Ο Αγώνας είχε κάτι από Έρωτα: Πολυτεχνείο 1973, όπως Πλατείες του 2011

Με αφορμή τη χυδαιότητα γύρω από μία μεγαλειώδη  στιγμή του λαού: Πολυτεχνείο 1973. 

Το κοινό χαρακτηριστικό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 και της εξόδου του λαού στις πλατείες του 2011 είναι το αυθόρμητο του γεγονότος. Κανένα κόμμα δεν οργάνωσε, προκάλεσε,
επηρέασε αυτά τα γεγονότα. Το Πολυτεχνείο και οι πλατείες ένωσαν τεράστια πλήθη, πέρα από ιδεολογίες και κόμματα.

Ο διαχρονικός τρόπος που αντιμετωπίζονται οι χωρίς κομματική οργάνωση μαζικές δράσεις του λαού είναι ίδιος: Πρώτα, η προσπάθεια κομματικής εκμετάλλευσης, από τους απόντες ή/και από αυτούς που διείσδυσαν, για να χειραγωγήσουν. Και στη συνέχεια η απαξίωση και η περιφρόνηση.

Ξεχάσανε το παλλαϊκό μήνυμα των πλατειών “άμεση δημοκρατία, τώρα” και οι ολιγαρχικοί δείχνουν μόνο φωτογραφίες με τους ξεπουλημένους πολιτικάντηδες, που πήγαν εκεί να φωτογραφηθούν και να διαλύσουν.

Ξεχάσανε και αποσιωπούν ότι στο Πολυτεχνείο και γύρω από αυτό δεν ήταν μόνο φοιτητές και δεν ήταν μόνο αριστεροί. Και, για να απαξιώσουν το γεγονός,  δαχτυλοδείχνουν τους ελάχιστους, που βρέθηκαν σε κυβερνητικά πόστα. 

Κι όλα αυτά συνοδεύονται με ανιστόρητες και άσχετες ως προς την πραγματικότητα και την αλήθεια αντιπαραθέσεις.

Πολιτική, που βασίζεται σε ψέματα είναι θανατηφόρα για το λαό πολιτική. Απ΄όπου κι αν προέρχεται. Και σήμερα δεν υπάρχει επαγγελματική πολιτική και κόμματα, που να λένε αλήθειες.

Αποσιωπούν ότι τα γεγονότα της εξέγερσης του 73 ήταν μια φυσική κατάληξη μιας αργής, επώδυνης και σταθερής απελευθερωτικής διαδικασίας, η οποία ξεκίνησε κάπου στο τέλος του 1971, αρχές του 1972, από πολλές πηγές και ήταν πολιτικά ρυάκια και ποτάμια που συγκλίνανε. 

Κι επειδή δεν υπήρχαν κόμματα ή δεν μπόρεσαν τα κόμματα να έχουν τις πρωτοβουλίες των κινήσεων, ο δρόμος έμεινε ανοιχτός για λογιών – λογιών συνομωσιολογίες. Αυτό θα συμβαίνει κάθε φορά, που λαός θα βγαίνει μαζικά και ανοργάνωτος στους δρόμους, για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ

“Δυο παιδιά ερωτευμένα/ δυο παιδιά του καημού”.

Είμαι τυχερός, που ήμουν εκεί και υπερήφανος για όσα έκαμα εγώ και πολλές χιλιάδες άλλοι της γενιάς μου.
Προς κάθε είδους φασιστόμουτρο: ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;

ΜΑΣ ΕΠΝΙΓΕ Ο ΧΑΦΙΕΣ, ΜΑΣ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΕ Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΑΝ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ· ΔΕΝ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΜΕΝΗ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ. ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ Ό,ΤΙ ΨΕΥΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΑΣΑΡΑΝΕ. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΛΟΙΠΟΝ, ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΜΕ. Για τίποτε άλλο.

—.
Δεν ήταν φοιτητική εξέγερση. Ήταν λαϊκή Επανάσταση.

Το κέντρο της Αθήνας είχε απελευθερωθεί. Η Αστυνομία είχε ηττηθεί από το μέγα πλήθος (και δεν ήταν διατεθειμένη ή/και δεν είχε εντολή να σκοτώσει).

