Οι παραδοξότητες των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαισθάνομαι ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα παρωδία και το τρίτο μνημόνιο, βρίσκονται διαρκώς σε μια σύγχυση και σε μια παραδοξότητα.

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας 

Είναι γεγονός ότι θύματα πολιτικών τσαρλατάνων έχουμε πέσει αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από μας σε κάποια φάση της πολιτικής μας ζωής.
Θέλεις οι μεγαλοστομίες κάποιων που πιστέψαμε, θέλεις η αφέλειά μας στα ελπιδοφόρα λόγια, θέλεις η ανάγκη μας να πιαστούμε από κάπου προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο, πέσαμε στην παγίδα τους.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να συμβεί αυτό. Το δύσκολο ξέρετε ποιο είναι;
Να παραδεχτείς την πλάνη σου. Να αποδεχτείς το λάθος σου και να ομολογήσεις – δεν είναι κακό, το αντίθετο μάλιστα δείχνει τόλμη ευαισθησία και υπευθυνότητα – ότι έπεσες θύμα ανόητων δημαγωγών της δεκάρας και να προσπαθήσεις να διορθώσεις ότι διορθώνεται και όχι να επιμένεις αυτοκαταστροφικά στο λάθος επειδή δεν στο επιτρέπει ο υπέρμετρος εγωισμός σου.

Έχω κάνει και εγώ πολλά πολιτικά λάθη στην ζωή μου και για κάποια από αυτά έχω μετανιώσει κιόλας.
Έκανα λανθασμένες πολιτικές επιλογές, πίστεψα και εγώ σε απατηλές υποσχέσεις.
Για ένα είμαι όμως υπερήφανος.
Δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου, η πίστη μου προς κάποιον «Αλέξη», η οργή μου στο σάπιο πολιτικό παρελθόν, αλλά και η επιθυμία μου για ένα καλύτερο αύριο, να με κάνουν πειθήνιο όργανο κανενός.
Και αυτό είναι ελευθερία.
Γι’αυτό δεν μπορώ να καταλάβω μετά τις πολλές μεταλλάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, όλους αυτούς που επιμένουν ότι και τα πρώτα καλά ήταν ειπωμένα και τα δεύτερα καλά καμωμένα.
Δεν μπορεί να είναι και τα δύο σωστά ρε συντρόφια.
Αυτό δεν «αντέχει» στην λογική.

