ΟΤΑΝ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΦΑΥΛΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ

Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ …..
«Φαύλη ἄρα φαύλῳ συγγιγνομένη φαῦλα γεννᾷ ἡ μιμητική» μάς λέγει ὁ Πλάτων» <ΠΟΛΙΤΕΙΑ > ΠΛΑΤΩΝΟΣ 603b

Δηλ. ὅταν ἡ φαυλότητα σμίξει μέ τήν φαυλότητα, Φαυλότητες θά γεννηθοῦν.Ὅταν Φαύλοι πολιτικοί, σμίξουν μέ φαύλους δημοσιογράφους, φαυλότητες γεννοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία τῆς παρακμῆς. Καί πράγματι ἄπαντες ὁμολογοῦν ὅτι εὐρισκόμεθα σέ παρακμή, εἰς τήν ὁποίαν ποδοπατούνται τά θεμελιώδη ἀξιώματα τοῦ ἐλόγου ὅντος πού λέγεται ἄνθρωπος καί αὐτά εἶναι, ἀρχαί, ἀξίαι, ἰδανικά διά τά ὁποία πρωτομάστορας εἶναι ὁ ἝΛΛΗΝ. Παρακμή δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι εἶναι, ἡ διάβρωσις τοῦ ἐγώ, ἠ ἀποσύνθεσις τοῦ εἶναι, ἡ ἀπώλεια ἀγάπης διά τόν ἑαυτόν μας.

Ὁ Ἀριστοτέλης εἰς τά <Εὐδήμια> του γράφει, ὅταν εἶχαν ἐρωτήσει τόν Ἀναξαγόρα: <τόν μέν οὖν ‘Ἀναξαγόραν φασίν ἀποκρίνασθαι, πρός τίνα διαποροῦντα τοιαῦτ΄ἄττα καί διερωτῶντα τίνος ἕνεκεν ἄν τίς ἕλοιτο γενέσθαι μᾶλλον ἤ μή γενέσθαι τοῦ φάναι θεωρῆσαι τόν οὐρανόν καί περί τόν ὅλον κόσμον τάξιν.

Ἐρώτησεν κάποιος τόν Ἀναξαγόραν, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀπορροίας καί διερωτᾶτο, ἐάν θά πρέπει κάποιος νά γεννᾶται ἤ νά μήν γεννᾶται; καί αὐτός ἀπαντᾶ, βεβαίως νά γεννᾶται διά νά θαυμάζη τό σύμπαν, τόν οὐρανόν, τήν τάξιν καί ἀρμονίαν πού ὑπάρχει σέ αὐτό. Τίθεται δέ τό ἐρώτημα, τό σύμπαν θά εἶχεν κάποια ἀξίαν ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς; Ἀπάντησις: τό σύμπαν δέν θά εἶχεν καμίαν ἀξίαν ἄνευ τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου.

Διά νά γεννᾶται ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀναγκαία ἀλλά καί μοναδική προϋπόθεσις διά τήν Ὕπαρξιν τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τῆς Γῆς εἶναι ἡ παρουσία τοῦ κούρου καί τῆς κόρης, τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεως. Πάσα ἄλλη Ἐρμαφρόδητη(Ἐρμῆς+Ἀφροδίτη) κατάστασις τό σύμπαν τήν ἀπορρίπτει. Αὐτά μάς περιγράφει μέ τήν σοφίαν του ὁ Πλάτων, εἰς τό βιβλίον του «ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ» γράφει:

«διὸ δὴ τῶν μὲν ἀνδρῶν τὸ περὶ τὴν τῶν αἰδοίων φύσιν ἀπειθές τε καὶ αὐτοκρατὲς γεγονός, οἷον ζῷον ἀνυπήκοον τοῦ λόγου, πάντων δι’ ἐπιθυμίας οἰστρώδεις ἐπιχειρεῖ κρατεῖν: αἱ δ’ ἐν ταῖς γυναιξὶν αὖ μῆτραί τε καὶ ὑστέραι λεγόμεναι διὰ τὰ αὐτὰ ταῦτα, ζῷον ἐπιθυμητικὸν ἐνὸν τῆς παιδοποιίας». 91b

Δηλ. «διά τοῦτο ὅσον ἀφορᾶ τούς ἄνδρας ἡ περί τῶν αἰδοίων φύσις τούς καθιστᾶ ἀπείθαρχους καί ἀπόλυτους, ὡσάν ἕνα ζῶον ἀνυπάκοον εἰς τόν λόγον, ὅλων δέ τάς ἐπιθυμίας ἐπιχειρεῖ νά κρατᾶ μέ ἀσυγκράτητον πάθος. Ὅσον ἀφορᾶ τάς γυναίκας αἱ λεγόμεναι μῆτραι καί αἱ ᾠοθῆκαι διά τούς ἴδιους λόγους τάς ὡθοῦν μέ μεγάλην ἐπιθυμίαν, διά νά ὑπάρξη ἡ παιδοποιία, ἡ τεκνοποίησις», καί συμπληρώνει:

