Ο χωρισμός εκκλησίας και κράτους και η ατελείωτη ρηχότητα του ΣΥΡΙΖΑ
Σιγουρα η εκκλησία σήμερα δεν ειναι από τους κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους, αλλά σίγουρα ειναι μηχανισμός επιρροής της κοινωνίας με τις δικές της προτεραιότητες.
Η βασική, κατά την γνώμη μου, προτεραιότητα της ειναι η προσπάθεια της (με όλα τα μέσα που διαθέτει) να καταστεί αδιάσπαστο στοιχείο της ταυτότητας του Έλληνα.
Αυτή την προσπάθεια και την μεθοδολογία της, η κοινωνία και το κράτος την αποδέχεται παθητικά νομιμοποιώντας την.
Το κράτος:
Επιτρέπει για παράδειγμα την κατήχηση στην Εκκλησία ενώ την θεωρεί κολάσιμη για άλλους.
Επιτρέπει την ανάρτηση συμβόλων στα δημόσια κτίρια και χώρους.
Τελεί αγιασμούς και θρησκευτικές τελετές σε δημόσια κτίρια, σχολεία, εγκαίνια κλπ
Επιβάλει σε μεγάλο βαθμό την συμμετοχή παιδιών σχολικής ηλικίας σε εκκλησιάστηκες εκδηλώσεις.
Αποδίδει αγήματα και τιμές αρχηγού κράτους, σε εικόνες, λείψανα, ιερά κειμήλια ευαγγέλια ή το άγιο φως!
Και εδώ βρίσκεται το ζουμί του δημοκρατικού αιτήματος του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος.
Στην συνειδητοποίηση ιδεολογικά, ότι η Εκκλησία -και η οποία άλλη θρησκεία-, δεν ειναι στοιχείο ταυτότητας του Έλληνα ή της Ελλάδος.
Μια συνειδητοποίηση που ενώ έχει επιτευχθεί κοινωνικά και σε επίπεδο διανόησης, η ιδεολογική ρηχότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν του επέτρεψε να εντοπισει με αποτέλεσμα να χαθεί μια ευκαιρία. Μια ρηχότητα η οποία οφείλεται στην απουσία διαλόγου και επεξεργασιών επί του ορισμού της ελληνικότητας.
Φτωχός στο πνεύμα, την ιδεολογία, και ρηχός ως προς το δημοκρατικό αίτημα ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μείνουν τελικά σε αυτά που οι ίδιοι «αριστερίστικα» θεωρούσαν ως «χωρισμό».
Έμειναν στα μισθολογικά, τα περιουσιακά, στον αριθμό των ιερέων, στην επιδότηση και γενικά σε απελπιστικά δευτερεύοντα θέματα. Έμειναν σε θέματα που δεν προάγουν και δεν αλλάζουν την κοινωνία.
Όχι τυχαια η συντηρητική παράταξη χαιρέτισε τελικά τον «διαχωρισμό» του Τσίπρα!
