Νίκος Σίμος In Memoriam …
του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Οπως σας έχω ξαναπεί, σιχαίνομαι τους επικήδειους! Κατά την όχι και τόσο ταπεινή γνώμη μου, είναι για τον μεταστάντα …πρόγευση Κολάσεως έτσι και ακούει τί λένε αυτοί που έμειναν πίσω και αγωνίζονται να συγκινήσουν και να συγκινηθούν εις βάρος του! Δεν λέω, υπάρχουν και ειλικρινείς επικήδειοι, κυρίως από συγγενικά πρόσωπα, εμένα πάντως δεν μου κάθονται καλά γενικώς. Ολοι οι κανόνες όμως έχουν εξαιρέσεις και το σημερινό σημείωμα είναι μία από αυτές καθώς πρόκειται πάνω από όλα για έναν εξαιρετικό άνθρωπο, Ελληνα και κορυφαίο επιστήμονα στο είδος του, τον Νίκο Σίμο. Διάβασα χτες την αναγγελία του θανάτου του και έγινα …σκατά! Είναι από τις φορές που ακούς ότι έχουν πεθάνει κάποιοι άνθρωποι και αισθάνεσαι …ντροπή επειδή εσύ εξακολουθείς να ζης! Ο Νίκος ήταν φίλος, όχι κολλητός, ούτε είχαμε στενή επαφή, δυστυχώς. Ηταν όμως μια παρουσία, μακρινή έστω, από αυτές που σε κάνουν να νοιώθης περήφανος ως άνθρωπος και Ελληνας και δίνουν περισσότερο νόημα σ’αυτό που κάνεις γνωρίζοντας ότι τέτοια ανθρώπινα μεγέθη σε παρακολουθούν ή τουλάχιστον πιστεύοντας κάτι τέτοιο. Για αυτό και γράφω ετούτες τις γραμμές, όχι γιατί ο Νίκος χρειάζεται μετά θάνατον “συστάσεις”…
Ορφανός, ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν 33 χρονών. Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, σπούδασε στην Ελλάδα, ήρθε στις ΗΠΑ για διδακτορικό και έφτασε να εργάζεται σε κορυφαία θέση ενός αμερικανικού επιστημονικού οργανισμού. Ο Δημήτρης Τσάκας παρέχει αναλυτικές πληροφορίες για τη ζωή του στο https://www.anamniseis.net/ftoxoteri-i-epistimoniki-koinotita-i-omogenia-kai-i-drosopigi-ioanninon/?fbclid=IwAR0_cyvxZCvnnMXKTjEi1tfiw080IcnJDXf9qcW3cenVVDiMkiet0YqeDnU τις οποίες σας καλώ να διαβάσετε ως φόρο τιμής σε έναν μεγάλο ομογενή. Πάντα καλότροπος, ανοιχτόκαρδος, χαμογελαστός και πρόθυμος! Ο Νίκος, παρά την επιτυχία του και ακολουθώντας τους άλλους μεγάλους Ηπειρώτες της σύγχρονης Ελλάδος, είχε δραστηριοποιηθεί στα κοινά και δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται έργοις για τη χώρα της καταγωγής του. Ηταν σε μια επιστημονική ομογενειακή εκδήλωση που τον γνώρισα όταν εργαζόμουν στην Πρωινή και είχα πάει να την καλύψω. Στο άρθρο που είχα γράψει εν συνεχεία, άσκησα έντονη κριτική σε έναν από τους ομιλητές και ο Νίκος μου είχε στείλει ένα γράμμα εκφράζοντας τη διαφωνία του. Ετσι γνωριστήκαμε και διατηρήσαμε μία εκ του μακρόθεν φιλία…
Πριν μερικές μέρες είχε βγει για περπάτημα, τον πρόδωσε όμως η καρδιά του και μας άφησε σε ηλικία 62 ετών. Βαρύς ο πόνος και η συμπάθειά μου πάει κυρίως στη σύζυγό του, αλλά και την κορούλα του για την οποία η απώλεια αφήνει πραγματικά μη αναπληρώσιμο όχι απλώς δυσαναπλήρωτο κενό στη ζωή της. Δεν υπάρχουν παρηγορητικά λόγια, όποιος το προσπαθεί μάλλον κάνει τα πράγματα χειρότερα. Δυστυχώς αυτό είμαστε όπως μου έλεγε παλιά ένας ομογενής, ενοικιαστές χωρίς συμβόλαιο, ανά πάσα στιγμή μας βγάζουνε έξω…
Να πας στο καλό, Νίκο, θα σε θυμόμαστε με αγάπη και όταν ο πόνος θα μετριαστή με τη χρονική απόσταση, η μνήμη σου θα έχει γίνει ένας φωτεινός φάρος στο περιφρονημένο ομογενειακό πάνθεον. Η σύντομη έστω παρουσία σου άφησε ζηλευτά ίχνη για όσους έμειναν πίσω. Εμείς συνεχίζουμε να τραβάμε κουπί κι’αν δεν φτάσουμε στην Ιθάκη ή τη Δροσοπηγή από όπου κατάγεσαι, θα πάμε όσο πιο κοντά ή μακρυά γίνεται. Γιατί η ζωή είναι δρόμος όχι προορισμός …
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
