ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις και ειδικά αυτή που μας οδήγησε στο ΔΝΤ, το ΠΑΣΟΚ που έχει το θράσος ο κ. Γ. Παπανδρέου να θέτει ξανά
υποψηφιότητα θεωρώντας προφανώς εντελώς ηλιθίους τους Έλληνες, ούτε είχαν ποτέ, ούτε έχουν δικό τους σχέδιο για τίποτα – ενώ έχουν εφαρμόσει το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, όπως έχουμε τεκμηριώσει με αριθμούς, δολοφονώντας στην κυριολεξία την Ελλάδα.
Τους Έλληνες καλύτερα, αφού η χώρα μετά την υφαρπαγή των ιδιωτικών και δημοσίων περιουσιακών της στοιχείων που ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη θα αναπτυχθεί, ωφελώντας όμως μόνο τους νέους ιδιοκτήτες της – οι οποίο θα την έχουν εξαγοράσει κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, μαζί με τους εξαθλιωμένους Έλληνες που θα έχουν μετατραπεί σε δικούς τους φθηνούς σκλάβους χρέους.
Ανάλυση
Στην πραγματικότητα κάθε χώρα έχει τη δυνατότητα να βρει τα Κεφάλαια που χρειάζεται για να αναπτυχθεί, ανεξάρτητα από το εάν είναι πλούσια ή φτωχή – ενώ δεν υπάρχει κανένα προκαθορισμένο ποσόν Κεφαλαίου.
Εκτός αυτού η αποταμίευση, με την έννοια της διατήρησης ως ρεζέρβα ενός μέρους του εισοδήματος που δεν ξοδεύεται, δεν είναι η πηγή του Κεφαλαίου που χρειάζεται μία χώρα, όπως συνήθως πιστεύεται – αφού οι αποταμιεύσεις δεν έχουν καμία σχέση με τις επενδύσεις.
Αντίθετα οι αποταμιεύσεις είναι η αποφασιστική, η κύρια δηλαδή τροχοπέδη στη διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης – επειδή μειώνουν τη συνολική ζήτηση και την πιέζουν κάτω από το επίπεδο που χρειάζεται μία οικονομία για να αξιοποιήσει τις παραγωγικές της δυνατότητες.
Αυτή η τροχοπέδη μπορεί τότε μόνο να ξεπεραστεί, όταν υπάρχουν «συντελεστές», άνθρωποι και επιχειρήσεις, που είναι πρόθυμοι να χρεωθούν για να επενδύσουν – παρά τα εμπόδια της αποταμίευσης.
Το Κεφάλαιο δημιουργείται κατ’ επακόλουθο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της οικονομικής ανάπτυξης – οπότε ευρίσκεται τότε μόνο σε επάρκεια, όταν η συγκεκριμένη διαδικασία λειτουργεί.
Με απλά λόγια, όταν υπάρχει προθυμία χρέωσης μεγαλύτερη από την αποταμίευση – επειδή τότε δημιουργείται εισόδημα στις επιχειρήσεις και στα ιδιωτικά νοικοκυριά, το οποίο τους επιτρέπει να επενδύσουν και μέσω αυτών των επενδύσεων να δημιουργήσουν νέα εισοδήματα.
Όταν όμως η διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης έχει δολοφονηθεί, όπως στην Ελλάδα από τα μνημόνια, δεν δημιουργείται Κεφάλαιο αλλά, αντίθετα, μειώνεται συνεχώς – οπότε η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να έχει τη ρευστότητα που χρειάζεται.
Περαιτέρω η διαδικασία αυτή μπορεί και πρέπει να ξεκινάει από τα κράτη, όταν ακόμη και με εξτρεμιστικά χαμηλά επιτόκια δανεισμού, δεν υπάρχει αυτοσυντηρούμενη επενδυτική δραστηριότητα – όπως συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη.
Πολύ περισσότερο στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου μετά από δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης και ύφεσης έχει πεθάνει εντελώς η επενδυτική δραστηριότητα – ενώ τα επιτόκια είναι υπερβολικά υψηλά, οι τράπεζες δεν δανείζουν λόγω της κατακρεουργημένης πιστοληπτικής ικανότητας των Ελλήνων από τα μνημόνια και η χώρα ουσιαστικά είναι χρηματοπιστωτικά εκτός της Ευρωζώνης, χωρίς καμία κεντρική τράπεζα.