Ο στρατός με εντολή της τότε ηγεσίας σκότωσε. Ο στρατός και όχι οι κάποιες «σκοτεινές δυνάμεις». Η χουντική ηγεσία είχε ολοκληρωμένη εικόνα και ήξερε το τι γινόταν και το τι ερχόταν. Το Σάββατο σε όλο το λεκανοπέδιο, δεν είχε πάει κανείς για δουλειά(Τα Σάββατα , ήταν εργάσιμες μέρες). Από την Ελευσίνα ως τα Οινόφυτα. Τα σχολεία είχαν κλείσει. Ήταν αυθόρμητη Γενική Απεργία. Η Νατοϊκή και αμερικανοκινούμενη στρατιωτική χούντα ήταν η μόνη που μπορούσε να έχει ολοκληρωμένη εικόνα. Ήξερε τι τους περίμενε το ξημέρωμα του Σαββάτου, με το κέντρο της Αθήνας στα χέρια των εξεγερμένων και κανείς στη δουλειά. Νύχτα Παρασκευής, πριν ξημερώσει και φανεί το τι συμβαίνει, έπρεπε να γίνει το χτύπημα. Ή θα σκότωνε ή θα έπεφτε. Την Κυριακή θα ήταν πολύ αργά, για τη δικτατορία. Ο στρατός δεν θα σήκωνε όπλο ενάντια στο τεράστιο πλήθος.

(Αυτό έχει διδάξει, κατ’ επανάληψη, η ιστορία).

Οι 24 νεκροί στους γύρω χώρους αποδεικνύει α) την έκταση των γεγονότων και β) το γεγονός ότι το πλήθος που είχε συρρεύσει δεν ήταν φοιτητές και ήταν πολύ μεγαλύτερο από τους ευρισκόμενους μέσα στο Πολυτεχνείο. (Για την ιστορία: 11 νεκρούς είχε ανακοινώσει η χούντα).

Τόσα χρόνια αυτό προσπαθούν να κρύψουν. Ότι η εξέγερση ήταν παλλαϊκή. Ξεχνάνε την οργανωμένη κάθοδο των αγροτών από την Ελευσίνα, που είχαν θέμα με τον ευεργέτη Λάτση και την Πετρόλα. Ξεχνάνε την οργανωμένη κάθοδο των οικοδόμων και τόσων άλλων οργανωμένων ομάδων, που τους υποδέχονταν οι φοιτητές με πανηγυρισμούς. Το Πολυτεχνείο δεν χώραγε άλλους.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΝΩΣΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ. Οι χούντες δεν σκοτώνουν, επειδή λίγες εκατοντάδες κλείστηκαν σε ένα κτίριο. Σκοτώνουν , όταν απειλούνται.

Οι δίχως κόμματα αγώνες του λαού ενώνουν. Οι ψεύτικες κομματικές αφηγήσεις και η διαστρέβλωση της ιστορίας είναι αυτές, που διχάζουν. 

Όπως και σήμερα, ο λαός δεν έχει φωνή, για να πει τι υποφέρει και γιατί σωπαίνει, έτσι και τότε: Κανείς δεν βγήκε να πει «ΗΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ”. Κι αυτό γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν τον εκπροσωπεί. Ούτε τότε, ούτε τώρα.

ΣΗΜΕΡΑ:           

«Ιδεολόγοι» και κομματικοί όλων των ειδών, κρυμμένοι πίσω από ψεύτικες αφηγήσεις, περιφρονούν πάντα το λαό και αρνούνται και σήμερα να συμβάλλουν στην απελευθέρωση του. Αρνούνται την εθνική, ταξική, πολιτική, δημοκρατική ενότητα, τη μόνη προϋπόθεση Ελευθερίας.

            Προτιμούν να βρίζει ο ένας τον άλλον, παρά να ενωθούν, για να αποκτήσει ξανά ο λαός την Ελευθερία του. Τότε η σκλαβιά ήταν πολιτική. Σήμερα είναι ασφυκτικά απάνθρωπη, με πρόσχημα το χρέος. 