Διαισθάνομαι ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μετά το δημοψήφισμα παρωδία και το τρίτο μνημόνιο, βρίσκονται διαρκώς σε μια σύγχυση και σε μια παραδοξότητα.
Γιατί παραδοξότητα ήταν:
Να πιστεύεις ότι το όραμα του Λεωνίδα Κύρκου, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ακόμα και του Αλέκου Αλαβάνου για την αριστερά, αλλά και για μια κοινωνία με ανθρώπινο πρόσωπο, μπορούσες να το εμπιστευτείς στον Αλέξη Τσίπρα, στον Παύλο Πολάκη και τον Γιώργο Κατρούγκαλο..
Παραδοξότητα ήταν:
Να πιστεύεις ότι η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από μια Άναρχο-Μπαχαλάκικη ιδεοληψία, σε μια ιδιότυπη λάιτ αριστερά με κάτι από νεοφιλελευθερισμό, σε μια νοθευμένη σοσιαλδημοκρατία με τα ρετάλια ΠΑΣΟΚ που αναζήτησαν ευκαιριακά καινούρια πολιτική στέγη και με την σύμπραξη των ΑΝΕΛ, μπορεί να έχει απήχηση στο προοδευτικό κορμό της κοινωνίας μας και εσύ να πιστεύεις ότι είσαι ένας από αυτό το προοδευτικό της κομμάτι.
Παραδοξότητα ήταν:
Να μεταλλάσσεται διαρκώς το κόμμα σου, να αλλάζει πολιτικές θέσεις και προγράμματα, αρχές και ιδεολογίες και παρ όλες τις μεταλλάξεις του, εσύ να συνεχίζεις όχι μόνο να το ψηφίζεις αλλά να υποστηρίζεις με φανατισμό τις καινούριες πολιτικές του θέσεις που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με όσα υποστήριζες χθες.
Παραδοξότητα ήταν:
Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα όλα αυτά τα χρόνια να σε πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος προσωπικά ταυτίζεται με την φτωχολογιά, το Πέραμα και την Δραπετσώνα, ότι είναι ένας από μας που μένει σε ένα ταπεινό διαμέρισμα στην λαϊκή Κυψέλη που από «την πίσω πλευρά έχει θέα σε σκουπίδια» και εσύ να ταυτίζεσαι μαζί του.
Παραδοξότητα είναι:
Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, ενός ανθρώπου που περιέφερε ως σημαία την ταπεινή καταγωγή του, να χειροκροτεί ως βουλευτής πια τον αρχηγό του, με την χλιδάτη ζωή, το «φτωχικό» διαμέρισμά των 1.800.000 Ευρώ στο Κολωνάκι και εσύ να ταυτίζεσαι σήμερα και με τον Σ. Κασσελάκη χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι το παρελθόν σου συγκρούεται με το παρόν σου.
Παραδοξότητα είναι:
Η στήριξη του Αλέξη Τσίπρα στον Στέφανο Κασσελάκη που αυτοπροσδιορίζεται ως ένας «επιτυχημένος, αυτοδημιούργητος, εφοπλιστής στα 30 του», μιας προσωπικότητας κόντρα στο δικό του πολιτικό προφίλ, αλλά και στο ιδεολογικό περιτύλιγμα που ο ίδιος είχε διαμορφώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και εσύ να γίνεσαι χειροκροτητής αυτού του «αυτοδημιούργητου εφοπλιστή» ξεχνώντας ότι άλλα χειροκροτούσες μέχρι χθες.

Παραδοξότητα είναι:

Να ταυτίζεσαι με τον κρατιστή Αλέξη Τσίπρα πολέμιο της ελεύθερης αγοράς και των επενδύσεων και να μην αντιλαμβάνεσαι ότι στηρίζοντας τον Στέφανο Κασσελάκη έρχεσαι σε σύγκρουση με τον ιδεολογικό σου παρελθόν.

Παραδοξότητα είναι:
Να πιστεύεις σαν μεσσία έναν ουρανοκατέβατο άνθρωπο χωρίς κανένα πολιτικό υπόβαθρο, έναν κομήτη ξένο με την Ελληνική πραγματικότητα με τα ρηχά επιχειρήματα, χωρίς καμία κοινωνική δράση και συμμετοχή στην πορεία της αριστεράς και εσύ αν και στηρίζεις το προφίλ του καινούριου αρχηγού να αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερός.
Παραδοξότητα είναι:
Να πιστεύεις ότι αυτός ο μεταμοντέρνος νεοφιλελευθερισμός του Στέφανου Κασσελάκη με την απολιτικ συμπεριφορά, την ασαφή πολιτική κατεύθυνση, την αποθέωση των social media και την βαθειά πολιτική και διπλωματική άγνοια, μπορεί να ταυτίζεται μαζί σου με το πολιτικό υπόβαθρο που κουβαλάς.

Φοβάμαι ότι αυτή η συμπεριφορά των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ μοιραία μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο συμπέρασμα, ότι είναι άτομα αμφιβόλου πολιτικής συνείδησης και κομματικής ιδεολογίας, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι οι ίδιοι ψηφοφόροι που επιμένουν να στηρίζουν ένα κόμμα που έχει υποστεί ολική μετάλλαξη με αντικρουόμενες θέσεις και πολιτικά προγράμματα και που δεν έχει καμία σχέση με τις βασικές αξίες της αριστεράς.