Μία αληθινή ιστορία ανθρωπιάς κι ηρωισμού Ντέσμοντ Ντος (1919-2006)

Ο Ντέσμοντ Ντος ήταν ένα παιδί από αυτά που τραβούν τα πειράγματα και την κοροϊδία, ήταν ένα παιδί απ’ αυτά που θα τους ρίξεις και μία σφαλιάρα παραπάνω, που θα το χλευάσεις χωρίς να το σκεφτείς, γιατί δεν είσαι ο μόνος, καθώς το κάνουν κι οι υπόλοιποι δυνατοί, οι δημοφιλείς της παρέας, κι εδώ που τα λέμε καλύτερα με τους δυνατούς παρά με τον αδύνατο ξεχωριστό Ντέσμοντ που ήταν χορτοφάγος και μονίμως χαμογελαστός – ε αν δεν είναι εκνευριστικό αυτό τότε τι είναι; – Αλλά έχω κι άλλα για τη γούνα του… Δεν πείραζε ούτε κουνούπι. Αυτό το έκανε ακόμη πιο ασφαλές να του ρίξεις και καμία κατραπακιά παραπάνω. Πείτε μου τώρα ποιος φυσιολογικός άνθρωπος δεν στραπατσάρει αιμοδιψή παλιοκούνουπα;

 Αλλά κι όταν μεγάλωσε ο Ντέσμοντ Ντος ο γιος του ξυλουργού και της παπουτσοφτιάχτρας είχε τη φαεινή ιδέα να καταταγεί εθελοντικά στον αμερικάνικο στρατό, μετά το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου, με την προϋπόθεση να μη κρατά τουφέκι, καθώς δεν του το επέτρεπαν τα πιστεύω του να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές παρά μόνο να σώζει. Ήτανε βλέπετε Αντβεντιστής της Έβδομης Ημέρας, αλλά κι από μικρός απεχθανόταν τη βία. Πείτε μου τώρα εσείς είχαμε δίκιο ή άδικο που τον λιώσαμε στα καψόνια στη διμοιρία; Μα να πάει στον πόλεμο χωρίς τουφέκι για να σώζει ζωές, σε βγάζει ή δε σε βγάζει από τα ρούχα σου, τον σπας ή δεν τον σπας τα δόντια;

 Κι όμως αυτός ο αντιρρησίας συνείδησης, αυτός ο ξεχωριστός Ντέσμοντ Ντος με το ηλίθιο χαμόγελο τα κατάφερε και πολέμησε με τον τρόπο του άοπλος στη μάχη της Οκινάουα το 1945 κι, ως νοσοκόμος, όταν μετά την επίθεση των Ιαπώνων ο αμερικάνικος στρατός υποχώρησε πίσω από έναν γκρεμό που είχε αρχικά ανέβει, το Hacksaw Ridge, αυτός έμεινε εκεί για να βοηθήσει τους συμμαχητές του, που τους είχαν θερίσει τα πολυβόλα κι οι όλμοι.

 Στις 2 Μαΐου, αφού εντόπισε έναν τραυματισμένο συμπολεμιστή του διακόσιες γιάρδες εντός του εχθρικού πεδίου βολής, κι ενώ τα πολυβόλα βαρούσαν τον δικό τους σκοπό, τον μετέφερε ως τον γκρεμό και τον κατέβασε, ασφαλή, μ’ ένα σχοινί. Δύο ημέρες αργότερα έσωσε τέσσερις ακόμη συμπολεμιστές του που είχαν εγκλωβιστεί σε μία σπηλιά, τραυματισμένοι, τους οποίους μετέφερε αποφεύγοντας χειροβομβίδες και πολυβόλα, σε τέσσερες ξεχωριστές διαδρομές πίσω στον γκρεμό, κατεβάζοντάς τους κι αυτούς με το ίδιο ματωμένο απ’ τα πληγιασμένα χέρια του σχοινί. Την επόμενη, με ανεξάντλητα αποθέματα θάρρους κι ανθρωπιάς, μετακίνησε έναν αξιωματικό του σε ασφαλές σημείο και τον κούραρε, ενώ τα εχθρικά πυρά έδιναν κι έπαιρναν και την μεθεπόμενη μετέφερε έναν ακόμη συμπολεμιστή του εκατό γιάρδες μέσα στο πεδίο της μάχης. 

 Ασταμάτητος, στις 21 Μαΐου, μετά από μία νυχτερινή επίθεση,  ο Ντέσμοντ Ντος παρέμεινε μόνος του στο πεδίο της μάχης για να βοηθήσει τους τραυματίες, εκθέτοντας τον εαυτό του ακόμη και σε φίλια πυρά, προσφέροντας απλόχερα την ανθρωπιά του και τις νοσοκομειακές του υπηρεσίες, έως ότου τραυματίστηκε κι αυτός από χειροβομβίδα. Και τότε όμως δεν το έβαλε κάτω, περιποιήθηκε μόνος του τα τραύματά του κι όταν τον βρήκαν και τον μετέφεραν άλλοι δύο νοσοκόμοι πήδηξε απ’ το φορείο και σούρθηκε για να βοηθήσει έναν ακόμη τραυματία, ώσπου έσπασε το χέρι του από ένα ακόμη θραύσμα. Αλλά ούτε αυτό ήταν αρκετό για να σταματήσει την ψυχική δύναμη αυτού του τρομερού ανθρώπου, ο οποίος έζωσε το κοντάκι ενός όπλου στο χέρι του και μπουσούλισε μόνος του, για να μην εκθέσει άλλους σε κίνδυνο, ως τον αμερικάνικο σταθμό βοήθειας.

Υπολογίζεται ότι αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος, ο Ντέσμοντ Ντος, έσωσε περίπου 75 συνανθρώπους του, θέτοντας σε πολλαπλούς και συνεχόμενους κινδύνους τη ζωή του και δεν έμεινε αλώβητος. Εκτός των πολλαπλών τραυμάτων που έλαβε ως παράσημο στο πεδίο της μάχης, διαγνώστηκε και με φυματίωση, έξτρα παράσημο από το μέτωπο, που του κόστισε τον ένα πνεύμονά του και κάποια πλευρά.

Ήταν ο μοναδικός “αντιρρησίας συνείδησης” που βραβεύτηκε με μετάλλιο τιμής από την πατρίδα του, ωστόσο το σημαντικότερο μετάλλιο για τον Ντέσμοντ Ντος ήταν οι 75 ψυχές, οι 75 συνάνθρωποί του που συνέχισαν εξαιτίας του να ζουν.

Τα κατορθώματά του ενέπνευσαν βιβλία, έγιναν το ντοκιμαντέρ Αντιρρησίας Συνείδησης, ενώ το 2016 μεταφέρθηκαν και στη μεγάλη οθόνη με την ταινία του Μελ Γκίμπσον, Hacksaw Ridge.

Ένα μεγάλο Μπράβο σε τέτοιους ανθρώπους, κάθε εθνικότητας, κάθε θρησκείας, κόμματος κι ιδεολογίας, η δύναμη της ψυχής τους, η ανθρωπιά τους είναι υπεράνω της όποιας θεωρίας…