ΑΣ ΤΟ ΠΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ ΕΝΑ, ΔΥΟ , ΤΡΙΑ, ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ,

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΞΑΝΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΛΑΪΚΗ – ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΓΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΩΝ , ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Φτύστε τα κόμματα και κάθε τι που μας διαιρεί. Μας οδηγούν στον αφανισμό.

—

ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

 Το πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα. Η προδοσία της Κύπρου την έριξε. Όμως, διέλυσε την ηθική βιτρίνα του Παπαδόπουλου και ο Ιωαννίδης, κατ’ εντολήν των ΗΠΑ, επωφελήθηκε. Η Χούντα εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, για να εξοντώσει τον Μακάριο και να καταργήσει το αδέσμευτο της Κύπρου. Και η ελληνική πολιτική σκηνή είχε λάβει την προειδοποίηση της, από τον Έλληνα πρεσβευτή στις ΗΠΑ, όταν σωστά αρνήθηκε το σχέδιο Άτσεσον.  Και είχε στείλει μία μεραρχία,. Και από τα πρώτα πράγματα που έκαμε ο Παπαδόπουλος ήταν η απόσυρση της μεραρχίας το Φθινόπωρο του 67. Μετά από πολλές απόπειρες δολοφονίας, εγκατέλειψε το σχέδιο κι αυτό δεν άρεσε στις ΗΠΑ. Μια βδομάδα μετά, ήρθε ο Ιωαννίδης για να το ολοκληρώσει. Επωφελήθηκαν και δεν δημιούργησαν. Ο Παπαδόπουλος, σκοτώνοντας το λαό , πρόλαβε το θάνατο της δικτατορίας, αλλά όχι και το δικό του τέλος στην εξουσία.
Το ότι ο ενωμένος λαός περίμενε τις αφορμές, για να δείξει την ενωτική του δύναμη, είχε φανεί και στις 4 Νοεμβρίου 1973, στο μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, με ηγέτη τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Ήταν η πρώτη φορά, που το μέγα πλήθος έστρωσε την αστυνομία στο κυνήγι. Ήταν φανερό και προβλέψιμο ότι την επόμενη φορά τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για το καθεστώς. Ο αυθόρμητα οργανωμένος λαός είχε ηγέτες εκείνους, που ταπεινώνοντας τον εαυτό τους υψώθηκαν. Στην ασφάλεια, στην αποκήρυξη «του κομμουνισμού και των παραφυάδων αυτού» , είχαν προσθέσει και την αποκήρυξη του Παν. Κανελλόπουλου και όσων αυτός έλεγε. Πρόκειται για το πρόσωπο, που τον Ιούλιο του 74 οι στρατιωττικοί πρότειναν για τη διαδοχή τους, αλλά Αβέρωφ και ΗΠΑ είχαν άλλη γνώμη.
Δεν ήμασταν ήρωες. Ήταν οι καιροί. Και για όσους δεν ξέρουν, (κι από πού να το μάθουν, αφού δεν ήταν κομματικό γεγονός;): Η Σχολή, που ξεκίνησε τις αποχές από τα μαθήματα το Μάρτη του 1972 και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της φοιτητικής εξέγερσης, έκαμε αποχή και κάτω από τις συνθήκες τρομοκρατίας της χούντας του Ιωαννίδη. Κράτησε από τον Φλεβάρη έως τον Απρίλη του 1974. Ήταν η μεγαλύτερη αποχή, που έλαβε χώρα στα χρόνια της δικτατορίας. Με πολλούς συμφοιτητές κρυμμένους και διωκόμενους, οι πραιτοριανοί του Ιωαννίδη δεν μπόρεσαν να συλλάβουν κανέναν. Απλώς, κάποια στιγμή οι σπουδαστές είδαν ότι δεν έχει τύχη η προσπάθεια και σταμάτησαν.  «Μικρό Πολυτεχνείο» ήταν το χαϊδευτικό της.
Από τη λίστα 80 ονομάτων που θα δείτε, ένας έλαβε κυβερνητική θέση.  Και το άξιζε (κι ας διαφωνούμε). Αυτή είναι η Γενιά του πολυτεχνείου.

http://www.ithacanet.gr