«..μέχριπερ ἂν ἑκατέρων ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συναγαγόντες͵ οἷον ἀπὸ δένδρων καρπὸν καταδρέψαντες͵ ὡς εἰς ἄρουραν τὴν μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα κατασπείραντες…» 91d

«..ἐφ ὅσον ἄν ἐκατέρωθεν ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ ἔρως συνευρεθοῦν, ὡσάν ἀπό δένδρα καρπόν νά συλλέγουν, ὡς εἰς γόνιμον μήτραν ἀόρατα ὑπὸ σμικρότητος καὶ ἀδιάπλαστα ζῷα νά σπέρνουν». Ἐδῶ ὁ Πλάτων μᾶς ὁμιλεῖ περί σπερματοζωαρίων μέ καλλίτερον ὀρθολογισμόν ἀπό τήν σημερινήν ἰατρικήν.

Ὁ δέ Πλάτων τονίζει: Πλάτωνος Νόμοι 636.

Ἐννοητέον ὁτι τῆ θηλεία καί τῆ τῶν ἀρρένων φύσει εἰς κοινωνίαν ἰούση τῆς γεννήσεως ἡ περί ταύτα ἡδονή κατά φύσιν ἀποδεδόσθαι δοκεῖ, ἀρρένων δέ πρός ἄρρενας ἤ θηλέων πρός θηλείας παρά φύσιν.

Ἐπίσης ὁ Πλάτων εἰς τό ἔργο του «Γοργίας» 494 Ε, διά στόματος Σωκράτους λέγει: «ὁ τῶν κιναίδων βίος, οὗτος οὐ δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος;» ὅτι ὁ βίος τῶν κιναίδων εἶναι φρικτὸς αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος.

Ὁ μεγάλος μας τραγωδός Σοφοκλῆς εἰς τό ἔργο του ΑΝΤΙΓΟΝΗ ὑμνεῖ τόν ἔρωτα μεταξύ τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός καί γράφει:

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, Ἔρως, ὃς ἐν κτήμασι πίπτεις,
ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς νεάνιδος ἐννυχεύεις,
φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽ ἀγρονόμοις αὐλαῖς·

καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδείς
οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γι᾽ ἀνθρώπων…..

Ἔρως ἀνίκητε εἰς τήν μάχην, ὁ ὁποῖος ὡς κατακτητής πίπτεις

ὁ ὁποῖος εἰς τάς μαλακάς παρειάς τῆς νεάνιδος ξενυκτάς

περιφέρεσαι πάνω ἀπό τίς θάλασσες καί τάς αὐλάς τῶν ἀγρῶν

καί ἀπ΄ἐσένα δέν δύναται νά ξεφύγη κανείς

οὔτε οἱ ἀθάνατοι θεοί οὔτε οἱ ἐφήμεροι ἄνθρωποι……

Εἰς τήν Πνύκα ὁ ντελάλης ἐφώναζεν καί, «ἐπερωτᾷ, τίς ἀγορεύειν βούλεται».

Ὅμως εἰς τήν τότε Ἑλλάδα τοῦ πνεύματος, τῆς σοφίας τῆς ἀνδρείας, τοῦ ἤθους, τῆς μεγαλοπρέπειας ἐπειδή ἡ δημοκρατία ἦτο σοβαρόν πολίτευμα καί ὄχι ἄλλο τί ὡς σήμερον, ὅλοι εἶχον τό δικαίωμα νά ὁμιλοῦν ἐκτός τεδδἀρων κατηγοριῶν, θά ἀναφερθῶμεν εἰς τήν τρίτην:

τρίτον τίσι διαλέγεται; “ἢ πεπορνευμένος,”φησίν, “ἢ ἡταιρηκώς·” τὸν γὰρ τὸ σῶμα τὸ ἑαυτοῦ ἐφ᾽ ὕβρει (ἡ ὕβρις) πεπρακότα, (παρακείμενος τοῦ πωλέω-ῶ) καὶ τὰ κοινὰ τῆς πόλεως ῥᾳδίως ἡγήσατο ἀποδώσεσθαι. Αἰσχίνης κατά Τιμάρχου

Δηλ. ὁ νομοθέτης ἀπεριφράστως ἀπέδειξεν ποῖοι δύνανται νά δημηγωροῦν καί ποῖοι δέν δύνανται νά ὁμιλοῦν…..

