ΠΩΣ ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ…
Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ
Γράφει η Φωτεινή Μαστρογιάννη
Η εποχή της παγκοσμιοποίησης επιβάλλει την ομοιομορφία στον τρόπο σκέψης, ομιλίας, συμπεριφοράς ακόμα και ένδυσης.
Η πλήρης συμμόρφωση με το πλήθος είναι σχεδόν επιβεβλημένη ενώ αυτοί που δεν συμβιβάζονται με τις επικρατούσες ιδέες και την ομοιομορφία θεωρούνται «επικίνδυνοι», μία απειλή που η κοινωνία οφείλει να εξουδετερώσει.
Θεωρείται ότι οι ασυμβίβαστοι θεωρούνται απειλή γιατί είναι διαφορετικοί, μοναδικοί και κυρίως δημιουργικοί. Δημιουργούν τις δικές τους ιδέες και προσωπική ζωή και έχουν δική τους αντίληψη για την πραγματικότητα.
Ο Ralph Waldo Emerson υποστήριξε ότι οι μάζες δεν αγαπούν τους δημιουργούς αλλά λατρεύουν τα έθιμα, τα γνωστά ονόματα και τους θεσμούς γιατί κατ’αυτό τον τρόπο αισθάνονται ασφαλείς.
Ο Colin Wilson ανέφερε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχει γαλουχηθεί από την κοινωνία να μην έχει αυτοπεποίθηση, να μην πιστεύει ότι μπορεί να κάνει κάτι που να έχει πραγματική αξία και έτσι συμβιβάζεται με τους κανόνες που του επιβάλλει η κοινωνία προκειμένου να ξεφύγει από το αίσθημα της αναξιότητας που τον κατακλύζει.
Ειδικότερα, ο κομφορμισμός – συμβιβασμός επηρεάζεται από παράγοντες όπως το φύλο και η ευφυΐα και ειδικότερα από τον αυταρχισμό.
Οι άνθρωποι μαθαίνουν, σύμφωνα με τον Lewis, να μεγαλώνουν σε ένα συγκεκριμένο σύστημα και να μαθαίνουν ότι το σύστημα αυτό πρέπει να ακολουθούν πιστά.
Οι κανόνες του συστήματος εσωτερικοποιούνται από το άτομο μέσω της μίμησης, της παρατήρησης, της κοινωνικής σύγκρισης και της κοινωνικής επιρροής.
Εάν το σύστημα αυτό είναι αυταρχικό τότε τα άτομα αποκτούν αυταρχική συμπεριφορά, γι’αυτό και είναι δύσκολο να αλλάξει ένα σύστημα που είναι αυταρχικό στη φύση του.
Τα άτομα μαθαίνουν να υπακούν στο σύστημα αλλά και να δέχονται την εχθρότητά του όταν αυτή κατευθύνεται σε αυτούς που θεωρούνται απειλή για την κοινωνική ευταξία.
Ο Θεόδωρος Καζίνσκυ έγραφε:
«Η κοινωνία μας τείνει να θεωρεί «ασθένεια» οποιονδήποτε τρόπο σκέψης ή συμπεριφοράς που είναι απρόσφορος για το σύστημα, και αυτό είναι ευλογοφανές, επειδή όταν ένα άτομο δεν ταιριάζει με το σύστημα προκαλεί πόνο στο άτομο και προβλήματα στο σύστημα.
Έτσι, η χειραγώγηση ενός ατόμου για να προσαρμοσθεί στο σύστημα θεωρείται «θεραπεία» για μια «αρρώστια» και συνεπώς θεωρείται κάτι καλό».
Συνεπώς, φαίνεται ότι η εχθρική αντιμετώπιση των άλλων απέναντι σε αυτούς που θεωρούνται απειλή είναι «εξαγνισμένη» από οποιεσδήποτε τύψεις και μπορεί να θεωρούν, ότι, κατ’αυτό τον τρόπο, συμβάλλουν στη γενικότερη ομαλή λειτουργία της κοινωνίας.
loading...
