο σκοπός;

Η παραίτηση.

Ο ωχαδερφισμός.

Να πάψουμε να ασχολούμαστε.

Είναι δυνατόν να βρούμε το σωστό «πουκάμισο» σε ξένο ανέκδοτο;

Ή καταλάβαμε επιτέλους πως το «έτοιμο» δεν είναι δικό μας;