Τρίτον: ἐάν κάποιος ζῇ πεπορνευμένη ζωή ἤ εἶναι ἐταῖρος, δέν ἔχει τό δικαίωμα τοῦ λόγου. διότι ὅπως εὐκόλως διαθέτει τόν ἑαυτόν του, οὕτως καί εὐκόλως τήν πόλιν θά ξεπουλήση,

Ὁ Σόλων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἑπτά σοφούς νομοθετεῖ : ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΟΜΟΙ Βιβλίο 5 κεφάλαιο 5 ἄρθρο 332

Ἐάν τίς Ἀθηναῖος ἑταιρήση

μή ἐξέστω αὐτῷ τῶν ἐννέα ἀρχόντων γενέσθαι,

μήδ΄ ἱερωσύνην ἱεράσασθαι,

μηδέ συνδικῆσαι τῷ δήμω,

μηδέ ἀρχήν ἀρχέτω μηδεμίαν, μήτε ἔνδημον μήτε ὑπερόριον

μήτε κληρωτήν μήτε χειροτονητήν,

μήδ ἐπί κηρυκείαν ἀποστελέσθω,

μηδέ γνώμην λεγέτω,

μήδ εἰς τά δημοτελῆ ἱερά εἰσίτω,

μήδ ἐν ταῖς κυναῖς στεφανηφορίαις στεφανούσθω,

μήδ ἐντός τῶν τῆς ἀγορᾶς περιραντηρίων πορευέσθω.

Ἐάν δέ τίς ταῦτα ποιῇ, καταγνωσθέντως αὐτοῦ ἑταιρεῖν θανάτω ζημιούθω

Δηλαδή: Ἐάν κάποιος Αθηναῖος συνάψει ὁμοφυλοφιλικήν σχέσιν μέ ἄλλον θά ἔχη τάς ἐξῆς κυρώσεις:
1. Δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά γίνη ἕνας ἐκ τῶν ἐννέα ἀρχόντων
2. Δέν τοῦ ἐπιτέπεται νά ἀσκῆ τό ἀξίωμα τοῦ ἱερέως καί λειτουργοῦ τῆς ἱεροσίνης
3. Δέν τοῦ επιτρέπεται νά εἶναι συνήγορος τοῦ δήμου
4. Δέν επιτρέπεται νά ἀναλαμβάνη καμίαν ἐξουσίαν, οὔτε ἐντός τοῦ δήμου οὔτε πέραν τῶν ὁρίων τοῦ δήμου, οὔτε διά τῆς κληρώσεως οὔτε διά τῆς ἀνατάσεως τῆς χειρός
5. Δέν ἐπιτρέπεται νά σταλῆ κήρυκας(ἀγγελειοφόρος)
6. Δέν ἐπιτρέπεται νά λέγη τήν γνώμην του
7. Δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσέρχεται εἰς δημοσίους ἱερούς χώρους
8. Δέν ἐπιτρέπεται νά στεφανωθῆ εἰς τάς στεφανοφορίας
9. Δέν ἐπιτρέπεται να πορεύεται ἐντός τοῦ ἐξαγνισμένου χώρου τῆς ἀγορᾶς
Ἐάν δέ τίς ταῦτα ποιῇ, καί ἀποκαλυφθεῖ ὅτι ἑταιρεῖ, τοῦ ἐπιβάλλεται ἡ ποινή τοῦ θανάτου.

Διά τούς Ἐρμαφρόδητους χρησιμοποιοῦν μία ποικηλίαν λέξεων ὡς, πεπορνευμένος, ἑταῖρος, κίναιδος(κινῶ τήν αἰδώ), καταπύγων ( κατά + πυγή, πού σημαίνει πρωκτός).

Καί βεβαίως οὔτε δίκαιον εἶναι ἡ ἰσότητα καί οὔτε ὅτι ὄλοι εἴμαστε ἴσοι καί ἴδιοι. Ὁ Ἀριστοτέλης διευκρινίζει τοῦτο καί γράφει εἰς τά:<ΠΟΛΙΤΙΚΑ>1280α10

.. οἷον δοκεῖ ἴσον τὸ δίκαιον εἶναι, καὶ ἔστιν, ἀλλ’ οὐ πᾶσιν ἀλλὰ τοῖς ἴσοις· καὶ τὸ ἄνισον δοκεῖ δίκαιον εἶναι, καὶ γὰρ ἔστιν, ἀλλ’ οὐ πᾶσιν ἀλλὰ τοῖς ἀνίσοι

Ἡ ἰσότης φαίνεται νά εἶναι τό δίκαιον καί πράγματι εἶναι, ἀλλ’ ὄχι ἰσότης πρός τούς πάντες ἀλλά πρός ἐκείνα πού εἶναι ἴσα· ἀλλά καί τό ἄνισον φαίνεται νά εἶναι δίκαιον καί πράγματι εἶναι ἀλλά ὄχι πρός τούς πάντας ἀλλά πρός ἐκείνα πού εἶνα ἄνισα.

Δηλ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ἡ ἰσότης ἐπί ἀνίσων καί ἡ ἀνισότης ἐπί ἴσων μεγίστη ἀδικία εἶναι.