Κάψιμο και βράσιμο: Ένα φριχτό βασανιστήριο από τα βάθη των αιώνων
Το μαρτύριο του καψίματος και του βρασίματος δεν χρειάζεται περιγραφές για να αποδειχθεί πόσο εφιαλτικό υπήρξε για τα άτυχα θύματα που αναγκάστηκαν να το υποστούν. Οσον αφορά στην αρχαιότητα, δεν βρίσκουμε παρά ελάχιστες μαρτυρίες για τέτοιου είδους βασανιστήρια. Μόνο χάρη στον σατιρικό συγγραφέα Λουκιανό, τον 2ο μ. Χ. αιώνα μαθαίνουμε για μια διαβολική μηχανή βασανιστηρίων, τον ορειχάλκινο ταύρο του γλύπτη Περίλαου, όπως έμεινε στην ιστορία. Ο τελευταίος κατασκεύασε έναν ορειχάλκινο ταύρο που χωρούσε στο εσωτερικό του έναν άνθρωπο. Οταν άναβαν φωτιά κάτω από τον ταύρο, αυτός που ήταν μέσα ψηνόταν σιγά-σιγά ζωντανός και οι φωνές του ακούγονταν μέσα από έναν ειδικό μηχανισμό σαν βελάσματα του ζώου. Οταν θέλησε να παρουσιάσει την εφεύρεσή του στον τύραννο Φάλαρη, εκείνος διέταξε να βάλουν τον Περίλαο μέσα στον ταύρο και να τον κάνουν το πρώτο θύμα του!!! Ηταν το… ιδανικό τέλος για τον εμπνευστή ενός τόσο διαβολικού μηχανήματος…
Με παραπλήσιο τρόπο μαρτύρησε στη Ρώμη το έτος 258 ο Αγ. Λαυρέντιος: Τον έριξαν να ψηθεί πάνω σε μια σχάρα. Και ο άγιος, αφού είχε ψηθεί από τη μια μεριά-έτσι αναφέρει ο θρύλος-, το ανακοίνωσε στους βασανιστές του χαμογελαστός και τους είπε πως ότι έπρεπε πια να τον γυρίσουν κι απ’ την άλλη, προσθέτοντας ότι, αν δεν τον πίστευαν, μπορούσαν να δοκιμάσουν λίγο από το κρέας του για να του πουν αν ήταν πιο νόστιμος ωμός ή ψημένος!!! Αν και τον είχαν μάλλον αποκεφαλίσει πριν τον ρίξουν στη σχάρα, η εκδοχή αυτού του διαλόγου έμεινε στην ιστορία ως πιο αβανταδόρικη και έχει μετατρέψει τον Αγιο Λαυρέντιο σε προστάτη των μαγείρων…
Κι αν το μαρτύριο του Αγίου Λαυρεντίου είχε μια δόση ηρωικού χιούμορ, η εφαρμογή καθημερινών, οικιακών μαγειρικών τεχνικών σε ανθρώπινα θύματα δεν έχει τίποτα το… διασκεδαστικό. Ο αρχαίος ιστορικός Ιώσηπος υποστηρίζει πως όταν οι Ρωμαίοι συνελάμβαναν Μακκαβαίους, οπαδούς της ανεξαρτησίας από τον ρωμαϊκό ζυγό, τους υπέβαλλαν στα πιο φριχτά βασανιστήρια, με κορύφωση είτε το βράσιμο είτε το ψήσιμο μέχρι θανάτου. Βύθιζαν το θύμα σε ένα καζάνι με βραστό νερό, λάδι ή λιωμένο κερί ή το τσιγάριζαν μέσα σε βραστό λάδι πάνω σε μια καυτή σιδερένια επιφάνεια. Αντιστοίχως, μεσαιωνικοί ιεροεξεταστές στην Ιταλία και στην Ισπανία λέγεται πως άλειφαν με λίπος τις πατούσες κρατουμένων και τις έψηναν σιγά-σιγά πάνω από τη φωτιά. Η «σιδερένια καρέκλα» διευκόλυνε αυτό το μαρτύριο, αφού τα πόδια ήταν δεμένα επάνω της με κρίκους, ενώ ένα μαγκάλι ζέσταινε από κάτω και την ίδια την καρέκλα.
Άρης Νόμπελης
