ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ…

Θα μπορούσε νά ’ταν κόκκινη, σαν το αίμα στις Θερμοπύλες·
Μαύρη, σαν τ’ αποκαΐδια από τ’ ολοκαύτωμα της Ηρωϊκής Νάουσας·
Πράσινη, σαν την βλάστηση του Βερμίου ή τον κάμπο τον Θεσσαλικό·
Κίτρινη, σαν την χλωμάδα απ’ την πείνα των ελεύθερων πολιορκημένων του Μεσολογγίου·
Πορτοκαλί, σαν ένα Σαντορινιώτικο ηλιοβασίλεμα·
Καφέ, σαν τους χιτώνες των αρχαίων φιλοσόφων·
Μωβ, σαν τα πέταλα του κρόκου της Κοζάνης ή της Λεβάντας της Κεφαλλονιάς.
Μα είναι Γαλανόλευκη· λένε απ’ το γαλάζιο της θάλασσας και το λευκό των κυμάτων.
Ίσως όμως να είναι απ’ το γαλάζιο φωτεινό φουστάνι της Υπερμάχου Στρατηγού και το λευκό της ψυχής των βασανισμένων, μα περήφανων Ελλήνων.
Όπως και νά ’χει, αυτή η Σημαία είμαστε όλοι μας.