EΚΚΛΗΣΗ ΝΑ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙ ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΤΣΙΦΑ
ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ-ΜΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΟΜΟΓΕΝΗ;
Προς
Tα μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου
–Tην Ήπατο Αρμοστή της Ένωσης για τα Διεθνή Θέματα και την Πολιτική Ασφάλειας, κα FedericaMogherini
–Tα μέλη του ΟSCE
–Tα μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης
–Tα μέλη των Ηνωμένων Εθνών και του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Θέμα: Δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα από τις ειδικές δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας
Την Κυριακή, 28η Οκτωβρίου, ένα μέλος τη Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας (Ε.Ε.Μ) της Αλβανίας ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, πυροβολήθηκε θανάσιμα από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας, γνωστές με το ακρωνύμιο RENEA.
Οι καταστάσεις και τα ακριβή γεγονότα που οδήγησαν στην δολοφονία του παραμένουν ένα μυστήριο, μια και οι αλβανικές αρχές δεν έχουν αποκαλύψει σημαντικά στοιχεία του γεγονότος.
Σοβαρές αμφιβολίες και υποψίες έχουν διατυπωθεί αναφορικά με τη ύπαρξη του κράτους του νόμου στην Αλβανία και το κατά πόσο τέτοιες πρακτικές συνάδουν με την υποψηφιότητα ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ή απλώς εάν αυτές αντιπροσωπεύουν την παράδοση του καταπιεστικού καθεστώτος του Χότζα.
Για τα προηγούμενα πέντε χρόνια, ο Κατσίφας, ένας σιδεράς με ελληνική και αλβανική υπηκοότητα, ήταν ένας σημαντικός συντελεστής και οργανωτής στην κοινότητά του για τον εορτασμό της ημέρας του ΟΧΙ, της ημέρας που η Ελλάδα αρνήθηκε το τελεσίγραφο του Μουσολίνι και αποφάσισε να αποκρούσει την φασιστική επιδρομή.
Η ημέρα του ΟΧΙ συμβολικά τιμά την τεράστια απώλεια Ελλήνων και τις θυσίες τής Ελλάδος κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς επίσης και την αντίσταση τής Ελλάδος ενάντια στην τετραπλή Γερμανική, Ιταλική, Βουλγαρική και Αλβανική κατοχή.
Κατά τον Β’ ΠΠ, οι Βουλιαράτες (Bularat), το χωριό στο οποίο ο Κατσίφας έζησε και πέθανε και το οποίο βρίσκεται μόλις 6 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, μετατράπηκε σε ένα νοσοκομείο για τους τραυματίες και πολλοί Έλληνες πολεμιστές που απεβίωσαν τάφηκαν στο τοπικό νεκροταφείο, το οποίο είναι τώρα αφιερωμένο στην μνήμη τους.
Ο Κατσίφας φοβόταν ότι η Αλβανία δεν θα ανταποκρινόταν πλήρως στις παλαιότερες ή πρόσφατες συμφωνίες που έγιναν μεταξύ των υπουργών εξωτερικών της Ελλάδος και της Αλβανίας, οι οποίες αφορούσαν δύο θέματα:
Πρώτον, την εκταφή των σχεδόν 8.000 Ελλήνων που πέθαναν (πολεμώντας) στην υπό αλβανική διοίκηση περιοχή της Βορείου Ηπείρου, και δεύτερον, την παροχή σε αυτούς της αρμόζουσας ταφής.
Η Αλβανία είχε καθυστερήσει για εννιά χρόνια να υλοποιήσει την διμερή συμφωνία που υπογράφτηκε το 2009. Ο Κατσίφας είχε ενεργά εμπλακεί επιδιώκοντας την συμμόρφωση της Αλβανίας στις εκκρεμείς επί δεκαετίες υποσχέσεις προς την Ελλάδα και την Κοινωνία των Εθνών (Στοιχείο παραρτήματος αρ. 1),αλλά και στις νεώτερες υποσχέσεις προς τα Ηνωμένα ‘Εθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση να παράσχει πρόσβαση στα μέλη της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στο ελληνόγλωσσο εκπαιδευτικό σύστημα.
Η Αλβανία όχι μόνο δεν έχει πραγματοποιήσει αυτή την υποχρέωσή της, αλλά -το αντίθετο- έχει μαζικά και με εμμονή παραβιάσει αυτές τις συμφωνίες με διάφορους τρόπους, μεταξύ των οποίων ήταν η επινόηση νομικών περιορισμών που αφορούσαν την ελεύθερη έκφραση και τα δικαιώματα των μελών της Ε.Ε.Μ.
Ο κατάλογος όλων αυτών των παραβιάσεων είναι μακρύς και δεν συνάδει με την φιλοσοφία ενος μοντέρου “κράτους του νόμου” που τιμά την υπογραφή του, ούτε συμμορφώνεται με τους διεθνείς νόμους που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ενδεικτικά (1) από την εποχή της δημιουργίας της Αλβανίας το 1913 μέχρι τον Β’ ΠΠ συνέβησαν τα ακόλουθα:
(α) απαγόρευση της διδασκαλίας των Ελληνικών εκτός των ορίων μιας συγκεκριμένης μειονοτικής περιοχής, η οποία επακριβώς σχεδιάστηκε για να εξαιρέσει σημαντικά τμήματα του ελληνικού πληθυσμού,
(β) βίαιη μετατροπή όλων των ελληνικών σχολείων σε αλβανικά στις περιοχές που εξαιρέθηκαν,
(γ) απόλυση των μη ομιλούντων την αλβανική δασκάλων,
(δ) μείωση των ωρών διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας με ταυτόχρονη αύξηση των ωρών διδασκαλίας της αλβανικής,
(ε) κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, η οποία επηρέασε τα ελληνικά σχολεία, καθώς αυτά αντιπροσώπευαν την μεγίστη πλειοψηφία αν όχι το σύνολο των ιδιωτικών σχολείων στην Αλβανία εκείνη την περίοδο.
Όλα αυτά τα καταπιεστικά μέτρα είχαν σαν αποτέλεσμα την μαζική μείωση των ελληνικών σχολείων από τα 100, το 1924, σε ελάχιστα το 1933.
Όλα αυτά τα γεγονότα, αδιαμφισβήτητα απεδείκνυαν την τάση να επιτευχθεί ένας συστηματικός “αφελληνισμός” της Βορείου Ηπείρου και της Αλβανίας γενικότερα, και οδήγησαν στην απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης το 1935 (παράρτημα 2) που ανάγκασε την Αλβανία να επιτρέψει να λειτουργήσουν ξανά τα ελληνικά σχολεία.
